Gelatenheid, dat is wat ik nu voel. Ik probeer erin te berusten, zo goed en zo kwaad als dat kan.
Het voelt alsof de overheid, die er voor de burger, en dus ook voor mij zou moeten zijn, mij finaal in de steek heeft gelaten. Waar gaat het heen met dit land? Ik voel me steeds meer vreemdeling in eigen land. We zijn in de kou gezet alsof we elk jaar deelnamen aan criminele activiteiten. En dat alles op basis van leugens, eigengewin, framing en valse berichtgeving. Dit voelt alsof mij als persoon onrecht aangedaan wordt. En onrecht kan ik heel slecht tegen. Misschien doet dat nog wel meer pijn dan het besef dat ik misschien wel nooit meer legaal een lontje aan mag steken.
Hoe gaat de jaarwisseling er in het vervolg uitzien? Net zoals de meesten verwacht ik meer onrust, gewonden en schade. Ach, laat ik daar maar geen mening over hebben, dat is nog wel het beste…
Hoe verder, ik weet het niet. We zien wel. Komt tijd, komt raad. Iets in mij weigert om me er bij neer te leggen, het gevoel dat velen ongetwijfeld ook hebben. Maar of dat verstandig is? Mijn huis, mijn werk, mijn verdere leven wil ik niet kwijtraken door een lontje. Voorlopig blijft het dus een strijd tussen gevoel, emotie en verstand.