Nu kan ik wel weer een productanalyse gaan doen en zeggen dat ik veel goede artikelen heb gezien en heel weinig floppers. Dat de Bunker Blaster en Mega Willows ook nu weer toppers waren, evanals de Multicolor Stormz en de Colossal (Massive). Dat ik bij de Super Skream heel lang moest wachten op het tweede fluitsalvo, maar dat het laatste salvo dat bij mij en een groot deel van het publiek goedmaakte. Maar laat ik het nu eens over een andere boeg gooien...
Waar ik normaal tussen het vuurwerk kijken door wat ouwehoer met familie/vrienden die mij vergezellen, of waar ik normaal mijn kids onder controle probeer het houden als zij hun aandacht na het achtste artikel dreigen te verliezen, ging ik vanavond voor de verandering eens alleen naar een demo. Daardoor wat meer aandacht van mij voor het vuurwerk en de sfeer en geluiden om me heen.
Wat ik vanavond echt tof vond waren een jongetje van (ik gok) 8 en zijn vader, die naast mij stonden.
Na de Silver Conic:
Jongen: "Die vind ik mooi. Mag ik die?" waarna papa op het blaadje met pen een streepje zet achter het artikel. "En die van net (Toxic Tokyo) ook trouwens."
Na de Rebelliouz:
Papa: "Die vind ik nog veel mooier dan de andere twee (Sparks en Ruffneck). Zullen we die doen?" waarna de jongen knikt en papa op het blaadje met pen een streepje zet achter het artikel.
Na het zien (en horen) van de Mean Machine is de jongen al wat meer vastberaden:
Jongen: "Deze moeten we gewoon hebben!" waarna papa op het blaadje met pen een streepje zet achter het artikel.
Na het zien van de Crackling Waves beslist de jongen zelf:
Jongen: "Deze hebben we!" waarna papa op het blaadje met pen een streepje zet achter het artikel.
Het zou mij niets verbazen als papa 23 vinkjes heeft gezet. Dit is voor mij de definitie van vuurwerk. Zo is vuurwerk bedoeld. Genoten van dit vader / zoon moment.
De finale verdient ook nog wel wat aandacht. Voor een baby voor mij werd het teveel van het goede, maar voor mij was dit juist veel van het goede. Die leuke knallers, die hierboven op een foto aan een touwtje hangen bezorgden mij een Big Smile. Ik ben daarnaast een echte fluitliefhebber (graag binnen de context blijven denken), dus het zal geen verrassing zijn dat ik heel even totaal geen zin had in dat geouwehoer met vrienden of het gezeur van mijn kids. Het was perfect zo, en dat liet het publiek na afloop van de finale ook duidelijk horen. Het applaus en de gesprekken na afloop, als iedereen zijn fiets of auto weer opzoekt zijn daar het levende bewijs van.