Hoewel ik prima klok kan kijken en het antwoord op de vraag best weet, stel ik hem toch; “Mama, mogen we al??”. Terwijl mijn zusje nog rustig ligt te slapen ben ik om half 9 mijn bed uit gesprongen en sta ik al een uur te springen van de adrenaline. Het is half 10 op oudejaarsdag en vandaag is de eerste keer dat ik écht vuurwerk af ga steken. Hier en daar klinkt al regelmatig een knal van de jongens, meisjes, mannen en vrouwen die zich niet meer in kunnen houden. Ik heb zelf al een cake de lucht in horen gaan! “Zonde, dan zie je toch niets van het effect…”, dacht ik bij mezelf, op die leeftijd nog niet wetende dat er ook knalcakes bestaan die prima overdag afgestoken kunnen worden. Regelmatig ren ik van het raam aan de voorkant naar het raam aan de achterkant van het huis en terug om maar elke knal en elk rookwolkje te kunnen zien. Daarbij een aantal keren struikelend over onze katten die meer van slag zijn door mijn geren dan door het geluid van buiten. “Nog heel even wachten,” antwoord mijn moeder lachend, “ga anders het vuurwerk maar vast ophalen.”
2 dagen eerder ben ik samen met mijn vader (die nu nog in bed ligt omdat hij nachtdienst heeft gehad) naar de Intratuin gereden. Ik heb mij ogen uitgekeken bij de prachtige etalage waar dummies in alle kleuren, maten en vormen tentoon gesteld stonden en watertandend gekeken naar wat andere mensen mee naar huis namen. Gelukkig was het lekker druk en mochten we dus even wachten, waardoor ik een goed excuus had om de collecties van alle jongeren, huisvaders en vuurwerkfreaks te bewonderen die voorbij kwamen. Ondanks dat wij een van de kleinere bestellingen plaatsen ben ik er zeer tevreden over. Het Family Pakket van Schuurmans hebben we gekocht. Voor een klein prijsje een erg leuk pakket en heel wat lontjes om aan te steken. De jaren ervoor heb ik mij prima vermaakt met het kindervuurwerk maar dit is toch wel net iets mooier, ECHT vuurwerk!
Na een goed beargumenteerd betoog over waarom de kast op mijn slaapkamer de aller, aller, aller veiligste plaats in huis is om vuurwerk te bewaren kreeg ik toestemming om het pakket mee naar boven te nemen en elk uur dat mijn ogen open waren heb ik het pakket wel een keer van onder tot boven bewonderd. Door de spanning voor de dag die er aan zat te komen zijn mijn ogen die dagen heel wat uren open geweest en die oudejaarsochtend weet ik dus precies wat er allemaal in het pakket zit. En heb ik bovendien al helemaal uitgedacht in welke volgorde en wanneer alles afgestoken moet worden. Al het siervuurwerk uiteraard ’s avonds, de pijlen vlak na middernacht. En de babypijltjes, rotjes en luchthuilers? Ja, die ga ik zo meteen dus af steken, maar wat duurt een half uur dan nog lang!
Zo stil mogelijk, om mijn vader niet wakker te maken, loop ik de trap op om het Family Pakket uit de kast te halen. Alsof het van porselein is loop ik er weer de trap mee af en leg ik het voorzichtig op de kamertafel. Na een kwartiertje wachten open ik de verpakking al vast en komt de geur van kruit me tegemoet, wat ruikt dat lekker zeg! Om 5 voor 10 is het dan zover, we trekken onze jassen aan en gaan naar buiten. Daar wordt er inmiddels al flink op los geknald en het ruikt dan ook al direct naar vuurwerk als de deur open gaat.
Het aansteeklont wordt vast aangestoken en klokslag 10 uur zijn we er helemaal klaar voor. De babypijltjes zijn het best vertegenwoordigd in het pakket en daar gaan er dus eerst een paar van de lucht in. Bierflesje neerzetten, babypijltje erin. Het aansteeklont komt dichter bij het lontje, even draaien om het heetste puntje van het aansteeklont tegen het groene lontje te krijgen… Vonken spuiten naar beneden, ik maak dat ik weg kom, het lontje verdwijnt in het plastic hulsje… En dan schiet het pijltje luid fluitend de lucht in, tot ongekende hoogte! Heerlijk, die sjoef bij het opstijgen, het gefluit, en de rookpluim die in het windstille weer goed het spoor laat zien wat het stukje vuurwerk zojuist heeft afgelegd. Dat smaakt naar meer, en terwijl de rookpluim nog bezig is met langzaam wegdrijven gaat het volgende pijltje in de fles.
De gebeurtenissen herhalen zich en als ook het tweede pijltje het luchtruim heeft gekozen (om vervolgens in de tuin van de buurman het aardoppervlak weer op te zoeken, oeps) zijn de rotjes aan de beurt. Met een glimlach van oor tot oor scheur ik het rode papier van het eerste pakje rotjes. Worstelend met het afval en de 10 Astronauten die uit het pakje komen rollen glippen er een paar rotjes door mijn vingers en vallen op de grond. Even ben ik bang dat mijn begeerde vuurwerk vies wordt of beschadigd, maar ik besef me al snel dat dat, gezien de aanstaande ontploffing ervan, eigenlijk niet zo’n probleem is.
Mijn vader heeft me de vorige dag verteld dat je een rotje neer moet leggen, dan aan moet steken en flink afstand moet nemen. Dat doe ik dan ook braaf en na kort gesis van het lontje knalt de eerste Astronaut uit elkaar, een klein wolkje van snippertjes en een rookpluimpje achterlatend. Mijn moeder reageert verbaast op wat ik doe. “Wat doe jij nou? Die kun je toch gewoon uit je hand weggooien?” Hmm, mijn moeder is dus blijkbaar rebelser dan mijn vader, dat had ik toch niet verwacht. “Doe eens dan?” zeg ik tegen haar, toch wel een beetje twijfelend omdat mijn vader mij zo op het hart had gedrukt de knallers neer te leggen. Ze steekt een rotje aan en met een prachtige boog komt die een eindje verderop neer. Daar rolt hij nog even door maar voordat hij uitgerold is heeft het lontje het kruit bereikt, klinkt de volgende knal en vliegen de resten weer in het rond. Ow, dat gaat prima zie ik al, en een paar tellen later verlaat er ook een Astronaut, met brandend lontje, mijn hand. Enkele seconden later klinkt de derde knal en op dat moment weet ik het zeker, er is weinig mooier dan dit…
