Voorlopig is dat afgelopen jaarwisseling voor mij. Een hele hectische dag, gezien ik, samen met mijn vrouw en zoontje (toen 9 maanden), mijn schoonvader op moest gaan halen van Schiphol de 31e. In eerste instantie zou hij om 17.00 uur landen, waardoor ik ruim op tijd weer thuis zou zijn om natuurlijk vuurwerk af te kunnen steken. Smiddags kregen we een berichtje dat het vliegtuig ernstige vertraging had, waardoor hij pas tegen 19.00 uur zou landen. Hierdoor ontstond er toch wel wat stress, want dan zou ik vrijwel geen tijd hebben om vuurwerk af te kunnen steken, maar zolang ik het 12 uur moment maar zou halen, dan was het prima.
Met nĂłg meer extra vertraging Ă©n al het wachten op de bagage en het weer wegrijden bij Schiphol, zag ik dat de aankomsttijd voor de stooklocatie (thuis dat jaar) 23.57 uur betrof. Je begrijpt, ik raakte een beetje in paniek... Gelukkig sprong de tijd redelijk snel na het wegrijden naar ongeveer 23.45 uur. Nog steeds bleef ik wat gestrest, maar het was al een stuk beter dan de vorige tijd. Uiteindelijk deed ik om 23.47 uur de deur open. Sprintten naar de zolder om daar snel het vuurwerk te pakken en naar beneden te slepen. Om 23.58 was ik daar mee klaar en zette ik de TV aan voor het aftelmoment. Na het aftel moment zijn mijn vrouw, mijn zoontje en ik naar buiten gegaan en daar stonden ook al de buren, die hadden een beetje meebetaalt aan het vuurwerk. Dus snel het vuurwerk naar buiten onder de carport en iedereen een vuurwerkbril gegeven. Voor mijn zoontje en buurkindjes hadden we een speciale kinderbril, dus die hadden gelukkig een goede pasvorm. Mijn zoontje had daarnaast nog gehoorbescherming aan.
Nu iedereen een bril op had kon het eerste lontje aan. Welke pot de lucht in ging weet ik niet meer, want ik had alleen maar oog voor de reactie van mijn zoontje. Ik had geen idee hoe die zou reageren, want dit was zijn eerste jaarwisseling, maar op het geluid om hem heen reageerde hij al goed. Maar zijn reactie is waarom dit mijn beste jaarwisseling tot nu toe was. Hij glunderde van oor tot oor en ondanks de kleine "schrikjes" bij iedere knallende bombette, vond hij het super mooi. Mijn vrouw kon hem ook niet neerzetten, want hij wilde gelijk naar het vuurwerk toe om het maar eens van dichtbij te bekijken. Hij kon er niet genoeg van krijgen en na enkele tientallen potten en een paar compounds, viel hij bij mama op de schouder in slaap, met een prachtige glimlach op zijn gezicht. Maar toen mama met hem naar binnen wilde (terwijl hij sliep), had ie dat maar al te goed door, dus meneer werd wakker en begon naar het vuurwerk te wijzen dat ie meer wilde zien. Dus mocht ie binnen door het slaapkamer raam nog naar 1 grote compound kijken en daarna ging ie heerlijk, met een brede glimlach op zn gezicht slapen.
Ik hoop met heel mijn hart dat we nog zo lang van onze hobby mogen genieten, dat ik het op hem kan overdragen. Dat hij zelf de lontjes aan mag steken en zijn vuurwerk uit mag zoeken. Als het kan, lijkt het erop dat hij ook een pyro in hart en nieren zal worden, net als zn papa.
