Zo, dat was me het tripje wel! Zaterdagmiddag vertrokken met een groepje van 6. Ik was in 2022 ook in Adelfia geweest, maar dit was pas mijn tweede keer. Deze editie was gelukkig een erg groot succes! Italië is altijd rauw; puur. Ook dit keer moesten de liefhebbers van vuurwerk de regen trotseren, de beveiliging ontvluchten, door de blubber banjeren en barbecueën met hindernissen tussen de druivenstokken. Het hoort er allemaal bij, en dat is juist wat zo'n trip zo mooi maakt. Over 30 jaar weet je het nóg.
De 9e gingen we aan het einde van de middag een bar in waar het onverwacht gezellig is met een stel Italianen die vanaf Sicilië zijn gekomen en ons uitnodigen om volgend jaar bij hen langs te komen. We gaan daarna vroeg eten in Fuochi. Smaakte weer top, en dat voor niet veel geld. We liepen rond 20 uur de deur uit, op weg naar het centrale plein waar de processie dadelijk langs zou komen en de verlichting zou worden ontstoken. Het druppelde lichtjes. We praten wat met elkaar en kijken naar de kraampjes met Chinese prularia. Opeens, uit het niets, breekt de hemel open. De straten staan in no-time volledig blank. Iedereen vlucht naar binnen of onder een partytent. Twee beveiligers maken mij in gebrekkig Engels duidelijk dat die processie nu niet meer doorgaat met zoveel regen. Om het vuurwerk begin ik me ook zorgen te maken; er zou vanavond om 23 uur de eerste avondshow zijn. Al snel wordt duidelijk dat verplaatst wordt naar maandagavond. Ergens zijn we opgelucht; opgelucht dat we nu niet de verzopen wijngaarden door hoeven te sjokken om een in het water gevallen show te bekijken. En opgelucht omdat de show niet wordt gecanceld, of wordt verplaatst naar de dinsdag als wij alweer huiswaarts zijn. We wachten de bui af en gaan richting ons appartement in Rutigliano. Daar doen we een paar drankjes en was het nog lang gezellig.
Maandag de 10e, de grote dag. Laarzen hadden we gisteren al aangeschaft, maar vandaag moet er een planning gemaakt worden. We kopen voldoende limoncello, rum, cola en vlees in voor op het veld. Iets later dan ik had gewild rijden we naar Adelfia toe waar we al snel worden verrast op een roadblock die ik daar niet had verwacht. Tijd voor plan B. Ik pak mijn route uit 2022 erbij en we rijden dwars door de wijngaarden en olijfboomgaarden heen. Een hek zit op slot. Plan C en weer er omheen. De navigator op de bijrijdersstoel leidt me langs een kabel over de weg die we nog even opzij moesten hangen. Langs plassen. Wegen zo smal dat we blij zijn dat er geen tractor aan komt. Uiteindelijk komen we aan op een veldje in de buurt van de begraafplaats. Alles en iedereen moet uit de auto. De laarzen gaan aan en we sjokken de velden in. De beveiliging op de verharde weg weet ik feilloos te omzeilen. We hebben het gered! We zijn op het veld waar elk jaar een grote club mensen zich verzamelt. Ook dit jaar waren daar weer ca. 50 Nederlandse vuurwerkliefhebbers. Allemaal echte liefhebbers. Ons kent ons; veel mensen kennen elkaar en de sfeer is opperbest terwijl de alcohol rijkelijk vloeit. Een paar vriendelijke vrijwillige beveiligers zorgen dat wij op een veilige afstand blijven. Ik denk dat we ca. 200 meter van de buizen af staan, maar als ik zie hoe laag die bottomshots af en toe klappen, vind ik de afstand wel best. De wind blaast de kruitdampen en kartonsnippers onze kant op. Het vakmanschap van die Italiaanse kuntstenaars is echt ongekend! Er komen ritmes voorbij die niet zijn uit te leggen in woorden. Bommen met gekleurde rook die ik nog nooit had gezien. Grandioos. Deze dagshows zijn allemaal beter dan wat ik in 2022 had gezien! Iedereen is hyped. Heerlijk! Hier komen we voor!
Na de vier dagshows (er was er eentje in het water gevallen door de regen van de avond ervóór) gaan de barbecues aan. Mensen gaan dozen vol vuurwerk uit hun auto's halen. Uiteindelijk staan we naar hartelust Italiaanse cakes te stoken op dat veld en waan ik mezelf bij oud en nieuw. Het wordt donkerder en de mensen maken plannen. Ik besluit dichterbij te willen staan dan de dagshows. Ook de windrichting zou voor het avondvuurwerk niet gunstig zijn; de rook zou het zicht een beetje belemmeren. Met een groepje van een stuk of 15 sluipen we dichter naar de eerste show toe: Romano. Het begint iets later dan aangekondigd en we moeten nog een paar keer duiken achter de wijnstokken omdat de zaklampen onze kant op worden geschenen. Maar dan begint het! Een prima show. Prachtige Italiaanse bommen precies zoals je dat verwacht. Ik ben onder de indruk van het blinkerbeeld en de farfalles. Zodra de show klaar is, lopen we naar het andere veld waar de volgende twee shows klaar staan. Nog voordat ik mijn geheugenkaartje van de camera heb kunnen verwisselen, begint de tweede show al. Snel achter elkaar dus! Ik zie een paar mensen heel dichtbij sneaken door de wijngaard. Dat vind ik ook wel tof, maar rationeel besluit ik toch om iets meer afstand te nemen. Ik zie het alu-folie van de 8" buizen schitteren op 30 meter afstand, dus ik loop toch nog maar 50 meter verder naar achteren samen met een Duitser. Perfecte afstand! De waaiers staan hier goed, en af en toe suist en een ster om onze oren. Heerlijk! Hier komen we voor! De klappen van 12" en 16" bommen zijn onbeschrijflijk. Een Croce di Malta klapt lager dan goed is en ik schrik ervan. Een afsluitende 16" shell is adembenemend groot en gaat ook lager dan je zou verwachten. Pas als ik de films terug zie van andere mensen die verder weg stonden, realiseer ik me hoe groot dat effect wel niet is. Echt machtig om hier vlak onder te staan!
Na afloop van de derde en tevens de beste show, praten we na met elkaar. Iedereen zit vol adrenaline en heeft een grijns van oor tot oor. Vette lachjes hoorbaar bij iedereen. Damn, wat is dit genieten zeg!! Ik houd van València, maar dit tafereel in Italië is gewoon totaal anders. Next level. We sjokken door de akkers naar onze auto's toe. Laarzen uit; die zijn inmiddels twee kilo klei zwaarder geworden. Terug in het appartement is iedereen nog steeds vol adrenaline van het vuurwerkgeweld. Er komt nog een fles rum op tafel en we drinken nog wat. We proberen op tijd naar bed te gaan, want de wekker gaat weer om 6 uur voor een ochtendvlucht. Op de luchthaven plukken we zwarte zaadjes van onze kleding. Een stille reminder aan de velden waar we gisteravond in liepen. Het was een geweldige trip. Bedankt aan iedereen die het mogelijk heeft gemaakt!
