Tegendraads
VWC lid
Beloofd!?
Waar leef jij het meest naar toe?
- Topic starter omepje
- Startdatum
Beloofd!?
De storm die gepland stond voor 31 december komt overmorgen al zeiden ze op t nieuws.
Tegendraads
VWC lid
Laten we het allemaal hopen kruitvrienden, moet ons toch wel gegund zijn dit jaar? Pretty Please?
Krammetjes
VWC lid
Het samen met mijn zoon gaan afhalen 
dat enthousiasme wat je dan ziet....goud!
dat enthousiasme wat je dan ziet....goud!
BlackIce45
VWC lid
100% mee eens!De eerste foto in het nachtbrakerstopic. Het sein dat we los gaan
Fryskepyro
VWC lid
de freakavonden en dan nachtbrakerstopic dit jaar voor het eerst snacht me vuurwerk halen 
JanFireman
VWC lid
Onderweg gaan.. Eerste dozen er weer in, dagen ervoor alvast testen.. heerlijk!
Brabantse Beuker
VWC lid
Op dit moment Adelfia San Trifone
TryMike
VWC lid
Het is vooral de vooravond die dit jaar de hoofdrol speelt en waar ik naar uit kijk. Die heerlijke, geladen stilte voor de storm in de middag. Dat moment waarop je weet dat de wereld zich opmaakt voor een knallend afscheid.
Dit jaar wordt denk ik iets anders dan voorgaande jaren. Dit keer kiezen we bewust voor wat meer rust in de vooravond, met de kids centraal ipv lomp stoken. Voorgaande jaren kon papa nog wel eens te enthousiast of gestrest zijn
Dit jaar lekker veel klein spul dus, stijgtollen zijn hier favoriet. Lekker veel F2 fonteinen en zelfs draai zonnen. Lekker relaxt, alle aandacht voor de kids en het vuurwerk. Vuurton erbij misschien. Een oliebol in de hand. Een praatje met de bejaarde buren die met een bekertje glühwein in de handen vertellen dat ze zo genieten van het rumoer van de kinderen en het vuurwerk in de straat.
Steeds meer buren met kinderen die aansluiten om de sfeer te proeven. Nadat een fontein is afgelopen roepen ze allemaal wel niet hoe mooi en cool die was. En staat er een stoet kinderen om mee heen of we er asjeblieft nog een doen en wie het dan mag uitzoeken. Dat mag. En iedereen komt aan de beurt, meerdere malen
De puberende buurjongen, die je normaal elke ochtend met een grom iets mompelt dat moet doorgaan voor “mogge” (het goede kan er eigenlijk nooit vanaf), staat dan ineens naast me. Samen kijken we hoe een 2024 Sutorobo Taki-fontein haar magie de lucht in strooit. De jongen die zich dan naar me omdraait, ogen glinsterend in het flikkerlicht van de fontein. “Uh, mag ik er ook eentje uitzoeken misschien?” vraagt hij een beetje onzeker. Zijn vader die net achter hem staat, handen in de zakken, geeft me met een kleine glimlach een goedkeurend knikje. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Want dat is wat je doet op zo’n avond. Hij rent met de kleinere kids naar de tas. Samen genieten we van, hoe kan het ook anders voor een jongen van die leeftijd, een MILF (De fontein!).
Zo na twee uurtjes stoken en een snel hapje eten, rond 7 uur nemen we de meiden (5 en 7) lekker mee een stuk op de fiets door de buurt. Wanten aan, muts en vuurwerkbril op en gaan. Misschien wel de laatste keer dat de lucht zo gevuld is met de kenmerkende zware kruitdampen, de echte geur van Oud en Nieuw. Overal zie je de flitsen in de lucht en hoor je de knallen van een straat verderop, die zo lekker nagalmen in de avondkou. We fietsen langzaam langs mensen op straat die vrolijk fonteinen en sterretjes afsteken. Door de straten fietsend zijn we op jacht naar een VWC'er die een mooie compound de lucht in jaagt. En dan op afstand stilletjes genieten van het geweld. Hopen op nog een potje! Nee? Dan weer snel naar de volgende straat. Misschien zien we wel net zo’n lekkere lage luchthuiler de lucht in gaan. Dan staan we daar, in de kou, met stijve nekken van het omhoog kijken. De kinderen met hun handjes stevig op de gehoorbeschermers die ik voor de zekerheid mee heb genomen. En ik, die natuurlijk hardop ga raden welke compound het is. “Is dat de Rebel 2.0?” Terwijl we langs fietsen bedank ik de mensen onder de partytent voor het spektakel. Bij de rokende doos zie ik dan dat het de Super Skreetch is. Bijna goed dus! Ik zeg dan enthousiast tegen me dochter en vrouw dat ik het eigenlijk goed had want zoveel verschillen ze niet. Die zuchten alleen maar en draaien even met hun ogen naar elkaar...met een glimlach.
Terwijl we dan door fietsen naar de volgende knallen.. zien we een prachtig verlichte straat met aan het einde de zachte gloed van een kleurrijke fontein die sprookjesachtig schittert in de licht mistige straat (of zijn het kruitdampen?). Het lijken wel snoepjes! Hoor ik voor me van me oudste dochter.Terwijl we erheen fietsen voel ik zachtjes sneeuwvlokjes op mijn gezicht belanden. Binnen twee straten fietsen is de straat bedekt met een wit laagje. Tot de vreugde van mijn dochters. Het lijkt wel alsof we fietsen uit een winters kersdorpje uit het tuincentrum.
DAAR! Aan de overkant van het water gaat een cake de lucht in, wat een hangtime..! het lijkt wel in slow-motion te gaan. Zou het een oude evo fairy tail zijn?
Gouden vonken vallen tot op het water, dat als een spiegel de goud gevulde lucht reflecteert. Blauw, goud, een beetje paars misschien. En dan is het weer stil. Even maar. Het zachte geluid van duizenden sneeuwvlokjes die het water raken is hoorbaar, een aanhoudende gerommel in de verte. totdat de volgende de lucht ingaat, wow!
Ik voel de koude wind, ik zie de sneeuw bedekte straten en daken. Ik ruik de kruitdampen en de vuurkorven in de lucht. Ik hoor de doffe klappen galmen over het water, echoënd tegen de met verlichting versierde huizen. Ik zie kinderen uit het zolderraam hangen. Ik kijk naar mijn ene dochter die met open mond naar het kruipende goud in de lucht kijkt, ik kijk naar mijn andere dochter die met open mond met haar ogen dicht bij mama in haar armen ligt, ondanks de flinke klappen in de lucht. Het is tijd, we gaan naar huis. De visite komt zo.
Om 12 uur genieten we nog een keer van de buurt. De saamhorigheid. De buurtjes die je verder nooit ziet, komen met rode wangen, een glas champagne in de hand en een dubbele tong gelukkig nieuwjaar wensen en zeggen dat ze zo van het vuurwerk genoten hebben. “Dan moet je even wachten, want als de buurt klaar is.. heb ik nog wel wat moois” antwoord ik. Een hint naar mijn bescheiden collectie die in de gang klaar staat. Bescheiden, maar wel met heel veel zorg en plezier samengesteld. Thanks VWC
De kinderen staan dan met slaperige ogen voor het raam, de volwassenen op een rijtje in de straat, gehuld in dikke winterjassen. En ik, die mijn laatste compound afsteek.
Even lijkt alles in slowmotion te gaan.
Ik kijk rond.
Iedereen kijkt omhoog.
De sneeuw blijft zachtjes vallen.
Elke lichtflits verlicht kort de lachende gezichten van geliefdes en laat de straat om hen heen opgloeien in kort bad van gekleurd licht.
Kort denk ik aan de mensen die er dit jaar niet meer bij zijn.
Dan het gejuich als het eindsalvo klinkt.
Tevreden. Maar ook volledig bewust: dit… zal nooit meer zijn. We lachen. We proosten. Op betere tijden.
En terwijl iedereen afdruipt omdat het nu wel koud begint te worden. Gooi ik nog wat resten op het smeulende vuurtje. Ik kijk dan nog één keer naar de witte straat, het zachte licht van de lantaarnpalen op de verse sneeuw. De nacht is dan weer van de stilte. Het is klaar, naar bed.
Net als ik naar binnen wil lopen, hoor ik het.
Een doffe prrrrrrt doorbreekt de stilte van de nacht.
Ik draai me om! En daar, door de dwarrelende sneeuw, stijgen de laatste schoten van een compound omhoog. Goud en zilver trekken hun lijnen door de donkere lucht. Welke is het? Geen idee. Het maakt ook niet meer uit.
Het voelt alsof hij speciaal voor mij de lucht in gaat.
Een afscheid. Of misschien... een belofte.
Na het eindsalvo sterven miljoenen vonken dwarrelend in de nachtlucht en hun echo vervloeit met het bonzen van mijn eigen hart.
En dan blijft het stil.
Voor nu, tenminste.
Wat ergens.. heel diep vanbinnen…
blijft er een lontje branden.
TL;DR: Waar kijk ik het meest naar uit? Meer genieten alsof het de laatste keer is. Zoiets zie ik dus voor me dit jaar. Haha. We gaan het wel zien.
Dit jaar wordt denk ik iets anders dan voorgaande jaren. Dit keer kiezen we bewust voor wat meer rust in de vooravond, met de kids centraal ipv lomp stoken. Voorgaande jaren kon papa nog wel eens te enthousiast of gestrest zijn
Dit jaar lekker veel klein spul dus, stijgtollen zijn hier favoriet. Lekker veel F2 fonteinen en zelfs draai zonnen. Lekker relaxt, alle aandacht voor de kids en het vuurwerk. Vuurton erbij misschien. Een oliebol in de hand. Een praatje met de bejaarde buren die met een bekertje glühwein in de handen vertellen dat ze zo genieten van het rumoer van de kinderen en het vuurwerk in de straat.
Steeds meer buren met kinderen die aansluiten om de sfeer te proeven. Nadat een fontein is afgelopen roepen ze allemaal wel niet hoe mooi en cool die was. En staat er een stoet kinderen om mee heen of we er asjeblieft nog een doen en wie het dan mag uitzoeken. Dat mag. En iedereen komt aan de beurt, meerdere malen
De puberende buurjongen, die je normaal elke ochtend met een grom iets mompelt dat moet doorgaan voor “mogge” (het goede kan er eigenlijk nooit vanaf), staat dan ineens naast me. Samen kijken we hoe een 2024 Sutorobo Taki-fontein haar magie de lucht in strooit. De jongen die zich dan naar me omdraait, ogen glinsterend in het flikkerlicht van de fontein. “Uh, mag ik er ook eentje uitzoeken misschien?” vraagt hij een beetje onzeker. Zijn vader die net achter hem staat, handen in de zakken, geeft me met een kleine glimlach een goedkeurend knikje. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Want dat is wat je doet op zo’n avond. Hij rent met de kleinere kids naar de tas. Samen genieten we van, hoe kan het ook anders voor een jongen van die leeftijd, een MILF (De fontein!).
Zo na twee uurtjes stoken en een snel hapje eten, rond 7 uur nemen we de meiden (5 en 7) lekker mee een stuk op de fiets door de buurt. Wanten aan, muts en vuurwerkbril op en gaan. Misschien wel de laatste keer dat de lucht zo gevuld is met de kenmerkende zware kruitdampen, de echte geur van Oud en Nieuw. Overal zie je de flitsen in de lucht en hoor je de knallen van een straat verderop, die zo lekker nagalmen in de avondkou. We fietsen langzaam langs mensen op straat die vrolijk fonteinen en sterretjes afsteken. Door de straten fietsend zijn we op jacht naar een VWC'er die een mooie compound de lucht in jaagt. En dan op afstand stilletjes genieten van het geweld. Hopen op nog een potje! Nee? Dan weer snel naar de volgende straat. Misschien zien we wel net zo’n lekkere lage luchthuiler de lucht in gaan. Dan staan we daar, in de kou, met stijve nekken van het omhoog kijken. De kinderen met hun handjes stevig op de gehoorbeschermers die ik voor de zekerheid mee heb genomen. En ik, die natuurlijk hardop ga raden welke compound het is. “Is dat de Rebel 2.0?” Terwijl we langs fietsen bedank ik de mensen onder de partytent voor het spektakel. Bij de rokende doos zie ik dan dat het de Super Skreetch is. Bijna goed dus! Ik zeg dan enthousiast tegen me dochter en vrouw dat ik het eigenlijk goed had want zoveel verschillen ze niet. Die zuchten alleen maar en draaien even met hun ogen naar elkaar...met een glimlach.
Terwijl we dan door fietsen naar de volgende knallen.. zien we een prachtig verlichte straat met aan het einde de zachte gloed van een kleurrijke fontein die sprookjesachtig schittert in de licht mistige straat (of zijn het kruitdampen?). Het lijken wel snoepjes! Hoor ik voor me van me oudste dochter.Terwijl we erheen fietsen voel ik zachtjes sneeuwvlokjes op mijn gezicht belanden. Binnen twee straten fietsen is de straat bedekt met een wit laagje. Tot de vreugde van mijn dochters. Het lijkt wel alsof we fietsen uit een winters kersdorpje uit het tuincentrum.
DAAR! Aan de overkant van het water gaat een cake de lucht in, wat een hangtime..! het lijkt wel in slow-motion te gaan. Zou het een oude evo fairy tail zijn?
Gouden vonken vallen tot op het water, dat als een spiegel de goud gevulde lucht reflecteert. Blauw, goud, een beetje paars misschien. En dan is het weer stil. Even maar. Het zachte geluid van duizenden sneeuwvlokjes die het water raken is hoorbaar, een aanhoudende gerommel in de verte. totdat de volgende de lucht ingaat, wow!
Ik voel de koude wind, ik zie de sneeuw bedekte straten en daken. Ik ruik de kruitdampen en de vuurkorven in de lucht. Ik hoor de doffe klappen galmen over het water, echoënd tegen de met verlichting versierde huizen. Ik zie kinderen uit het zolderraam hangen. Ik kijk naar mijn ene dochter die met open mond naar het kruipende goud in de lucht kijkt, ik kijk naar mijn andere dochter die met open mond met haar ogen dicht bij mama in haar armen ligt, ondanks de flinke klappen in de lucht. Het is tijd, we gaan naar huis. De visite komt zo.
Om 12 uur genieten we nog een keer van de buurt. De saamhorigheid. De buurtjes die je verder nooit ziet, komen met rode wangen, een glas champagne in de hand en een dubbele tong gelukkig nieuwjaar wensen en zeggen dat ze zo van het vuurwerk genoten hebben. “Dan moet je even wachten, want als de buurt klaar is.. heb ik nog wel wat moois” antwoord ik. Een hint naar mijn bescheiden collectie die in de gang klaar staat. Bescheiden, maar wel met heel veel zorg en plezier samengesteld. Thanks VWC
De kinderen staan dan met slaperige ogen voor het raam, de volwassenen op een rijtje in de straat, gehuld in dikke winterjassen. En ik, die mijn laatste compound afsteek.
Even lijkt alles in slowmotion te gaan.
Ik kijk rond.
Iedereen kijkt omhoog.
De sneeuw blijft zachtjes vallen.
Elke lichtflits verlicht kort de lachende gezichten van geliefdes en laat de straat om hen heen opgloeien in kort bad van gekleurd licht.
Kort denk ik aan de mensen die er dit jaar niet meer bij zijn.
Dan het gejuich als het eindsalvo klinkt.
Tevreden. Maar ook volledig bewust: dit… zal nooit meer zijn. We lachen. We proosten. Op betere tijden.
En terwijl iedereen afdruipt omdat het nu wel koud begint te worden. Gooi ik nog wat resten op het smeulende vuurtje. Ik kijk dan nog één keer naar de witte straat, het zachte licht van de lantaarnpalen op de verse sneeuw. De nacht is dan weer van de stilte. Het is klaar, naar bed.
Net als ik naar binnen wil lopen, hoor ik het.
Een doffe prrrrrrt doorbreekt de stilte van de nacht.
Ik draai me om! En daar, door de dwarrelende sneeuw, stijgen de laatste schoten van een compound omhoog. Goud en zilver trekken hun lijnen door de donkere lucht. Welke is het? Geen idee. Het maakt ook niet meer uit.
Het voelt alsof hij speciaal voor mij de lucht in gaat.
Een afscheid. Of misschien... een belofte.
Na het eindsalvo sterven miljoenen vonken dwarrelend in de nachtlucht en hun echo vervloeit met het bonzen van mijn eigen hart.
En dan blijft het stil.
Voor nu, tenminste.
Wat ergens.. heel diep vanbinnen…
blijft er een lontje branden.
TL;DR: Waar kijk ik het meest naar uit? Meer genieten alsof het de laatste keer is. Zoiets zie ik dus voor me dit jaar. Haha. We gaan het wel zien.
JanFireman
VWC lid
Woorden kunnen raken.. Prachtig geschreven man! Laatste keer wss, je voelt het er in door.. Tnkx!Het is vooral de vooravond die dit jaar de hoofdrol speelt en waar ik naar uit kijk. Die heerlijke, geladen stilte voor de storm in de middag. Dat moment waarop je weet dat de wereld zich opmaakt voor een knallend afscheid.
Dit jaar wordt denk ik iets anders dan voorgaande jaren. Dit keer kiezen we bewust voor wat meer rust in de vooravond, met de kids centraal ipv lomp stoken. Voorgaande jaren kon papa nog wel eens te enthousiast of gestrest zijn
Dit jaar lekker veel klein spul dus, stijgtollen zijn hier favoriet. Lekker veel F2 fonteinen en zelfs draai zonnen. Lekker relaxt, alle aandacht voor de kids en het vuurwerk. Vuurton erbij misschien. Een oliebol in de hand. Een praatje met de bejaarde buren die met een bekertje glühwein in de handen vertellen dat ze zo genieten van het rumoer van de kinderen en het vuurwerk in de straat.
Steeds meer buren met kinderen die aansluiten om de sfeer te proeven. Nadat een fontein is afgelopen roepen ze allemaal wel niet hoe mooi en cool die was. En staat er een stoet kinderen om mee heen of we er asjeblieft nog een doen en wie het dan mag uitzoeken. Dat mag. En iedereen komt aan de beurt, meerdere malen
De puberende buurjongen, die je normaal elke ochtend met een grom iets mompelt dat moet doorgaan voor “mogge” (het goede kan er eigenlijk nooit vanaf), staat dan ineens naast me. Samen kijken we hoe een 2024 Sutorobo Taki-fontein haar magie de lucht in strooit. De jongen die zich dan naar me omdraait, ogen glinsterend in het flikkerlicht van de fontein. “Uh, mag ik er ook eentje uitzoeken misschien?” vraagt hij een beetje onzeker. Zijn vader die net achter hem staat, handen in de zakken, geeft me met een kleine glimlach een goedkeurend knikje. “Natuurlijk”, zeg ik dan. Want dat is wat je doet op zo’n avond. Hij rent met de kleinere kids naar de tas. Samen genieten we van, hoe kan het ook anders voor een jongen van die leeftijd, een MILF (De fontein!).
Zo na twee uurtjes stoken en een snel hapje eten, rond 7 uur nemen we de meiden (5 en 7) lekker mee een stuk op de fiets door de buurt. Wanten aan, muts en vuurwerkbril op en gaan. Misschien wel de laatste keer dat de lucht zo gevuld is met de kenmerkende zware kruitdampen, de echte geur van Oud en Nieuw. Overal zie je de flitsen in de lucht en hoor je de knallen van een straat verderop, die zo lekker nagalmen in de avondkou. We fietsen langzaam langs mensen op straat die vrolijk fonteinen en sterretjes afsteken. Door de straten fietsend zijn we op jacht naar een VWC'er die een mooie compound de lucht in jaagt. En dan op afstand stilletjes genieten van het geweld. Hopen op nog een potje! Nee? Dan weer snel naar de volgende straat. Misschien zien we wel net zo’n lekkere lage luchthuiler de lucht in gaan. Dan staan we daar, in de kou, met stijve nekken van het omhoog kijken. De kinderen met hun handjes stevig op de gehoorbeschermers die ik voor de zekerheid mee heb genomen. En ik, die natuurlijk hardop ga raden welke compound het is. “Is dat de Rebel 2.0?” Terwijl we langs fietsen bedank ik de mensen onder de partytent voor het spektakel. Bij de rokende doos zie ik dan dat het de Super Skreetch is. Bijna goed dus! Ik zeg dan enthousiast tegen me dochter en vrouw dat ik het eigenlijk goed had want zoveel verschillen ze niet. Die zuchten alleen maar en draaien even met hun ogen naar elkaar...met een glimlach.
Terwijl we dan door fietsen naar de volgende knallen.. zien we een prachtig verlichte straat met aan het einde de zachte gloed van een kleurrijke fontein die sprookjesachtig schittert in de licht mistige straat (of zijn het kruitdampen?). Het lijken wel snoepjes! Hoor ik voor me van me oudste dochter.Terwijl we erheen fietsen voel ik zachtjes sneeuwvlokjes op mijn gezicht belanden. Binnen twee straten fietsen is de straat bedekt met een wit laagje. Tot de vreugde van mijn dochters. Het lijkt wel alsof we fietsen uit een winters kersdorpje uit het tuincentrum.
DAAR! Aan de overkant van het water gaat een cake de lucht in, wat een hangtime..! het lijkt wel in slow-motion te gaan. Zou het een oude evo fairy tail zijn?
Gouden vonken vallen tot op het water, dat als een spiegel de goud gevulde lucht reflecteert. Blauw, goud, een beetje paars misschien. En dan is het weer stil. Even maar. Het zachte geluid van duizenden sneeuwvlokjes die het water raken is hoorbaar, een aanhoudende gerommel in de verte. totdat de volgende de lucht ingaat, wow!
Ik voel de koude wind, ik zie de sneeuw bedekte straten en daken. Ik ruik de kruitdampen en de vuurkorven in de lucht. Ik hoor de doffe klappen galmen over het water, echoënd tegen de met verlichting versierde huizen. Ik zie kinderen uit het zolderraam hangen. Ik kijk naar mijn ene dochter die met open mond naar het kruipende goud in de lucht kijkt, ik kijk naar mijn andere dochter die met open mond met haar ogen dicht bij mama in haar armen ligt, ondanks de flinke klappen in de lucht. Het is tijd, we gaan naar huis. De visite komt zo.
Om 12 uur genieten we nog een keer van de buurt. De saamhorigheid. De buurtjes die je verder nooit ziet, komen met rode wangen, een glas champagne in de hand en een dubbele tong gelukkig nieuwjaar wensen en zeggen dat ze zo van het vuurwerk genoten hebben. “Dan moet je even wachten, want als de buurt klaar is.. heb ik nog wel wat moois” antwoord ik. Een hint naar mijn bescheiden collectie die in de gang klaar staat. Bescheiden, maar wel met heel veel zorg en plezier samengesteld. Thanks VWC
De kinderen staan dan met slaperige ogen voor het raam, de volwassenen op een rijtje in de straat, gehuld in dikke winterjassen. En ik, die mijn laatste compound afsteek.
Even lijkt alles in slowmotion te gaan.
Ik kijk rond.
Iedereen kijkt omhoog.
De sneeuw blijft zachtjes vallen.
Elke lichtflits verlicht kort de lachende gezichten van geliefdes en laat de straat om hen heen opgloeien in kort bad van gekleurd licht.
Kort denk ik aan de mensen die er dit jaar niet meer bij zijn.
Dan het gejuich als het eindsalvo klinkt.
Tevreden. Maar ook volledig bewust: dit… zal nooit meer zijn. We lachen. We proosten. Op betere tijden.
En terwijl iedereen afdruipt omdat het nu wel koud begint te worden. Gooi ik nog wat resten op het smeulende vuurtje. Ik kijk dan nog één keer naar de witte straat, het zachte licht van de lantaarnpalen op de verse sneeuw. De nacht is dan weer van de stilte. Het is klaar, naar bed.
Net als ik naar binnen wil lopen, hoor ik het.
Een doffe prrrrrrt doorbreekt de stilte van de nacht.
Ik draai me om! En daar, door de dwarrelende sneeuw, stijgen de laatste schoten van een compound omhoog. Goud en zilver trekken hun lijnen door de donkere lucht. Welke is het? Geen idee. Het maakt ook niet meer uit.
Het voelt alsof hij speciaal voor mij de lucht in gaat.
Een afscheid. Of misschien... een belofte.
Na het eindsalvo sterven miljoenen vonken dwarrelend in de nachtlucht en hun echo vervloeit met het bonzen van mijn eigen hart.
En dan blijft het stil.
Voor nu, tenminste.
Wat ergens.. heel diep vanbinnen…
blijft er een lontje branden.
TL;DR: Waar kijk ik het meest naar uit? Meer genieten alsof het de laatste keer is. Zoiets zie ik dus voor me dit jaar. Haha. We gaan het wel zien.