Vreselijk Vuurwerk
Volkskrant januari 2011
In de Volkskrant schrijft Maud Effting over vuurwerkslachtoffers. Duizenden mensen willen liever dat professionals vuurwerk afsteken, dat is mooier en veiliger. Voor een eenvoudig financieel advies eisen we vergunningen, maar munitie mag elk jaar onbeperkt worden afgestoken, politici weigeren het gevaar serieus te nemen. Verschil met gewonden in de oorlog is er niet.
Zelf werd ik wakker geschud, toen mijn zoon van 5 jaar werd verbrand. Ik kocht legaal vuurwerk en met de kinderen achter mijn vrienden, dacht ik dat het wel veilig was. Maar de pot met vuurpijlen kantelde, een brandende pijl kwam in zijn capuchon terecht. Met zijn handje probeerde hij die er uit te halen, zijn gezicht en hand verbrandden.
Hij belandde in het AMC, ik zeg elke keer tegen politici, een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Verhaal van Maud Effting:
'Ik zag niets meer, hoorde iedereen huilen''Ze hebben het als een eitje leeggelepeld''Jongetje jongetje, wat zul jij veel pijn hebben gehad
Oogarts Tjeerd de Faber van Het Oogziekenhuis Rotterdam vraagt het zich elk jaar weer af bij het zien van de gillende vuurwerkslachtoffers op zijn operatietafel: waarom steken we in Nederland eigenlijk nog vuurwerk af?
'In twee jaarwisselingen schieten wij in Nederland evenveel ogen kapot als het hele Amerikaanse leger in de Golfoorlog', zegt De Faber. 'Die letsels zijn wel wat ernstiger, maar de aantallen zijn gelijk. Vuurwerk is munitie. Dat moet je niet in handen van burgers stoppen.'
Deze week werd bekend dat het aantal vuurwerkslachtoffers in Nederland daalt, maar dat de verwondingen erger worden. Het aantal mensen met blijvend oogletsel steeg dit jaar licht, van 115 naar 117. Het aantal blinde ogen daalde juist: van 25 naar 16. 'Maar elk blind oog is er een te veel', zegt De Faber.
Oorlog'
Ik snap niet dat dit mogelijk is in een democratie in vredestijd', zegt hij. 'Ik was ooit bij een voordracht in het Midden-Oosten over oogslachtoffers van clusterbommen. In drie jaar tijd hadden ze zes blinde slachtoffertjes verzameld. Het schaamrood steeg me naar de kaken; wij hadden 25 slachtoffers in één dag.'
Oogartsen zien vaak jonge slachtoffertjes. 'Dit jaar had een vader sterretjes in een pvc-buis gestopt om een rookstaaf te maken. Maar hij had er te veel in gedaan, dus dat ding explodeerde. Daardoor is nu een jongetje van 5 zijn oog kwijt. Terwijl iedereen denkt: wat doen sterretjes nou voor kwaad?'
Zelf kreeg hij ooit een jongetje van 3 op zijn operatietafel. 'Hij zat bij zijn opa op de arm te kijken en kreeg een voltreffer in zijn oog. Dat oog ziet nu alleen nog maar licht en donker. Het jongetje heeft een posttraumatisch stresssyndroom en volgt speciaal onderwijs. Ik noem ze altijd oorlogskinderen; kinderen die van niets weten en ineens worden geraakt.'
Afgelopen jaarwisseling werd een man uit het Gooi zelfs getroffen aan beide ogen. 'Hij is één oog kwijt. Het andere proberen ze nog te redden. Maar eigenlijk maak je dat niet vaak mee. Als iemand aan twee ogen wordt geraakt, is de klap meestal zo hard geweest dat hij overlijdt.'
Jongeren
De helft van de oogslachtoffers is onder de 20. 'Het zijn bijna allemaal jongens.' Ook wordt de helft geraakt door een vuurpijl van een ander. Het grootste deel van de slachtoffers valt door siervuurwerk.
Oogartsen pleiten al jaren voor een vuurwerkverbod. Naar aanleiding van de tientallen miljoenen euro's schade praat ook het Nederlands Genootschap van Burgemeesters binnenkort over zo'n verbod.
Toch is de tijd daar nu nog niet rijp voor, denkt de stichting Consument en Veiligheid, die al jaren slachtoffers registreert. Initiatieven hiertoe stuiten steevast op groot verzet van dat deel van Nederland dat het geknal en gesis wél leuk vindt. Ook de belangen van de vuurwerkindustrie spelen mee.
'Ik denk wel dat we ooit richting een verbod gaan', zegt woordvoerder Cees Meijer. 'De weerstand tegen vuurwerk neemt toe. Tien jaar geleden vond 30 procent van de jongvolwassenen het nog niets. Nu is dat al bijna de helft.'
Pianoverkoper Gerard van Urk (43) wilde het dit jaar eens anders dan anders doen met Oud en Nieuw. Hij wilde iets bijzonders en dus reed hij naar België voor professioneel vuurwerk. Nietsvermoedend laadde hij een doos in. 'Niemand waarschuwde me dat ik moest oppassen.'
'Toen ik het wilde afsteken, zag ik een vreemd stekkertje aan die doos. Ik dacht: dat zal wel alleen voor de professionals zijn, dus ik trok het eruit. Toen zag ik twee lontdraadjes. Ik hield mijn sigaar erbij. Meteen daarna was er een explosie.
'Het ontplofte precíes op dat moment. Als ik één seconde had gehad, had ik weg kunnen draaien. Maar professioneel vuurwerk is gemaakt om op exacte tijden te kunnen ontploffen. Ik had nog niet eens een milliseconde.'
Vuurpijl
De eerste pijl schiet zijn mond in en komt er naast zijn neus weer uit. 'Het was een verschrikkelijke klap. Ik viel achterover. Mensen trokken me weg. Ik zag niets meer, hoorde iedereen om me heen huilen. Mijn lip lag open tot boven mijn neus. Er was overal bloed. Mijn kinderen waren in paniek; ze hadden alles gezien.'
Zijn ogen worden behandeld, maar uiteindelijk is vooral zijn lip het probleem. Die is opengereten in een zigzagpatroon. 'Dat professionele vuurwerk is zo krachtig. Als het in mijn oog was gekomen, was het dwars door mijn hersenpan gegaan. Dan had ik hier niet meer gezeten.'
Hij heeft meermaals 'een potje zitten janken'. 'Ik heb een hersenschudding, mijn kinderen slapen er nog steeds slecht van. Wat zijn we hier in Nederland aan het doen? Waarom verbieden we dat vuurwerk niet? Ik ben ervoor om het gecontroleerd af te laten steken, door professionals. Nu ben ik vooral heel blij dat ik nog leef, dat mijn kinderen niets is overkomen, en dat ik nog kan zien.'
Pot valt om
Het gebeurt om kwart over twaalf 's nachts. Mark Walraven (21) uit Zwijndrecht heeft een stuk of vijftien vuurwerkpotten gekocht. 'Maar een van de eerste potten die ik aanstak, viel om. De pijlen schoten alle kanten op. Toen ik zag dat een andere pot was geraakt, liep ik erheen. Ik dacht: straks ontploffen ze allemaal.'
Maar als hij dichterbij komt, ontploft er een vuurpijl in zijn rechteroog. Hij loopt weg, maar al snel zwelt zijn oog op. 'Het werd een soort paarsrood ei', zegt zijn moeder.
'In het ziekenhuis probeerden ze mijn oog open te maken om ernaar te kijken', zegt Walraven. 'Ze gebruikten een soort haken, maar het zat zo dicht dat het niet lukte. De oogarts die kwam kijken, zei: foute boel. Ik zei tegen mijn moeder: ik ben aan een oog blind, hè mam?'
De volgende ochtend wordt hij in een ander ziekenhuis geopereerd. Al snel merken de artsen dat het hopeloos is: het oog moet eruit. 'Ze hebben het als een eitje leeggelepeld', zegt Walraven.
Nu heeft hij een kunstoog, een kapot ooglid, geen gevoel meer in delen van zijn gezicht, en een stuk neusbot dat verdwenen is. Het zal maanden duren voordat zijn hersenen wennen aan het ontbreken van zijn oog.
Of hij zijn werk als chauffeur ooit nog kan doen, is de vraag. 'Toen ik na een week langskwam, zei mijn baas: wie is die jongen, heeft hij een afspraak? Terwijl ik er twee jaar werkte en me net een nieuw contract was aangeboden.'
'Wat mij betreft halen we nooit meer vuurwerk in huis', zegt zijn moeder. 'Ik wil dit nooit meer meemaken.'
'Ik denk dat ik volgend jaar gewoon weer vuurwerk haal', zegt Walraven. 'Ik zie het als een ongeluk.'
'Ik wéét dat ik een oog kwijt ben. Maar ik begrijp het nog niet. En tegelijkertijd voelt het alsof ik er al twee jaar mee loop. Het is moeilijk te beschrijven. Het filmpje van wat er is gebeurd, draait zich soms in mijn hoofd af, maar ik denk er zo min mogelijk aan. Ik ben een opgewekte jongen. Ik denk alleen aan leuke dingen. Maar als ik mijn andere oog ook nog kwijtraak, hoef ik niet meer te leven.'
Aan Joeri Pels (13) uit Zegveld is bijna niets te zien, maar zijn rechteroog is ernstig beschadigd. Een jaar geleden werd er met Oud en Nieuw een babypijltje in geschoten. Zomaar, door een onbekende op straat.
'Ineens hoorde ik wat sissen', zegt Joeri. 'Het pijltje kwam precies in het midden van mijn pupil. Ik gilde zo hard dat ze het binnen hoorden.' In het ziekenhuis in Woerden beweert de arts dat het meevalt, maar als zijn moeder de volgende dag het verband eraf haalt, ziet ze zijn oog wegdraaien. Ze gaan terug. 'Maar de oogarts weigerde tot drie keer toe te komen.'
'Na drie dagen was de pijn zo erg dat we naar een ander ziekenhuis zijn gegaan', vertelt zijn moeder. 'De oogarts gaf hem meteen morfine en zei: jongetje, jongetje, wat zul jij veel pijn hebben gehad.'
Zijn oog blijkt zo kapot, dat hij naar het Oogziekenhuis Rotterdam moet. 'Er had veel te lang kruit in zijn oog gezeten. Dat had binnen 24 uur verwijderd moeten worden. Het was de vraag of zijn oog behouden bleef. Onze wereld stortte in.'
De maand daarna was een 'hel', vertelt ze. 'Telkens liep zijn oogdruk zo ver op dat het oog eruit zou moeten als we niets deden. Bijna elke dag scheurden we naar het ziekenhuis. Joeri had ondraaglijke pijn. Soms zei hij zelf al: mama, ik wil naar Rotterdam.'
Eerst ziet hij vrijwel niets, maar na diverse operaties gaat het wat beter. Hij ziet nu 50 procent. Om te lezen heeft hij een speciale bril nodig. Zijn oog zal altijd gevoelig blijven voor complicaties.
Ze zijn boos op degene die het vuurwerk gooide. 'Het raakt je zo diep als je kind dit overkomt door iemand anders, maar ik ben woest op de arts die Joeri niet wilde behandelen. Dit heeft gevolgen voor zijn hele toekomst. Het is geen dag uit ons leven geweest.'
Vluchten
Afgelopen Oud en Nieuw zijn ze naar Duitsland gereisd. 'We zijn Nederland ontvlucht', zegt zijn moeder. 'Je durft hem niet meer op straat laten gaan', zegt zijn vader. 'Stel dat er iets met zijn andere oog gebeurt.'
Een verbod op vuurwerk stuit steevast op verzet. Voor oogartsen is het al jaren duidelijk dat het er moet komen. 'Vuurwerk is munitie. Dat moet je niet in handen van burgers stoppen.'
Volkskrant 26 januari 2011
http://williepost.blogspot.com/2011/01/professioneel-vuurwerk.html
Volkskrant januari 2011
In de Volkskrant schrijft Maud Effting over vuurwerkslachtoffers. Duizenden mensen willen liever dat professionals vuurwerk afsteken, dat is mooier en veiliger. Voor een eenvoudig financieel advies eisen we vergunningen, maar munitie mag elk jaar onbeperkt worden afgestoken, politici weigeren het gevaar serieus te nemen. Verschil met gewonden in de oorlog is er niet.
Zelf werd ik wakker geschud, toen mijn zoon van 5 jaar werd verbrand. Ik kocht legaal vuurwerk en met de kinderen achter mijn vrienden, dacht ik dat het wel veilig was. Maar de pot met vuurpijlen kantelde, een brandende pijl kwam in zijn capuchon terecht. Met zijn handje probeerde hij die er uit te halen, zijn gezicht en hand verbrandden.
Hij belandde in het AMC, ik zeg elke keer tegen politici, een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Verhaal van Maud Effting:
'Ik zag niets meer, hoorde iedereen huilen''Ze hebben het als een eitje leeggelepeld''Jongetje jongetje, wat zul jij veel pijn hebben gehad
Oogarts Tjeerd de Faber van Het Oogziekenhuis Rotterdam vraagt het zich elk jaar weer af bij het zien van de gillende vuurwerkslachtoffers op zijn operatietafel: waarom steken we in Nederland eigenlijk nog vuurwerk af?
'In twee jaarwisselingen schieten wij in Nederland evenveel ogen kapot als het hele Amerikaanse leger in de Golfoorlog', zegt De Faber. 'Die letsels zijn wel wat ernstiger, maar de aantallen zijn gelijk. Vuurwerk is munitie. Dat moet je niet in handen van burgers stoppen.'
Deze week werd bekend dat het aantal vuurwerkslachtoffers in Nederland daalt, maar dat de verwondingen erger worden. Het aantal mensen met blijvend oogletsel steeg dit jaar licht, van 115 naar 117. Het aantal blinde ogen daalde juist: van 25 naar 16. 'Maar elk blind oog is er een te veel', zegt De Faber.
Oorlog'
Ik snap niet dat dit mogelijk is in een democratie in vredestijd', zegt hij. 'Ik was ooit bij een voordracht in het Midden-Oosten over oogslachtoffers van clusterbommen. In drie jaar tijd hadden ze zes blinde slachtoffertjes verzameld. Het schaamrood steeg me naar de kaken; wij hadden 25 slachtoffers in één dag.'
Oogartsen zien vaak jonge slachtoffertjes. 'Dit jaar had een vader sterretjes in een pvc-buis gestopt om een rookstaaf te maken. Maar hij had er te veel in gedaan, dus dat ding explodeerde. Daardoor is nu een jongetje van 5 zijn oog kwijt. Terwijl iedereen denkt: wat doen sterretjes nou voor kwaad?'
Zelf kreeg hij ooit een jongetje van 3 op zijn operatietafel. 'Hij zat bij zijn opa op de arm te kijken en kreeg een voltreffer in zijn oog. Dat oog ziet nu alleen nog maar licht en donker. Het jongetje heeft een posttraumatisch stresssyndroom en volgt speciaal onderwijs. Ik noem ze altijd oorlogskinderen; kinderen die van niets weten en ineens worden geraakt.'
Afgelopen jaarwisseling werd een man uit het Gooi zelfs getroffen aan beide ogen. 'Hij is één oog kwijt. Het andere proberen ze nog te redden. Maar eigenlijk maak je dat niet vaak mee. Als iemand aan twee ogen wordt geraakt, is de klap meestal zo hard geweest dat hij overlijdt.'
Jongeren
De helft van de oogslachtoffers is onder de 20. 'Het zijn bijna allemaal jongens.' Ook wordt de helft geraakt door een vuurpijl van een ander. Het grootste deel van de slachtoffers valt door siervuurwerk.
Oogartsen pleiten al jaren voor een vuurwerkverbod. Naar aanleiding van de tientallen miljoenen euro's schade praat ook het Nederlands Genootschap van Burgemeesters binnenkort over zo'n verbod.
Toch is de tijd daar nu nog niet rijp voor, denkt de stichting Consument en Veiligheid, die al jaren slachtoffers registreert. Initiatieven hiertoe stuiten steevast op groot verzet van dat deel van Nederland dat het geknal en gesis wél leuk vindt. Ook de belangen van de vuurwerkindustrie spelen mee.
'Ik denk wel dat we ooit richting een verbod gaan', zegt woordvoerder Cees Meijer. 'De weerstand tegen vuurwerk neemt toe. Tien jaar geleden vond 30 procent van de jongvolwassenen het nog niets. Nu is dat al bijna de helft.'
Pianoverkoper Gerard van Urk (43) wilde het dit jaar eens anders dan anders doen met Oud en Nieuw. Hij wilde iets bijzonders en dus reed hij naar België voor professioneel vuurwerk. Nietsvermoedend laadde hij een doos in. 'Niemand waarschuwde me dat ik moest oppassen.'
'Toen ik het wilde afsteken, zag ik een vreemd stekkertje aan die doos. Ik dacht: dat zal wel alleen voor de professionals zijn, dus ik trok het eruit. Toen zag ik twee lontdraadjes. Ik hield mijn sigaar erbij. Meteen daarna was er een explosie.
'Het ontplofte precíes op dat moment. Als ik één seconde had gehad, had ik weg kunnen draaien. Maar professioneel vuurwerk is gemaakt om op exacte tijden te kunnen ontploffen. Ik had nog niet eens een milliseconde.'
Vuurpijl
De eerste pijl schiet zijn mond in en komt er naast zijn neus weer uit. 'Het was een verschrikkelijke klap. Ik viel achterover. Mensen trokken me weg. Ik zag niets meer, hoorde iedereen om me heen huilen. Mijn lip lag open tot boven mijn neus. Er was overal bloed. Mijn kinderen waren in paniek; ze hadden alles gezien.'
Zijn ogen worden behandeld, maar uiteindelijk is vooral zijn lip het probleem. Die is opengereten in een zigzagpatroon. 'Dat professionele vuurwerk is zo krachtig. Als het in mijn oog was gekomen, was het dwars door mijn hersenpan gegaan. Dan had ik hier niet meer gezeten.'
Hij heeft meermaals 'een potje zitten janken'. 'Ik heb een hersenschudding, mijn kinderen slapen er nog steeds slecht van. Wat zijn we hier in Nederland aan het doen? Waarom verbieden we dat vuurwerk niet? Ik ben ervoor om het gecontroleerd af te laten steken, door professionals. Nu ben ik vooral heel blij dat ik nog leef, dat mijn kinderen niets is overkomen, en dat ik nog kan zien.'
Pot valt om
Het gebeurt om kwart over twaalf 's nachts. Mark Walraven (21) uit Zwijndrecht heeft een stuk of vijftien vuurwerkpotten gekocht. 'Maar een van de eerste potten die ik aanstak, viel om. De pijlen schoten alle kanten op. Toen ik zag dat een andere pot was geraakt, liep ik erheen. Ik dacht: straks ontploffen ze allemaal.'
Maar als hij dichterbij komt, ontploft er een vuurpijl in zijn rechteroog. Hij loopt weg, maar al snel zwelt zijn oog op. 'Het werd een soort paarsrood ei', zegt zijn moeder.
'In het ziekenhuis probeerden ze mijn oog open te maken om ernaar te kijken', zegt Walraven. 'Ze gebruikten een soort haken, maar het zat zo dicht dat het niet lukte. De oogarts die kwam kijken, zei: foute boel. Ik zei tegen mijn moeder: ik ben aan een oog blind, hè mam?'
De volgende ochtend wordt hij in een ander ziekenhuis geopereerd. Al snel merken de artsen dat het hopeloos is: het oog moet eruit. 'Ze hebben het als een eitje leeggelepeld', zegt Walraven.
Nu heeft hij een kunstoog, een kapot ooglid, geen gevoel meer in delen van zijn gezicht, en een stuk neusbot dat verdwenen is. Het zal maanden duren voordat zijn hersenen wennen aan het ontbreken van zijn oog.
Of hij zijn werk als chauffeur ooit nog kan doen, is de vraag. 'Toen ik na een week langskwam, zei mijn baas: wie is die jongen, heeft hij een afspraak? Terwijl ik er twee jaar werkte en me net een nieuw contract was aangeboden.'
'Wat mij betreft halen we nooit meer vuurwerk in huis', zegt zijn moeder. 'Ik wil dit nooit meer meemaken.'
'Ik denk dat ik volgend jaar gewoon weer vuurwerk haal', zegt Walraven. 'Ik zie het als een ongeluk.'
'Ik wéét dat ik een oog kwijt ben. Maar ik begrijp het nog niet. En tegelijkertijd voelt het alsof ik er al twee jaar mee loop. Het is moeilijk te beschrijven. Het filmpje van wat er is gebeurd, draait zich soms in mijn hoofd af, maar ik denk er zo min mogelijk aan. Ik ben een opgewekte jongen. Ik denk alleen aan leuke dingen. Maar als ik mijn andere oog ook nog kwijtraak, hoef ik niet meer te leven.'
Aan Joeri Pels (13) uit Zegveld is bijna niets te zien, maar zijn rechteroog is ernstig beschadigd. Een jaar geleden werd er met Oud en Nieuw een babypijltje in geschoten. Zomaar, door een onbekende op straat.
'Ineens hoorde ik wat sissen', zegt Joeri. 'Het pijltje kwam precies in het midden van mijn pupil. Ik gilde zo hard dat ze het binnen hoorden.' In het ziekenhuis in Woerden beweert de arts dat het meevalt, maar als zijn moeder de volgende dag het verband eraf haalt, ziet ze zijn oog wegdraaien. Ze gaan terug. 'Maar de oogarts weigerde tot drie keer toe te komen.'
'Na drie dagen was de pijn zo erg dat we naar een ander ziekenhuis zijn gegaan', vertelt zijn moeder. 'De oogarts gaf hem meteen morfine en zei: jongetje, jongetje, wat zul jij veel pijn hebben gehad.'
Zijn oog blijkt zo kapot, dat hij naar het Oogziekenhuis Rotterdam moet. 'Er had veel te lang kruit in zijn oog gezeten. Dat had binnen 24 uur verwijderd moeten worden. Het was de vraag of zijn oog behouden bleef. Onze wereld stortte in.'
De maand daarna was een 'hel', vertelt ze. 'Telkens liep zijn oogdruk zo ver op dat het oog eruit zou moeten als we niets deden. Bijna elke dag scheurden we naar het ziekenhuis. Joeri had ondraaglijke pijn. Soms zei hij zelf al: mama, ik wil naar Rotterdam.'
Eerst ziet hij vrijwel niets, maar na diverse operaties gaat het wat beter. Hij ziet nu 50 procent. Om te lezen heeft hij een speciale bril nodig. Zijn oog zal altijd gevoelig blijven voor complicaties.
Ze zijn boos op degene die het vuurwerk gooide. 'Het raakt je zo diep als je kind dit overkomt door iemand anders, maar ik ben woest op de arts die Joeri niet wilde behandelen. Dit heeft gevolgen voor zijn hele toekomst. Het is geen dag uit ons leven geweest.'
Vluchten
Afgelopen Oud en Nieuw zijn ze naar Duitsland gereisd. 'We zijn Nederland ontvlucht', zegt zijn moeder. 'Je durft hem niet meer op straat laten gaan', zegt zijn vader. 'Stel dat er iets met zijn andere oog gebeurt.'
Een verbod op vuurwerk stuit steevast op verzet. Voor oogartsen is het al jaren duidelijk dat het er moet komen. 'Vuurwerk is munitie. Dat moet je niet in handen van burgers stoppen.'
Volkskrant 26 januari 2011
http://williepost.blogspot.com/2011/01/professioneel-vuurwerk.html
al vind ik de column misschien niet het beste voorbeeld, waarin een man zijn verhalen van vroeger en de lol van het afsteken van vuurwerk er toch wel goed voor de dag komen, en ja dat hij zijn intresse verliest kan ik begrijpen... er zijn veel mensen die tot hun pak 'm beet 21e elk jaar helemaal los gaan en daarna de brui aan geven. Rotjes, babypijltjes en meer van dat kleine grut word over t algemeen gezien als 'kindervuurwerk'. En begrijpelijk dat ze het laten liggen. 