Het op één na laatste deel, morgen de afsluiter!
Mist, mist en nog eens mist...
'Pa, ga je mee!?' De paniek moet wel doorklinken in mijn stem. Hoewel het nog geen 6 uur is moet en zal er snel iets de lucht in gaan. Dan maar even lak aan de regels. Er moet iets worden afgestoken voor de mist te dicht wordt. Nu kan het nog net.
'Pa, kom op.'
Ik gris mijn jas van de kapstok. Pak snel wat vuurwerk en stekker naar buiten. Mijn moeder kijkt vanachter het raam toe.
Na wat voelt als een eeuwigheid staat mijn vader dan ook eindelijk buiten. Ik zet de cracker fontein neer en klik een paar keer met mijn pyrotorch. Op het moment dat de lont ontbrand valt alles van mijn schouders. Dat geluid, die geur, heerlijk. Ik vergeet spontaan de mist en al het andere om mij heen. De fontein begint zijn enorme knetterwolk te spuwen. Zo groot had ik hem niet verwacht. Uit reflex doe ik een stap naar achter. Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de fontein die zichzelf leeg spuugt. Ik ben een stille genieter, maar inwendig ren ik rondjes van vreugde en schreeuw ik het uit!
Het nadeel van de fontein is dat de halve straat onder de rook staat. En door de mist en het gebrek aan wind trekt het niet weg.
'Ma, we lopen naar het kruispunt. Hier zien we niets meer. Dus als je wil kijken zul je ook even naar buiten moeten komen.'
Ik pak de overige cakes en singleshots die ik uit de auto gehaald heb mee en loop richting het kruispunt. Ik ben los en niets stopt me meer zolang mijn vuurwerk te zien is. Ondertussen is mijn moeder ook naar buiten gekomen.
Als eerste pak ik de 2” Big Chill. Ik ben hier zo enorm benieuwd naar.
'Dit is één van die grote singleshots waar ik over vertelde. Die ga ik nu afsteken.'
Ik klem de singelshot tussen twee klinkers en steek hem aan. Terwijl ik terugloop zie ik mijn ouders vol verwachting kijken. Ik draai me om en met een enorme knal wordt de bombette gelanceerd.
Klabam! Een enorm boeket opent zich in de lucht. Wauw!! Wat zijn die vet!
Ik stook nog twee singleshots en drie cakes. De laatste cake die ik afsteek is de Snake Eyes. De groene en rode blinkers komen prachtig uit in de mist, maar ja die mist. Die wordt er niet beter op nu er buiten vuurwerk afgestoken wordt. En hoewel de Snake Eyes nog net te zien was trekt het echt wel flink dicht nu. Het besef komt dat dit het misschien wel eens kon zijn dit jaar. Met een mix van opwinding en verslagenheid stap ik weer over de drempel.
'Wat als het nou zo mistig blijft, wat doe je dan met het vuurwerk?'
'Ik denk bewaren', antwoord ik aarzelend. Ik heb er nog niet over nagedacht. Normaliter stook ik alles op. Om nou alles een jaar in huis te hebben staan vind ik toch geen fijne gedachte.
'Ik zie het wel, hopelijk trekt die mist nog wat weg. Maar ik vrees het ergste.'
Eigenlijk zou ik nog wat langer bij mijn ouders blijven, maar ik ben bang dat het zo mistig wordt dat ik straks niet eens meer de weg op kan. Dus pak ik mijn biezen, wens mijn ouders een fijne jaarwisseling en ga op pad.
Buiten is het zicht misschien nog een meter of 50. Als ik de wijk uit draai is dit hooguit 20-30 meter. Hoewel het normaal vanaf mijn ouders naar mijn vrienden maar 5 minuten rijden is, ben ik een stuk langer onderweg. Ik heb geen zin in ongelukken, dus ik rij rustig over de slecht verlichte weggetjes.
Zodra ik bij mijn vrienden binnenstap stuur ik een appje naar mijn vriendin.
'Ik ben veilig aangekomen. Het is super mistig. We kunnen het einde van de straat niet eens zien.'
Om het berichtje kracht bij te zetten stuur ik een foto mee van de straat.
Al snel krijg ik een berichtje terug.
'Oh, jeetje. Hier is het helemaal niet mistig. Hooguit een beetje heiig. De kat zit lekker voor het raam naar het vuurwerk te kijken. Hij vindt het prachtig.'
Zou ik dan de verkeerde keuze gemaakt hebben? Had ik beter thuis kunnen blijven. Hoewel ik niet naar buiten kan om vuurwerk af te steken zit ik nog slechter op mijn gemak aan het eten dan anders. Ik voel me zelfs een beetje misselijk en krijg weinig eten naar binnen. Mijn vrienden, die vrij zijn van dit soort stress, zitten heerlijk te eten, te praten en te lachen. Ik word alleen maar stiller.
*Ping*
Appje.
'Hier trekt het nu ook helemaal dicht', lees ik.
Ergens is het een opluchting. Ik heb in ieder geval niet de verkeerde keuze gemaakt. Mist of mist. Dat maakt niets uit.
Na het eten zit ik verloren in een hoekje van de bank. Ik scroll gedachteloos wat op het forum heen en weer. In de chat zie ik veel reacties van mensen waar het zicht ronduit belabberd is. Ik ben duidelijk niet de enige. En zoals er gezegd wordt: gedeelde smart is halve smart.
Dan valt mijn oog ineens op een berichtje in de chat van iemand die in hetzelfde dorp zit als ik. Bij diegene begint het ineens helemaal op te klaren. Ik werp een blik naar buiten, het zit nog steeds potdicht. Maar ik krijg weer wat hoop. Stel je voor dat hij aan de andere kant van het dorp zit, dan moet het zo toch hier ook op gaan klaren?
En verrek. Tien minuten later begint de mist voor het raam langs te trekken als een rookwolk die door de wind weggeblazen wordt. Ik kan me nog beheersen om niet naar buiten te sprinten, maar ik wandel toch even de straat op. Het zicht wordt met de minuut beter. Ik zie de nokken van de daken weer. Een paar minuten later begin ik het einde van de straat te zien. En weer een paar minuten later kan ik alweer een paar straten verder kijken.
Alsof iedereen hierop zat te wachten gaat het ook ineens flink los buiten. Daar moet ik aan bijdragen.
Ik loop weer naar binnen om wat te stoken te pakken. Wat kleine cakes, singleshots en fonteinen. Daar vermaak ik mij wel even mee.
'Ik ben buiten, vuurwerk afsteken', deel ik nog even mee als ik binnen ben. Maar voordat het geluid van mijn stem vervaagd is in de woonkamer sta ik alweer buiten.
In de vooravond schiet ik graag wat kleinere cakes en andere losse producten. Ik ben niet iemand die gelijk de grote dozen de straat op sleept. Als ik kijk naar het vuurwerk dat ik mee naar buiten heb genomen valt mijn oog op de Crank. Dat is een goed voorbeeld van iets dat ik graag stook rond deze tijd. Een rustige cake met mooie tails en boeketten. Echt een cake om lekker op je gemak van te genieten. Om de daad bij het woord te voegen trek ik de cake tussen het stapeltje vuurwerk uit dat ik naast de voordeur neer heb gelegd.
Ik loop een meter of tien naar een plek waar iets meer ruimte is.
Klem de cake tussen twee klinkers.
Pak de pyrotorch uit de rechter zak van mijn jas.
Buig me voorover om de cake aan te steken.
Klik... klik...
Klik...
Niks, noppes, nada.
Natuurlijk. Het gas heeft blijkbaar open gestaan. Dat past wel bij een avond als deze. Ik stop de lege torch weer terug in mijn jaszak. Hoofdschuddend loop ik weer naar binnen om een aansteker te pakken en een aantal van die torches van Zena om mee te fakkelen. Daar heb ik er gelukkig nog een aantal van.
'Huh, wat doe jij alweer zo snel binnen?' vraagt een van mijn vrienden als ik de woonkamer weer binnenloop.
Schouderophalend antwoord ik: 'Mijn torch zit zonder gas, dus ik kom even een aansteker pakken. Dan ga ik weer.'
'Wat ga je afsteken?' willen ze weten.
'Gewoon wat kleine cakes en wat singleshots.'
'Die singelshots, zijn dat die grote? Die wil ik eigenlijk wel zien,' merkt een vriend op.
'Ja dat klopt, die zijn wel mooi.'
'Dan loop ik even mee naar buiten.'
Ineens staan er zes man op van de bank om buiten te komen kijken. Ik vind het allemaal prima. Eenmaal buiten let ik toch niet meer op ze. Ik ben helemaal in mijn element en sta lekker te stoken. Heel af en toe roep ik dat ze bij een bepaald product even goed op moeten letten. Maar verder mogen ze het lekker zelf uitzoeken. Ik ben in mijn eigen wereldje.
Af en toe neem ik even de tijd om rond te kijken. Aan één kant van het huis staat geen bebouwing, dus daar kan je zeker een paar kilometer verder kijken. Het is prachtig om te zien wat er allemaal al de lucht in gaat. Het lijkt meer dan normaal. Dat komt vast doordat de afsteek tijd door de mist aardig ingekort is. Achter mij hoor ik heel kort achter elkaar BOEF BOEF. Het klinkt als shells die geschoten worden en van een flink kaliber zo te horen. Ik draai me snel om en zie een paar honderd meter verder twee shells de lucht in gaan. BAM BAM. Er openen zich twee boeketten. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Hoewel mijn kennis over shells zeker niet uitputtend is zie ik wel dat ze een stuk groter zijn dan de 4 inch die iemand vorig jaar bij mij in de straat stond te schieten. Ik schat in dat ze zeker 8 inch of misschien nog wel meer moeten zijn. Ze zijn hoe dan ook prachtig. De rest van de avond loop ik met gespitste oren rond om het lanceer geluid, dat zich nog veelvuldig herhaalt, op te vangen en zo een glimp van de uitwerkingen mee te krijgen.
Zelf stook ik lekker verder. Met de singleshots vermaak ik mij prima en het loopt al snel tegen 11 uur aan. Tijd om naar binnen te gaan en de boxen klaar te zetten voor het 12 uur moment. Als de boxen allemaal in de startblokken staan wijst de grote wijzer op de klok aan de muur de 11 aan en de kleine wijzer de 6. Nog 30 minuten, dan is het 2020. Dat laatste half uurtje duurt op de een of andere manier aan de ene kant altijd een eeuwigheid, maar vaak is het dan toch ineens tijd om af te gaan tellen. Het lijkt wel of er een onzichtbare hand een beetje aan de wijzers zit te trekken zodat ze niet op het juiste tempo lopen. In die laatste 30 minuten ontstaat er in de groep een discussie.
'Zullen we de vuurkorf nog aanzetten?' vraagt de gastheer van vanavond.
'Nee, het is zo twaalf uur, dat heeft nu geen zin meer,' reageert een van mijn vrienden.
'Ja, maar het is wel super weer om lekker buiten te staan zo. En dat is wel gezelliger met vuurkorf dan zonder.'
'Dat is wel waar, maar heb je hout enzovoorts bij de hand dan?'
'Ja dat ligt in de tuin, maar luiden we het nieuwe jaar binnen in of buiten?'
'Binnen,' reageert iemand.
'Nee gewoon buiten, dat was vorig jaar echt heel leuk,' reageert de volgende.
Vorig jaar vierden we het bij mij thuis. Omdat het toen lekker weer was en ik geen zin had om te koken voor iedereen heb ik toen gewoon de BBQ aangegooid. Bak vlees erbij, salades, drinken en je hebt er geen omkijken meer naar. We zaten toen zo lekker buiten dat we daar met de Top2000 aan ook afgeteld hebben. Persoonlijk vond ik het wel iets magisch hebben. Die stilte voor de storm net even voor 12 uur en dan de explosie van geluid iets na middernacht.
Uiteindelijk is het de gastheer die de knoop doorhakt: 'We gaan naar buiten.'
Alsof dit het startschot was komt iedereen in beweging en een kleine 10 minuten later staan we buiten. Met een brandende vuurkorf, sta tafel en een fles champagne met glazen in de aanslag. Iemand tovert ergens een pak sterretjes vandaan en ik heb de Red Blink fontein in de buurt staan.
Ieder jaar begin ik het nieuwe jaar met een fontein. Dit is een soort van traditie geworden. Ooit geboren uit het feit dat ik vroeger niet heel veel meer siervuurwerk in de collectie had dan een fontein en een fluitbak. Nu neemt het de drang weg om wat af te steken en geeft het tegelijkertijd de rust om ook even lekker rond te kijken wat er allemaal de lucht in gaat.
Uit de muziekspeakers die op tafel staan schalt ondertussen de Bohemian Rhapsody. Het teken dat het over een paar minuten tijd is om af te tellen. Als het nummer zijn einde nadert zet ik de Red Blink op straat. Aansteker in de aanslag. Achter mij beginnen ze met aftellen.
5... 4... 3... 2... 1...
De foto die ik huiswaarts appte. Van het vuurwerk was al niets meer te zien.
