Hendtje Contentje
VWC lid
Mede liefhebbers, sorry voor het lange wachten. ik heb besloten het verslag nu maar alvast online te zetten, met foto's, maar zonder videomateriaal. Dit omdat ik nog steeds geen youtube kanaal heb opgezet waar ik naartoe kan linken. Hopelijk zullen de foto's het ontbreken van het videomateriaal enigzins kunnen verzachten.
Afgelopen augustus heb ik samen met een maat mijn eerste pyrotrip naar Malta gemaakt. Bij deze een verslag van onze belevenissen aldaar.
Ik heb in die week totaal 300 stuks aan beeld en geluidsmateriaal opgenomen, en het moge vanzelf spreken dat dat teveel is om hier allemaal te posten, dus jullie zullen het met een selectie aan beeldmateriaal moeten doen.
Ook heb ik heel veel toffe gesprekken en momenten weg gelaten, puur omdat het anders een nóg veel grotere lap tekst zou worden, maar ga er dus maar vanuit dat het allemaal nog veel leuker was dan hier beneden staat.
Enjoy!
De trip kende een vrij stroef begin. We hadden een complete reis met transfers geboekt via TUI, maar omdat we een auto wilden huren hebben we het transfer naar het hotel zonder ons laten vertrekken. Toen we vervolgens een auto wilden huren bleek er nergens op het vliegveld nog een te krijgen. In de eerste plaats omdat er geen auto's meer vrij waren, en in de 2e plaats ook omdat geen van ons beiden een creditcard had. Dus mocht je besluiten om ook de trip naar Malta te maken, reserveer van tevoren een auto, en neem je creditcard mee.
We waren vervolgens genoodzaakt om de taxi naar het hotel te nemen, wat uitkwam op een schappelijke 20 euries.
Eenmaal aangekomen bij het hotel hebben we onze kamers gekregen, zijn we gesetteld, en hebben we bij een supermarkt wat bier en lokale lekkernijen gekocht om 's avonds lekker op het balkon te zitten.
Die avond, op 10 augustus, hebben we vanaf het balkon in de verte het eerste vuurwerk gezien.
11-08
De volgende dag wilden we om 12.00 de eerste shells zien vliegen en onze eerste fabriek bezoeken, dus hebben we noodgedwongen de bus naar Valletta gepakt, waarna we de bus naar Mqabba namen.
Onze ervaring met het OV in Malta was best goed. De airco doet het perfect in de bussen, en het rijdt allemaal prima. Maar wij hadden wel aardig wat moeite om uit te vinden welke lijnen we nou precies moesten nemen, omdat het een beetje onpraktisch weergegeven werd op de kaart die wij hadden gekregen.
Toen we richting Mqabba reden duurde het niet lang voor we de tower of light spotten, het ding is immers 50 meter hoog, maar eenmaal in Mqabba aangekomen was hij door de gebouwen aan ons zicht onttrokken. Toen zijn we zelf maar op zoek gegaan, en een feestelijk mooi aangeklede weg het dorp in ingeslagen. Daar vroegen we aan een oud mannetje de weg naar de Santa Marija vuurwerkfabriek. Hij wees ons zeer vriendelijk de weg, waarna we onze weg vervolgden. Na een eind lopen zagen we bij ruim zicht nog steeds geen tower of light, waar het schietveld ook is, dus hebben we maar weer rechtsomkeert gemaakt.
Toen we in het dorp aan iemand anders de weg naar de tower of light vroegen, stuurde diegene ons een hele andere kant op, waardoor we uiteindelijk weer bij dezelfde bushalte kwamen als waar we uitstapten, en daar rechts om de hoek, daar lag het schietveld..
Al met al hebben we toen dus anderhalf uur voor nop door de brandende zon lopen dolen, maar wel veel van het dorp gezien
Toen we naar de rand van het schietveld liepen ontmoetten we daar een gezellig Nederlands stel waar we de rest van de tijd nog veel mee op zijn getrokken.
We kwamen daar om ong. 5 voor 12 aan, dus nog net op tijd om de eerste shells te zien.
De eerste 3 schoten waren loeiharde 3" salute's, waarna er 4 beraq shells afgevuurd werden. Het zien van deze eerste shells was een ware openbaring. Iedereen kent ze wel van de vele filmpjes die er te vinden zijn, en ik was zelf geen uitzondering, maar om daar te staan en die klappen echt te horen en voelen, dat gaf toch wel een machtig mooi gevoel!
Vervolgens kwam er een verrassing: een test van wat later een 16 inch sferische multisalute shell bleek. Dat ding knalde zo onverwacht, en zo gruwelijk hard, dat we ons helemaal kapot schrokken.
Dit soort verrassingen kwamen later tijdens de vakantie nog een paar keer terug: over het algemeen kun je gerust stellen dat het maltese vuurwerk bizar hard gaat, maar soms gooien ze er een paar echt hele absurd harde knallers tussendoor, die je echt versteld doen staan!
Nadat een laatste salute het einde van de stooksessie aanduidde gebeurde er iets heel opmerkelijks. Alle mannen die op het schietveld aan het werk waren om de shows van de 14e en de 15e voor te bereiden pakten hun biezen en gingen naar huis voor de siësta! Op hun weg van het schietveld af spraken we een man aan en vroegen of het goed was als we even een kijkje namen op het veld, en dat was geen probleem, zolang we nergens aan kwamen en niet op de draden gingen staan.
Maar iedereen was weg! Wij liepen daar, in een schietveld, met heeeel veel mortieren waarvan zeker ruim de helft geladen was, en er was gewoon niemand, zelfs geen omheining, helemaal niks.
Dat zou je hier in Nederland dus nooooit hoeven proberen, derhalve was dat ook niet iets wat we voor mogelijk hadden gehouden.
Het heeft wel wat mooie plaatjes opgeleverd:
Nadat we onze ogen hadden uitgekeken op het schietveld besloten we de fabriek op te zoeken.
We hadden aan het Nederlandse stel de weg gevraagd, en kortgezegd kwam het erop neer dat we de weg waar we eerder besloten rechtsomkeert te maken, nog veel verder moesten volgen..
Na een tocht van zeker nog een uur door de brandende zon kwamen we eindelijk aan bij de fabriek, waar, in verband met de siësta, niemand anders was dan een Maltese man die geen engels sprak, en een Brits echtpaar wat elk jaar naar Malta afreist om op vuurwerkgebied overal mee te helpen.
Nadat we ong. Een kwartier bij waren gekomen in de relatief koele schaduw, maakte de Maltese man met gebarentaal aan de Brit kenbaar dat hij ons wel rond mocht leiden, wat de Brit maar alle plezier deed.
De fabriek was niet wat ik me van tevoren voorstelde. Absoluut niet in negatieve zin, maar gewoon anders. In plaats van een grote(re) ruimte, waren er open plaatsen waar kleinere gebouwtjes stonden. Normaal word daar het vuurwerk gemaakt, maar aangezien de shows slechts dagen verwijderd waren, waren alle shells al dicht.
Toen gingen we naar de bunkers.
Als er ooit een moment was waarop de uitspraak 'als een kind in de snoepwinkel' van toepassing was, dan was dit het wel:
Nadat we alles daar gezien hadden was de Britse man zo vriendelijk om ons een lift terug naar het dorp te geven, zodat we niet door de zon terug hoefden te lopen.
In het dorp hebben we ons in het café tegoed gedaan aan een paar biertjes, en we hebben hier een programma voor de komende dagen bemachtigd, waarna we moe maar voldaan weer met de bus richting het hotel gingen.
Toen we weer bij het hotel kwamen waren we echt doordrongen van de beperkingen die het reizen met het OV met zich mee bracht. We probeerden weer een auto te krijgen, maar tevergeefs. Alle auto's waren al verhuurd.
Toen hebben we iets gedaan waar iedereen tegen geadviseerd heeft.
We hebben een 125cc scooter gehuurd.
Hoewel we van tevoren door iedereen gewaarschuwd waren voor het chaotische verkeer aldaar, hebben we absoluut geen spijt gehad van deze beslissing!
Ja, het verkeer is best chaotisch, maar het is prima te doen. Onze indruk is dat maltese automobilisten voorzichtiger met scooterrijders omspringen dan met andere automobilisten. Wel wil ik jullie adviseren om niet overal tussendoor te glippen, en op de weg gewoon de ruimte van een auto te claimen, want als je een automobilist de kans geeft om je voorbij te gaan, zal hij dat meestal ook doen, hoe krap de ruimte ook is!
Verder kwam het gebruik van de scooter ook met een aantal praktische voordelen. Met een scooter ben je op malta vogelvrij, zelfs tijdens de extreme drukte op de wegen na de grote shows hadden we geen moeite om weg te komen. We hadden ook nergens problemen met parkeren, de huurprijs was minder dan de helft van een auto, en we hebben een week gereden voor 15 euro brandstof.
Als het me lukt om volgend jaar weer te gaan, dan doe ik alles zeker weer met de brommer!
12-08
De volgende dag waren we rond 11.00 weer bij het schietveld in Mqabba te vinden, waar we er deze keer, na een iets grondiger kijkje te nemen, achter kwamen dat de opstelling van het aantal mortieren nog een stuk groter was dan we oorspronkelijk dachten.
We raakten op het veld in gesprek met 2 maltese jongens, en ontmoetten nog een ander Nederlands stel waarmee we de rest van de vakantie veel optrokken.
Om 12.00 werden er weer 3 salute's afgeschoten, gevolgd door 6 dikke beraq shells.
Deze keer stonden we hemelsbreed ong. 8 tot 10 meter van de mortieren af terwijl de shells de lucht in gingen, en man wat zorgde dat voor een beleving!
Je krijgt door al het beeldmateriaal van tevoren natuurlijk al een beeld bij zulke shells, maar niets daarvan kan je voorbereiden op de echte ervaring! Wat me allereerst opviel was het pure detail wat je ziet bij de break van een beraq shell. De aftekening van de ontploffing en de daaruit voortvloeiende rookwolk tegen de strakblauwe hemel, brengen een zekere schoonheid met zich mee.
Ook blijft het elke keer weer fascinerend om zo'n dikke shell de lucht in te zien vliegen. Door het flinke formaat zie je ze echt duidelijk gaan, en dat voegt in mijn ogen veel toe aan de beleving!
Na de shells van 12.00 zijn we met een Maltese jongen en een Nederlands stel het centrum van het dorp in gegaan, waar we in het clubgebouw van de roden een paar biertjes hebben gedronken.
We zaten te praten, en op een gegeven moment vroeg de jongen of we boven in het pand wilden kijken. We gingen naar boven, en kwamen we boven op het pand, recht naast de koepel van de kerk in Mqabba terecht, die aangrenzend aan het pand lag.
Daar leerden we dat er een ceremonie is voor het ontsteken van de avondshows;
'S avonds, nadat de kerk geluid heeft, word er in een kooi op het dak een soort vlindermat vastgebonden en ontstoken. Die mat geeft het signaal aan de mensen op het schietveld dat ze met de show kunnen beginnen, waarna de eerste salutes de lucht in vliegen.
Na een gezellig gesprek zijn we weer op de brommer gesprongen, om naar Zurrieq te navigeren en daar de Santa Katharina vuurwerkfabriek te bezoeken.
Eerder op de dag hadden we van een van de Nederlandse stellen gehoord dat daar de 53 inch shell nog lag, die eigenlijk 7 juni de lucht in had moeten gaan, dus we wilden proberen of het zou lukken om dit gevaarte met eigen ogen te mogen aanschouwen.
Eenmaal daar aangekomen leek het op het eerste gezicht of er niemand was, maar na een paar keer hello te roepen kwam er iemand uit 1 van de gebouwtjes naast de ingang naar buiten.
De man was zwart van het buskruidstof, en keek ietwat verbaasd dat er zomaar 2 gasten het terrein op waren gelopen.
We vertelden dat we enorme pyrofielen waren, en dat we vanuit Nederland speciaal voor het vuurwerk naar Malta waren gekomen. De man kreeg direct een trotse lach op zijn gezicht, en nadat we gevraagd hadden of we een kijkje mochten nemen nam ons mee het terrein op.
Op het terrein liepen we naar een overkapping, waar we voorgesteld werden aan een oude Maltese medewerker uit de fabriek. Na wat met hem gesproken te hebben nam hij ons mee op een ware tour langs alle bunkertjes van de fabriek.
De man vertelde met zijn krakerige, hese stem op enthousiaste wijze over alle facetten van het leven als Maltese vuurwerker. Hij vertelde over chemische composities, over alle tijd die er in het maken van het vuurwerk ging zitten, en schepte trots op over hoeveel werk hij zelf in een relatief korte tijd verzette. En aanstekelijk enthousiast als hij was, nam hij ook rustig de tijd om enige vragen van onze kant te beantwoorden.
Iets wat meteen opviel was de bedrijvigheid in de fabriek. In alle bunkertjes werd keihard gewerkt, ondanks dat de siësta eigenlijk in volle gang was. Dit was omdat het feest van Zurrieq pas over 2 weken plaats vond, en een hoop vuurwerk dus nog in de maak was.
Het was heel bijzonder om de meesters, waarvan zeker de helft al de middelbare leeftijd bereikt had, zo hard te zien werken in die hitte.
Toen kwamen we bij het laatste gebouw aan, en daar stond toch wel een heel imposant apparaat:
Deel 2 volgt hieronder.
Ik kon anders namelijk niet meer dan 15 mediabestanden bijvoegen.
Afgelopen augustus heb ik samen met een maat mijn eerste pyrotrip naar Malta gemaakt. Bij deze een verslag van onze belevenissen aldaar.
Ik heb in die week totaal 300 stuks aan beeld en geluidsmateriaal opgenomen, en het moge vanzelf spreken dat dat teveel is om hier allemaal te posten, dus jullie zullen het met een selectie aan beeldmateriaal moeten doen.
Ook heb ik heel veel toffe gesprekken en momenten weg gelaten, puur omdat het anders een nóg veel grotere lap tekst zou worden, maar ga er dus maar vanuit dat het allemaal nog veel leuker was dan hier beneden staat.
Enjoy!
De trip kende een vrij stroef begin. We hadden een complete reis met transfers geboekt via TUI, maar omdat we een auto wilden huren hebben we het transfer naar het hotel zonder ons laten vertrekken. Toen we vervolgens een auto wilden huren bleek er nergens op het vliegveld nog een te krijgen. In de eerste plaats omdat er geen auto's meer vrij waren, en in de 2e plaats ook omdat geen van ons beiden een creditcard had. Dus mocht je besluiten om ook de trip naar Malta te maken, reserveer van tevoren een auto, en neem je creditcard mee.
We waren vervolgens genoodzaakt om de taxi naar het hotel te nemen, wat uitkwam op een schappelijke 20 euries.
Eenmaal aangekomen bij het hotel hebben we onze kamers gekregen, zijn we gesetteld, en hebben we bij een supermarkt wat bier en lokale lekkernijen gekocht om 's avonds lekker op het balkon te zitten.
Die avond, op 10 augustus, hebben we vanaf het balkon in de verte het eerste vuurwerk gezien.
11-08
De volgende dag wilden we om 12.00 de eerste shells zien vliegen en onze eerste fabriek bezoeken, dus hebben we noodgedwongen de bus naar Valletta gepakt, waarna we de bus naar Mqabba namen.
Onze ervaring met het OV in Malta was best goed. De airco doet het perfect in de bussen, en het rijdt allemaal prima. Maar wij hadden wel aardig wat moeite om uit te vinden welke lijnen we nou precies moesten nemen, omdat het een beetje onpraktisch weergegeven werd op de kaart die wij hadden gekregen.
Toen we richting Mqabba reden duurde het niet lang voor we de tower of light spotten, het ding is immers 50 meter hoog, maar eenmaal in Mqabba aangekomen was hij door de gebouwen aan ons zicht onttrokken. Toen zijn we zelf maar op zoek gegaan, en een feestelijk mooi aangeklede weg het dorp in ingeslagen. Daar vroegen we aan een oud mannetje de weg naar de Santa Marija vuurwerkfabriek. Hij wees ons zeer vriendelijk de weg, waarna we onze weg vervolgden. Na een eind lopen zagen we bij ruim zicht nog steeds geen tower of light, waar het schietveld ook is, dus hebben we maar weer rechtsomkeert gemaakt.
Toen we in het dorp aan iemand anders de weg naar de tower of light vroegen, stuurde diegene ons een hele andere kant op, waardoor we uiteindelijk weer bij dezelfde bushalte kwamen als waar we uitstapten, en daar rechts om de hoek, daar lag het schietveld..
Al met al hebben we toen dus anderhalf uur voor nop door de brandende zon lopen dolen, maar wel veel van het dorp gezien
Toen we naar de rand van het schietveld liepen ontmoetten we daar een gezellig Nederlands stel waar we de rest van de tijd nog veel mee op zijn getrokken.
We kwamen daar om ong. 5 voor 12 aan, dus nog net op tijd om de eerste shells te zien.
De eerste 3 schoten waren loeiharde 3" salute's, waarna er 4 beraq shells afgevuurd werden. Het zien van deze eerste shells was een ware openbaring. Iedereen kent ze wel van de vele filmpjes die er te vinden zijn, en ik was zelf geen uitzondering, maar om daar te staan en die klappen echt te horen en voelen, dat gaf toch wel een machtig mooi gevoel!
Vervolgens kwam er een verrassing: een test van wat later een 16 inch sferische multisalute shell bleek. Dat ding knalde zo onverwacht, en zo gruwelijk hard, dat we ons helemaal kapot schrokken.
Dit soort verrassingen kwamen later tijdens de vakantie nog een paar keer terug: over het algemeen kun je gerust stellen dat het maltese vuurwerk bizar hard gaat, maar soms gooien ze er een paar echt hele absurd harde knallers tussendoor, die je echt versteld doen staan!
Nadat een laatste salute het einde van de stooksessie aanduidde gebeurde er iets heel opmerkelijks. Alle mannen die op het schietveld aan het werk waren om de shows van de 14e en de 15e voor te bereiden pakten hun biezen en gingen naar huis voor de siësta! Op hun weg van het schietveld af spraken we een man aan en vroegen of het goed was als we even een kijkje namen op het veld, en dat was geen probleem, zolang we nergens aan kwamen en niet op de draden gingen staan.
Maar iedereen was weg! Wij liepen daar, in een schietveld, met heeeel veel mortieren waarvan zeker ruim de helft geladen was, en er was gewoon niemand, zelfs geen omheining, helemaal niks.
Dat zou je hier in Nederland dus nooooit hoeven proberen, derhalve was dat ook niet iets wat we voor mogelijk hadden gehouden.
Het heeft wel wat mooie plaatjes opgeleverd:
Nadat we onze ogen hadden uitgekeken op het schietveld besloten we de fabriek op te zoeken.
We hadden aan het Nederlandse stel de weg gevraagd, en kortgezegd kwam het erop neer dat we de weg waar we eerder besloten rechtsomkeert te maken, nog veel verder moesten volgen..
Na een tocht van zeker nog een uur door de brandende zon kwamen we eindelijk aan bij de fabriek, waar, in verband met de siësta, niemand anders was dan een Maltese man die geen engels sprak, en een Brits echtpaar wat elk jaar naar Malta afreist om op vuurwerkgebied overal mee te helpen.
Nadat we ong. Een kwartier bij waren gekomen in de relatief koele schaduw, maakte de Maltese man met gebarentaal aan de Brit kenbaar dat hij ons wel rond mocht leiden, wat de Brit maar alle plezier deed.
De fabriek was niet wat ik me van tevoren voorstelde. Absoluut niet in negatieve zin, maar gewoon anders. In plaats van een grote(re) ruimte, waren er open plaatsen waar kleinere gebouwtjes stonden. Normaal word daar het vuurwerk gemaakt, maar aangezien de shows slechts dagen verwijderd waren, waren alle shells al dicht.
Toen gingen we naar de bunkers.
Als er ooit een moment was waarop de uitspraak 'als een kind in de snoepwinkel' van toepassing was, dan was dit het wel:
Nadat we alles daar gezien hadden was de Britse man zo vriendelijk om ons een lift terug naar het dorp te geven, zodat we niet door de zon terug hoefden te lopen.
In het dorp hebben we ons in het café tegoed gedaan aan een paar biertjes, en we hebben hier een programma voor de komende dagen bemachtigd, waarna we moe maar voldaan weer met de bus richting het hotel gingen.
Toen we weer bij het hotel kwamen waren we echt doordrongen van de beperkingen die het reizen met het OV met zich mee bracht. We probeerden weer een auto te krijgen, maar tevergeefs. Alle auto's waren al verhuurd.
Toen hebben we iets gedaan waar iedereen tegen geadviseerd heeft.
We hebben een 125cc scooter gehuurd.
Hoewel we van tevoren door iedereen gewaarschuwd waren voor het chaotische verkeer aldaar, hebben we absoluut geen spijt gehad van deze beslissing!
Ja, het verkeer is best chaotisch, maar het is prima te doen. Onze indruk is dat maltese automobilisten voorzichtiger met scooterrijders omspringen dan met andere automobilisten. Wel wil ik jullie adviseren om niet overal tussendoor te glippen, en op de weg gewoon de ruimte van een auto te claimen, want als je een automobilist de kans geeft om je voorbij te gaan, zal hij dat meestal ook doen, hoe krap de ruimte ook is!
Verder kwam het gebruik van de scooter ook met een aantal praktische voordelen. Met een scooter ben je op malta vogelvrij, zelfs tijdens de extreme drukte op de wegen na de grote shows hadden we geen moeite om weg te komen. We hadden ook nergens problemen met parkeren, de huurprijs was minder dan de helft van een auto, en we hebben een week gereden voor 15 euro brandstof.
Als het me lukt om volgend jaar weer te gaan, dan doe ik alles zeker weer met de brommer!
12-08
De volgende dag waren we rond 11.00 weer bij het schietveld in Mqabba te vinden, waar we er deze keer, na een iets grondiger kijkje te nemen, achter kwamen dat de opstelling van het aantal mortieren nog een stuk groter was dan we oorspronkelijk dachten.
We raakten op het veld in gesprek met 2 maltese jongens, en ontmoetten nog een ander Nederlands stel waarmee we de rest van de vakantie veel optrokken.
Om 12.00 werden er weer 3 salute's afgeschoten, gevolgd door 6 dikke beraq shells.
Deze keer stonden we hemelsbreed ong. 8 tot 10 meter van de mortieren af terwijl de shells de lucht in gingen, en man wat zorgde dat voor een beleving!
Je krijgt door al het beeldmateriaal van tevoren natuurlijk al een beeld bij zulke shells, maar niets daarvan kan je voorbereiden op de echte ervaring! Wat me allereerst opviel was het pure detail wat je ziet bij de break van een beraq shell. De aftekening van de ontploffing en de daaruit voortvloeiende rookwolk tegen de strakblauwe hemel, brengen een zekere schoonheid met zich mee.
Ook blijft het elke keer weer fascinerend om zo'n dikke shell de lucht in te zien vliegen. Door het flinke formaat zie je ze echt duidelijk gaan, en dat voegt in mijn ogen veel toe aan de beleving!
Na de shells van 12.00 zijn we met een Maltese jongen en een Nederlands stel het centrum van het dorp in gegaan, waar we in het clubgebouw van de roden een paar biertjes hebben gedronken.
We zaten te praten, en op een gegeven moment vroeg de jongen of we boven in het pand wilden kijken. We gingen naar boven, en kwamen we boven op het pand, recht naast de koepel van de kerk in Mqabba terecht, die aangrenzend aan het pand lag.
Daar leerden we dat er een ceremonie is voor het ontsteken van de avondshows;
'S avonds, nadat de kerk geluid heeft, word er in een kooi op het dak een soort vlindermat vastgebonden en ontstoken. Die mat geeft het signaal aan de mensen op het schietveld dat ze met de show kunnen beginnen, waarna de eerste salutes de lucht in vliegen.
Na een gezellig gesprek zijn we weer op de brommer gesprongen, om naar Zurrieq te navigeren en daar de Santa Katharina vuurwerkfabriek te bezoeken.
Eerder op de dag hadden we van een van de Nederlandse stellen gehoord dat daar de 53 inch shell nog lag, die eigenlijk 7 juni de lucht in had moeten gaan, dus we wilden proberen of het zou lukken om dit gevaarte met eigen ogen te mogen aanschouwen.
Eenmaal daar aangekomen leek het op het eerste gezicht of er niemand was, maar na een paar keer hello te roepen kwam er iemand uit 1 van de gebouwtjes naast de ingang naar buiten.
De man was zwart van het buskruidstof, en keek ietwat verbaasd dat er zomaar 2 gasten het terrein op waren gelopen.
We vertelden dat we enorme pyrofielen waren, en dat we vanuit Nederland speciaal voor het vuurwerk naar Malta waren gekomen. De man kreeg direct een trotse lach op zijn gezicht, en nadat we gevraagd hadden of we een kijkje mochten nemen nam ons mee het terrein op.
Op het terrein liepen we naar een overkapping, waar we voorgesteld werden aan een oude Maltese medewerker uit de fabriek. Na wat met hem gesproken te hebben nam hij ons mee op een ware tour langs alle bunkertjes van de fabriek.
De man vertelde met zijn krakerige, hese stem op enthousiaste wijze over alle facetten van het leven als Maltese vuurwerker. Hij vertelde over chemische composities, over alle tijd die er in het maken van het vuurwerk ging zitten, en schepte trots op over hoeveel werk hij zelf in een relatief korte tijd verzette. En aanstekelijk enthousiast als hij was, nam hij ook rustig de tijd om enige vragen van onze kant te beantwoorden.
Iets wat meteen opviel was de bedrijvigheid in de fabriek. In alle bunkertjes werd keihard gewerkt, ondanks dat de siësta eigenlijk in volle gang was. Dit was omdat het feest van Zurrieq pas over 2 weken plaats vond, en een hoop vuurwerk dus nog in de maak was.
Het was heel bijzonder om de meesters, waarvan zeker de helft al de middelbare leeftijd bereikt had, zo hard te zien werken in die hitte.
Toen kwamen we bij het laatste gebouw aan, en daar stond toch wel een heel imposant apparaat:
Deel 2 volgt hieronder.
Ik kon anders namelijk niet meer dan 15 mediabestanden bijvoegen.
Deed me weer helemaal terug denken aan toen ik er was. Dapper van jullie dat je scooter heb durven huren hoor haha.
