Grappig, over die buren die je dan tegenkomt. Afgelopen nieuwjaar een blogje geschreven hierover, wat elders op dit forum terug te vinden is. Hier een kopie:
Het is acht uur ’s morgens en ik open de gordijnen. Ik voel direct een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Het zicht is net als zes uur eerder matig te noemen, maar door de mistige lucht heen kan ik de restanten van de avond ervoor zien liggen. Het voetbalveldje ligt bezaaid. Ik trek een oude broek en vergane trui uit de kast, en besluit het douchen maar even uit te stellen tot na de klus van deze morgen. Ik tover een oud paar vertrapte schoenen uit het kastje tevoorschijn, en ga zonder jas de verlaten straat in. Heerlijk, het nieuwe jaar is begonnen…
Mijn gedachten gaan terug naar oudejaarsavond, terwijl ik de eerste cake oppak. Hij deed precies wat ik ervan verwachtte, die Pounding Napalm. En dat is altijd maar afwachten met nieuwe producten. Ik kan het niet laten om de kruitdampen diep in te ademen terwijl ik de tweede cake beetpak. Nou ja, het zijn er eigenlijk twee. Want de Crackling Chry 2.0 schiet je natuurlijk het liefste per twee. Ja, dat was een mooie opener gisteren. De buurtjongens die met Thunderkings en kanonslagen aan de gang waren hebben het er nog lang over gehad.
“Goedemorgen buurman”. Ik schrik me kapot, want ik waande me alleen op de wereld. In elk geval in de straat. “Dat was wel een spektakel gisteren. Dat zal wat gekost hebben…”. Als freak zijnde is dat de meest gehate en tegelijk meest gestelde vraag als het om je hobby gaat. Ik antwoord met een “Dank je, en ja… je moet er wat voor over hebben”. Het hondje van de buurman trekt inmiddels al harder aan de riem, waardoor ik weer terug mag keren in mijn eigen wereld.
Terwijl ik de ductape los probeer te trekken van de MDF plaat die voor me ligt, zie ik dat er een aantal rijen van de derde Bad attitude niet af zijn gegaan. Zou ik… nee, niet verstandig. Zeker niet om 8:20 uur in de ochtend. Ik stapel de losgetrokken cakes op in mijn hand, en houdt de bovenste klem met mijn kin. Nu weet ik weer waarom ik het douchen had uitgesteld.
De eerste paar wandelingen naar de container zijn goed te doen. Maar na drie keer lopen begint de champagne van vannacht zijn tol te eisen. Ik besluit om de sneeuwschep te pakken, en de resten van de Machine Gun box uit het verschroeide gras te scheppen. Wat een teleurstelling was dat zeg. Geen falling leaves, niet het gewenste tempo, en tot overmaat van ramp kunnen de buurtkinderen nu tot maart niet voetballen op deze plek.
Langzaam komt het einde in zicht. Helaas, want dan is het echt voorbij. Ik neem nog een keer plaats op de plek waar gisteren nog enkele tientallen buurtbewoners stonden te kijken. Ik zie de projecten nog een keertje aan me voorbij schieten, en dan raap ik de laatste resten op. De halve Underground collectie moet nog van het veld af. De Malibu action en de Return of the Phoenix, wat een bakken.
Ik zucht nog één keer diep, en besef me dat we weer een vol jaar moeten wachten. De hond van de buurman komt de hoek weer omlopen, en rent mijn kant op. Ik buig door mijn knieën, haal hem aan, en wens de buurman een fijne dag. Zelf zal dat namelijk niet zo lukken…
