Babiloot
VWC lid
Melissa’s hulphond is getraumatiseerd: ’Ze werd met vuurwerk bekogeld’
Nu de decembermaand weer bijna ten einde is, klinken ook steeds meer vuurwerkknallen op straat. De knallen worden met angst en beven tegemoetgezien door de baasjes van hulphonden. Want niet alleen zij durven vaak niet meer naar buiten rondom de jaarwisseling; ook hulphonden kunnen ernstig getraumatiseerd raken door vuurwerk. Melissa (26) weet er alles van.
„Tijdens mijn jeugd heb ik verschillende traumatische ervaringen gehad, waaronder misbruik door een familielid. Hierdoor kamp ik helaas nog steeds met PTSS-klachten. (Post traumatisch stress syndroom, red.)
Mijn traumaklachten hebben er onder andere voor gezorgd dat ik heel snel schrik van harde geluiden. Op mijn 13de ben ik een tijdje opgenomen geweest omdat ik kampte met een eetstoornis en in die kliniek werd vaak heel hard met deuren geslagen. Een angstige periode die ik nadien heb gekoppeld aan angst voor harde geluiden. Daardoor zijn onverwachte knalgeluiden, zoals van vuurwerk, voor mij echt een hel. Als er ergens een vuurwerkbom afgaat zonder dat ik erop berekend ben, zit ik tegen het plafond.
Sinds zes jaar heb ik een lieve hulphond die me hierbij zou moeten helpen, maar toen zij vijf maanden oud was hebben een aantal jongens een vuurpijl op haar afgeschoten. Daardoor is ook zij sinds dat moment bang voor vuurwerk. Ik houd van haar en ik zal haar nooit wegdoen, maar ik heb wel een andere hulphond nodig. Het is nu eenmaal niet echt ideaal als je zelf helemaal in paniek bent van een onverwachte knal, en je moet ook nog je panische hulphond kalmeren. Want zo erg is het: als ik een onverwachte harde knal hoor wil ik meteen ’vluchten’ en moet mezelf daarna echt bij elkaar rapen. Soms ben ik zelfs nog uren daarna doodmoe van de schrik en paniek die ik op zo’n moment ervaar.
Met oud en nieuw neem ik zo nodig medicatie om wat kalmer te worden. Dan komt het allemaal niet zo hard binnen. Gelukkig krijg ik jaar bezoek van een vriendin die me kan steunen. Zij heeft de vuurwerkramp in Enschede meegemaakt en heeft ook een hulphond. Ironisch genoeg is die ook bang voor vuurwerk omdat er een rotje tussen zijn tenen is ontploft. De honden hebben op die manier afleiding door elkaar, en ook wij kunnen elkaar steunen. Op die manier proberen we er toch iets gezelligs van te maken.
Wat ik echt heel jammer vind is dat veel mensen nog steeds denken dat ik hun plezier wil vergallen. Dat is namelijk helemaal niet mijn bedoeling. Ik kan zelfs best genieten van mooi siervuurwerk boven de stad. Het zijn echt de knallen die me nekken. En zeg nu zelf, moet ik me dan maar twee maanden van tevoren al gaan opsluiten omdat mensen niet kunnen wachten tot Oudjaarsavond? Toen ik laatst een puber aansprak die op straat een rotje wilde aansteken, kreeg ik zelfs een ’Oke boomer!’ naar mijn hoofd geslingerd. Ik ben 26!
Het stomme is: ik ben echt geen tegenstander van vuurwerk. Ik heb er goede herinneringen aan, al vind ik sterretjes al best spannend. Het zijn helaas de mensen zijn die zich niet aan de regels houden die het verpesten: sukkels zijn die het leuk schijnen te vinden om vuurwerk naar dieren te gooien. Dat is toch jammer? Steek het gewoon af wanneer het mag, en doe het voorzichtig. Op die manier blijft het voor iedereen leuk.”
Bron: telegraaf.nl
Nu de decembermaand weer bijna ten einde is, klinken ook steeds meer vuurwerkknallen op straat. De knallen worden met angst en beven tegemoetgezien door de baasjes van hulphonden. Want niet alleen zij durven vaak niet meer naar buiten rondom de jaarwisseling; ook hulphonden kunnen ernstig getraumatiseerd raken door vuurwerk. Melissa (26) weet er alles van.
„Tijdens mijn jeugd heb ik verschillende traumatische ervaringen gehad, waaronder misbruik door een familielid. Hierdoor kamp ik helaas nog steeds met PTSS-klachten. (Post traumatisch stress syndroom, red.)
Mijn traumaklachten hebben er onder andere voor gezorgd dat ik heel snel schrik van harde geluiden. Op mijn 13de ben ik een tijdje opgenomen geweest omdat ik kampte met een eetstoornis en in die kliniek werd vaak heel hard met deuren geslagen. Een angstige periode die ik nadien heb gekoppeld aan angst voor harde geluiden. Daardoor zijn onverwachte knalgeluiden, zoals van vuurwerk, voor mij echt een hel. Als er ergens een vuurwerkbom afgaat zonder dat ik erop berekend ben, zit ik tegen het plafond.
Sinds zes jaar heb ik een lieve hulphond die me hierbij zou moeten helpen, maar toen zij vijf maanden oud was hebben een aantal jongens een vuurpijl op haar afgeschoten. Daardoor is ook zij sinds dat moment bang voor vuurwerk. Ik houd van haar en ik zal haar nooit wegdoen, maar ik heb wel een andere hulphond nodig. Het is nu eenmaal niet echt ideaal als je zelf helemaal in paniek bent van een onverwachte knal, en je moet ook nog je panische hulphond kalmeren. Want zo erg is het: als ik een onverwachte harde knal hoor wil ik meteen ’vluchten’ en moet mezelf daarna echt bij elkaar rapen. Soms ben ik zelfs nog uren daarna doodmoe van de schrik en paniek die ik op zo’n moment ervaar.
Met oud en nieuw neem ik zo nodig medicatie om wat kalmer te worden. Dan komt het allemaal niet zo hard binnen. Gelukkig krijg ik jaar bezoek van een vriendin die me kan steunen. Zij heeft de vuurwerkramp in Enschede meegemaakt en heeft ook een hulphond. Ironisch genoeg is die ook bang voor vuurwerk omdat er een rotje tussen zijn tenen is ontploft. De honden hebben op die manier afleiding door elkaar, en ook wij kunnen elkaar steunen. Op die manier proberen we er toch iets gezelligs van te maken.
Wat ik echt heel jammer vind is dat veel mensen nog steeds denken dat ik hun plezier wil vergallen. Dat is namelijk helemaal niet mijn bedoeling. Ik kan zelfs best genieten van mooi siervuurwerk boven de stad. Het zijn echt de knallen die me nekken. En zeg nu zelf, moet ik me dan maar twee maanden van tevoren al gaan opsluiten omdat mensen niet kunnen wachten tot Oudjaarsavond? Toen ik laatst een puber aansprak die op straat een rotje wilde aansteken, kreeg ik zelfs een ’Oke boomer!’ naar mijn hoofd geslingerd. Ik ben 26!
Het stomme is: ik ben echt geen tegenstander van vuurwerk. Ik heb er goede herinneringen aan, al vind ik sterretjes al best spannend. Het zijn helaas de mensen zijn die zich niet aan de regels houden die het verpesten: sukkels zijn die het leuk schijnen te vinden om vuurwerk naar dieren te gooien. Dat is toch jammer? Steek het gewoon af wanneer het mag, en doe het voorzichtig. Op die manier blijft het voor iedereen leuk.”
Bron: telegraaf.nl
