GMP
VWC lid
Niet echt een stelling, maar meer (bedoeld als) vermaak;
Kooilumn
De kruitstress giert door onze aderen, zoals altijd in december. Maar ik heb de indruk dat er bij veel freaks eerder sprake is van kooistress dan kruitstress. "Into cage, or not into cage, that's the question.."
De heilige graal van draadstaal, waarvan blijkbaar al het vuurwerk een soort "unleash the beast" sensatie wordt, zodra ie van zijn metalen mantel ontdaan is.
Een cake met fish effect krijgt ineens Ko(o)ikarpers.
De Golden Tree Fountain wordt ineens een Sekooia.
En een fluitcake fluit uiteraard zoals ie gekooid is.
Toch lijkt de obsessie her en der wat door te slaan. Een soort kooidipous complex; een ongezonde verhouding met metalen constructies in kartonnen dozen.
Nog even en iemand gaat op het binnenhof op een kistje een rede houden;
"I had a cage, that one day, this nation would f#ck up, and thrive out the true feeling of our needs... "
Of een knokploeg mobiliseert met de opzwepende woorden;
"They may take our (daylight, our rockets, candles, our bangers, singleshots and) cages, but they will NEVER take our freakdom! (Hmm iets te lang voor een tegeltje).
Als ware kooiotes (spreek uit: coyotes), of zijn het meer kooihamsters, wordt er geshopt op kooiproducten alsof het leven er vanaf hangt. En even goede vrienden, van mij mag je.
Tis een soort kooivechten tot de laatste freak, tegen de (zoveelste) verloedering van onze hobby. Tis passie. Snap ik.
Maar wij laten ons toch niet kooien - euh - kisten, door een beetje metaal, toch? Onze hobby is nog niet helemaal aan het gaas - euh -gas en er valt voor koos kooiloos volgend jaar vast ook nog wel wat leuks te stoken.
Dus nou kappen met dat hysterische ge-apekooi en geniet er nog eens goed van over 2 weken.
Kooi sera sera, whatever will be, wil be.
Kooilumn
De kruitstress giert door onze aderen, zoals altijd in december. Maar ik heb de indruk dat er bij veel freaks eerder sprake is van kooistress dan kruitstress. "Into cage, or not into cage, that's the question.."
De heilige graal van draadstaal, waarvan blijkbaar al het vuurwerk een soort "unleash the beast" sensatie wordt, zodra ie van zijn metalen mantel ontdaan is.
Een cake met fish effect krijgt ineens Ko(o)ikarpers.
De Golden Tree Fountain wordt ineens een Sekooia.
En een fluitcake fluit uiteraard zoals ie gekooid is.
Toch lijkt de obsessie her en der wat door te slaan. Een soort kooidipous complex; een ongezonde verhouding met metalen constructies in kartonnen dozen.
Nog even en iemand gaat op het binnenhof op een kistje een rede houden;
"I had a cage, that one day, this nation would f#ck up, and thrive out the true feeling of our needs... "
Of een knokploeg mobiliseert met de opzwepende woorden;
"They may take our (daylight, our rockets, candles, our bangers, singleshots and) cages, but they will NEVER take our freakdom! (Hmm iets te lang voor een tegeltje).
Als ware kooiotes (spreek uit: coyotes), of zijn het meer kooihamsters, wordt er geshopt op kooiproducten alsof het leven er vanaf hangt. En even goede vrienden, van mij mag je.
Tis een soort kooivechten tot de laatste freak, tegen de (zoveelste) verloedering van onze hobby. Tis passie. Snap ik.
Maar wij laten ons toch niet kooien - euh - kisten, door een beetje metaal, toch? Onze hobby is nog niet helemaal aan het gaas - euh -gas en er valt voor koos kooiloos volgend jaar vast ook nog wel wat leuks te stoken.
Dus nou kappen met dat hysterische ge-apekooi en geniet er nog eens goed van over 2 weken.
Kooi sera sera, whatever will be, wil be.
