Babiloot
VWC lid
Ik ben dus die vrouw die dagelijks de politie belt over knalvuurwerk
column Saskia NoortSaskia Noort schrijft op deze plek wekelijks over nieuws dat haar raakt. De schrijfster is het vuurwerkoverlast meer dan zat.
Mijn kleine hond Lola zit alweer zo’n twee weken in het washok. Soms komt ze er eventjes uit, als de kust veilig lijkt en met veel lieve woordjes, aaien en afleiden met een bal, krijg ik haar het park in om een poep en een plas te doen. Steeds, net wanneer ze er plezier in heeft en een vrolijk huppeltje doet, is daar de klap. Alsof er weer een plofkraak is gepleegd.
Een of ander kutpuberjoch grinnikt naar een ander kutpuberjoch en de volgende Cobra 6 wordt achteloos weggegooid. Lola rent hard hollend, staart tussen de benen naar huis, ik erachteraan, hopend dat ze niet de weg oprent. Roepen helpt niet meer. Thuis vlucht ze naar de vertrouwde plek, waar ze zich trillend verschanst in het uiterste hoekje. Ze eet niet, drinkt niet, plast niet, poept niet, slaapt niet, piept wel. Geen superzachte mand, thundershirt, cannabisolie, Bach-druppel of vuurwerktraining doet daar iets aan. Mijn vorige hond Snuf lag rond oud en nieuw gevloerd door de oxazepam op de slaapkamer.
Zodoende ben ik dus die vrouw geworden die dagelijks de politie belt over onverlaten die lopen te knallen, helaas met weinig resultaat. Het park is in december een warzone en met ons politietekort heeft vuurwerkoverlast geen enkele prioriteit.
Ik zou de kutpuberjochies zo graag meenemen naar huis en ze laten zien hoe veel dierenleed ze veroorzaken. Ben ik hier betuttelend? Vast wel. Maar de dag dat vuurwerk in ons land verboden wordt, gaat bij mij de vlag uit. Het scheelt een stuk of twaalf amputaties bij jongeren, vierhonderd gewonden, achthonderd of meer blijvende gehoorbeschadigingen, zware metalen in de lucht, de grond en het water, om nog maar te zwijgen over alle andere giftige stoffen en de drie miljoen kilo aan extra afval. Had ik het al over wat dit ons belastingbetalers allemaal extra kost? Ik ben dol op tradities en hou van de geur van oudejaarsavond, maar dat ongebreidelde geknal is niet meer van deze tijd, waarin we rekening houden met het milieu, de natuur, de dieren en PTSS-patiënten.
Hoeveel foto’s en filmpjes van angstige dieren en afgerukte duimen moeten we nog delen? Hoeveel katten krijgen nog een rotje in de anus? Hoeveel paarden moeten er nog op hol slaan? En voor wie? Voor kutpuberjochies en hun vaders. Gezellig samen naar Duitsland rijden om daar wat ouderwetse Poolse nitraatbommen en lawinepijlen aan te schaffen. Leuk joh, om met je kinderen te doen. Lekker knallen, zo gezellig, echt een moment van saamhorigheid. Allemaal de straat op, de buren een gelukkig nieuwjaar wensen en gezamenlijk een stevige nitraatbom af steken. Wat een feest.
Ik vier al een aantal jaar oud en nieuw op Ibiza met Lola, waar vuurwerk niet bestaat en oudejaarsavond ook niet. Dat geeft me toch een heerlijke rust. Daar gaan ze op 1 januari lunchen, met de hele familie, in hun mooiste kleren, proosten ze met de buren, en na de koffie met likeur doen ze een dansje op gitaarmuziek. Meestal is er één gek, doorgaans een Nederlander, die het nodig vindt iets af te steken. Dan zie je de Ibizianen denken. Rot toch op naar je eigen land.
Bron; ad.nl
column Saskia NoortSaskia Noort schrijft op deze plek wekelijks over nieuws dat haar raakt. De schrijfster is het vuurwerkoverlast meer dan zat.
Mijn kleine hond Lola zit alweer zo’n twee weken in het washok. Soms komt ze er eventjes uit, als de kust veilig lijkt en met veel lieve woordjes, aaien en afleiden met een bal, krijg ik haar het park in om een poep en een plas te doen. Steeds, net wanneer ze er plezier in heeft en een vrolijk huppeltje doet, is daar de klap. Alsof er weer een plofkraak is gepleegd.
Een of ander kutpuberjoch grinnikt naar een ander kutpuberjoch en de volgende Cobra 6 wordt achteloos weggegooid. Lola rent hard hollend, staart tussen de benen naar huis, ik erachteraan, hopend dat ze niet de weg oprent. Roepen helpt niet meer. Thuis vlucht ze naar de vertrouwde plek, waar ze zich trillend verschanst in het uiterste hoekje. Ze eet niet, drinkt niet, plast niet, poept niet, slaapt niet, piept wel. Geen superzachte mand, thundershirt, cannabisolie, Bach-druppel of vuurwerktraining doet daar iets aan. Mijn vorige hond Snuf lag rond oud en nieuw gevloerd door de oxazepam op de slaapkamer.
Zodoende ben ik dus die vrouw geworden die dagelijks de politie belt over onverlaten die lopen te knallen, helaas met weinig resultaat. Het park is in december een warzone en met ons politietekort heeft vuurwerkoverlast geen enkele prioriteit.
Ik zou de kutpuberjochies zo graag meenemen naar huis en ze laten zien hoe veel dierenleed ze veroorzaken. Ben ik hier betuttelend? Vast wel. Maar de dag dat vuurwerk in ons land verboden wordt, gaat bij mij de vlag uit. Het scheelt een stuk of twaalf amputaties bij jongeren, vierhonderd gewonden, achthonderd of meer blijvende gehoorbeschadigingen, zware metalen in de lucht, de grond en het water, om nog maar te zwijgen over alle andere giftige stoffen en de drie miljoen kilo aan extra afval. Had ik het al over wat dit ons belastingbetalers allemaal extra kost? Ik ben dol op tradities en hou van de geur van oudejaarsavond, maar dat ongebreidelde geknal is niet meer van deze tijd, waarin we rekening houden met het milieu, de natuur, de dieren en PTSS-patiënten.
Hoeveel foto’s en filmpjes van angstige dieren en afgerukte duimen moeten we nog delen? Hoeveel katten krijgen nog een rotje in de anus? Hoeveel paarden moeten er nog op hol slaan? En voor wie? Voor kutpuberjochies en hun vaders. Gezellig samen naar Duitsland rijden om daar wat ouderwetse Poolse nitraatbommen en lawinepijlen aan te schaffen. Leuk joh, om met je kinderen te doen. Lekker knallen, zo gezellig, echt een moment van saamhorigheid. Allemaal de straat op, de buren een gelukkig nieuwjaar wensen en gezamenlijk een stevige nitraatbom af steken. Wat een feest.
Ik vier al een aantal jaar oud en nieuw op Ibiza met Lola, waar vuurwerk niet bestaat en oudejaarsavond ook niet. Dat geeft me toch een heerlijke rust. Daar gaan ze op 1 januari lunchen, met de hele familie, in hun mooiste kleren, proosten ze met de buren, en na de koffie met likeur doen ze een dansje op gitaarmuziek. Meestal is er één gek, doorgaans een Nederlander, die het nodig vindt iets af te steken. Dan zie je de Ibizianen denken. Rot toch op naar je eigen land.
Bron; ad.nl
. Hopelijk neemt ze nooit een groter ras. Dit zijn de mensen die pitbulls een slechte naam hebben gegeven.