Tristan (11) stak gevonden vuurwerk af: ‘Mama niet kijken, mijn hand ligt eraf’
,,Mama niet kijken, mijn hand ligt eraf”, hoorde Pascale Groeneveld (47) haar zoon begin deze maand zeggen. De 11-jarige Tristan raakte blijvend gewond aan zijn linkerhand na het aansteken van een cobra die hij vond op straat. Hoewel het leven van het Vinkeveense gezin nog steeds op zijn kop staat, wil moeder Pascale vertellen over het heftige ongeluk, de onzekere toekomst en de kwetsende opmerkingen op sociale media.
Terwijl haar zoon boven blijft omdat praten over het ongeluk hem nog niet lukt, vertelt zijn moeder beneden in de woonkamer over de heftige periode waarin het gezin sinds 3 januari verkeert. ,,Heel ons leven staat op dit moment stil”, zegt Pascale.
Tristan is volgens zijn moeder echt een buitenkind ,,Hij is altijd op straat met vriendjes en gek op vuurwerk. Dat vindt hij, zoals bijna iedere jongen op die leeftijd, spannend en stoer.” Elke decembermaand werd dan ook vuurwerk gekocht. ,,Licht vuurwerk dat hij zelf mocht afsteken en zwaarder vuurwerk dat we met de jaarwisseling in de straat afstaken. Omdat dat laatste afgelopen december niet mocht, had Tristan alleen wat kindervuurwerk gekocht en afgestoken.”
Heel ons leven staat op dit moment stil
Moeder Pascale
Blij dat de jaarwisseling goed was verlopen en het vuurwerk voorbij was, werd Pascale zondagmiddag 3 januari opeens opgeschrikt door de deurbel. De moeder van een vriendje van Tristan vroeg haar mee te komen, omdat haar zoon gewond was geraakt door vuurwerk. De Vinkeveense trof haar zoon vervolgens aan met zijn linkerhand omhoog in een theedoek terwijl hij zei: ,,Mama niet kijken, mijn hand ligt eraf.”
Foute boel
,,Ik schrok me rot. Er kwam ook al snel politie bij die vragen stelde en de ambulance. Toen de theedoek eraf werd gehaald om zijn hand steriel te verbinden, kon ik al zien dat het foute boel was. Op zo’n moment stort je wereld in.”
Even daarvoor liep Tristan nog vrolijk buiten rond met een groepje vrienden. In een speeltuintje vonden ze een cobra. Hoewel ze volgens zijn moeder goed beseffen wat ze hebben gevonden (‘Ze kennen het van de YouTube-filmpjes’) willen ze het illegale vuurwerk toch aansteken. ,,Ik denk niet dat ze op dat moment beseften hoe zwaar dat vuurwerk is.”
Een van de jongens heeft een aansteker op zak, maar niemand durft. ,,Tristan durfde het wel, stak het aan, zag al snel dat de cobra vreemd afbrandde en wilde zich wegdraaien. Waarschijnlijk op het moment dat het vuurwerk klapte, was hij te dichtbij met zijn linkerhand.”
In het Academisch Medisch Centrum, waar Tristan uiteindelijk tien dagen ligt, blijkt Tristans linkerhand zwaar beschadigd. Ook zijn trommelvliezen zijn gescheurd door de klap. Nog dezelfde avond wordt hij geopereerd. ,,Zijn duim is weer aan zijn hand bevestigd, er is geamputeerd wat geamputeerd moest worden en huid uit zijn onderarm is naar zijn hand getransplanteerd.”
Schade
De plastisch chirurg die de operatie uitvoerde, is naderhand heel eerlijk tegen Tristan en zijn ouders. ,,Hij zei dat er heel veel schade was, hij zoveel mogelijk heeft geprobeerd te herstellen en daarbij heeft getracht de duim te redden omdat dat de meest vitale vinger van de hand is.”
We leven nu bij de dag en daar zitten goede en slechte dagen tussen
Pascale Groeneveld, moeder van Tristan
Het resultaat is dat Tristan zijn wijsvinger en ringvinger moet missen, van zijn middelvinger anderhalf vingerkootje kwijt is en van zijn pink ook een kootje moet missen. Of zijn duim weer goed gaat functioneren, moet nog blijken. ,,Hij zit nu in het gips omdat er ook botjes in zijn hand gebroken zijn”, legt zijn moeder uit. ,,Pas als dat gips er over vier weken af is, kan het revalidatietraject beginnen. Dat duurt zo’n zes tot negen maanden. Pas daarna is te zeggen wat de maximale functie van zijn linkerhand zal zijn.”
Het gezin probeert niet te veel na te denken over die onzekere toekomst. ,,We leven nu bij de dag en daar zitten goede en slechte dagen tussen”, zegt Pascale. ,,Tristan is heel stoer en klaagt niet. Maar natuurlijk denken we na over wat er nog gaat komen. Hij maakt zich zorgen of hij gepest gaat worden als hij weer buiten komt en na de zomer naar de middelbare school gaat. En hij vraagt zich bijvoorbeeld af of hij ooit auto kan rijden.”
Ook nu al zitten zijn verwondingen Tristan in de weg. ,,Toen er afgelopen zaterdag sneeuw lag, wilde hij natuurlijk het liefst naar buiten om sneeuwballen te gooien, maar dat ging niet met zijn hand in het gips. Dat soort dingen zijn confronterend.”
Eigen schuld
Ik hoop dat degene die dat vuurwerk in die speeltuin heeft achtergela*ten nog eens wil nadenken over de consequen*ties
Pascale Groeneveld, moeder van Tristan
Ook confronterend vindt Pascale de reacties op de sociale media. ,,Mensen schrijven dingen als ‘eigen schuld, dikke bult’ en ‘hopelijk heeft hij ervan geleerd’. Ook vragen sommige mensen zich af wat een 11-jarige met een aansteker doet. Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met lezen. Iedereen heeft natuurlijk recht op een mening, maar mensen beseffen niet dat wij die opmerkingen ook lezen. Tristan heeft hier al de rest van zijn leven last van, dus die reacties hebben totaal geen toegevoegde waarde en maken het voor ons alleen maar erger.”
Schuldgevoel heeft Pascale niet. ,,Natuurlijk heb ik hem heel vaak gewaarschuwd om nooit vuurwerk op te pakken, maar hij is 11. Ik heb mezelf niks te verwijten en Tristan ook niet. Het is de onschuld van een kind. Maar ik hoop wel dat degene die dat vuurwerk in die speeltuin heeft achtergelaten nog eens wil nadenken over de consequenties. Ongetwijfeld zijn dat jongeren uit het dorp geweest, want het was hier in december al heel rumoerig met harde knallen. Wie zulk zwaar vuurwerk op zak heeft, kent de impact dondersgoed. Hopelijk denken ze daar nog eens over na als ze Tristan straks zien met zijn verminkte hand.”
Tristan zelf vindt volgens zijn moeder dat het zijn eigen schuld is. ,,Hij kan nog niet goed over het ongeluk praten, maar dat komt wel. Hij heeft zijn hand ook nog niet willen zien, maar weet wel wat er weg is. Vooral ’s avonds en ’s nachts heeft hij er nu last van, maar hij doet het heel goed en houdt zich sterk. Zijn stoere en sterke karakter dat hem in deze situatie heeft gebracht, gaat hem er ook weer doorheen slepen.”
https://www.ad.nl/binnenland/trista...ama-niet-kijken-mijn-hand-ligt-eraf~ad314f68/
,,Mama niet kijken, mijn hand ligt eraf”, hoorde Pascale Groeneveld (47) haar zoon begin deze maand zeggen. De 11-jarige Tristan raakte blijvend gewond aan zijn linkerhand na het aansteken van een cobra die hij vond op straat. Hoewel het leven van het Vinkeveense gezin nog steeds op zijn kop staat, wil moeder Pascale vertellen over het heftige ongeluk, de onzekere toekomst en de kwetsende opmerkingen op sociale media.
Terwijl haar zoon boven blijft omdat praten over het ongeluk hem nog niet lukt, vertelt zijn moeder beneden in de woonkamer over de heftige periode waarin het gezin sinds 3 januari verkeert. ,,Heel ons leven staat op dit moment stil”, zegt Pascale.
Tristan is volgens zijn moeder echt een buitenkind ,,Hij is altijd op straat met vriendjes en gek op vuurwerk. Dat vindt hij, zoals bijna iedere jongen op die leeftijd, spannend en stoer.” Elke decembermaand werd dan ook vuurwerk gekocht. ,,Licht vuurwerk dat hij zelf mocht afsteken en zwaarder vuurwerk dat we met de jaarwisseling in de straat afstaken. Omdat dat laatste afgelopen december niet mocht, had Tristan alleen wat kindervuurwerk gekocht en afgestoken.”
Heel ons leven staat op dit moment stil
Moeder Pascale
Blij dat de jaarwisseling goed was verlopen en het vuurwerk voorbij was, werd Pascale zondagmiddag 3 januari opeens opgeschrikt door de deurbel. De moeder van een vriendje van Tristan vroeg haar mee te komen, omdat haar zoon gewond was geraakt door vuurwerk. De Vinkeveense trof haar zoon vervolgens aan met zijn linkerhand omhoog in een theedoek terwijl hij zei: ,,Mama niet kijken, mijn hand ligt eraf.”
Foute boel
,,Ik schrok me rot. Er kwam ook al snel politie bij die vragen stelde en de ambulance. Toen de theedoek eraf werd gehaald om zijn hand steriel te verbinden, kon ik al zien dat het foute boel was. Op zo’n moment stort je wereld in.”
Even daarvoor liep Tristan nog vrolijk buiten rond met een groepje vrienden. In een speeltuintje vonden ze een cobra. Hoewel ze volgens zijn moeder goed beseffen wat ze hebben gevonden (‘Ze kennen het van de YouTube-filmpjes’) willen ze het illegale vuurwerk toch aansteken. ,,Ik denk niet dat ze op dat moment beseften hoe zwaar dat vuurwerk is.”
Een van de jongens heeft een aansteker op zak, maar niemand durft. ,,Tristan durfde het wel, stak het aan, zag al snel dat de cobra vreemd afbrandde en wilde zich wegdraaien. Waarschijnlijk op het moment dat het vuurwerk klapte, was hij te dichtbij met zijn linkerhand.”
In het Academisch Medisch Centrum, waar Tristan uiteindelijk tien dagen ligt, blijkt Tristans linkerhand zwaar beschadigd. Ook zijn trommelvliezen zijn gescheurd door de klap. Nog dezelfde avond wordt hij geopereerd. ,,Zijn duim is weer aan zijn hand bevestigd, er is geamputeerd wat geamputeerd moest worden en huid uit zijn onderarm is naar zijn hand getransplanteerd.”
Schade
De plastisch chirurg die de operatie uitvoerde, is naderhand heel eerlijk tegen Tristan en zijn ouders. ,,Hij zei dat er heel veel schade was, hij zoveel mogelijk heeft geprobeerd te herstellen en daarbij heeft getracht de duim te redden omdat dat de meest vitale vinger van de hand is.”
We leven nu bij de dag en daar zitten goede en slechte dagen tussen
Pascale Groeneveld, moeder van Tristan
Het resultaat is dat Tristan zijn wijsvinger en ringvinger moet missen, van zijn middelvinger anderhalf vingerkootje kwijt is en van zijn pink ook een kootje moet missen. Of zijn duim weer goed gaat functioneren, moet nog blijken. ,,Hij zit nu in het gips omdat er ook botjes in zijn hand gebroken zijn”, legt zijn moeder uit. ,,Pas als dat gips er over vier weken af is, kan het revalidatietraject beginnen. Dat duurt zo’n zes tot negen maanden. Pas daarna is te zeggen wat de maximale functie van zijn linkerhand zal zijn.”
Het gezin probeert niet te veel na te denken over die onzekere toekomst. ,,We leven nu bij de dag en daar zitten goede en slechte dagen tussen”, zegt Pascale. ,,Tristan is heel stoer en klaagt niet. Maar natuurlijk denken we na over wat er nog gaat komen. Hij maakt zich zorgen of hij gepest gaat worden als hij weer buiten komt en na de zomer naar de middelbare school gaat. En hij vraagt zich bijvoorbeeld af of hij ooit auto kan rijden.”
Ook nu al zitten zijn verwondingen Tristan in de weg. ,,Toen er afgelopen zaterdag sneeuw lag, wilde hij natuurlijk het liefst naar buiten om sneeuwballen te gooien, maar dat ging niet met zijn hand in het gips. Dat soort dingen zijn confronterend.”
Eigen schuld
Ik hoop dat degene die dat vuurwerk in die speeltuin heeft achtergela*ten nog eens wil nadenken over de consequen*ties
Pascale Groeneveld, moeder van Tristan
Ook confronterend vindt Pascale de reacties op de sociale media. ,,Mensen schrijven dingen als ‘eigen schuld, dikke bult’ en ‘hopelijk heeft hij ervan geleerd’. Ook vragen sommige mensen zich af wat een 11-jarige met een aansteker doet. Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met lezen. Iedereen heeft natuurlijk recht op een mening, maar mensen beseffen niet dat wij die opmerkingen ook lezen. Tristan heeft hier al de rest van zijn leven last van, dus die reacties hebben totaal geen toegevoegde waarde en maken het voor ons alleen maar erger.”
Schuldgevoel heeft Pascale niet. ,,Natuurlijk heb ik hem heel vaak gewaarschuwd om nooit vuurwerk op te pakken, maar hij is 11. Ik heb mezelf niks te verwijten en Tristan ook niet. Het is de onschuld van een kind. Maar ik hoop wel dat degene die dat vuurwerk in die speeltuin heeft achtergelaten nog eens wil nadenken over de consequenties. Ongetwijfeld zijn dat jongeren uit het dorp geweest, want het was hier in december al heel rumoerig met harde knallen. Wie zulk zwaar vuurwerk op zak heeft, kent de impact dondersgoed. Hopelijk denken ze daar nog eens over na als ze Tristan straks zien met zijn verminkte hand.”
Tristan zelf vindt volgens zijn moeder dat het zijn eigen schuld is. ,,Hij kan nog niet goed over het ongeluk praten, maar dat komt wel. Hij heeft zijn hand ook nog niet willen zien, maar weet wel wat er weg is. Vooral ’s avonds en ’s nachts heeft hij er nu last van, maar hij doet het heel goed en houdt zich sterk. Zijn stoere en sterke karakter dat hem in deze situatie heeft gebracht, gaat hem er ook weer doorheen slepen.”
https://www.ad.nl/binnenland/trista...ama-niet-kijken-mijn-hand-ligt-eraf~ad314f68/
