Afgelopen zaterdag was het zover: het grote vuurwerkfeestje van Vuurwerkstore Holten. Vandaag een korte terugblik op een prachtige avond.
Het is tegen zeven uur in de avond als de evenementenlocatie, die normaal gesproken dient als industrieterrein, begint vol te stromen. Bij de toegangspoorten staan massa’s mensen te dringen om het terrein op te mogen. Bij hen staan vlaggen en hangen spandoeken die aankondigen dat Vuurwerkstore Holten 10 jaar bestaat. Een mooie mijlpaal die gevierd móét worden met een gigantische lading aan vuurwerk.
Met mijn groene én gouden bandjes om de pols loop ik langs twee vrolijke mensen van de beveiliging. Ze merken mijn camera en tas met statieven op en vragen of ik kom filmen. “Ja ook, maar ik ben er vooral voor de foto’s,” antwoord ik met een brede lach op mijn gezicht. Ik heb er zin in en deze mensen zo te zien ook. “Neem ook maar zo’n lampje mee,” is het aanbod dat de vriendelijke mevrouw me doet. Er liggen er genoeg. Rode, groene, blauwe en witte. Ik besluit dat de laatste kleur het handigst is en neem er een mee. Handig om in het donker de knopjes op de camera te zien, of bij het opzetten van mijn statief. Naast de lampjes liggen programmaboekjes. “Daar mag ik er vast ook wel eentje van meenemen he?” “Ja tuurlijk, neem maar mee! Dan heb je nog even wat te kijken tijdens het wachten,” is het al verwachte antwoord dat ik krijg.
Met een camera, tas met statieven en de verse aanwinsten loop ik door. In de verte zie ik dat Koala, YorickT en zijn vader gezellig staan te kletsen in afwachting van het spektakel. Zoals je hopelijk al hebt gelezen zijn Pim en ik bij Yoricks platform Vuurwerkklok betrokken. In een klein jaar tijd heb ik de beide heren gek genoeg nog nooit in het echt ontmoet. Dat werd tijd en daarom hadden we voorafgaand aan het evenement besloten om er toch maar eens werk van te maken.
Met mijn volle handen loop ik richting het kleine gezelschap, dat mij gelukkig al gauw herkent. “Hey, hebben jullie er een beetje zin in?” zijn mijn enthousiaste eerste woorden nadat ik mijn spullen op de grond heb gelegd. Er volgen nog enthousiastere antwoorden. Tijdens ons korte gesprek begint het te schemeren en dat is voor mij het signaal om de boel weer op te pakken om me te begeven naar de plek waar ik mijn foto’s en opnames wil maken. Ik vind een mooie plek die precies uitkijkt op het midden van het schietveld. Perfect! De statieven pak ik uit de tas en binnen vijf minuten staat alles mooi klaar.
Ondertussen komt Pim naar me toegelopen. “Zal ik jou eens aan iemand voorstellen?” Ik loop achter hem aan naar een voor mij onbekend tweetal. “Dit is Bastiaan, je weet wel, van het forum.” Leuk om mensen te ontmoeten die je eigenlijk alleen van hun nickname kent. Na een korte kennismaking splitst het ontstane groepje en ik besluit terug te lopen naar mijn plekje.
Het is inmiddels bijna 20:00 uur en dat betekent dat de productdemo bijna begint. Wanneer Stefan de microfoon pakt gaat de muziek zachter en horen alle aanwezigen dat we als eerste gaan kijken naar twee producten van Lonestar. Ik zet mijn telefoon op het statief achter me en druk op record. Daarna draai ik me om en check ik nog één keer of de instellingen op de camera voor het maken van foto’s juist zijn. Dat is het geval. Wat mij betreft kan de demo beginnen.
Persoonlijke toppers voor mij zijn de 100 shots cake van Lonestar, de Sydney, Kamuro en Tulum van het Spaanse merk Cialfir en de Kingstown Hangover van Magnum.
Na de demo en een korte pauze is het tijd voor het ‘toetje’. Een pyrotechnische verrassing van maar liefst 7 minuten. Een kleurrijke show die rustig begint met mooie gekleurde comets waarna wordt toegewerkt naar een stevige finale. Ik heb er helaas geen opname van, maar het was 7 minuten flink genieten.
Soms zit ik bij een restaurant en dan heb ik de neiging om eerst een toetje te bestellen en daarna het hoofdgerecht. In Holten doen ze dat gewoon. Hou ik van. Over dat hoofdgerecht gesproken, daar is het nu tijd voor. De wijzers van mijn horloge geven aan dat het inmiddels 21:00 uur is en dat is ook het tijdstip waarop de pyromusical gepland staat. Hét signaal voor mij om mijn telefoon weer op het statief te plaatsen en de camera in gereedheid te brengen. Het spektakel van het toetje belooft veel voor het hoofdgerecht. De muziek start en vanaf dat moment is het elf minuten lang genieten van een prachtige vuurwerkshow.
Prachtig, een werkelijk schitterende show.
Na de show is er nog genoeg tijd voor een drankje. Daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik word aangesproken door iemand met een blauwe jas. Na een tijdje vertelt hij dat hij uit Zwolle komt en op dat moment gaat er een belletje rinkelen. Forumlid Niels komt ook uit Zwolle. Die ken ik persoonlijk niet, maar hij schrijft wél dondersgoede verhalen. Met lichte twijfel vraag ik of ik heel toevallig sta te praten met de Niels uit Zwolle die goed kan schrijven. Hij knikt bevestigend. “Ja, dat ben ik!” Ik vind het leuk dat ik op één avond best een paar mensen voor het eerst heb gezien. Mooie toevoeging aan een sowieso al mooie avond.
Op de terugweg rijden Pim en ik mee met Bastiaan. Hij was zo vriendelijk om ons mee te nemen richting Enschede. Onderweg is het onderwerp van gesprek natúúrlijk vuurwerk. Kan niet anders op zo’n avond en met drie liefhebbers in de auto. Pim en ik worden afgezet in Hengelo, van waar het nog maar een paar minuutjes met de trein is naar hometown Enschede. Eenmaal aangekomen stappen we op de fiets en scheiden onze wegen.
Einde. Wordt vervolgd.
Voor de liefhebber heb ik nog de demo en pyromusical achter elkaar waardoor je, als je er niet bij was, toch een beetje het gevoel krijgt van het avondvullende programma. Veel kijkplezier!
Het is tegen zeven uur in de avond als de evenementenlocatie, die normaal gesproken dient als industrieterrein, begint vol te stromen. Bij de toegangspoorten staan massa’s mensen te dringen om het terrein op te mogen. Bij hen staan vlaggen en hangen spandoeken die aankondigen dat Vuurwerkstore Holten 10 jaar bestaat. Een mooie mijlpaal die gevierd móét worden met een gigantische lading aan vuurwerk.
Met mijn groene én gouden bandjes om de pols loop ik langs twee vrolijke mensen van de beveiliging. Ze merken mijn camera en tas met statieven op en vragen of ik kom filmen. “Ja ook, maar ik ben er vooral voor de foto’s,” antwoord ik met een brede lach op mijn gezicht. Ik heb er zin in en deze mensen zo te zien ook. “Neem ook maar zo’n lampje mee,” is het aanbod dat de vriendelijke mevrouw me doet. Er liggen er genoeg. Rode, groene, blauwe en witte. Ik besluit dat de laatste kleur het handigst is en neem er een mee. Handig om in het donker de knopjes op de camera te zien, of bij het opzetten van mijn statief. Naast de lampjes liggen programmaboekjes. “Daar mag ik er vast ook wel eentje van meenemen he?” “Ja tuurlijk, neem maar mee! Dan heb je nog even wat te kijken tijdens het wachten,” is het al verwachte antwoord dat ik krijg.
Met een camera, tas met statieven en de verse aanwinsten loop ik door. In de verte zie ik dat Koala, YorickT en zijn vader gezellig staan te kletsen in afwachting van het spektakel. Zoals je hopelijk al hebt gelezen zijn Pim en ik bij Yoricks platform Vuurwerkklok betrokken. In een klein jaar tijd heb ik de beide heren gek genoeg nog nooit in het echt ontmoet. Dat werd tijd en daarom hadden we voorafgaand aan het evenement besloten om er toch maar eens werk van te maken.
Met mijn volle handen loop ik richting het kleine gezelschap, dat mij gelukkig al gauw herkent. “Hey, hebben jullie er een beetje zin in?” zijn mijn enthousiaste eerste woorden nadat ik mijn spullen op de grond heb gelegd. Er volgen nog enthousiastere antwoorden. Tijdens ons korte gesprek begint het te schemeren en dat is voor mij het signaal om de boel weer op te pakken om me te begeven naar de plek waar ik mijn foto’s en opnames wil maken. Ik vind een mooie plek die precies uitkijkt op het midden van het schietveld. Perfect! De statieven pak ik uit de tas en binnen vijf minuten staat alles mooi klaar.
Ondertussen komt Pim naar me toegelopen. “Zal ik jou eens aan iemand voorstellen?” Ik loop achter hem aan naar een voor mij onbekend tweetal. “Dit is Bastiaan, je weet wel, van het forum.” Leuk om mensen te ontmoeten die je eigenlijk alleen van hun nickname kent. Na een korte kennismaking splitst het ontstane groepje en ik besluit terug te lopen naar mijn plekje.
Het is inmiddels bijna 20:00 uur en dat betekent dat de productdemo bijna begint. Wanneer Stefan de microfoon pakt gaat de muziek zachter en horen alle aanwezigen dat we als eerste gaan kijken naar twee producten van Lonestar. Ik zet mijn telefoon op het statief achter me en druk op record. Daarna draai ik me om en check ik nog één keer of de instellingen op de camera voor het maken van foto’s juist zijn. Dat is het geval. Wat mij betreft kan de demo beginnen.
Persoonlijke toppers voor mij zijn de 100 shots cake van Lonestar, de Sydney, Kamuro en Tulum van het Spaanse merk Cialfir en de Kingstown Hangover van Magnum.
Na de demo en een korte pauze is het tijd voor het ‘toetje’. Een pyrotechnische verrassing van maar liefst 7 minuten. Een kleurrijke show die rustig begint met mooie gekleurde comets waarna wordt toegewerkt naar een stevige finale. Ik heb er helaas geen opname van, maar het was 7 minuten flink genieten.
Soms zit ik bij een restaurant en dan heb ik de neiging om eerst een toetje te bestellen en daarna het hoofdgerecht. In Holten doen ze dat gewoon. Hou ik van. Over dat hoofdgerecht gesproken, daar is het nu tijd voor. De wijzers van mijn horloge geven aan dat het inmiddels 21:00 uur is en dat is ook het tijdstip waarop de pyromusical gepland staat. Hét signaal voor mij om mijn telefoon weer op het statief te plaatsen en de camera in gereedheid te brengen. Het spektakel van het toetje belooft veel voor het hoofdgerecht. De muziek start en vanaf dat moment is het elf minuten lang genieten van een prachtige vuurwerkshow.
Prachtig, een werkelijk schitterende show.
Na de show is er nog genoeg tijd voor een drankje. Daar maak ik dankbaar gebruik van. Ik word aangesproken door iemand met een blauwe jas. Na een tijdje vertelt hij dat hij uit Zwolle komt en op dat moment gaat er een belletje rinkelen. Forumlid Niels komt ook uit Zwolle. Die ken ik persoonlijk niet, maar hij schrijft wél dondersgoede verhalen. Met lichte twijfel vraag ik of ik heel toevallig sta te praten met de Niels uit Zwolle die goed kan schrijven. Hij knikt bevestigend. “Ja, dat ben ik!” Ik vind het leuk dat ik op één avond best een paar mensen voor het eerst heb gezien. Mooie toevoeging aan een sowieso al mooie avond.
Op de terugweg rijden Pim en ik mee met Bastiaan. Hij was zo vriendelijk om ons mee te nemen richting Enschede. Onderweg is het onderwerp van gesprek natúúrlijk vuurwerk. Kan niet anders op zo’n avond en met drie liefhebbers in de auto. Pim en ik worden afgezet in Hengelo, van waar het nog maar een paar minuutjes met de trein is naar hometown Enschede. Eenmaal aangekomen stappen we op de fiets en scheiden onze wegen.
Einde. Wordt vervolgd.
Voor de liefhebber heb ik nog de demo en pyromusical achter elkaar waardoor je, als je er niet bij was, toch een beetje het gevoel krijgt van het avondvullende programma. Veel kijkplezier!
