Cadbury Coaster
VWC lid
Toenemende kruitkoorts, elke dag bezig zijn met vuurwerk. Ik wilde graag weer iets schrijven, da’s meer mijn ding dan video’s of foto’s maken. De laatste jaarwisseling was bijzonder, omdat het weer mocht (vuurwerk afsteken) en omdat ik een klein ventje van twee kennis zag maken met de traditie, die in deze vorm het meest puur en niet te overtreffen is: zelf vuurwerk afsteken op straat. Waar mijn generatie – Old School – urenlang over straat liep met een dikgevulde tas aan astronauten, babypijltjes en grondbloemen komt de jeugd nu er een stuk bekaaider van af, zowel qua tijd als assortiment. Want een instapmodel is er tegenwoordig niet meer. Cat 1 is een prima alternatief, maar de tijden waarin je babypijlen uit de hand kon schieten komen niet meer terug. Toch is vuurwerk tijdloos: eens een liefhebber, altijd een liefhebber. Ik gun het de jeugd dan ook dat ze vuurwerk afsteken zelf kunnen blijven ervaren. Ik krijg nog steeds kriebels. Het aansteken van een lont blijft speciaal. Elk jaar weer. Ik neem jullie mee terug in de tijd, naar drie jaarwisselingen met hoogte en dieptepunten……
Komt ie!
“Nog een, nog een!” roept het kleine ventje naast me verrukt direct nadat de fel vuurspuwende Touch of Gold fontein van Lesli is uitgeraasd. Twee jaar oud is ie, het zoontje van de buren. Dit is de eerste jaarwisseling die hij bewust meemaakt en zijn eerste kennismaking met vuurwerk. Bijna twee minuten lang heeft ie ademloos heeft gekeken naar een eruptie van honderden gouden sterretjes, die soms wordt aangevuld met kleuren en vergezeld door geknetter. Zijn eerste reactie laat niets aan twijfel over: Hij vindt het geweldig! Dik ingepakt en uitgerust met een schattig vuurwerkbrilletje en stoere gehoorbescherming gaat ie helemaal op in het moment. Zijn vader en moeder glunderen van trots en genieten net zo veel. Maar al te graag beantwoord ik zijn vurige vraag en steek nog een fontein aan. Ik loop rustig terug en voeg me weer bij het kleine kereltje en zijn ouders. Wat is het mooi dat na twee jaar Corona nieuwe freaks in de dop op een veilige manier de magie van vuurwerk zo intens in hun eigen vertrouwde omgeving kunnen beleven. Het is 31 december 2022, iets na half zeven. De jaarwisseling laat nog een paar uur op zich wachten, maar het hoogtepunt van Oud en Nieuw is nu al bereikt. Ik besef direct dat de blik van die kleine deze avond en nacht niet meer overtroffen gaat worden. Onbetaalbaar. Een mooiere herinnering is er gewoon niet.
Het is sowieso bijzondere avond want na een verbod van twee opeenvolgende jaren is het lange wachten godzijdank over en kan ik, net zoals velen, weer buiten in gezelschap van familie, buren en vrienden Oud en Nieuw vieren en eindelijk weer ouderwets stoken. Vuurwerk loopt als een rode draad door de feestelijkheden en wat vind ik het lastig om twee edities machteloos toe te kijken. De hele planning voor 31 december 2020 kan de prullenbak in wanneer halverwege november het vuurwerkverbod wordt afgekondigd. Behoudens wat klein F1 spul heb ik helemaal niks meer liggen van voorgaande jaren en ik het kost met heel veel moeite om te accepteren dat Oud en Nieuw geruisloos voorbij zal trekken. Om 00.00 uur luiden we beteuterd het jaar in met knetterlinten, blinkies en een paar, overigens goede, F1 fonteinen. De overbuurman heeft gelukkig wel nog wat restvoorraad weten te vinden en schiet onder andere een Redneck Revolt en een Heavy Legend Delicious Thunder de lucht in. Een kwartiertje staan we buiten, vier man sterk. Het is ontzettend stil op straat. Akelig stil. Ook elders in het dorp is nauwelijks actie te vernemen. Het contrast met 2019 kan bijna niet groter zijn. Vuurkorven knetteren op straat, de BBQ staat aan, de sfeer is meer dan uitstekend. Voorbijgangers delen mee in de feestvreugde en blijven plakken voor een praatje en een drankje, terwijl er met enige regelmaat vuurwerk de lucht in gaat.
De eerste week van Januari staat het vizier al weer gericht op de laatste dag van 2021. Omdat al mijn geplaatste bestellingen automatisch zijn geannuleerd en heel snel en netjes zijn terugbetaald staat de teller weer op 0 en is pot weer aangezuiverd met vers (lees: onnodig rondgepompt) kapitaal. Ondanks de onvoorspelbaarheid van het virus heb ik de overtuiging dat het maar om een eenmalig verbod gaat en besteed ik menige avond aan het bijschaven van het wensenlijstje voor het eerstvolgende afsteekmoment. Getuige de vele filmpjes die op het forum verschijnen zijn er gelukkig genoeg leden van de VWC community die op inventieve wijze de hemel hebben laten branden in de nacht van 31 december en 1 januari en dat helpt enorm bij het omschakelen naar betere tijden. De dikke streep door 2020 heeft mij, zeker ook met de politieke dreiging van een totaalverbod, wel in een stand gezet dat de schade ingehaald moet worden en ik neem mijzelf voor flink door te pakken en het budget op te rekken.
De eerste bestelling is in april een feit, wanneer Magnum live gaat met onweerstaanbare freakprijzen. Mijn vrouw verklaart mij compleet voor gek en weet al te voorspellen dat het “aan het eind van het jaar toch niets wordt met afsteken”. Er zal ongetwijfeld weer een verbod komen volgens haar. In mei winkel ik naar hartenlust bij Souman (China Red actie) waardoor mijn collectie al behoorlijk gestalte krijgt. Het is dan alleen nog wachten op Kuiper Koekange, en gedurende oktober/november bestel ik daar de laatste pareltjes voor de jaarwisseling. Wellicht tegen beter weten in, want de spanning is behoorlijk opgelopen. Er dreigt wéér een vuurwerkverbod. Het kan haast niet, maar onder druk gebeurt het toch…. 30 dagen voordat de “buit” opgehaald kan worden kondigt het kabinet het vuurwerkverbod af. Net als een jaar eerder worden mijn bestellingen automatisch geannuleerd en zie ik mijn collectie, waar uren en uren aan research in is gaan zitten aan mijn voorbij trekken. Een lijst die voortdurend in beweging is geweest, waarin artikelen die er een hele tijd op hebben gestaan alsnog zijn doorgestreept en nieuwe toppers ineens in het vizier zijn gekomen. Ik heb moeilijke knopen door moeten hakken om te komen tot de lijst die ik onderhand kan dromen en al tientallen keren in mijn gedachten heb geschoten. Een lijst met onder andere de Nova, Full Assault, Ghost Town en Magic in the Air. Met mijn kleine budget ben ik daar enorm trots op. Met het verbod is het euforische gevoel in een klap weggevaagd. Klotezooi. Ik ben helemaal murw gebeukt en verzoen me met een Oud en Nieuw binnenskamers. En met mij veel anderen, in elke geval in mijn woonplaats. 31 december gaat geruisloos voorbij. Het is donker en stil. Een avond zoals alle avonden. Iedereen zit binnen, of ligt in bed. Van een feeststemming is helemaal niets te merken.
De trouwe posters van filmpjes op dit forum zorgen met hun beeldmateriaal en compilaties voor een lekkere start van het nieuwe jaar. De maanden kruipen voorbij en langzaam komt de “R” in de maand. Het gaat de goede kant op voor wat betreft Corona. Toch kijk ik lange tijd de kat uit de boom; ik heb geen zin meer in bestellingen die geannuleerd worden. Eind oktober durf ik de stap toch te zetten. In één week tijd vliegen er drie dikke bestellingen eruit. In november volgen er nog drie. Lijstje afgewerkt!
Het bijwonen van de demo bij Kuiper in Koekange halverwege december zorgt voor een ongekende hoeveelheid kriebels. En niet bij mij alleen, getuige de grote mensenmassa die uit alle hoeken van Drenthe en ver daar buiten naar dit kleine plaatsje is gekomen en zich verzameld heeft aan de rand van het schietveld achter de winkel. De show van pak ‘m beet 45 minuten maakt enorm veel indruk op mij, vooral vanwege de ongelofelijk positieve vibe die onder de aanwezige vuurwerkliefhebbers (jong en oud) heerst. Een mooi en breed assortiment van cakes en compounds wordt voorgeschoteld, waarbij alle merken die Kuiper voert vertegenwoordigd zijn. Met extra aandacht kijk ik naar de producten die ik ruim twee weken later hier ga afhalen en zelf zal gaan afsteken.
Vanaf de demo bij Kuiper is het een kwestie van aftellen. De countdown is echt begonnen. In de straat vinden vermakelijke gesprekken plaats waar vuurwerk een steeds terugkerend onderwerp is. De overbuurman vertelt enthousiast dat ie veel vuurwerk gaat halen en het hout voor de grote vuurkorf al klaar heeft liggen. Net als veel anderen reageert hij uiterst verbaasd wanneer ik aangeef dat ik al maanden van tevoren mijn vuurwerk, op basis van de ervaringen en sfeerimpressies die hier gedeeld worden tegen veel gunstigere prijzen heb ingeslagen. Tja, je bent freak of niet. De vraag die mij het meest gesteld wordt heeft altijd te maken met geld (“hoe duur was die pot”, nadat ie is afgestoken). Ook de commentaren zijn nu ik er zo over nadenk vaak geld gerelateerd (“dat was zeker weer voor 100 Euro wat daar de lucht in gaat, zo ontzettend zonde van het geld hé”). Ik denk er het mijne van en stook stoïcijns door.
De dagen kruipen voorbij en de spanning neemt zeker na de kerstdagen behoorlijk toe. Niet zo zeer voor wat betreft het afhalen, maar vooral vanwege het weer. De voorspellingen beloven weinig goeds. Ook op het forum wordt er driftig over gediscussieerd. Het is een kwestie van accepteren en het moment nemen zoals het is. Stoken en genieten. We hebben er toch geen invloed op.
Op 29 december zit mijn laatste werkdag van het jaar erop. Normaliter zou ik op de eerste dag der dagen allang op pad zijn, na een nacht waarin de adrenaline steevast de overhand heeft en de opgebouwde hunkering naar kruit tot een climax komt. Een nacht waarin weinig geslapen wordt. In het holst van de nacht rijden over verlaten wegen richting de plaats van bestemming, die vaak in de verte al zichtbaar is. Lichtreclame in de vorm van een vuurpijl of een uit elkaar klappende bombette vormt dan letterlijk en figuurlijk een baken van licht. Verder mag de thermoskan koffie niet ontbreken, is de Top 2000 ingeschakeld en ligt het mapje met uitgeprinte bonnen op de bijrijdersstoel. Dit nachtbrakers syndroom, dat ik echt jarenlang heb gehad, beleef ik in deze hevigheid nu niet. Ik ben eigenlijk heel erg relaxed. Werken op de 29e is eigenlijk best wel een goed medicijn hier tegen.
Ik doe mijn volledige route dit maal op één dag, namelijk 30 december. Een behoorlijk logistieke operatie, aangezien ik mijn afhaalmomenten strak gepland heb. Halverwege de middag draai ik de weg op, met alle benodigde afhaalbewijzen netjes gesorteerd in een mapje. Ik heb het zeer bescheiden stapeltje wel drie keer gecheckt om zeker te zijn dat ik niks vergeten heb. Stress!!! Voor de administratie is Excel mijn beste vriend. Alles staat er in, variërend van de route tot aan het kruitgewicht, de tijdsduur en aantal shots van de producten die deel uit maken van de collectie.
Het is typisch herfstweer deze dag. Het regent en het waait aan een stuk door. De eindbestemming komt bij het passeren van elke kilometer steeds verder in zicht. Intratuin Almelo vormt de eerste halte. Parkeren kan hier voor de deur. Het afhaalpunt is ruim opgezet, wat geïnteresseerde kopers de gelegenheid geeft om de uitgestalde producten in alle rust te bekijken en een weloverwogen keuze te maken uit het brede aanbod. De afwikkeling is uitermate efficiënt. Binnen 10 minuten sta ik weer buiten met een compleet uitgeleverde bestelling, waaronder de twee laatste toevoegingen aan de dieren range, de Tiger en de Bull.
Snel door naar Koekange. Via pikdonkere N-wegen ben ik er precies op tijd. Het is knus, warm en gezellig druk. Naast een plukje afhalers bestaat de clientèle op dit tijdstip vooral uit vaders met (jonge) zonen, die geen idee lijken te hebben in welke wereld ze zijn beland. Onwennig schuifelen ze langs de uitgestalde dummy boxen, vertwijfeld afvragend wat ze in vredesnaam moeten kiezen voor, zo lijkt het althans, een verplicht nummertje om klokslag 00.00 uur. Vuurwerk leeft als nooit tevoren. Na twee jaar ‘droog’ te hebben gestaan moet blijkbaar iedereen iets afsteken. Dat het een paar centen zal gaan kosten lijkt geen enkel obstakel.
Eerlijk gezegd, zonder gedegen research is iets moois uitkiezen lastig. Zeker bij Kuiper, want het assortiment is groot en kwalitatief goed. De hoeveelheid merken die hier gevoerd wordt is best indrukwekkend, en ik slaag dan ook altijd. Dit jaar zijn producten van Magnum, Wolff, Pangu, Argento en Luypaers in mijn mandje beland.
Ik heb het team Kuiper dit jaar best lastig gemaakt door steeds een kleine bestelling te plaatsen, in plaats van één grote. Die individuele bestellingen worden netjes en discreet in zakken van wit landbouw plastic op de toonbank geplaatst, samen met een box en een surprise van Johan himself. Gelukkig staat de auto voor de deur en kan ik in twee etappes mijn eigendommen kwijt in de achterbak van mijn voiture. Heerlijke shop, gerund door echte liefhebbers. Top service, elke keer weer. Vorig jaar al meerdere stukjes over geschreven. Wat kan ik daar verder nog aan toevoegen?
Gauw door naar de laatste halte voor 2023: Vuurwerkoutlet Haulerwijk. Het is een ritje over veelal smalle, donker wegen. En ik kom ontelbaar veel rotondes tegen! Het regent nog steeds pijpenstelen maar wat maakt het uit. Deze trip beleef je maar hooguit drie keer per jaar, en in mijn geval deze jaarwisseling slechts één keer. De radio staat aan, de Top 2000 dendert door en begeleid me naar misschien wel het meest Oostelijke plaatsje van Friesland.
Ik meld me precies binnen het vastgelegde tijdslot en zie ook hier bij binnenkomst mensen driftig bestellijstjes bekijken en invullen. Ik geef mijn laatste afhaalbon mee aan de vriendelijke baliemedewerker en binnen no-time staat alles op de toonbank. In alle rust lopen we samen de bestelling door en zoals altijd zijn de zaakjes prima voor elkaar. Deze club stelt nooit teleur. Top prijzen, top service… een begrip onder de freaks. En als bonus, in mijn geval, lekker dichtbij! De scherpe week en- Mystery deals maken net het verschil dat er iets extra’s mogelijk is qua budget.
Met een uitermate tevreden gevoel rij ik weg uit Haulerwijk. De hele collectie is compleet. Niks mist, al het moois dat achter in de auto ligt is precies conform mijn lijstje en datgene wat ik met de grootst mogelijke zorgvuldigheid heb uitgezocht. Bij thuiskomst ga ik eerst snel de warme maaltijd die op mij wacht naar binnen schuiven, maar daarna pak ik alles rustig uit. Terwijl ik dat doe, bestudeer ik aandachtig de labels door de blokken te laten draaien door mijn handen. Zorgvuldig stapel ik mijn beauty’s op met als eindresultaat een zeer bescheiden muurtje… mijn eigen signatuur. Alles bij elkaar is het toch best veel. Misschien wel te veel. Wéér te veel. Als ik één ding de afgelopen jaren geleerd heb dan is het wel minder bestellen en afsteken. Minder voorbereiding, minder stress, geen (tijds) druk van “het moet op” maar wel meer genieten. Een kleinere collectie is echt een stuk relaxter. Ik werp nog een blik op het stookvoer en ga dan met een voldaan gevoel nog even lekker op de bank zitten met een stevig speciaalbiertje (een vatgerijpte quadrupel op cognac vaten) van Eggens. De klok tikt ondertussen door, en af…. nog twintig uur, en dan is het lange wachten voorbij. Het kan en mag bijna weer!
Oudejaarsdag vliegt voorbij. Ik heb goed kunnen slapen en ben vroeg wakker want er moet deze dag nog veel gebeuren. Heel veel appels schillen bijvoorbeeld, voor de appelflappen die we met de hele familie gaan bakken in de schuur. Met muzikale omlijsting van de Top 2000, regelmatig overstemd door de doffe dreunen van het carbidschieten dat iets verderop in volle gang is, jagen we er 10 pakken oliebollen- en appelflappenmix doorheen en hebben we meer dan genoeg voorraad om de naaste buren en voorbijgangers te voorzien van een smakelijk hapje later op de avond. De harde wind teistert de hele tijd de schuur, soms gepaard met een pittige bui. De stiekeme hoop op een afzwakkende wind blijkt, wanneer het langzaam schemer wordt, ijdel te zijn. De meteorologen halen hun gelijk met hun voorspellingen: harde wind met van tijd tot tijd regen. De pret is er niet minder om. Het weer gaat deze bijzondere avond echt niet bederven. Daarvoor heb ik veel te lang moeten wachten.
De tijd is werkelijk omgevlogen. Het is al dik vijf uur geweest wanneer ik klaar ben met douchen en eten. Hoog tijd om alles in gereedheid te brengen voor het avondprogramma. Brillen, lampje en aanstekers klaarleggen, stoeptegels uit de schuur pakken (ik heb er twee opzij gelegd toen ik een paar jaar geleden de oprit opnieuw heb bestraat), vuurwerk ophalen en foto’s maken. Als laatste alvast de lontjes vrij maken. Bij een paar cakes doe ik dat laatste bewust niet, omdat ik nog even willen kijken wat de wind gaat doen. Het zou enorm zonde zijn wanneer ik cakes met kruipend goud nu afsteek en niet op hun allerbest kan zien.
Iets naar zessen ga ik met mijn jongste zoon naar buiten. Waar vroeger ouderwetse knallers en knetterlinten de amuses vormen trappen we nu af met Hurricane Twisters en Spider Kings van China Red. De knallen van de Spiderkings trekken de aandacht van de buren die schuin tegenover ons wonen. De man des huizes komt naar buiten en vraagt of we heel eventjes kunnen pauzeren, zodat ze de kinderen klaar kunnen maken en mee laten genieten van het vuurwerk. Dik ingepakt en uitgerust met een vuurwerkbrilletje en gehoorbescherming (zó cute!) komen ze ietwat verlegen naar buiten en blijven ze dicht bij papa en mama aan de overkant van de straat staan. Dat is, zo blijkt als snel, niet de meest ideale plek om naar vuurwerk te kijken. De wind staat namelijk verkeerd. Die conclusie is al snel getrokken wanneer ik eerste fontein van de avond afsteek. De rook die ontstaat door de gigantische crackling wolken vliegt de straat over richting de buren. Ze rennen er snel omheen en voegen zich bij mij, aan de kant waar het zicht nog onbelemmerd is.
Het volgende stukje vuurwerk is de Touch of Gold fontein van Lesli. Een joekel van een buis. Ik klem de fontein tussen de twee stoeptegels en een baksteen en steek het lont aan. Het vuur bijt zich al snel vast en begint het lont met het kenmerkende, sissende geluid “op te eten”. Dan verdwijnt het oranje vlammetje het buisje in en zijn het een paar spannende seconden alvorens de fontein tot leven komt. De kleine gastjes worden direct overrompeld door de pracht van het vuurwerk. Met grote verwondering kijken ze naar de vuurspuwende fontein, die zich kranig verweerd tegen de harde wind. Tegen moeder natuur is deze krachtpatser echter niet opgewassen. De Touch of Gold spuugt zijn sterren meer in horizontale dan verticale richting uit, maar betovert desondanks het kleine groepje geluksvogels. De twinkeling in de ogen van het kleine mannetje geeft een onbeschrijfelijk warm gevoel. Ik steek nog een paar fonteinen af en zie de kleine fan naast mij genieten.
Dan is het bedtijd voor de pukjes. Mama heeft nog wat sterretjes opgehaald en die zijn mogelijkerwijs nog meer bijzonder. Moe maar een schitterende ervaring rijker gaan de kindjes slapen. Ondertussen komen ook de andere buren naar buiten, verschijnen er twee vuurkorven en een aantal statafels op de stoep en arriveert het hout voor de “kachel”. Het buurfeest kan beginnen!
De buren hebben inderdaad veel vuurwerk gehaald, dus aan stookvoer geen gebrek. We trappen af met de Mega Mine van Magnum en die valt goed in de smaak. De omstanders zijn onder de indruk van het salvo en de gigantische uitbreiding in de lucht. De effecten blijven laag hangen, wat de verbazing alleen maar versterkt. Kan zoiets uit zo’n tube komen? “Da’s vast geen Cat 1 van de Aldi” merkt een toeschouwer op. Wat een heerlijke start….
De wind heeft enorm veel vat op het vuurwerk en dat valt vooral op bij cakes die een wat trager tempo hebben, en/of delicate effecten zoals willows en brocade crown. De WCKD Warlord heeft er wat minder last van, net als de Redneck Revolt (geruisloos verdwenen uit het assortiment van Mania zo lijkt ‘t, maar wat mij betreft eentje die hoort in de top-3 qua prijs/kwaliteit verhouding). Rond een uur van negen begint het dusdanig hard te regenen dat we even een pauze inlassen en ons vooral bezighouden met het verzorgen van de inwendige mens. De krentenbollen en appelflappen vinden gretig aftrek en ook van de hapjesschalen is het smikkelen geblazen.
De vuurkorf brandt stevig door en zodra het is opgehouden met (hard) regenen pakken we de draad weer vrolijk op. Er staat nog steeds veel wind. Dat weerhoudt mij niet om al het moois dat er nog staat tot ontbranding te laten komen midden op straat. Een van de hoogtepunten in het blok tot 00.00 uur is de Bull van China Red. Heerlijk tempo, lekker strak geschoten en veel afwisseling qua effecten. Direct daarna steekt de buurman de Cairo Crackling af, en die is zelfs “stand-alone” indrukwekkend. De omstaanders zijn ook erg enthousiast, getuige het applaus dat deze cake ten deel valt.
Wanneer de klok 00.00 uur slaat en 2023 begint nemen we even de tijd om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. In de buurt is er tot dan toe nog niet heel veel vuurwerk afgestoken, maar iets naar twaalven worden we ineens omringd door heftige knallen en een fel gekleurde lucht. Nederland is losgebarsten, en hoe. Kippenvel!
De orkaan van geweld duurt misschien 10 minuten, en daarna ebt het geknal langzaam weg. Ik heb alleen maar staan te kijken maar dit is het teken om nog even een flinke eindsprint in te zetten en de laatste pareltjes af te steken. Het eerste product dat ik na 00.00 uur afsteek is de “Raptor Princess” en die kan op veel gejuich rekenen. Het tempo is gruwelijk: “Pop, pop, pop, pop, pop, pop, pop”….. Razendsnel schieten de bombettes uit de doos om vervolgens redelijk laag uit elkaar te spatten. Het is een box met een “wauw” factor. Het einde van de stapel komt langzaam in zicht en als laatste blijft de “Canada Lynx” van Luypaers over. De festiviteiten in de straat zitten in de afrondende fase, het overgebleven eten wordt naar binnen gebracht en de statafels worden opgeruimd. De vuurkorven branden nog, maar zijn al een tijdje verstoken van vers hout.
De rust in de straat is wedergekeerd en in het bijzijn van mijn echtgenote knipt de vuurwerkaansteker nog één keer, vat het groene lontje vlam en kijken we samen naar een mooi stukje vuurwerk van 19 shots. De palmen worden door de nog steeds aanwezige wind pijlsnel afgevoerd (jammer) maar het is een waardige afsluiter van een heerlijke avond. Oudjaarsdag is en blijft toch een van de absolute hoogtepunten van het jaar.
Luttele uren later staan we met drie man al weer buiten om de resten op de ruimen en de straat te vegen. Echt teamwork. We zijn ook zo klaar. Nog even napraten en nagenieten, inloggen op het forum en lezen hoe andere leden de jaarwisseling ervaren hebben. Ook wanneer het “normale leven” na de feestdagen weer op gang komt blijft het genieten. Compilatie filmpjes worden gedeeld en stralen pure liefhebberij en gezelligheid uit. Zó mooi! Over precies 5 weken is het moment weer daar: 31 december. Ik heb er enorm veel zin in. Het shoppen is klaar (ja, echt) en ik mag weer aan de bak, want de collectie is groter dan ooit. Wordt vervolgd………
Komt ie!
“Nog een, nog een!” roept het kleine ventje naast me verrukt direct nadat de fel vuurspuwende Touch of Gold fontein van Lesli is uitgeraasd. Twee jaar oud is ie, het zoontje van de buren. Dit is de eerste jaarwisseling die hij bewust meemaakt en zijn eerste kennismaking met vuurwerk. Bijna twee minuten lang heeft ie ademloos heeft gekeken naar een eruptie van honderden gouden sterretjes, die soms wordt aangevuld met kleuren en vergezeld door geknetter. Zijn eerste reactie laat niets aan twijfel over: Hij vindt het geweldig! Dik ingepakt en uitgerust met een schattig vuurwerkbrilletje en stoere gehoorbescherming gaat ie helemaal op in het moment. Zijn vader en moeder glunderen van trots en genieten net zo veel. Maar al te graag beantwoord ik zijn vurige vraag en steek nog een fontein aan. Ik loop rustig terug en voeg me weer bij het kleine kereltje en zijn ouders. Wat is het mooi dat na twee jaar Corona nieuwe freaks in de dop op een veilige manier de magie van vuurwerk zo intens in hun eigen vertrouwde omgeving kunnen beleven. Het is 31 december 2022, iets na half zeven. De jaarwisseling laat nog een paar uur op zich wachten, maar het hoogtepunt van Oud en Nieuw is nu al bereikt. Ik besef direct dat de blik van die kleine deze avond en nacht niet meer overtroffen gaat worden. Onbetaalbaar. Een mooiere herinnering is er gewoon niet.
Het is sowieso bijzondere avond want na een verbod van twee opeenvolgende jaren is het lange wachten godzijdank over en kan ik, net zoals velen, weer buiten in gezelschap van familie, buren en vrienden Oud en Nieuw vieren en eindelijk weer ouderwets stoken. Vuurwerk loopt als een rode draad door de feestelijkheden en wat vind ik het lastig om twee edities machteloos toe te kijken. De hele planning voor 31 december 2020 kan de prullenbak in wanneer halverwege november het vuurwerkverbod wordt afgekondigd. Behoudens wat klein F1 spul heb ik helemaal niks meer liggen van voorgaande jaren en ik het kost met heel veel moeite om te accepteren dat Oud en Nieuw geruisloos voorbij zal trekken. Om 00.00 uur luiden we beteuterd het jaar in met knetterlinten, blinkies en een paar, overigens goede, F1 fonteinen. De overbuurman heeft gelukkig wel nog wat restvoorraad weten te vinden en schiet onder andere een Redneck Revolt en een Heavy Legend Delicious Thunder de lucht in. Een kwartiertje staan we buiten, vier man sterk. Het is ontzettend stil op straat. Akelig stil. Ook elders in het dorp is nauwelijks actie te vernemen. Het contrast met 2019 kan bijna niet groter zijn. Vuurkorven knetteren op straat, de BBQ staat aan, de sfeer is meer dan uitstekend. Voorbijgangers delen mee in de feestvreugde en blijven plakken voor een praatje en een drankje, terwijl er met enige regelmaat vuurwerk de lucht in gaat.
De eerste week van Januari staat het vizier al weer gericht op de laatste dag van 2021. Omdat al mijn geplaatste bestellingen automatisch zijn geannuleerd en heel snel en netjes zijn terugbetaald staat de teller weer op 0 en is pot weer aangezuiverd met vers (lees: onnodig rondgepompt) kapitaal. Ondanks de onvoorspelbaarheid van het virus heb ik de overtuiging dat het maar om een eenmalig verbod gaat en besteed ik menige avond aan het bijschaven van het wensenlijstje voor het eerstvolgende afsteekmoment. Getuige de vele filmpjes die op het forum verschijnen zijn er gelukkig genoeg leden van de VWC community die op inventieve wijze de hemel hebben laten branden in de nacht van 31 december en 1 januari en dat helpt enorm bij het omschakelen naar betere tijden. De dikke streep door 2020 heeft mij, zeker ook met de politieke dreiging van een totaalverbod, wel in een stand gezet dat de schade ingehaald moet worden en ik neem mijzelf voor flink door te pakken en het budget op te rekken.
De eerste bestelling is in april een feit, wanneer Magnum live gaat met onweerstaanbare freakprijzen. Mijn vrouw verklaart mij compleet voor gek en weet al te voorspellen dat het “aan het eind van het jaar toch niets wordt met afsteken”. Er zal ongetwijfeld weer een verbod komen volgens haar. In mei winkel ik naar hartenlust bij Souman (China Red actie) waardoor mijn collectie al behoorlijk gestalte krijgt. Het is dan alleen nog wachten op Kuiper Koekange, en gedurende oktober/november bestel ik daar de laatste pareltjes voor de jaarwisseling. Wellicht tegen beter weten in, want de spanning is behoorlijk opgelopen. Er dreigt wéér een vuurwerkverbod. Het kan haast niet, maar onder druk gebeurt het toch…. 30 dagen voordat de “buit” opgehaald kan worden kondigt het kabinet het vuurwerkverbod af. Net als een jaar eerder worden mijn bestellingen automatisch geannuleerd en zie ik mijn collectie, waar uren en uren aan research in is gaan zitten aan mijn voorbij trekken. Een lijst die voortdurend in beweging is geweest, waarin artikelen die er een hele tijd op hebben gestaan alsnog zijn doorgestreept en nieuwe toppers ineens in het vizier zijn gekomen. Ik heb moeilijke knopen door moeten hakken om te komen tot de lijst die ik onderhand kan dromen en al tientallen keren in mijn gedachten heb geschoten. Een lijst met onder andere de Nova, Full Assault, Ghost Town en Magic in the Air. Met mijn kleine budget ben ik daar enorm trots op. Met het verbod is het euforische gevoel in een klap weggevaagd. Klotezooi. Ik ben helemaal murw gebeukt en verzoen me met een Oud en Nieuw binnenskamers. En met mij veel anderen, in elke geval in mijn woonplaats. 31 december gaat geruisloos voorbij. Het is donker en stil. Een avond zoals alle avonden. Iedereen zit binnen, of ligt in bed. Van een feeststemming is helemaal niets te merken.
De trouwe posters van filmpjes op dit forum zorgen met hun beeldmateriaal en compilaties voor een lekkere start van het nieuwe jaar. De maanden kruipen voorbij en langzaam komt de “R” in de maand. Het gaat de goede kant op voor wat betreft Corona. Toch kijk ik lange tijd de kat uit de boom; ik heb geen zin meer in bestellingen die geannuleerd worden. Eind oktober durf ik de stap toch te zetten. In één week tijd vliegen er drie dikke bestellingen eruit. In november volgen er nog drie. Lijstje afgewerkt!
Het bijwonen van de demo bij Kuiper in Koekange halverwege december zorgt voor een ongekende hoeveelheid kriebels. En niet bij mij alleen, getuige de grote mensenmassa die uit alle hoeken van Drenthe en ver daar buiten naar dit kleine plaatsje is gekomen en zich verzameld heeft aan de rand van het schietveld achter de winkel. De show van pak ‘m beet 45 minuten maakt enorm veel indruk op mij, vooral vanwege de ongelofelijk positieve vibe die onder de aanwezige vuurwerkliefhebbers (jong en oud) heerst. Een mooi en breed assortiment van cakes en compounds wordt voorgeschoteld, waarbij alle merken die Kuiper voert vertegenwoordigd zijn. Met extra aandacht kijk ik naar de producten die ik ruim twee weken later hier ga afhalen en zelf zal gaan afsteken.
Vanaf de demo bij Kuiper is het een kwestie van aftellen. De countdown is echt begonnen. In de straat vinden vermakelijke gesprekken plaats waar vuurwerk een steeds terugkerend onderwerp is. De overbuurman vertelt enthousiast dat ie veel vuurwerk gaat halen en het hout voor de grote vuurkorf al klaar heeft liggen. Net als veel anderen reageert hij uiterst verbaasd wanneer ik aangeef dat ik al maanden van tevoren mijn vuurwerk, op basis van de ervaringen en sfeerimpressies die hier gedeeld worden tegen veel gunstigere prijzen heb ingeslagen. Tja, je bent freak of niet. De vraag die mij het meest gesteld wordt heeft altijd te maken met geld (“hoe duur was die pot”, nadat ie is afgestoken). Ook de commentaren zijn nu ik er zo over nadenk vaak geld gerelateerd (“dat was zeker weer voor 100 Euro wat daar de lucht in gaat, zo ontzettend zonde van het geld hé”). Ik denk er het mijne van en stook stoïcijns door.
De dagen kruipen voorbij en de spanning neemt zeker na de kerstdagen behoorlijk toe. Niet zo zeer voor wat betreft het afhalen, maar vooral vanwege het weer. De voorspellingen beloven weinig goeds. Ook op het forum wordt er driftig over gediscussieerd. Het is een kwestie van accepteren en het moment nemen zoals het is. Stoken en genieten. We hebben er toch geen invloed op.
Op 29 december zit mijn laatste werkdag van het jaar erop. Normaliter zou ik op de eerste dag der dagen allang op pad zijn, na een nacht waarin de adrenaline steevast de overhand heeft en de opgebouwde hunkering naar kruit tot een climax komt. Een nacht waarin weinig geslapen wordt. In het holst van de nacht rijden over verlaten wegen richting de plaats van bestemming, die vaak in de verte al zichtbaar is. Lichtreclame in de vorm van een vuurpijl of een uit elkaar klappende bombette vormt dan letterlijk en figuurlijk een baken van licht. Verder mag de thermoskan koffie niet ontbreken, is de Top 2000 ingeschakeld en ligt het mapje met uitgeprinte bonnen op de bijrijdersstoel. Dit nachtbrakers syndroom, dat ik echt jarenlang heb gehad, beleef ik in deze hevigheid nu niet. Ik ben eigenlijk heel erg relaxed. Werken op de 29e is eigenlijk best wel een goed medicijn hier tegen.
Ik doe mijn volledige route dit maal op één dag, namelijk 30 december. Een behoorlijk logistieke operatie, aangezien ik mijn afhaalmomenten strak gepland heb. Halverwege de middag draai ik de weg op, met alle benodigde afhaalbewijzen netjes gesorteerd in een mapje. Ik heb het zeer bescheiden stapeltje wel drie keer gecheckt om zeker te zijn dat ik niks vergeten heb. Stress!!! Voor de administratie is Excel mijn beste vriend. Alles staat er in, variërend van de route tot aan het kruitgewicht, de tijdsduur en aantal shots van de producten die deel uit maken van de collectie.
Het is typisch herfstweer deze dag. Het regent en het waait aan een stuk door. De eindbestemming komt bij het passeren van elke kilometer steeds verder in zicht. Intratuin Almelo vormt de eerste halte. Parkeren kan hier voor de deur. Het afhaalpunt is ruim opgezet, wat geïnteresseerde kopers de gelegenheid geeft om de uitgestalde producten in alle rust te bekijken en een weloverwogen keuze te maken uit het brede aanbod. De afwikkeling is uitermate efficiënt. Binnen 10 minuten sta ik weer buiten met een compleet uitgeleverde bestelling, waaronder de twee laatste toevoegingen aan de dieren range, de Tiger en de Bull.
Snel door naar Koekange. Via pikdonkere N-wegen ben ik er precies op tijd. Het is knus, warm en gezellig druk. Naast een plukje afhalers bestaat de clientèle op dit tijdstip vooral uit vaders met (jonge) zonen, die geen idee lijken te hebben in welke wereld ze zijn beland. Onwennig schuifelen ze langs de uitgestalde dummy boxen, vertwijfeld afvragend wat ze in vredesnaam moeten kiezen voor, zo lijkt het althans, een verplicht nummertje om klokslag 00.00 uur. Vuurwerk leeft als nooit tevoren. Na twee jaar ‘droog’ te hebben gestaan moet blijkbaar iedereen iets afsteken. Dat het een paar centen zal gaan kosten lijkt geen enkel obstakel.
Eerlijk gezegd, zonder gedegen research is iets moois uitkiezen lastig. Zeker bij Kuiper, want het assortiment is groot en kwalitatief goed. De hoeveelheid merken die hier gevoerd wordt is best indrukwekkend, en ik slaag dan ook altijd. Dit jaar zijn producten van Magnum, Wolff, Pangu, Argento en Luypaers in mijn mandje beland.
Ik heb het team Kuiper dit jaar best lastig gemaakt door steeds een kleine bestelling te plaatsen, in plaats van één grote. Die individuele bestellingen worden netjes en discreet in zakken van wit landbouw plastic op de toonbank geplaatst, samen met een box en een surprise van Johan himself. Gelukkig staat de auto voor de deur en kan ik in twee etappes mijn eigendommen kwijt in de achterbak van mijn voiture. Heerlijke shop, gerund door echte liefhebbers. Top service, elke keer weer. Vorig jaar al meerdere stukjes over geschreven. Wat kan ik daar verder nog aan toevoegen?
Gauw door naar de laatste halte voor 2023: Vuurwerkoutlet Haulerwijk. Het is een ritje over veelal smalle, donker wegen. En ik kom ontelbaar veel rotondes tegen! Het regent nog steeds pijpenstelen maar wat maakt het uit. Deze trip beleef je maar hooguit drie keer per jaar, en in mijn geval deze jaarwisseling slechts één keer. De radio staat aan, de Top 2000 dendert door en begeleid me naar misschien wel het meest Oostelijke plaatsje van Friesland.
Ik meld me precies binnen het vastgelegde tijdslot en zie ook hier bij binnenkomst mensen driftig bestellijstjes bekijken en invullen. Ik geef mijn laatste afhaalbon mee aan de vriendelijke baliemedewerker en binnen no-time staat alles op de toonbank. In alle rust lopen we samen de bestelling door en zoals altijd zijn de zaakjes prima voor elkaar. Deze club stelt nooit teleur. Top prijzen, top service… een begrip onder de freaks. En als bonus, in mijn geval, lekker dichtbij! De scherpe week en- Mystery deals maken net het verschil dat er iets extra’s mogelijk is qua budget.
Met een uitermate tevreden gevoel rij ik weg uit Haulerwijk. De hele collectie is compleet. Niks mist, al het moois dat achter in de auto ligt is precies conform mijn lijstje en datgene wat ik met de grootst mogelijke zorgvuldigheid heb uitgezocht. Bij thuiskomst ga ik eerst snel de warme maaltijd die op mij wacht naar binnen schuiven, maar daarna pak ik alles rustig uit. Terwijl ik dat doe, bestudeer ik aandachtig de labels door de blokken te laten draaien door mijn handen. Zorgvuldig stapel ik mijn beauty’s op met als eindresultaat een zeer bescheiden muurtje… mijn eigen signatuur. Alles bij elkaar is het toch best veel. Misschien wel te veel. Wéér te veel. Als ik één ding de afgelopen jaren geleerd heb dan is het wel minder bestellen en afsteken. Minder voorbereiding, minder stress, geen (tijds) druk van “het moet op” maar wel meer genieten. Een kleinere collectie is echt een stuk relaxter. Ik werp nog een blik op het stookvoer en ga dan met een voldaan gevoel nog even lekker op de bank zitten met een stevig speciaalbiertje (een vatgerijpte quadrupel op cognac vaten) van Eggens. De klok tikt ondertussen door, en af…. nog twintig uur, en dan is het lange wachten voorbij. Het kan en mag bijna weer!
Oudejaarsdag vliegt voorbij. Ik heb goed kunnen slapen en ben vroeg wakker want er moet deze dag nog veel gebeuren. Heel veel appels schillen bijvoorbeeld, voor de appelflappen die we met de hele familie gaan bakken in de schuur. Met muzikale omlijsting van de Top 2000, regelmatig overstemd door de doffe dreunen van het carbidschieten dat iets verderop in volle gang is, jagen we er 10 pakken oliebollen- en appelflappenmix doorheen en hebben we meer dan genoeg voorraad om de naaste buren en voorbijgangers te voorzien van een smakelijk hapje later op de avond. De harde wind teistert de hele tijd de schuur, soms gepaard met een pittige bui. De stiekeme hoop op een afzwakkende wind blijkt, wanneer het langzaam schemer wordt, ijdel te zijn. De meteorologen halen hun gelijk met hun voorspellingen: harde wind met van tijd tot tijd regen. De pret is er niet minder om. Het weer gaat deze bijzondere avond echt niet bederven. Daarvoor heb ik veel te lang moeten wachten.
De tijd is werkelijk omgevlogen. Het is al dik vijf uur geweest wanneer ik klaar ben met douchen en eten. Hoog tijd om alles in gereedheid te brengen voor het avondprogramma. Brillen, lampje en aanstekers klaarleggen, stoeptegels uit de schuur pakken (ik heb er twee opzij gelegd toen ik een paar jaar geleden de oprit opnieuw heb bestraat), vuurwerk ophalen en foto’s maken. Als laatste alvast de lontjes vrij maken. Bij een paar cakes doe ik dat laatste bewust niet, omdat ik nog even willen kijken wat de wind gaat doen. Het zou enorm zonde zijn wanneer ik cakes met kruipend goud nu afsteek en niet op hun allerbest kan zien.
Iets naar zessen ga ik met mijn jongste zoon naar buiten. Waar vroeger ouderwetse knallers en knetterlinten de amuses vormen trappen we nu af met Hurricane Twisters en Spider Kings van China Red. De knallen van de Spiderkings trekken de aandacht van de buren die schuin tegenover ons wonen. De man des huizes komt naar buiten en vraagt of we heel eventjes kunnen pauzeren, zodat ze de kinderen klaar kunnen maken en mee laten genieten van het vuurwerk. Dik ingepakt en uitgerust met een vuurwerkbrilletje en gehoorbescherming (zó cute!) komen ze ietwat verlegen naar buiten en blijven ze dicht bij papa en mama aan de overkant van de straat staan. Dat is, zo blijkt als snel, niet de meest ideale plek om naar vuurwerk te kijken. De wind staat namelijk verkeerd. Die conclusie is al snel getrokken wanneer ik eerste fontein van de avond afsteek. De rook die ontstaat door de gigantische crackling wolken vliegt de straat over richting de buren. Ze rennen er snel omheen en voegen zich bij mij, aan de kant waar het zicht nog onbelemmerd is.
Het volgende stukje vuurwerk is de Touch of Gold fontein van Lesli. Een joekel van een buis. Ik klem de fontein tussen de twee stoeptegels en een baksteen en steek het lont aan. Het vuur bijt zich al snel vast en begint het lont met het kenmerkende, sissende geluid “op te eten”. Dan verdwijnt het oranje vlammetje het buisje in en zijn het een paar spannende seconden alvorens de fontein tot leven komt. De kleine gastjes worden direct overrompeld door de pracht van het vuurwerk. Met grote verwondering kijken ze naar de vuurspuwende fontein, die zich kranig verweerd tegen de harde wind. Tegen moeder natuur is deze krachtpatser echter niet opgewassen. De Touch of Gold spuugt zijn sterren meer in horizontale dan verticale richting uit, maar betovert desondanks het kleine groepje geluksvogels. De twinkeling in de ogen van het kleine mannetje geeft een onbeschrijfelijk warm gevoel. Ik steek nog een paar fonteinen af en zie de kleine fan naast mij genieten.
Dan is het bedtijd voor de pukjes. Mama heeft nog wat sterretjes opgehaald en die zijn mogelijkerwijs nog meer bijzonder. Moe maar een schitterende ervaring rijker gaan de kindjes slapen. Ondertussen komen ook de andere buren naar buiten, verschijnen er twee vuurkorven en een aantal statafels op de stoep en arriveert het hout voor de “kachel”. Het buurfeest kan beginnen!
De buren hebben inderdaad veel vuurwerk gehaald, dus aan stookvoer geen gebrek. We trappen af met de Mega Mine van Magnum en die valt goed in de smaak. De omstanders zijn onder de indruk van het salvo en de gigantische uitbreiding in de lucht. De effecten blijven laag hangen, wat de verbazing alleen maar versterkt. Kan zoiets uit zo’n tube komen? “Da’s vast geen Cat 1 van de Aldi” merkt een toeschouwer op. Wat een heerlijke start….
De wind heeft enorm veel vat op het vuurwerk en dat valt vooral op bij cakes die een wat trager tempo hebben, en/of delicate effecten zoals willows en brocade crown. De WCKD Warlord heeft er wat minder last van, net als de Redneck Revolt (geruisloos verdwenen uit het assortiment van Mania zo lijkt ‘t, maar wat mij betreft eentje die hoort in de top-3 qua prijs/kwaliteit verhouding). Rond een uur van negen begint het dusdanig hard te regenen dat we even een pauze inlassen en ons vooral bezighouden met het verzorgen van de inwendige mens. De krentenbollen en appelflappen vinden gretig aftrek en ook van de hapjesschalen is het smikkelen geblazen.
De vuurkorf brandt stevig door en zodra het is opgehouden met (hard) regenen pakken we de draad weer vrolijk op. Er staat nog steeds veel wind. Dat weerhoudt mij niet om al het moois dat er nog staat tot ontbranding te laten komen midden op straat. Een van de hoogtepunten in het blok tot 00.00 uur is de Bull van China Red. Heerlijk tempo, lekker strak geschoten en veel afwisseling qua effecten. Direct daarna steekt de buurman de Cairo Crackling af, en die is zelfs “stand-alone” indrukwekkend. De omstaanders zijn ook erg enthousiast, getuige het applaus dat deze cake ten deel valt.
Wanneer de klok 00.00 uur slaat en 2023 begint nemen we even de tijd om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. In de buurt is er tot dan toe nog niet heel veel vuurwerk afgestoken, maar iets naar twaalven worden we ineens omringd door heftige knallen en een fel gekleurde lucht. Nederland is losgebarsten, en hoe. Kippenvel!
De orkaan van geweld duurt misschien 10 minuten, en daarna ebt het geknal langzaam weg. Ik heb alleen maar staan te kijken maar dit is het teken om nog even een flinke eindsprint in te zetten en de laatste pareltjes af te steken. Het eerste product dat ik na 00.00 uur afsteek is de “Raptor Princess” en die kan op veel gejuich rekenen. Het tempo is gruwelijk: “Pop, pop, pop, pop, pop, pop, pop”….. Razendsnel schieten de bombettes uit de doos om vervolgens redelijk laag uit elkaar te spatten. Het is een box met een “wauw” factor. Het einde van de stapel komt langzaam in zicht en als laatste blijft de “Canada Lynx” van Luypaers over. De festiviteiten in de straat zitten in de afrondende fase, het overgebleven eten wordt naar binnen gebracht en de statafels worden opgeruimd. De vuurkorven branden nog, maar zijn al een tijdje verstoken van vers hout.
De rust in de straat is wedergekeerd en in het bijzijn van mijn echtgenote knipt de vuurwerkaansteker nog één keer, vat het groene lontje vlam en kijken we samen naar een mooi stukje vuurwerk van 19 shots. De palmen worden door de nog steeds aanwezige wind pijlsnel afgevoerd (jammer) maar het is een waardige afsluiter van een heerlijke avond. Oudjaarsdag is en blijft toch een van de absolute hoogtepunten van het jaar.
Luttele uren later staan we met drie man al weer buiten om de resten op de ruimen en de straat te vegen. Echt teamwork. We zijn ook zo klaar. Nog even napraten en nagenieten, inloggen op het forum en lezen hoe andere leden de jaarwisseling ervaren hebben. Ook wanneer het “normale leven” na de feestdagen weer op gang komt blijft het genieten. Compilatie filmpjes worden gedeeld en stralen pure liefhebberij en gezelligheid uit. Zó mooi! Over precies 5 weken is het moment weer daar: 31 december. Ik heb er enorm veel zin in. Het shoppen is klaar (ja, echt) en ik mag weer aan de bak, want de collectie is groter dan ooit. Wordt vervolgd………
