Brainiac
VWC lid
’Ik snap de zorgen over vuurwerk, maar een verbod gaat te ver’
Journalist Hester Zitvast schrijft over dat wat haar opvalt in het nieuws. Dit keer over vuurwerkaso’s en de hashtag #geenvuurwerkvoormij. „Ik zou een verbod tóch jammer vinden. Kunnen we niet overstappen op alleen maar siervuurwerk?”
Vuurwerkverbod
Drie jaar geleden schreef ik voor VROUW.nl dit artikel, waarin ik een pleidooi hield voor de jeugd die je in mijn ogen vooral die laatste dagen van het jaar hun gang moest laten gaan met vuurwerk. Nog steeds ben ik tegen een vuurwerkverbod, maar mijn mening over hoe we ons oudejaar moeten uitluiden, is wel een stuk genuanceerder geworden.
Trauma
We worden de laatste weken overspoeld met schrijnende nieuwsberichten. Katten waar rotjes in zijn gestoken, hulphonden die je kunt afschrijven door trauma, huisdieren die dagen trillend in een hoekje zitten, een 73-jarige man - in elkaar getrapt omdat hij pyromanen toesprak en een 52-jarige operazangeres, knock-outgeslagen na een vuurwerkruzie. En dan het laatste bericht: meerdere woningen zwaar beschadigd door vuurwerkbommen.
Groter drama
Vuurwerk brengt heel veel ellende met zich mee, daar zijn we het met z’n allen wel over eens toch? Een enorme berg afval, luchtvervuiling, herrie, gestreste huisdieren en daarnaast nog een flink aantal vuurwerkslachtoffers. Daar moeten we vanaf, óf we moeten het aanpakken, absoluut. Maar – laten we daar eens heel eerlijk over zijn - wat het óók met zich meebrengt, is een fiks aantal mensen dat het gewoon lekker vindt om er volop over te zeiken. Mensen die er een onoverkomelijk drama van maken, terwijl het ze vooral stoort dat ze zo nu en dan een klap horen, buiten.
Astma
Zo lees ik op Twitter al een paar weken berichten van mensen die claimen dat zij (of hun kinderen) superheftige astma-aanvallen van het vuurwerk hebben. Het is altijd lastig gezondheidsclaims in twijfel te trekken, maar ik doe het in dit geval toch. Er moet wel heel veel vuurwerk vroegtijdig worden afgestoken en je moet er wel met je neus bovenop staan, wil het je nu al weken zoveel last geven.
Oorlogsgebied
Er wordt gesproken over wijken waar het wel een ’oorlogsgebied’ lijkt. Ongetwijfeld, die wijken zijn er. Maar A: ik denk dat die wijken normaal gesproken ook niet het toonbeeld van serene rust zijn. En dat B: men in 95% van Nederland hooguit een keer in de verte een rotje hoort afgaan, meer niet. En ja, dat neemt inderdaad toe vanaf het moment dat de verkoop legaal is. Maar vuurwerk is hartstikke duur, dus er zullen er maar weinig zijn die er al voor die tijd voor honderden en honderden euro’s aan pakketten doorheen knallen.
Voorlichting
„Wat moet er anders?” Ik vroeg dat mijn zoon zojuist; mijn zoon, die in deze dagen leeft voor vuurwerk. Hij wist het niet zo goed. „Voorlichting op scholen”, suggereerde hij. Gevolgd door: „Maar het zal binnen nu en twee jaar wel verboden worden. Niet dat je daarmee de ellende voorkomt, dan halen mensen het gewoon in Duitsland of België.” En zo kwamen we onder de streep nergens.
Vuurwerkshow
Een verbod op knalvuurwerk dan? Alleen nog maar siervuurwerk. Dat zou een optie zijn, vond hij ook – hoewel hij dan ook het gevaar ziet in een toename van illegaal vuurwerk. Een centrale vuurwerkshow, zoals heel wat mensen als alternatief voorstellen, gaat het niet worden. Hartstikke leuk als je in een stad woont, maar voor het gros van Nederland is er dan dus gewoon geen vuurwerk meer. We komen niet alleen pyrotechnici tekort; ook lang niet iedere gemeente zal zo’n show willen verzorgen en bekostigen. En wat te denken van alle mensen die tegen middernacht aangeschoten of straallam een auto instappen om de centrale show te zien? Ik moet niet aan die gevolgen denken.
Risico
„Het wordt steeds erger, allemaal”, zie ik talloze mensen schrijven, twitteren of ik hoor het ze roeptoeteren. Nou, niet dus. De problemen waren er ’vroeger’ ook al, toen las je er alleen niet op ieder kanaal iets over. De vraag naar siervuurwerk is toegenomen, naar knalvuurwerk is het afgenomen. Het aantal ernstig gewonden is in de afgelopen zes jaar gehalveerd, zo blijkt uit kenniscentrum VeiligheidNL en de Nederlandse Vereniging van Spoedeisende Hulp Artsen (NVSHA). Nog steeds is iedere gewonde er een teveel uiteraard, maar mensen: alles brengt risico met zich mee. Ook autorijden, voetballen, fietsen, skiën of uitgaan kan in het ziekenhuis of in een kist eindigen.
Duwen
Ik zie aan mijn eigen zoon en zijn vrienden hoeveel lol het vuurwerk ze brengt. De opwinding aan de voorkant, het inkopen, het afsteken. Ik zie aan hem ook hoe je er op een normale manier mee om kunt gaan. Ze hebben goed contact met de politie. Als ze iemand met een hond zien, gaan ze weg of lopen ze de andere kant op. Als er iemand vraagt of ze hun vuurwerk ergens anders willen afsteken, vertrekken ze. „Maar er kwam ook een keer iemand naar buiten die meteen begon te duwen. En er was eens iemand die schreeuwend op ons afkwam, dat we moesten opkankeren.” Tja… Hou dan de sfeer maar eens goed.
Cobra
Ik snap de hashtag #geenvuurwerkvoormij. Alle argumenten staan, kloppen, er valt niks tegenin te brengen. En dat slechts een enkeling er tegenin gaat, begrijp ik ook – je wordt op sociale media compleet gelyncht als je je uitspreekt vóór vuurwerk. Toch doe ik het, met een berg kanttekeningen. Ik ben voor siervuurwerk, op één dag in het jaar en met superzware straffen voor die paar aso’s die volledig overboord slaan. Steek die gekken wat mij betreft maar een Cobra in hun hol.
Bron: Telegraaf.nl
Journalist Hester Zitvast schrijft over dat wat haar opvalt in het nieuws. Dit keer over vuurwerkaso’s en de hashtag #geenvuurwerkvoormij. „Ik zou een verbod tóch jammer vinden. Kunnen we niet overstappen op alleen maar siervuurwerk?”
Vuurwerkverbod
Drie jaar geleden schreef ik voor VROUW.nl dit artikel, waarin ik een pleidooi hield voor de jeugd die je in mijn ogen vooral die laatste dagen van het jaar hun gang moest laten gaan met vuurwerk. Nog steeds ben ik tegen een vuurwerkverbod, maar mijn mening over hoe we ons oudejaar moeten uitluiden, is wel een stuk genuanceerder geworden.
Trauma
We worden de laatste weken overspoeld met schrijnende nieuwsberichten. Katten waar rotjes in zijn gestoken, hulphonden die je kunt afschrijven door trauma, huisdieren die dagen trillend in een hoekje zitten, een 73-jarige man - in elkaar getrapt omdat hij pyromanen toesprak en een 52-jarige operazangeres, knock-outgeslagen na een vuurwerkruzie. En dan het laatste bericht: meerdere woningen zwaar beschadigd door vuurwerkbommen.
Groter drama
Vuurwerk brengt heel veel ellende met zich mee, daar zijn we het met z’n allen wel over eens toch? Een enorme berg afval, luchtvervuiling, herrie, gestreste huisdieren en daarnaast nog een flink aantal vuurwerkslachtoffers. Daar moeten we vanaf, óf we moeten het aanpakken, absoluut. Maar – laten we daar eens heel eerlijk over zijn - wat het óók met zich meebrengt, is een fiks aantal mensen dat het gewoon lekker vindt om er volop over te zeiken. Mensen die er een onoverkomelijk drama van maken, terwijl het ze vooral stoort dat ze zo nu en dan een klap horen, buiten.
Astma
Zo lees ik op Twitter al een paar weken berichten van mensen die claimen dat zij (of hun kinderen) superheftige astma-aanvallen van het vuurwerk hebben. Het is altijd lastig gezondheidsclaims in twijfel te trekken, maar ik doe het in dit geval toch. Er moet wel heel veel vuurwerk vroegtijdig worden afgestoken en je moet er wel met je neus bovenop staan, wil het je nu al weken zoveel last geven.
Oorlogsgebied
Er wordt gesproken over wijken waar het wel een ’oorlogsgebied’ lijkt. Ongetwijfeld, die wijken zijn er. Maar A: ik denk dat die wijken normaal gesproken ook niet het toonbeeld van serene rust zijn. En dat B: men in 95% van Nederland hooguit een keer in de verte een rotje hoort afgaan, meer niet. En ja, dat neemt inderdaad toe vanaf het moment dat de verkoop legaal is. Maar vuurwerk is hartstikke duur, dus er zullen er maar weinig zijn die er al voor die tijd voor honderden en honderden euro’s aan pakketten doorheen knallen.
Voorlichting
„Wat moet er anders?” Ik vroeg dat mijn zoon zojuist; mijn zoon, die in deze dagen leeft voor vuurwerk. Hij wist het niet zo goed. „Voorlichting op scholen”, suggereerde hij. Gevolgd door: „Maar het zal binnen nu en twee jaar wel verboden worden. Niet dat je daarmee de ellende voorkomt, dan halen mensen het gewoon in Duitsland of België.” En zo kwamen we onder de streep nergens.
Vuurwerkshow
Een verbod op knalvuurwerk dan? Alleen nog maar siervuurwerk. Dat zou een optie zijn, vond hij ook – hoewel hij dan ook het gevaar ziet in een toename van illegaal vuurwerk. Een centrale vuurwerkshow, zoals heel wat mensen als alternatief voorstellen, gaat het niet worden. Hartstikke leuk als je in een stad woont, maar voor het gros van Nederland is er dan dus gewoon geen vuurwerk meer. We komen niet alleen pyrotechnici tekort; ook lang niet iedere gemeente zal zo’n show willen verzorgen en bekostigen. En wat te denken van alle mensen die tegen middernacht aangeschoten of straallam een auto instappen om de centrale show te zien? Ik moet niet aan die gevolgen denken.
Risico
„Het wordt steeds erger, allemaal”, zie ik talloze mensen schrijven, twitteren of ik hoor het ze roeptoeteren. Nou, niet dus. De problemen waren er ’vroeger’ ook al, toen las je er alleen niet op ieder kanaal iets over. De vraag naar siervuurwerk is toegenomen, naar knalvuurwerk is het afgenomen. Het aantal ernstig gewonden is in de afgelopen zes jaar gehalveerd, zo blijkt uit kenniscentrum VeiligheidNL en de Nederlandse Vereniging van Spoedeisende Hulp Artsen (NVSHA). Nog steeds is iedere gewonde er een teveel uiteraard, maar mensen: alles brengt risico met zich mee. Ook autorijden, voetballen, fietsen, skiën of uitgaan kan in het ziekenhuis of in een kist eindigen.
Duwen
Ik zie aan mijn eigen zoon en zijn vrienden hoeveel lol het vuurwerk ze brengt. De opwinding aan de voorkant, het inkopen, het afsteken. Ik zie aan hem ook hoe je er op een normale manier mee om kunt gaan. Ze hebben goed contact met de politie. Als ze iemand met een hond zien, gaan ze weg of lopen ze de andere kant op. Als er iemand vraagt of ze hun vuurwerk ergens anders willen afsteken, vertrekken ze. „Maar er kwam ook een keer iemand naar buiten die meteen begon te duwen. En er was eens iemand die schreeuwend op ons afkwam, dat we moesten opkankeren.” Tja… Hou dan de sfeer maar eens goed.
Cobra
Ik snap de hashtag #geenvuurwerkvoormij. Alle argumenten staan, kloppen, er valt niks tegenin te brengen. En dat slechts een enkeling er tegenin gaat, begrijp ik ook – je wordt op sociale media compleet gelyncht als je je uitspreekt vóór vuurwerk. Toch doe ik het, met een berg kanttekeningen. Ik ben voor siervuurwerk, op één dag in het jaar en met superzware straffen voor die paar aso’s die volledig overboord slaan. Steek die gekken wat mij betreft maar een Cobra in hun hol.
Bron: Telegraaf.nl
