Hoe een vuurwerkongeluk van Bredanaar Jordan de Haan een ander mens maakte: ‘Mijn gez
Vijf jaar geleden raakte Bredanaar Jordan de Haan zwaar gewond toen vuurwerk vlak bij zijn gezicht ontplofte. “Eigenlijk ben ik geen goed voorbeeld. Ik ben er redelijk goed vanaf gekomen.”
Hij vertelt zijn verhaal bijna laconiek. Maar de foto’s van vijf jaar geleden bewijzen de gruwelijke ernst van het ongeluk met vuurwerk dat stucadoor Jordan de Haan (39) vijf jaar geleden overkwam.
Mortierbommen
Terug naar 2014. “Ik heb een fijne versie van ADHD, ben altijd al een thrill-seeker geweest. Met nadruk op ‘geweest’. Ik had al een paar jaar geen vuurwerk meer afgestoken toen een collega met mortierbommen aan kwam zetten. Shells, professioneel siervuurwerk. Vooruit, doe er maar vier, zei ik.”
“Oudjaarsavond wilde ik om een uur of 8 er alvast één afsteken, om te kijken hoe mooi het was. Buiten, voor mijn appartement. Ik bleek een rotte appel te hebben. Het vuurwerk had een meter lont en een vertrager, maar toen ik mijn sigaret ertegen hield, was het meteen: flits, boem!”
Schedel
De mortier ontploft dicht bij zijn gezicht. “Mijn ogen zaten dicht, ik kon met éen oog nog door een kiertje kijken. Mijn gezicht lag open als een bloempje. Mijn schedel was op vijf plaatsen gebroken en een afgebroken scherf van mijn oogkas zat in mijn hersenen.”
Ik was eerst best laconiek. En wilde precies weten wat er met me aan de hand was. De echte klap kwam pas later
Jordan de Haan
Jordan is nog bij kennis. “Ik was eerst best laconiek. Vertelde zelf aan de chirurg wat er gebeurd was. En wilde precies weten wat er met me aan de hand was. De echte klap kwam pas later.”
Dat is na de operatie, de eerste keer dat hij zijn gezicht ziet. “Toen pas moest ik janken. Maar zei meteen: dit varkentje gaan we wassen. Ik ben altijd een optimist geweest, dat heeft me geholpen.”
Hoewel hij ‘totaal niet van de selfies is’, maakt Jordan een tijdlang elke dag een foto van zichzelf. “Om het bij te houden. Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe?”
Vijf jaar later is van een afstandje niet eens zo veel te zien van de verwondingen. “Twee jaar lang heb ik de littekens ingesmeerd. Ik had ook heel veel kruit in mijn gezicht. Traumatische tatoeage noemen ze dat. Niets aan te doen, zeiden ze. ‘Onzin’, tatoeages kun je toch ook weglaseren?’, reageerde ik. Gelukkig maar dat ik zo eigenwijs ben. Dat kon inderdaad. Zeven behandelingen, waarvan de eerste vier zonder verdoving. Ik ben geen watje, maar lag te huilen om mijn moeder van de pijn. Pas daarna zeiden ze dat het ook onder verdoving kon…”
Enorm veranderd
Hij heeft geluk gehad, zijn gehoor en gezichtsvermogen zijn niet aangetast. En een psychisch trauma heeft hij er niet aan overgehouden, zegt hij. “Ik ben een fanatieke NAC-supporter, daar wordt zo vaak vuurwerk afgestoken. Doet me helemaal niets. Ik ben wel enorm veranderd door het ongeluk. Ik was een enorme ijdeltuit, altijd met mijn uiterlijk bezig. Kun je nagaan wat dat betekent als je visitekaartje helemaal door de mangel is gehaald!”
“In plaats van mezelf heel zielig te gaan vinden, ben ik gaan nadenken waarom het mij is overkomen. Ik ben meer gaan relativeren, laat me niet meer gek maken door infantiele, kleine dingen in het leven. En bij een feestje ben ik niet langer haantje de voorste, maar observeer meer vanuit de achtergrond. Ik ben rustiger geworden, werk er voortdurend aan om mezelf te verbeteren. Wat dat betreft, is het ongeluk een zegen voor me geweest. Het enige is dat ik nu niet meer graag op de foto ga. Blijkbaar speelt dat uiterlijk toch nog wel een rol bij me.” (Lacht)
Verwijt
Verwijt hij zichzelf wat, vijf jaar later? “Niet echt. Ik heb niet lopen stunten. Maar het was illegaal vuurwerk, ik heb het gekocht en aangestoken. Dat is mijn fout. Ik wil absoluut ook niet de slachtofferrol op me nemen."
“Als dit ongeluk niet was gebeurd, was me wel iets anders overkomen om mijn les te kunnen leren. Zo sta ik in het leven. Ik wil niet de moraalridder uithangen door tegen iedereen te zeggen: pas op met vuurwerk. Aan de andere kant, als er maar eentje is die lering trekt uit mijn verhaal, dan ben ik tevreden.”
Engeltje
“Weet je”, besluit hij in zijn met een kerstboom en twee grote boeddhabeelden opgeluisterde woonkamer: “Eigenlijk ben ik geen goed voorbeeld. Ik ben er namelijk redelijk goed vanaf gekomen, had een engeltje op mijn schouder. Op dezelfde dag als mijn ongeluk ontplofte ook vuurwerk dat een vader en zoon elders in Nederland aanstaken. De vader overleed daarbij. Toen ik dat hoorde, brak ik en besefte dat ik op 31 december 2014 veel hulp en geluk heb gehad…”
https://www.bndestem.nl/breda/hoe-e...n-gezicht-lag-open-als-een-bloempje~a68a7ffe/
Vijf jaar geleden raakte Bredanaar Jordan de Haan zwaar gewond toen vuurwerk vlak bij zijn gezicht ontplofte. “Eigenlijk ben ik geen goed voorbeeld. Ik ben er redelijk goed vanaf gekomen.”
Hij vertelt zijn verhaal bijna laconiek. Maar de foto’s van vijf jaar geleden bewijzen de gruwelijke ernst van het ongeluk met vuurwerk dat stucadoor Jordan de Haan (39) vijf jaar geleden overkwam.
Mortierbommen
Terug naar 2014. “Ik heb een fijne versie van ADHD, ben altijd al een thrill-seeker geweest. Met nadruk op ‘geweest’. Ik had al een paar jaar geen vuurwerk meer afgestoken toen een collega met mortierbommen aan kwam zetten. Shells, professioneel siervuurwerk. Vooruit, doe er maar vier, zei ik.”
“Oudjaarsavond wilde ik om een uur of 8 er alvast één afsteken, om te kijken hoe mooi het was. Buiten, voor mijn appartement. Ik bleek een rotte appel te hebben. Het vuurwerk had een meter lont en een vertrager, maar toen ik mijn sigaret ertegen hield, was het meteen: flits, boem!”
Schedel
De mortier ontploft dicht bij zijn gezicht. “Mijn ogen zaten dicht, ik kon met éen oog nog door een kiertje kijken. Mijn gezicht lag open als een bloempje. Mijn schedel was op vijf plaatsen gebroken en een afgebroken scherf van mijn oogkas zat in mijn hersenen.”
Ik was eerst best laconiek. En wilde precies weten wat er met me aan de hand was. De echte klap kwam pas later
Jordan de Haan
Jordan is nog bij kennis. “Ik was eerst best laconiek. Vertelde zelf aan de chirurg wat er gebeurd was. En wilde precies weten wat er met me aan de hand was. De echte klap kwam pas later.”
Dat is na de operatie, de eerste keer dat hij zijn gezicht ziet. “Toen pas moest ik janken. Maar zei meteen: dit varkentje gaan we wassen. Ik ben altijd een optimist geweest, dat heeft me geholpen.”
Hoewel hij ‘totaal niet van de selfies is’, maakt Jordan een tijdlang elke dag een foto van zichzelf. “Om het bij te houden. Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe?”
Vijf jaar later is van een afstandje niet eens zo veel te zien van de verwondingen. “Twee jaar lang heb ik de littekens ingesmeerd. Ik had ook heel veel kruit in mijn gezicht. Traumatische tatoeage noemen ze dat. Niets aan te doen, zeiden ze. ‘Onzin’, tatoeages kun je toch ook weglaseren?’, reageerde ik. Gelukkig maar dat ik zo eigenwijs ben. Dat kon inderdaad. Zeven behandelingen, waarvan de eerste vier zonder verdoving. Ik ben geen watje, maar lag te huilen om mijn moeder van de pijn. Pas daarna zeiden ze dat het ook onder verdoving kon…”
Enorm veranderd
Hij heeft geluk gehad, zijn gehoor en gezichtsvermogen zijn niet aangetast. En een psychisch trauma heeft hij er niet aan overgehouden, zegt hij. “Ik ben een fanatieke NAC-supporter, daar wordt zo vaak vuurwerk afgestoken. Doet me helemaal niets. Ik ben wel enorm veranderd door het ongeluk. Ik was een enorme ijdeltuit, altijd met mijn uiterlijk bezig. Kun je nagaan wat dat betekent als je visitekaartje helemaal door de mangel is gehaald!”
“In plaats van mezelf heel zielig te gaan vinden, ben ik gaan nadenken waarom het mij is overkomen. Ik ben meer gaan relativeren, laat me niet meer gek maken door infantiele, kleine dingen in het leven. En bij een feestje ben ik niet langer haantje de voorste, maar observeer meer vanuit de achtergrond. Ik ben rustiger geworden, werk er voortdurend aan om mezelf te verbeteren. Wat dat betreft, is het ongeluk een zegen voor me geweest. Het enige is dat ik nu niet meer graag op de foto ga. Blijkbaar speelt dat uiterlijk toch nog wel een rol bij me.” (Lacht)
Verwijt
Verwijt hij zichzelf wat, vijf jaar later? “Niet echt. Ik heb niet lopen stunten. Maar het was illegaal vuurwerk, ik heb het gekocht en aangestoken. Dat is mijn fout. Ik wil absoluut ook niet de slachtofferrol op me nemen."
“Als dit ongeluk niet was gebeurd, was me wel iets anders overkomen om mijn les te kunnen leren. Zo sta ik in het leven. Ik wil niet de moraalridder uithangen door tegen iedereen te zeggen: pas op met vuurwerk. Aan de andere kant, als er maar eentje is die lering trekt uit mijn verhaal, dan ben ik tevreden.”
Engeltje
“Weet je”, besluit hij in zijn met een kerstboom en twee grote boeddhabeelden opgeluisterde woonkamer: “Eigenlijk ben ik geen goed voorbeeld. Ik ben er namelijk redelijk goed vanaf gekomen, had een engeltje op mijn schouder. Op dezelfde dag als mijn ongeluk ontplofte ook vuurwerk dat een vader en zoon elders in Nederland aanstaken. De vader overleed daarbij. Toen ik dat hoorde, brak ik en besefte dat ik op 31 december 2014 veel hulp en geluk heb gehad…”
https://www.bndestem.nl/breda/hoe-e...n-gezicht-lag-open-als-een-bloempje~a68a7ffe/