COLUMNPhaedra Werkhoven schrijft wekelijks over wat haar bezig houdt.
,,De overheid is er per definitie om ons te betuttelen,” zei een huisarts op de radio in een gesprek over lifestylecoaches, die vanaf 1 januari beschikbaar zouden moeten zijn voor mensen met een ongezonde leefstijl. Ik hoorde de nieuwsuitzending, terwijl ik heel gezond aan het hardlopen was. Geweldig dat deze regering niet meent dat mensen zelf maar moeten weten hoeveel ze roken, drinken, suiker eten, vuurwerk afsteken, drugs gebruiken of andere dingen doen die gevaarlijk of ongezond zijn. De overheid moet burgers behoeden, waarschuwen en dingen verbieden, vond hij.
Onder het rennen dacht ik daar over na. Leef en laat leven, heb ik altijd geroepen. Niks geen betuttelgedoe. Toen ik vorig jaar in de voetbalkantine van een club waar mijn jongste een uitwedstrijd had nog ver voor twaalf uur vaders –ik had ze geteld- vijf bier achterover zag slaan en even later tien sigaretten zag roken langs de lijn tijdens de wedstrijd van onze 11 jarige jongens, begon mijn tolerantie te tanen.
Je behoort tegenwoordig of tot het verbodskamp, of tot het rekkelijke kamp, ongeacht het issue. Zo was ik tijdens de jaarwisseling in Scheveningen. Ontwaakt in een smerige bluslucht bleek half Scheveningen te zijn gesmolten omdat de vreugdevuren 14 meter hoger waren geworden dan was afgesproken. Verbieden, dat vreugdevuur, klonk er en ik moet zeggen dat ik zelf eveneens weinig vreugde ervoer. Maar ook het vuurwerk moest verboden worden, de houtkachels, het roken, de drank, de drugs, de suiker, de hoofddoek, oude dieselauto’s en nog net niet het leven zelf. De verontwaardiging van burgers over alles wat hen niet zint, gaat via social media even hard als de vuurtornado’s in Scheveningen.
De overheid is er niet om te betuttelen, of te verbieden, maar om grenzen te stellen. Het vreemde is dat het stellen van die grens voor betutteling wordt aangezien. Het is niet dat ik roken wil verbieden, en ook vuurwerk afsteken niet. Maar een toren van 35 meter, is een toren van 35 meter. En als die 14 meter hoger is dan de afspraak, dan gaat het vreugdevuur niet door, en zeker niet oogluikend. Vuurwerk is prima, maar binnen de grenzen, want als er doden vallen is het niet leuk meer. Roken, doe het lekker in je eigen achtertuin, maar niet op de velden waar de jeugd speelt. Gewoon een grens. Eigenlijk precies zoals je met kinderen doet.
Bron
,,De overheid is er per definitie om ons te betuttelen,” zei een huisarts op de radio in een gesprek over lifestylecoaches, die vanaf 1 januari beschikbaar zouden moeten zijn voor mensen met een ongezonde leefstijl. Ik hoorde de nieuwsuitzending, terwijl ik heel gezond aan het hardlopen was. Geweldig dat deze regering niet meent dat mensen zelf maar moeten weten hoeveel ze roken, drinken, suiker eten, vuurwerk afsteken, drugs gebruiken of andere dingen doen die gevaarlijk of ongezond zijn. De overheid moet burgers behoeden, waarschuwen en dingen verbieden, vond hij.
Onder het rennen dacht ik daar over na. Leef en laat leven, heb ik altijd geroepen. Niks geen betuttelgedoe. Toen ik vorig jaar in de voetbalkantine van een club waar mijn jongste een uitwedstrijd had nog ver voor twaalf uur vaders –ik had ze geteld- vijf bier achterover zag slaan en even later tien sigaretten zag roken langs de lijn tijdens de wedstrijd van onze 11 jarige jongens, begon mijn tolerantie te tanen.
Je behoort tegenwoordig of tot het verbodskamp, of tot het rekkelijke kamp, ongeacht het issue. Zo was ik tijdens de jaarwisseling in Scheveningen. Ontwaakt in een smerige bluslucht bleek half Scheveningen te zijn gesmolten omdat de vreugdevuren 14 meter hoger waren geworden dan was afgesproken. Verbieden, dat vreugdevuur, klonk er en ik moet zeggen dat ik zelf eveneens weinig vreugde ervoer. Maar ook het vuurwerk moest verboden worden, de houtkachels, het roken, de drank, de drugs, de suiker, de hoofddoek, oude dieselauto’s en nog net niet het leven zelf. De verontwaardiging van burgers over alles wat hen niet zint, gaat via social media even hard als de vuurtornado’s in Scheveningen.
De overheid is er niet om te betuttelen, of te verbieden, maar om grenzen te stellen. Het vreemde is dat het stellen van die grens voor betutteling wordt aangezien. Het is niet dat ik roken wil verbieden, en ook vuurwerk afsteken niet. Maar een toren van 35 meter, is een toren van 35 meter. En als die 14 meter hoger is dan de afspraak, dan gaat het vreugdevuur niet door, en zeker niet oogluikend. Vuurwerk is prima, maar binnen de grenzen, want als er doden vallen is het niet leuk meer. Roken, doe het lekker in je eigen achtertuin, maar niet op de velden waar de jeugd speelt. Gewoon een grens. Eigenlijk precies zoals je met kinderen doet.
Bron