BREDA - Ze vond het heel bedreigend, vertelt Anisha Fabri (13). Vrijdagavond was ze met school, het Ostrea Lyceum uit Goes, bij de wedstrijd NAC-RKC in Breda. En ja, zij zat op de tribune waar RKC-supporters die vrijdag brandend vuurwerk in gooiden.
Anisha zit in één van de sportklassen van het Ostrea Lyceum. „De wedstrijd was bedoeld als leuk uitje voor de klassen 1 en 2.” Het pakte anders uit. „Eigenlijk begon het al meteen”, zegt Anisha. „Wij zaten helemaal achterin op de tribune. Via een raam konden we een stukje van het uitvak zien. Daar waren veel dronken mannen. Ze sloegen op de ruit, probeerden contact met ons te krijgen. Ik vond het niet prettig.”
De wedstrijd was nog maar net begonnen toen een paar rijen voor Anisha tumult ontstond. „Ik zag vuurwerk, mensen gingen staan. Een man probeerde het uit te trappen. Maar dat lukte niet.”
Terwijl ze toekeek, zag Anisha opeens ander vuurwerk. „Het kwam recht op me af. Ik wist niet wat het was. Ik stond op, wilde weg, maar dat kon niet. Naast me, voor me, achter me. Overal was de weg geblokkeerd. Ik bleef staan, ik kon niet anders. Het vuurwerk schoot tegen mijn been. Het voelde als een zachte schop. Toen was het uit. Nee, het was niet zo’n fakkel als die tussen de kinderen voor mij terecht kwam. Iets anders. Minder gevaarlijk gelukkig.”
Anisha kwam er met de schrik vanaf. „Het had in mijn haar kunnen komen, dan was het anders afgelopen.” Intussen werden de jongere kinderen uit het deel waar de fakkel terecht was gekomen. weggehaald. Anisha kende hen niet, was ook met andere zaken bezig. Ze hoorde hoe op de uittribune boven haar mensen werden opgepakt, afgevoerd. „Er klonk herrie. Het was chaos. Er was gebonk, er werd gescholden. Uiteindelijk werd het rustiger. We zijn weer gaan zitten en zijn verder naar de wedstrijd gaan kijken.”
„Toch bleef ik me niet op mijn gemak voelen. Niet eens door dat vuurwerkincident, meer doordat bij het raam van de uittribune mannen naar ons bleven roepen, gebaren en kijken.”
Op zich had ze het met haar school uiteindelijk wel gezellig, vertelt ze. „Maar ik had liever ergens anders gezeten. Niet met dat glas met die mannen erachter. Dat was niet fijn. Het was voor mij voor het eerst dat ik bij een NAC-wedstrijd was. Ik ben wel eens naar Feyenoord geweest. Maar daar zat ik ver van de uittribune af. Dat voelde een stuk minder bedreigend. Ik kan me voorstellen dat er andere meiden zijn die door wat ze meemaakten vrijdag, niet zo snel nog eens naar een wedstrijd gaan. Als ik NAC was zou ik jonge mensen toch wat verder van het uitvak plaatsen. Dat geeft een fijner gevoel.”
Bron
Anisha zit in één van de sportklassen van het Ostrea Lyceum. „De wedstrijd was bedoeld als leuk uitje voor de klassen 1 en 2.” Het pakte anders uit. „Eigenlijk begon het al meteen”, zegt Anisha. „Wij zaten helemaal achterin op de tribune. Via een raam konden we een stukje van het uitvak zien. Daar waren veel dronken mannen. Ze sloegen op de ruit, probeerden contact met ons te krijgen. Ik vond het niet prettig.”
De wedstrijd was nog maar net begonnen toen een paar rijen voor Anisha tumult ontstond. „Ik zag vuurwerk, mensen gingen staan. Een man probeerde het uit te trappen. Maar dat lukte niet.”
Terwijl ze toekeek, zag Anisha opeens ander vuurwerk. „Het kwam recht op me af. Ik wist niet wat het was. Ik stond op, wilde weg, maar dat kon niet. Naast me, voor me, achter me. Overal was de weg geblokkeerd. Ik bleef staan, ik kon niet anders. Het vuurwerk schoot tegen mijn been. Het voelde als een zachte schop. Toen was het uit. Nee, het was niet zo’n fakkel als die tussen de kinderen voor mij terecht kwam. Iets anders. Minder gevaarlijk gelukkig.”
Anisha kwam er met de schrik vanaf. „Het had in mijn haar kunnen komen, dan was het anders afgelopen.” Intussen werden de jongere kinderen uit het deel waar de fakkel terecht was gekomen. weggehaald. Anisha kende hen niet, was ook met andere zaken bezig. Ze hoorde hoe op de uittribune boven haar mensen werden opgepakt, afgevoerd. „Er klonk herrie. Het was chaos. Er was gebonk, er werd gescholden. Uiteindelijk werd het rustiger. We zijn weer gaan zitten en zijn verder naar de wedstrijd gaan kijken.”
„Toch bleef ik me niet op mijn gemak voelen. Niet eens door dat vuurwerkincident, meer doordat bij het raam van de uittribune mannen naar ons bleven roepen, gebaren en kijken.”
Op zich had ze het met haar school uiteindelijk wel gezellig, vertelt ze. „Maar ik had liever ergens anders gezeten. Niet met dat glas met die mannen erachter. Dat was niet fijn. Het was voor mij voor het eerst dat ik bij een NAC-wedstrijd was. Ik ben wel eens naar Feyenoord geweest. Maar daar zat ik ver van de uittribune af. Dat voelde een stuk minder bedreigend. Ik kan me voorstellen dat er andere meiden zijn die door wat ze meemaakten vrijdag, niet zo snel nog eens naar een wedstrijd gaan. Als ik NAC was zou ik jonge mensen toch wat verder van het uitvak plaatsen. Dat geeft een fijner gevoel.”
Bron