En daar gaan we met deel nummer 3 alweer:
Op singleshot jacht
Met een kofferbak vol vuurwerk stuur ik bij mijn ouders de straat in. Gelukkig zijn ze altijd vroeg op, dus dat ik al om 8 uur voor de deur sta voor een kop koffie is dan ook geen probleem. En hoewel ze al dat gezwets over vuurwerk best wel eens zat waren in de jaren dat ik nog thuis woonde missen ze het nu stiekem ook wel een beetje. Nadat ik de auto ingeparkeerd heb wandel ik naar de voordeur. De sleutel, die nog altijd aan mijn sleutelbos hangt, steek ik in het slot. Ik draai de sleutel om en duw de deur open. De hond van mijn ouders, een hyperactieve Jack Russell, rent de gang in om mij te begroeten. Als ik op mijn hurken ga zitten springt ze mij in de armen om vervolgens haar neus in mijn nek te duwen. Het standaard begroetingsritueel. Als ze uitgeraasd is loop ik achter haar de woonkamer in. Daar staan mijn ouders.
‘Goedemorgen pa. Goedemorgen ma,’ zeg ik. Ondertussen geef ik ze allebei een knuffel.
‘Koffie? Met een oliebol?’ vraagt mijn moeder.
‘Ja lekker!’
Een paar minuten later zitten we met een warme kop koffie en een oliebol voor ons neus op de bank. Al snel gaat het gesprek over vuurwerk.
‘Heb je veel gehaald?’ wil mijn vader weten.
‘Valt mee, net zoveel als andere jaren,’ antwoord ik.
‘Oh, dan zal het wel weer een beste stapel zijn.’
Ik haal mijn schouders op. ‘We kunnen zo wel even naar de auto lopen. Dan laat ik het zien.’
‘Prima, lijkt me leuk.’
‘Waar gaan jullie dit jaar oud en nieuw vieren?’ wil ik weten.
Het is mijn moeder die antwoord: ‘We hebben nog geen idee eigenlijk. Misschien dat we naar kennissen gaan, maar met de hond is het altijd wel wat lastig.’
‘Ja dat begrijp ik.’
‘Waar ga jij het vieren dit jaar?’
Ik geef aan dat ik nog twijfel. Mijn vriendin blijft sowieso thuis voor de kat. Het eerste jaar hebben we hem bij haar moeder gebracht, dat ging super. Maar ze vindt het sneu voor hem als we hem daar elk jaar brengen. Die mening deel ik, maar mijn vrienden gaan het met zijn allen vieren en daar wil ik toch eigenlijk ook graag bij zijn. Dus ik weet nog niet wat ik doe. Thuisblijven of niet.
‘Zullen we even naar de auto lopen? Ik moet zo weer gaan namelijk. Anders wordt het te laat.’
‘Dat is goed.’
Als we naast de auto staan open ik de kofferbakdeksel. De blikken van mijn vader en moeder vallen op de stapel vuurwerk achterin.
‘Dat is weer een flinke hoeveelheid zeg,’ reageert mijn vader bij het zien van de volle kofferbak, ‘moet dat allemaal de lucht in?’
‘Ja dat gaat makkelijk op. Mocht ik oud en nieuw gaan vieren bij mijn vrienden dan ben ik in de buurt. Zouden jullie het dan leuk vinden als ik even langs rij? Dan kunnen we hier even wat afsteken.’
Ik zie al aan de reactie aan mijn vaders gezicht dat hij dat een top idee vindt.
‘Ja leuk, ik ben wel benieuwd.’
‘Oké dan gaan we dat doen. Er zitten wel dingen tussen die jullie nog nooit gezien hebben denk ik. Het vuurwerk is de laatste jaren echt een stuk beter en mooier geworden.’
Terwijl ik op de doos Kometenbomben 2 wijs vertel ik: ‘Bijvoorbeeld die single shots. Die zijn echt enorm. Deze zijn nieuw in Nederland. Dan kom ik er daar wel een paar van afsteken voordat ik door ga.’
‘Is goed. We houden contact.’
Nadat ik mijn vader en moeder allebei een dikke knuffel heb gegeven stap ik weer in de auto. Op naar tuincentrum de Driesprong. Normaal kom ik daar alleen maar om de kerstshow te bekijken, maar dit jaar ga ik op jacht naar de 2” Big Chill.
Als ik het parkeerterrein op draai zie ik dat het aardig druk is bij de uitgifte. De mensen staan zelfs al buiten in de rij. Maar ik moet eerst naar binnen, naar de showroom. Ik parkeer mijn auto dicht bij de ingang van het tuincentrum.
Binnen loop ik tussen de kerstartikelen, die nu met grote kortingen worden aangeboden, door richting de showroom. Ook hier is het gezellig druk. Ik wurm mezelf tussen de mensen door naar een stapel met lijsten. Ondanks dat ik weet wat ik hebben moet kan ik de verleiding niet weer staan om op mijn gemak nog even langs de dummy’s in de showroom te slenteren. Links en rechts vang ik flarden van gesprekken op. Een aantal pubers is aan het discussiëren over welk product de hardste knal geeft en aan het gesprek te horen zijn de meningen verdeelt. Een vader loopt met zijn kinderen langs de cakes en compounds. Het meisje is heel stellig: ‘Die grote zijn het mooiste papa.’ De vader zie ik ondertussen het een en ander aankruisen op de lijst.
Ik krijg de kriebels weer in alle hevigheid. Dit is toch genieten. Ik weet de verleiding te weerstaan om met veel te veel vuurwerk naar buiten te lopen. Maar als ik de lijst overhandig aan de man achter de kassa staan er toch stiekem ook nog een Monster Ride en een Heavy Legend 16 aangekruist. Ach het is maar één keer per jaar, denk ik bij mijzelf.
Bewapend met de bon loop ik buitenlangs naar de uitgifte. Deze zit aan de rechterkant van het tuincentrum. Als ik de hoek om loop zie ik dat het nog drukker is dan daarnet. Er staat nu echt een flinke rij buiten. Geduldig sluit ik aan in de rij voor de rechter deur. Via de linker deur komen de mensen weer naar buiten met hun vuurwerk. Het is prachtig om te zien. Mensen die met een tasje met een paar fonteinen naar buiten komen en daar achteraan iemand met twee karren vol. En allemaal zijn ze even blij. Hoewel het wachten lang duurt is iedereen in de rij ook ontspannen. Ik hoor mensen geanimeerd praten met elkaar over hun bestelde vuurwerk. Achter mij staat een groepje, ik neem aan vrienden, van ongeveer mijn leeftijd. Zo te horen hebben ze een flinke bestelling gedaan. Het gesprek gaat in ieder geval over het product waar ze het meeste naar uit kijken. Ik neem mijzelf bij deze voor om volgend jaar ook weer lekker wat winkels af te gaan struinen. Dít is voor mij oud en nieuw.
Langzaam maar zeker kom ik dichter en dichter bij de deur. Als ik naar binnen stap komt de geur van vers gekapt hout mij tegemoet. De grond is afgedekt met houtsnippers. Links staan ketels met warme dranken. Ik ruik chocomel en glühwein. De mengelsmoes van vers hout, warme dranken en vuurwerk ruikt verrukkelijk. Als ik aan de beurt ben geef ik mijn bon af aan de man die de mensen één voor één doorlaat.
Hij bekijkt mijn bon: ‘Je mag naar achter doorlopen. Je bestelling wordt vanzelf afgeroepen. Fijne jaarwisseling.’
Ik bedank hem en loop door naar achteren. In de hoek staat een rad. Voor een paar euro mag je hier een slinger aangeven en kun je vuurwerk winnen. Ik kijk gauw even op de kar met prijzen wat ertussen staat. Hoewel het kriebelt weersta ik de verleiding. Achter mij is de controle balie ingericht. Deze staat vol met bestellingen die gecontroleerd worden. Het personeel achter de afhaalbalie loopt de benen uit het lijf om alle bestellingen zo snel mogelijk te rapen. Het is echt een drukte van jewelste.
Na een paar minuten is mijn bestelling er. Ik pak het tasje aan en werp er snel een blik in. Alles zit erin. 3 maal de 2” Big Chill, een Monster Ride en de HL 16. Het meisje achter de controle balie kijkt mij vragend aan.
‘Alles zit erin. Ik heb het al gezien.’
‘Oké fijne jaarwisseling!’
‘Dankjewel, jij ook!’
Ik maak mij snel uit de voeten zodat er ruimte is voor de volgend klant.
Als ik mijn tasje met aanwinsten naast mij neer zet in de auto bekruipt mij ineens het onbehaaglijke gevoel dat ik niet genoeg vuurwerk heb. Paniek!
Het duurt dan ook maar een fractie van een seconde om de knoop door te hakken. Ik rij nog even langs de Intratuin. Hopelijk hebben ze daar nog wat grote singleshots op voorraad. In de showroom aangekomen loop ik naar een van de personeelsleden die achter de balie staat.
'Goeiemorgen, hebben jullie toevallig de Ball Python en Kometenbomben nog op voorraad?'
'Ik kijk even voor je in het systeem, momentje.'
Na wat getik op het toetsenbord blijken ze allebei nog op voorraad te zijn.
'Super, dan wil ik graag van allebei een doosje.'
'Verder nog iets?'
'Nee dat was het.'
Een paar minuten later sta ik met een sta ik met een bestelbon in de hand op dezelfde plek als waar ik een paar uur geleden stond. Dit keer zijn alleen de freaks verdwenen, inclusief de overvolle karren.
Als snel wordt mijn bestelnummer geroepen en loop ik met een tasje weer richting de auto. Mijn paniek van daarnet is weer weggezakt. Tijd om naar huis te gaan.
Thuis aangekomen kan ik de auto gelukkig voor de deur kwijt. Vroeger vond ik het prachtig om met al het vuurwerk door de straat te sjouwen. Stiekem om de buurjongens een beetje jaloers te maken met de hoeveelheid rotjes, babypijlen, knalpijlen en siercakes. Tegenwoordig voel ik mij meer als een dief in de nacht. Je weet niet wie er mee kijkt tegenwoordig. Stel je voor... Gelukkig woon ik in een buurt met veel buitenlandse studenten. En die kennen de regels niet. Toch?
Voor de zekerheid ga ik eerst binnen een paar boodschappentassen pakken om de losse cakes in te doen. Niet alleen handiger sjouwen, maar ook om ze een beetje aan het zicht te onttrekken. Tijdens het naar binnen sjouwen van de compounds kom ik de buurman tegen.
'Zo dat is een flinke hoeveelheid.'
Schouderophalend lach ik het een beetje weg: 'Ja, ach...'
Wat zou hij denken bij het zien van de hoeveelheid, wetende dat dit de komende paar dagen in de aangrenzende woning ligt?
Ik besluit om mij er niet druk om te gaan maken. Het bederft de pret alleen maar. En er is tegenwoordig al zoveel negativiteit rond vuurwerk helaas.
Nadat ik alles binnen heb gezet en het welbekende muurtje heb gemetseld stap ik op de fiets naar de Vulcan dealer iets verderop. Hier wil ik nog 3 Mortar Bombs halen voor een tientje. Als ik de winkel binnenstap ben ik de enige in de zaak. Ik moet weer de verleiding onderdrukken om het een en ander mee te nemen. Het ziet er allemaal zo verleidelijk uit.
'Waar kan ik je mee helpen?' klinkt het aan de andere kant van de balie.
'Ik zou graag drie Mortar Bombs willen.'
'Oei, volgensmij hebben we er nog maar eentje van liggen momenteel. Ik ga even voor je kijken.'
De man verdwijnt richting de bunker om een paar minuten later terug te keren.
'We hebben er inderdaad nog maar eentje liggen, maar over een paar minuten wordt er een nieuwe lading gelost.'
'Oké, dan wacht ik wel even. Geen probleem.'
Tijdens het wachten stapt er een man binnen met zijn dochter. Zijn dochter blijkt helemaal gek te zijn van vuurwerk. Dus mag ze met haar vader nog wat extra's uitzoeken. Het meisje, ze zal een jaar of tien zijn schat ik zo in, kijkt duidelijk haar ogen uit. Tegelijkertijd stapt er iemand binnen met een karton Mortar Bombs.
'Deze had jij nodig?' wordt er gevraagd aan de man achter de balie.
'Ja dat klopt, ik heb er twee nodig.'
Ik moet de opwelling onderdrukken om te vragen wat het karton kost. Het ziet er zo verleidelijk uit een doos gevuld met van die grote singleshots. Maar ik besluit het bij de drie stuks te houden.
De man die met zijn dochter binnenstapte kijkt van de singleshots naar mij.
'Zo die zien er gaaf uit.'
'Dat zijn ze ook', antwoord ik, 'ik ben speciaal voor deze singleshots hiernaartoe gefietst.'
'Je bent zeker een echte liefhebber dan?' vraagt de man.
'Dat kunt u wel zeggen. Ik ben ook op die leeftijd begonnen', vertel ik terwijl ik richting het meisje knik.
'Ja, dat is prachtig toch. Zij is er ook helemaal gek van. Daarom komen we nog wat extra vuurwerk kopen.'
'Doe je er wel voorzichtig mee', zeg ik met een knipoog tegen het meisje.
Verlegen knikt ze.
'Ik hou haar goed in de gaten', zegt de man.
'Een fijne jaarwisseling dan!'
'Jij ook!'
Met een grote glimlach stap ik weer op de fiets richting huis. Mijn dag kan niet meer stuk.
Eenmaal weer thuis zet ik de laatste paar singleshots bij de collectie. Deze staat altijd voor de verwarming. Over het algemeen staat de verwarming bij ons in huis amper aan, maar deze dagen staat hij het merendeel van de dag zachtjes warmte af te geven. Het is ook tijd om alles op de foto te zetten. Ik werk mijn lijst bij met de juiste hoeveelheid kruid, batches, enzovoorts. Alles wordt vastgelegd. Zo weet ik in januari als ik de filmpjes bewerk nog precies uit welke jaren de producten kwamen. Daarna is het vooral staren, de labels nog een keer lezen, nog langer staren. Rondhangen op het forum om de tijd te doden. En ik laat al het vuurwerk nog een keer door de handen gaan. Nou ja, niet een keer. Maak er maar meerdere keren van. Nog een paar nachtjes slapen dan mogen we weer.
De collectie staat lekker voor de verwarming te drogen
!
dus hier is hij dan! Deel 2:
