Nog één keer vuurwerk
De jaarwisseling van 22/23 was voor mij in meerdere opzichten een heel bijzondere. Ten eerste stonden er vanwege de verbodsjaren drie jaarwisselingen aan vuurwerkbestellingen op me te wachten. Ten tweede had ik voor mijn gevoel voor het eerst een échte pyromusical gepland staan. En tot slot, met de politieke situatie in Nederland was ik er vorig jaar alles behalve gerust op dat ‘legaal vuurwerk’ over 5 jaar nog een ding zou zijn. Waarom ik ‘over 5 jaar’ schrijf? Wie mijn verslag van vorig jaar gelezen heeft weet dat misschien nog. Wie het niet gelezen heeft: Ik ben op wereldreis! Samen met mijn vriendin wil ik in ongeveer 5 jaar tijd de wereld rondzeilen met onze eigen zeilboot. Onze droom achterna. Ik schrijf dit dan ook vanaf de boot, we zijn volgens planning halverwege augustus vertrokken en zijn inmiddels de Golf van Biskaje overgestoken. De afgelopen jaarwisseling voelde voor mij dan ook heel erg als de laatste op de traditionele Nederlandse manier.
Ondanks dat ik op dit moment dus geen weekactiestress, afhaaldagenplanning en vuurwerkshowschema heb, laat de vuurwerkhobby me niet los en zat ik in de tussentijd te broeden op wat ik toch nog qua verslag kon schrijven. De afhaaldagen heb ik al twee keer besproken. Van 2018 en 2019 zijn vrij uitgebreide topics te vinden. Met gebrek aan afhaaldagen in 2020 en 2021 is vorig jaar al alles voorbij gekomen over hoe vuurwerk mij door het jaar heen bezig houdt. In de diverse countdown topics heb ik daarnaast al een hoop kleinere verhaaltjes geschreven de afgelopen jaren. Maar wat toch altijd bleef knagen is een verslag van de jaarwisseling zelf. Er is zelfs al meerdere keren om gevraagd…
Hieronder inmiddels een groot deel van de avond, meer volgt
31 december, 17:00. Ik ben net weer wakker. Wakker ja, want ik heb even een uurtje geslapen. Ik was doodmoe. Vermoeider dan ik ooit ben geweest op 31 december. De afgelopen dagen waren druk. Te druk? Mwah, misschien. Maar na dit uurtje slapen, zo vlak voordat het allemaal echt gaat beginnen, ben ik er weer volledig bij. Man wat een energie, adrenaline en geluk stroomt er door m’n lichaam. Het staat op het punt om te beginnen! Nog een uurtje. NOG MAAR EEN UURTJE! Whoepwhoep.
Op vuurwerkgebied is alles klaar voor vanavond. Ook nog maar net trouwens, want vlak voordat ik net ging slapen heb ik pas de laatste hand aan de voorbereidingen gelegd. Het plan was weliswaar om een en ander veel eerder af te hebben. Maar je raadt het al, het duurde langer dan verwacht. Gelukkig wilden m’n moeder en vriendin nog even helpen net, en met vereende krachten is inmiddels alles uitgepakt, uitgestald en grijpklaar. Het is net een distributiecentrum, en vanavond zal de distributie vanuit de opslag naar de afsteekplaats (een trap af en de stoep over naar het veldje) met de tot in de puntjes verzorgde voorbereiding zeer soepel verlopen. Naast het voorbereiden van alle los te af te steken dingen is ook in de voorbereidingen voor de show erg veel tijd gaan zitten. De show die ik vanavond ga geven staat nu al 3 jaar in de planning. De eerste ideeën waren er al vóór de jaarwisseling van 2019, het vorige jaar dat we nog legaal mochten stoken. Die ideeën zijn in drie jaar tijd steeds verder gegroeid wat maakt dat er vanavond echt wel wat staat te gebeuren. Nog nooit eerder heb ik zo’n grote show in elkaar gezet. Om ook echt strak te kunnen timen heb ik 48 kanalen tot m’n beschikking. Niet met zo’n duur Cobra systeem of iets dergelijks, maar met 4 van die hele simpele 12-kanaals schietsysteempjes uit China. Ik dacht in eerste instantie dat de systeempjes elkaar zouden storen, op elkaar zouden reageren omdat ze praktisch hetzelfde zijn. Maar ik begreep van iemand dat ze toch allemaal hun eigen frequentie hebben en dus onafhankelijk te gebruiken zijn. Na uitvoerig ‘droog’ testen concludeerde ik dat dat inderdaad het geval is. Elke systeempje reageert netjes op z’n eigen afstandbediening zonder de andere systemen te storen. Het wordt dus wel goochelen met 4 afstandsbedieningen straks, maar ze zijn netjes genummerd dus dat moet goed komen. Ik heb uitvoerig gerepeteerd en ken elke noot van de mix uit m’n hoofd. Echt een mix is het niet trouwens, maar ik heb wel het een en ander geknipt en geplakt in de muziek om de tijdsduur een beetje te krijgen zoals ik die wilde. Vrij amateuristisch met moviemaker, maar het klinkt naar mijn eigen bescheiden mening best netjes.
Naast de voorbereidingen voor de show moest ook de rest van het vuurwerk voorbereid worden, en daar is dit jaar meer tijd in gaan zitten dan ooit. Met ophalen was het echt puzzelen in de auto. Ik was er al een beetje bang voor, maar het paste maar net aan. Nog nooit eerder heb ik zo veel vuurwerk opgehaald. En dan te bedenken dat er daarnaast ook nog best wat in huis lag van eerdere jaren, zelfs ondanks de twee verbodsjaren die we net gehad hebben. Je kan wel stellen dat ik een hamsteraar ben. Wat nog in huis was, was vooral het een en ander aan pijlen. Maar in de diverse dozen die ik open heb getrokken vond ik ook nog ook fonteinen en een aantal cakes. Zelfs nog een klein boxje, de Monster Ride van Wolff. Dat wat er al in huis was had ik al wel voorbereid, dus dat hoefde deze laatste dagen gelukkig niet meer te gebeuren. Het scheelde wat uitpakken, het scheelde het verwijderen van alle lontbeschermers (wat bij sommige vuurpijlen wel wat overtuigingskracht vereiste) en het scheelde het netjes rangschikken van de kleine spulletjes (voornamelijk heel erg veel categorie 1 spul) in een aantal dozen.
Bij al het nieuwe vuurwerk moest dat uiteraard nog gebeuren, en daar is heel wat tijd in gaan zitten. Ik concludeerde gisteren dat ik eigenlijk nog niet eerder compounds heb gehad, maar was erg blij dat ik er dit jaar een aantal van had. Dat scheelt toch wel een hoop tijd met doorlonten. Tegelijkertijd had ik ook wel ook nog meer cakeboxen dan ooit tevoren en samen met de uit te pakken cakes, fonteinen, grondbloemen en ander klein spul was ik wel wat lang bezig met alles. Misschien wel net iets langer dan me lief was. Dat heb ik nog niet eerder gehad. Ik heb de afgelopen dagen dan ook regelmatig gedacht aan een post die ik eerder dit jaar nog geplaatst heb, De stelling ’Meer is minder, of toch niet?’ kwam voorbij. En ik heb toen iets getypt over een omslagpunt. Tot een bepaald punt is meer vuurwerk ook meer plezier, maar vanaf een zekere hoeveelheid geldt het omgekeerde. De afgelopen dagen heb ik een paar keer gedacht: ‘meer dan dit moet het echt niet worden.’ Maar ondanks die gedachte was het was nog leuk. Wat zeg ik, het was fantastisch! Stressvol ook zeker, maar ach, een beetje stress houdt je scherp, houdt je alert en maakt dat je een en ander wat intenser meemaakt en je het je dus ook beter herinnert dan wanneer je er volledig rustig onder blijft. Althans, zo gaat dat bij mij.
Maar inmiddels is dus alles klaar en ook de stooklocatie is volledig voorbereid. Sinds jaar en dag is dat het grasveldje bij m’n ouders voor het huis. Echter hebben m’n ouders samen met een aantal buren bij de gemeente geregeld dat daar wat gezellige struikjes zouden komen. Toen ze me dat vertelden maakte ik me meteen zorgen. Komt dat dan nog wel goed met het vuurwerk? Waar moet ik het dan af gaan steken?? Op dat soort momenten besef ik me hoeveel m’n hobby voor me betekent. Als je eerste gedachte bij zoiets direct met de jaarwisseling te maken heeft, dan zit de passie toch wel diepgeworteld. Ik moet er dan ook niet aan denken dat m’n ouders zouden verhuizen. Wat verandert er dan ineens een hoop aan de oud en nieuw beleving. Als ik ooit nog eens een huis zou gaan kopen, en er mag nog vuurwerk afgestoken worden, dan is de aanwezigheid van een geschikte stooklocatie voor de deur toch wel een belangrijk punt waar ik op zal letten. De meeste mensen om me heen zouden me voor gek verklaren dat die paar uurtjes per jaar een belangrijke invloed hebben op zoiets groots als het kopen van een huis, maar hier op het forum zijn er vast een hoop mensen die snappen wat ik bedoel. Als ik soms hoor dat mensen een paar honderd meter heen en weer moeten lopen met hun vuurwerk, ik moet er niet aan denken… Door de geplante bosjes zag ik dit jaar het honderden-meters-lopen-scenario ook even voorbij komen in m’n gedachten. Wat moet ik nou met die stomme bosjes op dat grasveldje? Maar m’n ouders hadden me verzekerd dat het goed zou komen. En goedgekomen is het! Eerder vandaag zijn we samen het veldje opgestapt en vroeg m’n moeder: Waar wil je het vuurwerk hebben? Nadat ik aangegeven had wat voor mij de ideale situatie zou zijn greep m’n vader de schop erbij en stak zonder blikken of blozen een van de wat hogere struikjes die in mijn looproute stond uit de gemeentetuin. Die werd even in onze eigen voortuin geparkeerd zodat hij morgen weer netjes teruggezet kon worden. Stap twee was om een grote houten plaat bovenop wat lagere struikjes te plempen, precies daar waar ik het vuurwerk graag wilde hebben staan. ‘Die planten komen wel weer omhoog’ aldus m’n moeder. Een paar stevige stenen er bovenop zodat de struikjes voor vanavond in ieder geval omlaag zouden blijven en ineens was m’n ideale stooklocatie weer terug. Dankjewel papa en mama!
31 december, 17:00. In het komende uur gaan nog een paar dingen gebeuren. De vuurkorf moet aangestoken worden, er moet wat eten daarbinnen geschrokt worden en de eerste lading vuurwerk moet klaargezet worden in de garage.
De vuurkorf is inmiddels een van die tradities die er tijdens oud en nieuw zijn, net als de knakworstjes en brie in bladerdeeg, de bij de lokale molenwinkel gehaalde oliebollen en de zelfgebakken appelflappen. De vuurkorf geeft een heerlijke sfeer, geeft een fijne warmte als het buiten wat kouder is en geeft een mooie mogelijkheid om alvast van een deel van het vuurwerkafval af te komen. Om ervoor te zorgen dat dat verbranden van vuurwerkafval veilig verloopt ben ik altijd wel heel scherp op het volledig afgaan van een cake. Alles wordt nadat het af is gegaan gecheckt en de cakes waar onverhoopt een schot of rij is blijven zitten komen op een aparte plek te staan zodat ze niet per ongeluk in de vuurkorf kunnen belanden. Dat geeft van die vreemde situaties…
Eten, tja. Mijn trek ben ik nooit kwijt tijdens oud en nieuw, maar aan de tijd om te eten ontbreekt het me altijd. En daarom wordt de avondmaaltijd op 31 december altijd naar binnen geschrokt. Dan kan ik zo snel mogelijk weer door met de laatste voorbereidingen. Ook zit ik dan standaard op een andere plek aan de eettafel (net zo als trouwens de 2 dagen daarvoor). Waar ik normaal gesproken zit, zit ik volledig achter de tafel met m’n vader naast me, en vanaf daar kan ik maar lastig wegkomen. Als er buiten al regelmatig vuurwerk te zien is, is dat niet praktisch. Want bij de minste of geringste knal moet ik overeind kunnen komen en direct richting het geluid kunnen sprinten. Ja, ook nu ik inmiddels 27 ben. En dus zit ik op een hoek van de tafel waar niemand me in de weg zit als ik weg wil en vanaf waar ik zowel voor als achter het huis het raam in de gaten kan houden.
De voorraad vuurwerk staat standaard op de eerste verdieping van mijn ouderlijk huis, en wordt gedurende de avond in etappes door mij opgehaald en naar de aan het huis grenzende garage/schuur gebracht. Vanuit daar wordt alles dan weer een voor een richting het grasveldje gebracht en daar gestookt. Tot de voorraad op is, en dan stuiter ik de trap weer op en af voor de volgende lichting. Wanneer de eerste voorraad opgehaald wordt is afhankelijk van hoe laat we eten. Eten we om 5 uur, dan haal ik die na het eten op. Eten we pas rond half 6, dan gebeurt dat voor die tijd. Dit jaar eten we om 5 uur al en dus schuif ik dat eerst naar binnen, en dan is het tijd om een graai te doen in de voorraad. Ik loop de trap op, trek de deur open van een kamer die naar vuurwerkbunker ruikt en moet direct enorm glimlachen, net zoals elk van de ca. 1000 keren dat ik in de afgelopen drie dagen die kamer binnen ben gestapt. Wat is zo’n voorraad vuurwerk toch een prachtig gezicht. Het is echt niet normaal wat hier staat. Waar ik jaren terug op basis van de collectiefoto’s nog iedereen voor gek verklaarde die het vuurwerk over een paar meter breed tot hoofdhoogte gestapeld had ben ik nu zelf een van die gekken. Wat er zoal tussenstaat?
In ieder geval een karton Decibell. Dat karton is begonnen als een losse cake die ik al in 2020 bij Vuurwerk Huizen besteld had, maar is vorig jaar vanwege een prachtige aanbieding aangevuld tot een volledig karton. Een volledig karton van iets bestellen heb ik nog niet vaak gedaan. Ik denk dat dit pas de tweede keer is, de eerste keer was een paar jaar terug met de Burning Horse van Zena. Die 4 cakes zijn toen wel verspreid over 4 jaarwisselingen, maar deze 8 Decibells gaan vanavond allemaal in 1 x de lucht in. Dit was overigens voor het eerst in lange tijd dat ik weer in Huizen langs ben geweest. Die hadden in 2020 vlak na de jaarwisseling nog de 2018 versie van de Secret Salute staan. Daar wilde ik er toch wel heel graag 4 van hebben omdat dat echt een topbatch was en zo werd een tripje naar Huizen een feit. Daarnaast maakte de rest van de prachtige aanbiedingen en goede service daar dat ik heel blij ben dat die winkel weer op de route zat. Als bedankje voor het laten staan van de bestellingen kreeg ik zelfs nog een mooi cakecadeautje van Patrick, en tijdens het afhalen heb ik nog dankbaar gebruik gemaakt van een last minute freakactie op de 1,2” Ultimate Chry.
Naast de gewone Secret Salutes vallen ook de finale edities daarvan op. 3 stuks heb ik ervan. 2 voor in de show vanavond. En de derde? Uhm, tja, iets met een bruiloft in 2023… Ssst, niet verder vertellen… Die finale editie is toch wel een prachtig ding, alleen de lancering van de schoten is al prachtig, maar het geweld wat er vervolgens in de lucht ontstaat is zeker finalewaardig. Deze finale edities komen bij de Outlets in het hoge noorden vandaan. 2 uit Haulerwijk, eentje uit Joure. Vanwege het wisselende assortiment in de diverse Outlet winkels heb ik maar besloten om naar twee van de winkels te gaan. Joure ligt voor mij toch op de route naar Haulerwijk. Wat een luxe om bij twee winkels van het vuurwerkaanbiedingenwalhalla van Nederland te kunnen shoppen. Althans, zo voelt dat voor mij toch wel een beetje. Het hele jaar door goede prijzen, unieke uitlopende producten en fantastische weekaanbiedingen. Vuurwerk Outlet Groningen was de eerste freakwinkel waar ik ooit, toen nog met de trein, heen ging. Sinds dat eerste jaar is een bezoekje aan een of meerdere van de Outletwinkels vaste prik. Meestal is Haulerwijk dan de eerste winkel die er op de eerste afhaaldag gepland staat. Dan is de grootste lading vuurwerk ook maar zo snel mogelijk binnen! Met de 1,2” Bad #ss Box die bij die grote lading zal ben ik misschien nog wel het meest blij van alles, wat een brute bak is dat.
Verder ben ik heel blij met veel van de wat kleinere cakes, fonteinen en hebbedingetjes. Zo heb ik van eerdere jaren nog Sirens en Sirens Salvo over, zijn er veel Jellybean Fountains aanwezig en staan er diverse trucks te wachten. Twee keer de Hummer van Lesli, twee keer de F1 truck van Lesli en 3 maal de F1 Truck van Schuurmans. De eerste vier komen bij een winkeltje in Drachten vandaan waar ik nog niet eerder was geweest maar speciaal langs ben gereden voor die trucks. Ook vond ik daar nog de prachtige nostalgische Zimne Ogni sterretjes, voor maar 10 cent per doosje. Altijd leuk om zo’n verrassing tegen te komen. De drie Schuurmans F1 trucks komen uit Almere Haven, een winkel waar ik sinds jaar en dag heel graag kom, al is het alleen maar om ff met Dennis te kunnen kletsen. Naast de F1 Trucks komen daar ook nog twee Snowman Fountains vandaan, 2 Popcorn Fountains, vanalles en nog wat aan cakes en 3 maal een oud assortimentje van Schuurmans, de Imperial Box 200. Met daarin 1 van mijn favoriete cakes en 1 van mijn favoriete fonteinen. De twee andere cakejes die in het assortiment zitten stellen 10 keer niets voor, maar voor een leuk prijsje vond ik dat niet zo’n probleem. Dennis heb ik tijdens de afhaaldagen wel even laten weten dat ie me de komende jaren niet gaat zien, zodat ie zich volgend jaar geen zorgen gaat maken als ie geen bestellingen van mij voorbij ziet komen. Daar zie ik hem nog wel voor aan, zo betrokken als hij is met z’n klanten.
Kortom, aan de leukheid van het vuurwerk zal het in ieder geval niet liggen vanavond! Aan de hoeveelheid ook niet… Ja het is wat uit de hand gelopen (of zoals m’n vrienden zeiden toen ze het zagen staan ‘Je bent KNETTERGEK!’. Maar er iets niets mooier dan wanneer je hobby lekker uit de hand loopt. Selecteren wat er als eerste afgestoken moet worden is dan echter wel wat lastiger, maar de opening heb ik al bedacht. Dat wordt de Dream Chaser van Cafferata. De actiebox die dit jaar voor een spotprijs te krijgen was. Ik koop zelden iets puur omdat het echt heel goedkoop is, maar bij deze box kwam ik wel in de verleiding. Echter was ik over de beelden ook zeer te spreken, en dat gaf de doorslag. Voor deze prijs, met effecten die me voor het overgrote deel aanspreken, ik kon hem niet laten staan. Dat betekende wel dat er nog een extra winkel aan de toch al grote lijst met winkels toegevoegd werd, want geen enkele van de winkels waar ik al besteld had was Cafferatadealer. Maar ja, een extra winkel op de lijst vind ik alleen maar leuk, en dus heb ik dit jaar voor het eerst een bezoekje gebracht aan Viper Vuurwerk in Almere. Een klein winkeltje wat normaal gesproken blijkbaar heel veel drinken en drank verkoopt, maar met oud en nieuw een mooie extra verdienste haalt uit de verkoop van vuurwerk.
Naast de Dreamchaser probeer ik een representatieve selectie te maken uit wat er staat. Dus een aantal fonteinen, diverse kleine cakes en 1 of twee grotere cakes. Ik kan m’n aandacht er lastig bijhouden terwijl ik de spulletjes uit sta te zoeken want buiten klinkt al regelmatig geknal. Ik besluit niet te moeilijk te doen, pak de eerste paar dingen die binnen handbereik staan en kom stampvoetend onder het gewicht van de doos die ik zojuist gevuld heb de trap weer af. M’n vader houd de voordeur voor me open en ik loop in een soepele beweging door de garage in. Daar laad ik de doos leeg op de tafel die klaar staat voor het vuurwerk. Naast dat wat ik net opgehaald heb staan diverse dozen en doosjes met klein spul al klaar, zodat iedereen die aanwezig is of aan komt waaien lekker wat kan pakken om zelf af te steken. Om dat veilig te laten verlopen liggen er ook een stuk of 35 vuurwerkbrillen klaar (ook voor het publiek tijdens de show straks), genoeg aansteeklonten voor 4 jaarwisselingen en een bonte verzameling aan stormaanstekers. Achterin de garage bedekt een grote deken iets groots met wat onregelmatige vormen, het is de show die klaarstaat voor straks.
31 december, 17:50. Ik houd het niet meer. Alles is er klaar voor, de vuurkorf brandt, het vuurwerk staat in de garage. Er moet wat afgestoken worden! Ik gris wat grondbloemen uit een bak waar er zeker 500 in zitten, neem een aansteker mee en daar gaat het eerste lontje. Hoewel de lontjes van dit kleine spul nooit met zo heel veel voldoening branden, blijft het een prachtig proces. De grondbloem ligt stil op de grond, het lontje brandt, verdwijnt de grondbloem in en twee tellen later spuit er prachtig gekleurd vuur uit het eerste stukje vuurwerk van de avond. De volgende grondbloemen volgen in hoog tempo daar achteraan en een rookwolk vult de straat. Er was veel wind voorspeld, maar het valt hier gelukkig alles mee. Prachtig vuurwerkweer. De rook blijft net genoeg hangen om er nog even van te genieten, maar is ruim op tijd weg om niet het zicht in de hele straat te belemmeren. Na de grondbloemen is er alvast een klein fonteintje aan de beurt. Daar heb ik er nog zat van na de Cat. 1 gekte van de afgelopen twee jaar.
31 december, 17:58. Ja het is tijd! Ik schreeuw, onnodig hard en buitenzinnig enthousiast, in de rondte dat het gaat gebeuren, het eerste echte vuurwerk van de avond! Ik pak de Dream Chaser in m’n armen, loop over een strookje grasveld, tussen een rij bosjes door, en plemp de box bovenop de plaat die we klaargelegd hebben. De stenen op de plaat gebruik ik om de box nog eens extra vast te zetten. Even goed om me heen kijken. Ja, de kust is veilig. Geen honden in de buurt, de aanwezige toeschouwers (nu nog beperkt tot ons eigen gezin) hebben allemaal een vuurwerkbril op. Fik d’r in! Een klik op de stormaansteker. Een vonkje ontsteekt het gas wat uit de opening spuit, een geel/oranje vlam licht de directe omgeving iets op.
31 december, 18:00. De vlam bereikt het lont van de box. Vonken spuiten in de rondte. Het brandende stevige lont geeft me een hoop voldoening. Ik maak dat ik weg kom, vanaf de plaat, tussen de bosjes door, een klein strookje gras over, om me vervolgens bij het publiek te voegen. Ik draai me om, zie een heel klein rookwolkje tussen de bosjes van het lont en glimlach. Met dat ik dat doe schiet de eerste rij bombettes de lucht in. Op comfortabel hoogte knallen ze uit elkaar en zoals altijd met de eerste knallen van de avond klinkt het gigantisch hard. Prachtige kleuren vullen de lucht en ik krijg voor mezelf nog maar weer eens bevestigd waarom ik van deze hobby houdt. Dit is prachtig, dit is een van de mooiste dingen van de wereld. De rest van de box volgt en hij presteert boven verwachting goed. Prachtige rode ghost effecten, fluiters, geknetter, geglitter, W shape, I shape, wat een mooie opening van de avond. Ik kan een kleine ‘woehoe!’ niet onderdrukken na afloop van de box. Ik voel alle spanning van de afgelopen dagen van me afglijden en loop direct loop ik de garage in om het volgende stukje vuurwerk te halen. Dit gaat een fantastische avond worden!
UPDATE 1
Dan nu kiezen wat ik als volgende af ga steken. Het is eigenlijk nooit heel moeilijk in het begin van de avond. Net zoals de andere jaren laat ik mij het eerste half uur meestal leiden door nieuwsgierigheid. Cakes, fonteinen en kleine spullen die ik nog niet eerder gehad heb komen dan aan bod, en ook deze avond is het niet anders. Er zijn een aantal dingen waar ik enorm benieuwd naar ben en ik zie dat daar onbewust al veel van meegenomen heb net in de eerste lichting. De Vermillion Bird van Pangu, de Popcorn Fountain van Vulcan, de Julliet uit de Ferro lijn. Eerst maar eens die Vermillion Bird, een dikke 36 schots cake. Na de mooie opening heb ik nog wel behoefte aan iets van groter kaliber. Ik heb er geen straatbeelden van kunnen vinden, maar van z’n broertje de Azure Dragon weet ik uit ervaring dat die erg dik is en dus kan deze ook nooit tegenvallen. Ik ren (aan lopen doe ik eigenlijk nooit op oudejaarsavond dat kost me veel te veel tijd, tijd waarin ik ook vuurwerk af had kunnen steken) met de cake in m’n ene hand en een aansteker in de andere naar de afsteekplaats. Gras, bosjes, plaat. Aansteker, vlam, lontje, vonken. Terugrennen. En daar gaat ie! De lancering van het eerste boeket geeft al een flinke klap en het boeket wat zich vervolgens in de lucht aan ons presenteert komt ook vanuit een lekkere burst tevoorschijn. De lucht is goed gevuld, uitstekend voor een 25 mm bombette. Het duurt een fractie van een seconde en dan komt het volgende schot. Op heel rustig tempo schiet de cake 1 voor 1 zijn schoten de lucht in. Het is niet de meest spectaculaire pot die er is, maar ik kan er lang van genieten en dat doe ik dan ook! Een geslaagd vervolg op de mooie opening.
Door naar de volgende, nu een klein cakeje, de Julliet. Een klein rond cakeje, wat volgens mijn informatie fish effect zou moeten, een effect wat ik erg kan waarderen. Het zal niet veel voorstellen uit dit klein kaliber cakeje, maar fish is fish. Je ziet het nou eenmaal niet veel. Opnieuw ren ik naar de afsteekplaats. Even vastzetten met wat stenen. Voor de eerste kleine cake van de avond staat er meestal nog niet genoeg leeggeschoten spul om hem mee vast te zetten. Later op de avond raak ik de stenen niet meer aan en schuif ik alles simpelweg tussen wat er al staat en kan het geen kant meer op. Maar nu dus nog even zo. Ai, ik heb het lontje precies achter een steen gestopt. Dat is niet handig. Even bijdraaien, ja, zo gaat het beter. De aansteker komt erbij, het lontje ontsteekt vlot en ik ren terug. Het eerste schot. Blauwe sterren. Leuk, maar nog niet waar ik naar op zoek ben. Het tweede schot. Een crackling boeketje. Het stelt niet veel voor, maar het is toch mooi, vuurwerk is vuurwerk. Het derde schot. Ja! Fish! Een stuk of 6 visjes zwemmen kort door de lucht. Er volgen nog 7 schoten waarvan 2 met fish. Het potje voldoet aan m’n verwachtingen. Die waren laag, maar voor €7,50 voor twee stuks is de prijs/kwaliteit verhouding dik in orde.
Dan nu de Popcorn Fountain! Ik heb er over nagedacht om er een stuk of 10 van aan te schaffen en die allemaal tegelijk af te steken. Dat geïnspireerd op een filmpje van een medeforumlid die er geloof ik een stuk of 15 tegelijk in de straat had staan. Wat een prachtige beelden leverde dat op. Maar daarvoor waren ze me toch iets te prijzig en dus is het bij twee gebleven, die gewoon lekker per stuk gaan. Ik ren weer richting het veldje maar stop nu een stuk eerder. Fonteinen kunnen altijd wel wat dichterbij staan. Fik erin, het lontje snelt zich richting het kruit, brand onderweg daarheen een gat in het papier wat boven de fonteintubes zit en bereik al snel de eerste buis. Een flinke cracklingwolk spuit omhoog. Ik ben onder de indruk, dit ziet er echt goed uit en maakt een heerlijk kabaal. Maar ik weet dat er nog meer gaat komen. Na een seconde of 20 is het zover en verandert het soort crackling. Van een fel maar compact geknetter gaat de fontein over naar een wat voller een veel grootser geraas waarbij de sterrenwolk nog een aantal malen groter wordt. Oei, hij staat misschien toch wel wat dichtbij zo, deze fontein, maar de vonken vliegen ons nog niet om de oren, dus dat gaat wel goed. Met glinsterende ogen sta ik te kijken naar de fontein en als ie afgelopen is kijk ik triomfantelijk in de rondte. Ik zie de rest ook blij en tevreden kijken. Deze is voor herhaling vatbaar. Komt dat even goed uit dat ik er twee besteld had, later op de avond mag deze nog een keer schitteren in de straat. Eens even kijken, wat heb ik verder nog meegenomen?
Ik pak er een cakeje bij uit het Imperial 200 assortimentje, een van die cakejes waarvan ik eigenlijk al wel weet dat het 10 x niets is, maar ja, ze moeten toch op. Met het kleine cakeje, waar volgens mij maar 4 schoten uit gaan komen, ren ik naar de afsteekplaats. Klem zetten, klik, vlam, lontje, vonken, terugrennen. Het eerste schot gaat de lucht in. Ondanks mijn lage verwachtingen kijk ik vol interesse naar wat er zal gaan gebeuren. KNAL! Een toch wel erg leuk boeketje ontvouwt zich in de lucht. Het is niet spectaculair groot, maar de kleuren zijn eigenlijk wel heel mooi. POF! Het tweede schot gaat de lucht in. KNAL! Opnieuw geniet ik ervan. Het is net wat anders dan het eerste schot maar ook weer erg leuk. Het derde en vierde schot zijn ook weer net wat anders dan de eerste twee schoten en al met al ben ik toch positief verrast. Leuk!! Dan ben ik ook wel heel benieuwd naar dat andere cakeje uit het assortiment waarvan ik 30 seconden terug nog niets verwachtte. Gelukkig heb ik die in dezelfde lading vuurwerk meegenomen en ik pak hem er snel bij. Rennen, plaat, vlam, vonken, terugrennen. Dit cakeje heeft wat meer schoten, eens kijken wat er gaat gebeuren. POF! Het eerste schot gaat omhoog en wordt gevolgd door nog een handjevol schoten. WAUW! Ook dit is eigenlijk wel een leuk cakeje, nog veel leuker dan die vorige. Gaaf zeg, maar goed dat ik er nog meer van heb! Eigenlijk kun je het beste maar niets verwachten van een stuk vuurwerk, dan ben je er altijd verbaasd over. Echter kan die verbazing ook met teleurstelling gepaard gaan, en in dat opzicht is het voor de grotere uitgaven toch maar goed om van tevoren een idee te hebben.
De volgende cake was zo’n wat grotere uitgave, met €30 toch een van de duurste die cakes die ik heb. Van deze cake heb ik een idee, en ik verwacht er veel van! Ik pak de Fireball Xtreme uit de klaarstaande voorraad. Een dikke 19 schots 30 mm cake, die al jarenlang op m’n verlanglijst stond. Dit jaar is hij er dan toch eindelijk bij, en ik ben razend benieuwd. Op het productfilmpje ziet hij er fantastisch uit en als hij maar de helft doet van wat daarop te zien is dan ben ik tevreden. Gekleurde fish-effecten zouden er uit deze cake moeten komen. Fish is dus een van mijn favoriete effecten, maar anders dan witte fish heb ik nog nooit in de straat gehad. Ik doorloop het ren-aansteek-terugren ritueel en glimlach m’n tanden bloot als kort daarna de eerste school visjes door de lucht zwemt. Deze zijn nog wit, maar het is een mooi vol boeket en vol verwachting wacht ik het volgende schot af. JAA! Groene fish! ‘Wauw!’ mompel ik hardop tegen mezelf. Het derde schoot. WOEHOE! Rode visjes gaan alle kanten op. ‘WAUW!’ zeg ik nu niet meer alleen tegen mezelf maar ook tegen iedereen die het wil horen. Jubelend sta ik naar de rest van de cake te kijken. Wat gaaf zeg, wat een mooi effect. Het finalesalvo brengt alle 3 kleuren tegelijk naar de hemel en een JIIHAAA klinkt door de straat als het laatste visje verdwenen is. Ik ben gelukkig.
Tijd voor wat kleins. Iets wat ik nog niet gehad heb. Een Sparky! Daar heb ik er in totaal 24 van dus daar kan ik wel eens aan beginnen. Ik vis er een uit de voorraad kleine spullen en zet hem midden op de stoep neer. Het is een fonteintje, maar met een verrassing. Ik heb in de tussentijd een aansteeklont opgevist en druk het gloeiende eindje ervan tegen het begin van het lontje. Even blazen, vonken! Al snel komt een klein fonteintje voorzichtig omhoog. Ik heb wat hoge verwachtingen geschept bij m’n vader, zusje en vriendin en hoor ze wat teleurgesteld reageren. Maar dat verandert al snel! ‘Hihihi’ ‘O wow’ en ‘Haha’ klinkt het bij m’n zusje, vriendin en vader als het kleine fonteintje ineens een serie grondbloemetjes uit begint te spuwen. Prachtig! Niet zo mooi als de Proline Mini van jaren terug, maar een erg leuke vervanger. Dat smaakt naar meer, meteen de volgende er maar achteraan!
Als ook die z’n trucje gedaan heeft en we er opnieuw erg van genoten hebben gaat de voordeur open. Het is m’n moeder die, gehuld in warme broek, extra vest, winterjas, dikke sjaal en muts, naar buiten stapt. Ah, die komt dus ook een tijdje meekijken! Dat betekent dat er groots uitgepakt moet worden. M’n moeder krijgt het altijd sneller koud en is dus nooit de hele avond buiten, maar als ze er is dan moet natuurlijk het leukste vuurwerk voorbij komen. Nog voordat ze de voordeur achter zich dicht heeft kunnen doen, duw ik die alweer open en snel ik me naar de voorraad. Eens kijken, dat gaat mee, die moet mee, die kunnen ook niet ontbreken en dan kan dat ook nog wel mee. Met een goed gevulde doos ga ik weer naar beneden. Maar eens beginnen met een mooie fontein. Groots uitpakken betekent in dit geval dus niet direct dat het ook echt groot moet zijn, groots uitpakken betekent voor mijn moeder dat ik de allerbeste kleine producten tevoorschijn haal. Een fontein die al jarenlang mijn favoriet is en waar ik nog altijd geen genoeg van kan krijgen gaat op een speciaal voor de fonteinen gemaakt plateautje, waar ik trouwens de rest van de fonteinen deze avond ook vanaf afgestoken heb. Een fontein een metertje boven de grond zetten maakt dat alle sterren een stuk langer in de lucht kunnen blijven branden en geeft een fontein een veel grootser effect. Voordat ik deze fontein neer kan zetten veeg ik eerst nog even een paar andere fonteintjes en wat Crackling Bullets van het plankje. Ze vallen op de grond bij de rest van het kleine grut. Een klein popje komt uit een van de Crackling Bullets. Blijkbaar heeft de beweging een crackling balletje en iets wat nog nagloeide met elkaar in contact gebracht.
Lont, blazen, vonkjes. De fonteinen staan dichterbij en dus kan ik rustig teruglopen. Ik voeg me bij het gezelschap en we bewonderen de langdurige fontein. Witte bloemetjes vergezeld door groene en gele balletjes, gouden glitters omringd door rode en paarse vonken, fel witte sterren. Het riedeltje herhaalt zich in zo’n 2 minuten tijd 3 keer. Prachtig, ik ben er even stil van. Heel even maar, want we moeten door naar het volgende item! Het is de Hummer truck van Lesli. Die komt op de grote tegels in de voortuin te staan zodat hij zoveel mogelijk ruimte heeft om soepel zijn ding te doen. Het lontje gaat aan en verdwijnt naar binnen. Spanning… Niets. Heel even denken we dat hij het niet doet, maar dan begint een enorm spektakel! Er gebeurt van alles. Er komen overal vonken vandaan, een deur van de hummer vliegt open en er komt een tolletje uit, bij begint te rijden, het reservewiel wat achterop zit blijkt een tolletje te zijn en vliegt er ineens vandoor. We staan met steeds groter wordende verbazing te kijken en dit keer ben ik na afloop niet eens de meest enthousiaste. Hoewel het enthousiasme er bij mij vanaf spat overtreft m’n moeder het. We zijn het er allemaal roerend over eens dat dit de allerbeste rijdende vuurwerk is wat we ooit gehad hebben. Maar dat betekent niet dat we er nu genoeg van hebben gehad. Tijd voor de F1 Truck van Lesli. Ik vermoed dat die hetzelfde doet als die van Schuurmans, die heb ik al meerdere keren gehad, maar dat gaan we ontdekken. Lontje, vonken, afstand. Het lontje gaat de truck in. Licht gepruttel ergens binnenin. BAAMMM!! Met een gigantische klap knalt het geheel uit elkaar. Onderdelen van een formule 1 wagen verspreiden zich door de voortuin. Een wieletje rolt een heel eind weg. Hmm, dat ging niet helemaal zoals bedoeld… We kunnen er wel om lachen, onverwachts was het effect zeker. Maar enigszins schrikbarend toch ook wel. Nou, dan de truck van Schuurmans maar. Hij komt op de plaats te staan waar net alles fout ging. Hopelijk doet deze het beter. Ik steek hem aan. Het lontje gaat naar binnen. Ja! Er gebeurt weer van alles. Een fontein bovenop de stuurcabine, een spurt vuur uit de uitlaat, de wagen rijdt een meter vooruit. De achterklep van de oplegger gaat open, een nieuwe spurt vuur maar de racewagen die zich in de truck bevindt blijft hangen! Onee, ook deze gaat niet zoals hij hoort. Het wagentje pruttelt verder, terwijl het nog half in de truck zit. Helaas, een kleine anticlimax maar wederom hebben we eigenlijk enorm genoten. Het blijft heerlijk om zo met z’n allen naar een klein stukje vuurwerk te kijken en samen te hopen dat het mooie dingen gaat doen. Nou, dan nog maar even een losse F1 wagen en een tank om het af te leren.
Gelukkig doen die allebei wat ze horen te doen. De F1 wagen rijdt een stuk voor- en achteruit. De tank verplaatst zich slechts een over een kleine afstand, maar dat doen ze allemaal. Een tank is nou eenmaal niet zo snel als een F1 wagen. Ik haal nog een paar extra mooie producten tevoorschijn. Als alles wat ik deze ronde voor m’n moeder uitgezocht heb op is verdwijnt ze weer naar binnen, vermoedelijk om straks weer naar buiten te komen met een schaal warme oliebollen, bladerdeeghapjes of andere lekkernijen. In de tussentijd stoken we lekker door. Regelmatig verdwijn ik even naar binnen om de voorraad weer aan te vullen. Een heerlijke mix van grote cakes, kleine cakes, vuurpijlen, fonteinen en allerlei andere dingen komt voorbij. Crackling Bullets zijn ook in grote getallen aanwezig en dus komen die regelmatig voorbij. Per stuk, per 2 of 3, en een paar keer met 10 op een rij. ‘Drie, twee, een, GO!’. Allebei met een categorie 1 fakkeltje in onze hand lopen we zo snel mogelijk langs de rij klaarstaande Crackling Bullets. Het gaat soepel, we missen er maar twee onderweg. BOF, BOF, BOF! doen de Crackling Bullets. De eerste lancering klinkt als als we net een beetje afstand hebben genomen. De andere 7 komen er in hoog tempo achteraan en de straat vult zich met een enorm kabaal en een gigantische crackling wolk. GGRIEWUSSSCH, GGRIEWUSSSCH, GGRIEWUSSSCH. Ik weet na zoveel jaar Crackling Bullets inmiddels wat ik kan verwachten, maar het blijft heerlijk lawaai.
Dan nou maar weer eens een cake. Nu mijn eerste nieuwsgierigheid naar nieuwe producten is getemperd merk ik dat m’n focus begint te verschuiven naar producten waar ik er meerdere van heb. Ik haal dus wat spullen op die ik dubbel heb. Een Blue Camuro van Lesli, een Monster Ride van Rubro, het klein X46 cakeje van Cafferata. Ook de Shape Shifter van Evolution gaat mee. Je kan wel stellen dat vrijwel elke leverancier vertegenwoordigd is in de collectie. Achtereenvolgens komen vervolgens de diverse cakes voorbij, afgewisseld met de nodige fonteinen, grondbloemen, vuurpijlen en single shots. De Blue Camuro gaat op de plaat. Het bekende riedeltje van aansteken, rennen, omdraaien. Ja, hij is inderdaad prachtig! Gigantische boeketten worden uit de 30 mm tubes omhoog geschoten en de lucht vult zich met gouden kronen. De Monster Ride van Rubro volgt. Een bekende topper die ook deze keer niet teleurstelt. Een paar single shots tussendoor, wat hebben we nog? Eerst maar eens een Big Basterd. Toch wel erg leuke dingen. Even stabiel neerzetten, lontje van van het buisje afbuigen. Aansteeklont erbij. 7 seconden later komt de bombette omhoog om 15 meter boven ons tot een gigantisch blinkboeket tot ontploffing te komen. Genieten. Dan een Ghost King, een super uniek product, namelijk een single shot met een drietraps fluit. Daar een paar jaar terug 20 pakjes van halen was een van de betere ideeën in mijn vuurwerkcarrière. Neerzetten, aansteken. PFFFIIIIEEEEUUUUUWWWW, PFFIIIEEEUUUWWW, PFIIEEUUWW klinkt het terwijl een klein lichtkogeltje steeds hoger de lucht in gaat. Hiermee kan ik standaard rekenen op leuke reacties, maar ook op een glimlach op m’n eigen gezicht. Door naar de X46. Een van de kleinste cakejes die ik heb, maar wel de beste formaat/kwaliteit verhouding. Dit kleine cakeje ploft op vrij lage hoogte en met een enorme burst, wat samen tot een indrukwekkend geheel leidt. Rennen, neerzetten, aansteken, terugrennen. En daar gaat ie! Het is genieten als vanouds, want deze zit al heel wat jaren in de collectie. Eens kijken, wat nu? Ja, de Orc! Dat moeten super dingen zijn maar ik heb ze deze avond nog niet geprobeerd. Eens zien wat daar uit komt. Ik zet hem neer daar waar ik de fonteinen ook afsteek. Aansteeklontje er tegenaan, stukje naar achteren. Het lontje verdwijnt in het kleine maar zware buisje. GRWOESCHHHH! WOW! OEPS! Die stond misschien iets te dicht bij. We worden ineens aan alle kanten omringd door geknetter. WAT EEN DING! Geniaal, maar volgende keer iets meer afstand nemen… Door naar de Shape Shifter. Ik loop de garage weer in. M’n hand strekt zich al uit naar de Evolution cake, maar m’n oog valt op de doos met vuurpijlen. Oké dan, eerst daar maar eens een graai in doen! Gewapend met vijf pijlen kom ik de garage weer uit. Over het gras, tussen de bosjes door, naar de plaat en daar gaan de pijlen in de parasolvoet die naast de plaat in de bosjes geplempt is. Eens kijken hoeveel ik er tegelijkertijd de lucht in krijg. Ik doe m’n best maar kom niet verder dan 2. Ach, geen probleem. Terwijl ik terugloop stijgt de eerste met een luid gekrijs op. De Asian Thunder Rocket komt met een flinke knal tot ontploffing en laat een leuk rood boeketje zien. Tijdens de knal kiest een pijl uit een of ander simpel assortiment het luchtruim. Er volgt een wat teleurstellend plofje… Snel door naar de laatste drie! Ik krijg ze deze keer alle drie tegelijk aangestoken en een Rocket Boom pijl volgt een tweede Asian Thunder en een Sky Alert III pijl. De schreeuwende Asian Thunder knalt als eerst. Hij is weer leuk, deze keer met geel boeket. De Rocket Boom volgt vlak daarna en toont ons een super perfect ronde ring aan gouden staarten met een groene pistil in het midden. De Sky Alert III pijl klimt door naar wat grotere hoogte en dat is maar goed ook, want op de knal die volgt vult de hele lucht zich met groene en paarse effecten, bijna ons volledige beeld vullend. Wat zijn het toch ook topdingen.
Is nu de Shape Shifter aan de beurt dan? Ja! Kom maar op. Ik heb hem een paar jaar terug gehad en toen viel hij me wat tegen, maar om een of andere reden kon ik het niet laten om hem dit jaar toch weer te bestellen. Misschien dat ik een wat mindere batch had de vorige keer, en ik wilde dit effect toch wel heel graag nog een keer goed in de straat hebben. Mijn hand strekt zich voor de tweede keer uit richting de cake en bereikt hem dit keer ook daadwerkelijk. Gewapend met cake en aansteker ren ik de garage uit richting het grasveld. Onderweg daarheen laat ik een voorbijganger die over de stoep ons huis passeert schrikken door die bijna omver te lopen. In m’n verdere sprint verontschuldig ik me door luid ‘Sorry!’ te roepen. Grasveldje, bosjes, plaat. Ik zet de cake neer en wacht even tot de voorbijganger een eindje verderop is om hem niet nog meer de stuipen op het lijf te jagen. Dan kan de fik erin. Ik ren terug, draai me om. Daar gaat ie! Het eerste schot gaat omhoog, de sterren komen uit de bombette tevoorschijn… …en veranderen vervolgens prachtig van kleur! JA! De colourchange komt dit keer prachtig tot z’n recht. Gele sterren veranderen in rode sterren. Een volgende schot. Groen verandert in paars. Nog een schot. Geel naar oranje. Het is 19 schoten lang een prachtig schouwspel en ik geef mezelf een complimentje. Goed gedaan Niels, om deze toch nog een tweede kans te geven.
Zo, eens even kijken naar de tussenstand. Er is inmiddels een gigantische berg vuurwerkafval ontstaan rond de afsteekplaats. Tijd om er wat van naar de vuurkorf te brengen. Ik laad m’n armen vol met cakes en loop richting het heerlijk brandende vuurtje. De eerste twee cakes kunnen er wel vast op. Even checken, ja, ze zijn leeg. Ik leg ze bovenop de houtblokjes en binnen no time staan ze in lichterlaaie. Het vuur groeit even flink. Snel zullen alleen de kruitstoppen nog over zijn. Als ik nu al zo’n berg afval heb dan zal het ook al wel opschieten met de tijd, en moet ik zo iets met de show gaan doen. Eens kijken hoe laat het is. Ik vraag het aan m’n vriendin. ‘Kwart voor 7’ luidt het antwoord. ‘Kwart voor 7 nog maar?’ Het antwoord stemt met bijzonder positief. Zoveel lol in zo’n korte tijd, ik heb het gevoel alsof er al minimaal twee keer zo veel tijd voorbij zou moeten zijn gegaan. De tijd vliegt als je het leuk hebt, maar vandaag blijkbaar even niet. Vandaag lijkt de tijd even rustig aan te doen. In tegenstelling tot de tijd ben ik nog steeds alles behalve rustig. Alles wat ik tot nu toe gedaan heb, en vanavond nog ga doen, doe ik op topsnelheid. De trap op en af gaat vanwege het tempo gepaard met flink gebonk op de treden. M’n vader maakt zich elk jaar zorgen of de trap het wel houdt, maar het gaat tot nu toe altijd goed. Het neerzetten en weglopen van af te steken producten gaat in volle sprint. Nou, laten we daar nog maar even mee doorgaan dan! M’n oma kan ook elk moment komen om het basisgezelschap van vanavond compleet te maken en dan moet er natuurlijk wel vuurwerk te zien zijn op het moment dat ze aankomt. STOKEN!!!!
Update 2
31 december, 19:45. M’n oma is inmiddels aangekomen en staat al even mee te genieten. M’n vriendin komt naar me toe. ‘Nog een kwartiertje, dan is het 8 uur! Misschien moet je de show even gaan voorbereiden.’ Ze heeft gelijk, het is bijna 8 uur, maar eerst moeten de laatste dingetjes die ik opgehaald heb nog even op! Dan de show maar iets later. Dan is iedereen die wil komen kijken ten minste op tijd. Voor nu wil ik nog een paar kleine cakejes afsteken. Daar geniet ik eigenlijk net zo veel van als van de grote cakes en boxen. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar het is de balans in de collectie die maakt dat het genieten optimaal is. Alleen maar grote cakes is minder leuk, alleen maar boxen is minder leuk, alleen maar kleine cakes is het ook niet. Het is de mix die maakt dat ik overal optimaal van kan genieten. Althans, dat is het voor mij. Anderen zullen het vast anders zien, maar voor mij is het zo perfect. De Juggling Bouncer is de eerste van de kleine cakes die ik nog even af wil steken. 15 schoten, een een aantal wat je niet vaak tegenkomt. Met de cake in m’n handen ren ik richting de afsteekplaat. De voetjes die er onder zitten klap ik niet eens uit. Ik zet de cake gewoon lekker klem tussen de grote hoeveelheid al afgestoken spulletjes, die kan geen kant meer op. Aansteker, lontje, vonken, rennen en daar gaat het eerste schot! Het is een lekker langdurig cakeje, ondanks het lagere aantal schoten. Kleine crackling boeketjes worden afgewisseld door toch best wel langdurige crackling staarten en enkele tientallen seconden lang is de lucht constant met een knetterend geluid gevuld. Heerlijk! Het volgende cakeje is er eentje uit een oud assortimentje van Beko. Dat assortiment, van 4 fonteinen en 4 cakes, heb ik afgelopen jaren een keer op de kop getikt, vooral het lekker nostalgische uiterlijk van de Skyline lijn trok me erg. De fonteinen zijn vorig jaar al gestookt, maar dit jaar zijn de cakes aan de beurt. Ik pak de Fire Flies erbij, de naam doet vermoeden dat het iets van een fish effect zal zijn, en daar ben ik wel fan van! Het riedeltje wat zich deze avond al tientallen keren heeft afgespeeld herhaalt zich. Rennen, grasveld, bosjes, plaat. Aansteker, lontje, vonkjes, terugrennen. Daar gaat het eerste schot! En inderdaad zoals ik verwacht had, geen luide burst maar een zee van lichtgevende visjes die zich door de lucht verspreiden. Prachtig! Van de 15 schoten die nog volgen geniet ik weer met volle teugen. Wat een goede aankoop is dit geweest. De dingen waarvan je niet weet wat je moet verwachten kunnen je soms het meeste verbazen.
Oké, nu is het mooi geweest, tijd om de show klaar te gaan maken! De garagedeur gaat even dicht om eventueel ongewenste belangstelling te voorkomen. De deken gaat aan de kant en twee gigantische platen vol met vuurwerk komen tevoorschijn. Ow yeah! Dit gaat een gigantisch spektakel worden, dat kan niet anders. Nog een laatste check, is alles goed aangesloten? Dat blijkt zo te zijn, en samen met m’n vader draag ik de eerste plaat naar buiten. De stuk of 20 mensen die er inmiddels zijn om te komen kijken, trekken verbaasde gezichten. Die verbaasde gezichten veranderen in verwarde gezichten als ik vertel dat dit nog maar de helft is… Nadat de eerste plaat op z’n plek staat komt de tweede plaat er achteraan. Ook die wordt in positie gebracht. Een verlengsnoer is al die kant op gebracht en nadat ik me ervan verzekerd heb dat iedereen ver aan de kant is gaat de stekker erin. Hoewel deze kastjes officieel op batterijen werken had ik niet zo’n behoefte om 48 batterijen aan te schaffen, met het risico dat vocht, kou of andere omstandigheden er voor zouden zorgen dat de kastjes het om een of andere manier niet zouden doen. En daarom heb ik het hele systeem qua energievoorziening bedraad gemaakt. Gewoon 1 stekker inpluggen en alle 12 kastjes zijn van stroom voorzien. Na dat inpluggen van die stekker loop ik alles nog 1 keer na. Overal branden de lampjes zoals ze zouden moeten branden.
M’n hart bonkt in m’n keel. Wat is dit spannend zeg. Veel mensen bij elkaar, veel vuurwerk. Maar iedereen heeft een vuurwerkbril en ik weet wat ik doe, dus echt veel kan er niet gebeuren. Naast die spanning is er ook de spanning van of alles gaat werken zoals het zou moeten. Ik moet goed opletten op de afstandsbedieningen, hopen dat alles inderdaad af gaat, dat de muziek het doet. Er is maar een oplossing, gaan met die banaan! Ik loop terug richting het publiek, waar ik zo ook tussen zal staan met de show. Ik doe even alsof ik nog niets van plan ben en tel dan in m’n hoofd af. 3, 2, 1… Ik druk het laatste nummertje van de laatste afstandbediening in. Precies op het moment dat ik dat doe, BAM! Een Showtail kiest het luchtruim. Het publiek is alert, geroezemoes, er gaat wat gebeuren. Voor mij is het een testschot. Niet zozeer van of het systeem werkt, maar vooral om te zien hoe direct die showtail af gaat. Een goede timing daarvan is toch wel essentieel voor het goed uitpakken van het meest getimede deel van de show. Hoewel ik een tijd terug al eens heb getest wil ik het toch nog wel even zeker weten. Het voelt ook wel professioneel, zo’n testschot vooraf. Alles reageert zoals ik verwacht, zodra ik op de knop druk gaat hij af. Gaat goed komen. Dan kunnen we beginnen. Er wordt gevraagd om een speech.
‘Nou, uhm, leuk dat jullie er allemaal zijn, daar gaan we!’ Ik start de muziek, die afgespeeld wordt op zo’n overmaatse JBL box. Ik druk op het knopje 1 van afstandbediening 1. 6 strobelichten beginnen te flitsen als de eerste mysterieuze klanken van de intro van Armin van Buurens Face to Face door de straat klinken. Ik houd wel van een lange intro, dus pas na een minuut komt het volgende vuurwerk erbij. Een paar simpele lichtkogeltjes als opwarmertje. Van die gebundelde romeinse kaarsen. Ze vallen me tegen. Wat een troep. Maar ze houden het publiek even bezig. Dan ebt de intromuziek weg, heel even is het stil, en Fall Out Boy knalt erin met ‘My Songs Know What You Did In The Dark (Light ‘em Up)’. Light ‘em Up, dat komt wel goed, want zodra het refrein losbarst knal ik er een dikke waaiercake in. Tot zover gaat het goed, hoewel m’n hart nog steeds in m’n keer bonkt. Soepel gaan we een couplet en nog een refrein door. Het laatste refrein wordt afgesloten door twee Sirens Salvo. Wat een fluitgeweld! De drietrapsfluit valt ook het publiek op, het wordt duidelijk gewaardeerd. Door naar het volgende nummer. Als rustmoment, heb ik een nummer van Enya in de show. Gewoon hele mooie muziek, perfect om met wat stil vuurwerk de lucht te vullen met kleur. We beginnen met wat fonteinen. De Jellybean fonteinen van Vulcan en de Xin fonteinen van Schuurmans. In theorie een prachtige combinatie, maar nu in de praktijk wat rommelig door de toch wel wat aanwezige wind. Door naar een lichtkogelwaaier, het ziet er al mooi uit maar als ik de volgende knop indruk wordt het pas echt prachtig. Als het refrein begint en de muziek wat voller wordt, beginnen ook de volgende cakes en wordt de lucht goed gevuld. Een Sunbeam 5 en een Blushing Crossettes vergezellen samen met de Crank de lichtkogelwaaiertjes en er ontstaat een groot schouwspel aan kleur. Precies zoals ik het voor ogen had! Al vrij snel komt er echter weer een eind aan, vuurwerk gaat nou eenmaal niet oneindig door, en alleen de Crank blijft over om de laatste klanken van het nummer te begeleiden. Nu het meest spannende, voor het volgende stukje van de show moet de lucht echt leeg zijn van ander vuurwerk en dus moet deze laatste pot zo op tijd ophouden. Heb ik het goed getimed in de mix? Gaat de Crank niet langzamer dan de bedoeling? Heb ik de stilte in de muziek lang genoeg gemaakt? JA! Het komt perfect uit. De muziek is even stil, de lucht is leeg… Leeg van vuurwerk, maar vol van spanning. Ook het publiek weet, dit was nog niet het einde, er gaat nog wat gebeuren, maar wat?
En dan komt ie, HET moment van de show, het eerste stuk wat ik jaren terug al op papier had staan, geïnspireerd op een Amerikaan die met een of ander tuinfeest dit nummer onder zijn pyromusical had gezet. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! Twee Showtails kiezen in Vshape precies op het goede moment het luchtruim als de eerste klanken van dit bombastische nummer uit The Greatest Showman te horen zijn. Lades and gents, this is the moment you’ve waited for. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! De volgende showtails gaan perfect getimed omhoog. Been searching in the dark, your sweat soaking through the floor. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! De derde set showtails gaat af. Het publiek is bijgekomen van de verbazing over wat ze in de afgelopen seconden gezien hebben. Dit hadden ze duidelijk niet verwacht, maar nu klinken de verbaasde en enthousiaste klanken licht door. Ik ben zelf muisstil, maar heb een grijns van oor tot oor op m’n gezicht. And buried in your bones there’s an ache that you can’t ignore. De volgende zinnen van het nummer worden elk weer door Showtails vergezeld. Als het nummer op begint te bouwen naar het refrein begint ook het vuurwerk op te bouwen. 6 Fierce Assassins tegelijk, de lucht vol met spinners. 4 Epic Lights tegelijk, dubbel zo snel als officieel hoort, de lucht vol met kleur en blink. En dan barst het refrein los en kiest een karton Decibell het luchtruim. Het is iets minder spectaculair dan ik had gehoopt, maar dat mag de pret niet drukken wat dit geeft alsnog een geweld van jewelste! Soepel overgaand vanaf de Decibells knallen de 4 Secret Salutes erin terwijl de muziek steeds bombastischer wordt. De hele lucht is vol met vuurwerk. Maar dat is nog niet het einde. 2 Wings of Darkness en de 1,2” Ultimate Cry volgen wederom soepel maar terwijl die beginnen… 30 seconden eerder dan bedoelt, gaat de finale af. SHIT! Maar tegelijkertijd, WOW! Wat een geweld. Het is jammer van de vonkoverslag maar het zal niemand behalve mij opvallen. Twee Secret Salute finale-edities gaan af, alsmede een rekje met Ball Pythons en 2 inchers van Cafferata. Die vallen een beetje weg in de rest van het geweld. Na die finale gaat de combinatie van Ultimate Cry en Wings of Darkness nog even door. Een van de Wings of Darkness lijkt vertraging te hebben en zorgt voor een overwacht rustig, maar toch erg mooi einde van de show. Het laatste salvo. De lucht nog 1 x vol met kleur. Dat was hem. Ow yeah. Dat. Was. GENIAAL! Het applaus van het publiek duidt erop dat ook de toeschouwers het erg mooi hebben gevonden. Wat fijn om dit nog gedaan te kunnen hebben deze laatste oud en nieuw. Eindelijk na al die jaren van voorbereiding. Nu snel alles checken, opruimen en dan weer doorstoken! Na wat complimenten in ontvangst te hebben genomen begeef ik me richting de show. M’n vader loopt meteen mee, toch enigszins gretig om dat wat er net gebeurd is zo snel mogelijk uit het zicht te hebben. Maar ik vraag hem nog heel even op afstand te blijven.
Op zo’n manier dat in ieder geval de waaiers me niet kunnen raken als er toch nog wat af zou gaan loop ik met een zaklamp langs de platen. Bij elke cake check ik of alle schoten af zijn gegaan. Dat blijkt het geval te zijn. Ik geef aan m’n vader aan dat de kust veilig is en samen tillen we achtereenvolgens de twee platen weer terug de garage in. Deken er overheen, morgen lekker opruimen en nagenieten. Want dat blijft toch altijd mooi, de volgende dag alles nog een keer voorbij zien komen. Maar nu eerst weer stoken! Een groot deel van het publiek blijft nog even hangen en dat betekent dat het tijd is voor een paar grotere dingen achter elkaar! Ik stuiter de trap op en kijk eens rond naar wat er nog staat. Het is nog steeds ontiegelijk veel…
Eens even zien, een leuk boxje. De Final Colorz! Die kan nu wel. Een paar jaar terug heb ik die gezien op een demo in Vijfhuizen, waar ik toen gezellig samen met mijn oma heen was. Een jaar eerder waren we samen naar de demo van Vuurwerkbunker en de show die we daar toen gezien hebben maakte dat mijn oma het daar daarop maar wat graag weer mee wilde. Echter ging vanwege het weer de show van Vuurwerkbunker toen niet door en zijn we uitgeweken naar Vijfhuizen. Ook dat was een erg leuke demo en een traditie was geboren. Althans, dat dachten we. Want toen: vuurwerkverbod. En toen: vuurwerkverbod. En toen: Afgelast vanwege het weer. Drie jaren op rij werden de shows waar we samen heen zouden gaan afgelast. Maar vanavond is ze er gelukkig bij en gaat alles door. Oké, genoeg overpeinzingen, door met vuurwerk! Met het kleine boxje in m’n armen loop ik weer de kamer uit maar ik bedenk me snel. Ik kan nog wel wat meenemen. Ik stapel wat cakes bovenop de box en met m’n armen vol stap ik trots tussen het publiek door. Reacties als ‘het blijft maar komen’, ‘er komt geen eind aan’, ‘heeft ie nog meer??’ en ‘oeh er gaat nog meer gebeuren!’ klinken om me heen en toveren een glimlach op m’n gezicht. Gas d’r op!
In het volgende uur komt er weer een hoop mooi spul voorbij. Een paar boxen, heel veel cakes, vuurpijlen, fonteinen. Ik verras het publiek met cakes met bijzondere effecten, kleine stukjes vuurwerk die veel meer doen dan je zou verwachten en flink lawaai van bergen categorie 1 die op een hoop belanden. Misschien wat zonde, maar ja, ik ben heb ook geen zin om al die kleine meuk nog weer bij m’n ouders te moeten stallen als ik 5 jaar weg ben, en dus ben ik er niet te zuinig mee. Iedereen geniet. Van de gezelligheid, het vuurwerk, mijn enthousiasme. Ondertussen geniet ik het meest van allemaal. Maar een aantal mensen hebben nog verplichtingen vanavond en langzaamaan wordt het weer wat rustiger. Ik merk dat sommige bijna schoorvoetend vertrekken omdat ze hier eigenlijk nog wel even hadden willen blijven hangen. Wat een mooie avond zo. Het mag van mij nog dagen duren, maar de tijd tikt langzaam door.
Als de rust is teruggekeerd en we weer met het originele gezelschap zijn besluit ik dat het tijd is om te beginnen aan een mooi assortimentje wat ik bij Vuurwerk Giezen in Groningen nog heb gevonden dit jaar, het Midnight Explosion assortiment. Zo’n lekker nostalgisch assortiment, productiejaar 2012, met van die kleine fonteintjes en kleine potjes. Ik wil hier even de tijd voor nemen en rustig het hele assortimentje achter elkaar afsteken. Me laten verrassen door hopelijk veel leuke kleine effecten. Voordat ik eraan begin maak ik er nog even een fotootje van voor in het archief. Heel even sta ik te twijfelen of ik hem niet toch in z’n geheel zou moeten bewaren voor de nostalgie, maar ik besluit dat ik niet alles kan bewaren en dat ik met de foto maar genoegen zal moeten nemen. Ik pak een willekeurig potje uit de doos. De verpakking meldt dat het een fontein is. Dan kan ie hier mooi dichtbij staan. Eens zien wat hij gaat doen.
Achtereenvolgens komt elk stukje vuurwerk uit het mooie assortiment voorbij. Van de ene geniet ik nog meer dan van de andere. Back to basic. De kleine fonteintjes hebben wat leuke en onverwachte effecten. Wat sterren zo groot dat die haast vlinders lijken, grappige fluitjes tussendoor. De simpele multishot potjes weten toch wel erg leuke effecten te produceren. Prachtig knetterend omhoog gaande gekleurde staarten, gekke fluiters, miniboeketjes. Opnieuw weet iets waarvan ik niet weet wat ik moet verwachten me enorm te verbazen. Prachtig, dat moet ik in de toekomst vaker doen, zo’n assortimentje bestellen.
De twee uurtjes voor 12’en
En dan is het alweer 10 uur. Die twee uurtjes tussen 10 en 12 zijn altijd twee prachtige uurtjes. Het publiek wat na de show nog even is blijven hangen is weer naar huis, het wordt om ons heen langzaamaan iets rustiger met ander vuurwerk als mensen een of ander progamma op tv gaan kijken wat ze ook prima de volgende dag terug hadden kunnen kijken omdat dan toch alles eindeloos herhaald wordt. Meestal zijn het m’n vader en m’n vriendin die deze uurtjes nog samen met mij buiten zijn. Ik ben zodra het 6 uur is al lekker op dreef, maar m’n vader en m’n vriendin zijn vanaf een uur of 10 ook helemaal los (regelmatig overigens geholpen door m’n zusje) en gewapend met een aansteeklont wordt er ook door hun driftig doorgestookt. Vooral veel kleine dingen. Grondbloemen, reuzebijen, Stinger Bees, fonteintjes, andersoortige tolletjes, knetterlinten, knetterblokjes. Het gaat er heerlijk aan toe. Wel moet ik af en toe uitkijken voor wat er in de rondte gestrooid wordt als ik met een cake voorbij kom sjeesen, maar zo’n plotseling knallend rotje of ineens opvlammende grondbloem naast je voeten komt de sfeer alleen maar ten goede.
Vlak voor de deur van de garage beginnen inmiddels diverse zwarte schroeiplekken te ontstaan. Die zijn afkomstig van de aansteeklonten die daar neergelegd worden voordat we naar binnen lopen om nieuw vuurwerk te halen. Ik heb iedereen op het hart gedrukt om niet met iets brandends de garage binnen te lopen, en daar wordt gelukkig goed gehoor aan gegeven. Een paar langere schroeiplekken verraden dat er af en toe een aansteeklont vergeten wordt uit te drukken als er toch iemand even een paar minuten naar binnen gaat. Ook mijn aansteeklont is verantwoordelijk voor een paar langere zwarte plekjes. Ik stook lekker mee met het kleine spul en gebruik daarvoor graag een aansteeklont, maar pak toch ook regelmatig een cake en dan verruil ik het lont toch voor een stormaansteker. Dan kan ik wat makkelijker met een goed gestrekte arm en m’n hoofd ver bij het vuurwerk vandaan het lontje tot ontbranding brengen. Ook voor de vuurpijlen gebruik ik de aansteker, vooral om er een aantal tegelijk de lucht in te kunnen jagen. Er lag namelijk nog een enorme, niet eens bewust vanwege het verbod aangelegde, voorraad vuurpijlen en daar wil ik er zo veel als mogelijk van weg hebben. Dat betekent lekker doorstoken en genieten van de sjoef die elke vuurpijl heeft. Zelfs de allergoedkoopste pijlen die voor het grootste deel gevuld zijn met lucht hebben altijd een lekker opstijggeluid. Het plopje wat er vervolgens hoog in de lucht volgt is dan wel een beetje een anticlimax, maar dat mag de pret van het opstijgen niet drukken. Gelukkig heb ik er daar overigens niet zo veel van, de meest zijn echt nog wel kwalitatieve vuurpijlen. Rocket Boom, Shardana Rockets, Sky Alert III. Als je die laatste kent, weet je dat dat zo’n beetje de beste pijlen van Nederland waren. Silver Thunder pijltjes, Asian Thunder Rockets, en de laatste paar Navigator Rockets zijn ook van de partij. Die Navigator Rockets zijn echt maar heel klein, maar een burst! Niet normaal. En daardoor ook een boeket van gigantisch formaat. Het wordt door de burst weliswaar flink uit elkaar getrokken waardoor de lucht niet super gevuld is, maar indruk maken ze zeker! Ik verbaas mensen graag en loop met een van die kleine Navigator pijltjes duidelijk zichtbaar in m’n handen richting de parasolvoet die ik als lanceerbasis gebruik. Terwijl ik die kant op loop zeg ik hardop, alsof ik het tegen mezelf zeg maar luid genoeg zodat m’n vader en vriendin het kunnen horen ‘zo, even een klein pijltje tussen alle grote door.’ Het pijltje gaat in de parasolvoet, verdwijnt daar bijna volledig in. Het lontje blijft net beschikbaar. Aansteker, klik, vuur, vonken, rennen. En daar sjoeft hij al omhoog! Vrij laag, zoals deze pijltjes dat doen, komt hij tot ontploffing en een gigantische knal echoot door de wijk. Sterren vliegen in de rondte en verspreiden zich door de lucht, ons beeld volledig vullend. ‘Whoahoow! Kwam DAT uit ZO’N KLEIN pijltje?’ vraagt m’n vader met grote verbazing. Ook m’n vriendin staat verrast te kijken. Mijn doel is bereikt. ‘Ja, haha.’ antwoord ik lachend. ‘Dit zijn qua formaat/kwaliteit verhouding naar mijn weten de beste pijltjes die er ooit gemaakt zijn.’ Als we bijgekomen zijn van de verbazing stoken we weer lekker verder.
LAATSTE UPDATE
De volle sprint die ik er eerder vanavond in had zitten is inmiddels overigens iets ingekort. Op het veldje begint daar waar ik na de struikjes de bocht om ren richting de plaat, de vegetatie te veranderen in blubber. Daarmee verdwijnt de grip die ik er eerder vanavond nog had. Ik ben al een paar keer bijna onderuit gegaan. Daarom heb ik m’n snelheid daar beperkt tot gestrekte draf zodat ik net genoeg tijd heb om me ervan te verzekeren dat m’n voet zal blijven staan voordat ik de draai van de bocht maak. Het haalt de snelheid er iets uit, maar vol op m’n smoel gaan en de lichamelijk ongemakken die daar uit zouden kunnen volgen zouden alles nog veel meer ophouden, dus toch maar even voorzichtig daar.
‘Komen jullie zo binnen?’ Het is m’n moeder. Dat ze dit vraagt betekent dat het alweer bijna 12 uur is. ‘Ja ik kom er zo aan!’ reageer ik. ‘Hoe laat is het?’ ‘5 voor 12’ luidt het antwoord. ‘Ow, zo laat al! Dan kom ik snel naar binnen!’ De tijd is voorbij gevlogen. Vooral deze laatste twee uurtjes. Waarschijnlijk door de relaxte manier van stoken. In tegenstelling tot het eerste uur van de avond zijn deze uren zomaar voorbij. Ik heb nu zelf ook geen deadline meer in de vorm van een show, en weet dat ik vanzelf geroepen wordt als het bijna 12 uur is. Daarom ben ik ook helemaal niet meer met de tijd bezig geweest. Maar het 12 uur moment moeten we natuurlijk met z’n allen samen voor de tv meemaken. Het hoort net als zoveel dingen is het inmiddels een jarenlange traditie. Een van de eerste avonden die ik me echt nog kan herinneren trad Frans Bouwer op. Het nummer ‘Heb je even voor mij’ is daardoor onlosmakelijk met de jaarwisseling verbonden voor mij. Waar de meeste mensen het tegenwoordig een verschrikkelijk nummer vinden, brengt het mij, ook midden in de zomer, zo weer in oud en nieuw sfeer. Het is 1 minuut voor 12 als we daadwerkelijk met z’n allen binnen zijn en voor de televisie zitten. De aansteeklontjes moesten even uit, de garagedeur moest toch maar even op slot en m’n schoenen, vol met modder, konden maar beter even op de deurmat achterblijven. 60 seconden nog. De champagne wordt in geschonken. 50 seconden. 40, 30. Wat een avond, tot nu toe, wat een heerlijke avond, maar het is nog lang niet over. 20, 10. De cijfers in beeld komen maar tergend langzaam voorbij. Schiet toch op!
3... Ik heb mn glaasje champagne al in m'n hand om zo snel mogelijk te kunne proosten. Ik heb voorgesteld deze stomme en tijdrovende gewoonte over te slaan. We houden niet eens van champagne. Maar mijn pleidooi mocht niet baten, het hoort erbij, dus het blijft erbij. 2... De rest heeft gelukkig ook z'n champagne al vast, dat scheelt dan weer. 1... Jahoor, daar komt ie, het gaat gebeuren. Buiten klinken de eerste knallen. GELUKKIG NIEUWJAAR!!! Ik wens het aan m'n oma, m'n moeder en vader, m'n vriendin en m'n zusje. En dan staat de volgende jaarwisselingsgewoonte op de planning. Terwijl buiten het eerste vuurwerk knalt, knallen mijn voeten voor de zoveelste keer op de treden van de trap van mijn ouderlijk huis. Dit maal loop ik echter niet naar de vuurwerkopslagkamer, maar nog een trapje verder omhoog naar de zolderkamer. De zolderkamer, vanuit waar je een ongeëvenaard uitzicht hebt op alles wat er in de wijk gebeurd. Ons huis is net ietsjes hoger dan de huizen in de wijk achter ons, en dat maakt dat ik aan die kant die kant precies over alle huizen heen kan kijjken en alles zie wat er binnen een kilometer afgestoken wordt. En dat is veel, echt veel. Tijdens de zes uurtjes voor middernacht valt het over het algemeen mee hoeveel er de lucht in gaat. Dan span ik zelf wel echt de kroon en is er verder maar af en toe een potjes te zien ergens. Op zich vind ik dat helemaal prima, dan kan ik zonder afleiding rustig van m'n eigen vuurwerk genieten. Maar soms mis ik het wel om In die eerste uren af en toe al wat meer onrust, wat meer spektakel in de buurt te hebben. Na middernacht wordt dat gelukkig ruimschoots gecompenseerd. Als ik het puur objectief bekijk, dan zou ik op basis van skyline filmpjes op youtube zeggen dat het misschien nog wel mee valt hier in de buurt, maar voor mij kan er niets tippen aan het uitzicht wat ik over een paar tellen ga hebben.
Ik bereik de zolderkamer, gooi het raam open en kruip op het diepe bureau wat zich voor het raam bevindt. Eerder vandaag heb ik het bureau al leeg gehaald waardoor ik er onder het openstaande schuine dakraam door soepel op neer kan ploffen. Het gaat er al goed op . In verband met onze aanstaande wereldreis hebben we sinds vorig jaar een GoPro en die laat ik lekker draaien, nog even een paar mooie beelden maken zodat ik tijdens de reis in een nostalgische bui nog iets heb om op terug te kijken. Dan begint*aan de andere kant van het huis ineens een hels kabaal. Ook aan die kant zijn ze inmiddels op straat zo te horen. Ik schuif van het bureau af en gooi het raam van de dakkapel die zich aan de andere kant bevindt open. Het uitzicht is hier wat*beperkter. De*huizen aan deze kant zijn net zo hoog als ons eigen huis en ik kan er dus niet overheen kijken. Ook zit hier de binnenkant van een hofje, waar alle omschuttingde tuinen uitkomen op een ongezellige parkeerplaats. Er is daar dus niet zo veel te beleven als aan de andere kant, maar toch zie ik op vier verschillende plekken prachtig vuurwerk omhoog komen. Ik houd het heel even vol om aan deze kant te kijken, maar dan overstijgt het lawaai aan de andere kant van het huis het spektakel aan deze kant weer, en dus plof ik weer op het bureau, zover naar voren schuivend dat ik m'n hoofd voledig buitenshuis heb. Vuurwerk links, vuurwerk rechts, vuurwerk overal daar tussenin. De buurman steekt vlak voor de deur een klein potje af. Een straat verderop gaat er een prachtig waaierblok de lucht in. Ken je dat, dat je dan denkt: 'waarom heb ik die zelf niet gehaald??’ Dan denk je dat je zelf het allerbeste van het beste te pakken hebt, en dan zie je bij iemand anders toch nog iets voorbij komen waarvan je denkt: shit, hoe heb ik die gemist? Ik heb het regelmatig met de jaarwisseling, maar die gedachten zijn meestal maar van heel korte duur, zo ongeveer tot ik de volgende pot of box afsteek, en tot de conclusie kom dat die toch nog net een slagje beter was dan dat wat iemand anders net af stak. Toch neem ik mezelf elk jaar op 1 januari weer heilig voor, dit jaar moeten er nog mooiere spullen komen, nog spectaculairdere blokken en misschien toch nog maar weer wat meer budget, om wat meer grote boxen toe te kunnen voegen aan de lijst.
Dat dit jaar de laatste jaarwisseling is die ik voorlopig in Nederland mee maak is wat dat betreft niet gunstig geweest voor m'n portemonee, maar zeker wel voor de hoeveelheid prachtig vuurwerk die er nog op ons staat te wachten. Na 20 minuten genoten te hebben van het spektakel van de wijk besluit ik dat ik er zelf ook maar weer eens aan bij ga dragen. Ik zie vanuit het zolderraam dat ze beneden al ongeduldig staan te wachten tot ik begin. Ik schuif terug van het bureau af, sluit de ramen zo snel als ik kan en donder de eerste trap af. Bijna gaat het fout, in m'n haast mis ik een tree en de laatste vijf treden glijden nog maar half onder m'n voeten door. Ik raak elke tree nog precies voldoende om m'n evenwicht te bewaren en kom met een flinke bonk neer op de vloer van de eerste verdieping. Met een huis vol vuurwerk volgt er op die knal logischerwijs een bezorgde reactie van beneden. 'Alles goed??' 'Jahoor, niets aan de hand!' Met een nog iets hogere hartslag dan ik al had scharrel ik een berg vuurwerk bij elkaar, draag die de volgende trap af, breng die op m'n sokken de garage in, loop vervolgens terug om m'n schoenen aan te trekken die ik net niet aan kon doen vanwege de berg vuurwerk die ik omarmde en dan kunnen we los! Hoopvolle blikken kijken hoe ik met de eerste box voorbij kom lopen. Ik zal ze niet teleurstellen. Ze moesten eens weten wat ze nog te wachten staat. Met het heerlijke vooruitzicht van nog 2 uur lang volle bak kunnen stoken zet ik het eerste stuk vuurwerk van de nacht neer. Ik sta op het punt om het aan te steken, maar net als ik de aansteker met reeds brandende vlam richting het lontje wil brengen barst er achter mij opnieuw wat los. Daar waar ik eerder deze avond al een hoop prachtige blokken voorbij heb zien komen kiest de volgende compound het luchtruim. Ik trek de aansteker terug, verzeker mezelf er even van dat het lontje inderdaad geen vlam heeft gevat en ren snel een stukje terug om het vuurwerk in de straat naast ons te kunnen aanschouwen. M'n eigen publiek wordt er nog wat ongeduldiger van, maar het kan me niet schelen. Als er ergens prachtig vuurwerk te zien is, dan kijk ik daar liever eerst naar voordat ik m'n eigen lontje aansteek. Dan kan ik en volle bak genieten van andermans vuurwerk, en rustig van dat van mezelf.
Een mooie box met afwisselend W- en I-shape vult de lucht met prachtige kleuren. Zodra het is afgelopen ren ik terug naar m'n eigen vuurwerk. Daar gaat ie dan eindelijk. Klik, vuur, lontje, vonken. Terugrennen. En daar gaat het eerste schot van de Crash Box de lucht in. Het blijft een heerlijke box, die ik ondanks de vele positieve reviews eigenlijk pas echt ontdekte toen hij een paar jaar terug verderop in de straat werd afgestoken, op de avond van de 30e, waarop ik niet geheel toevallig in de garage bezig was met voorbereiden. Zodra ik de eerste knal buiten hoorde stoof ik deur uit en stond ik een minuut lang te genieten van een prachtig stukje vuurwerk, waarvan ik op dat moment niet direct vermoedde dat het de Crasbox was. Uiteraard heb ik nadat hij afgelopen was even gecheckt wat er op de doos stond, en dat was dus 'De Crashbox' . Is die zo goed ja?? Ik had de filmpjes wel gezien, maar in het echt kwam hij destijds nog veel mooier op mij over dan ik verwacht had. En daarmee stond hij voor het volgende jaar op de verlanglijst, en haalde hij vervolgens ook de collectie. Dit jaar stond hij niet op de verlanglijst, maar zag ik hem voor de luttele prijs van €50 voorbij komen bij een kleine lokale dealer. Een dealer waarbij de voorraad per product aangegeven staat. 30 stuks waren het er bij het openen van de website. Dat gaf me even tijd om er over na te denken. Een dag later, nog 24 op voorraad. Weer een dag later. Nog 16 op voorraad. Paniek, straks is ie ineens weg. Wat doe je dan? Juist, het enige logische wat je op zo'n moment kan doen. Bestellen die handel! Budget? Huh, wat zeg je? Budget? Ik hoor je niet hoor, geen idee waar je het over hebt…. Hoewel het afrekengedeelte van het bestelproces soms wat pijnlijk is, is simpelweg een zure appel waar je even doorheen moet bijten. Daarna komt die heerlijke rust van nog een uitstekende beslissing en het comfortabele gevoel van een stukje extra vuurwerk in de collectie.
En nu de oh's en ah's de straat vullen maakt het allemaal niet meer uit wat het gekost heeft, die is onbetaalbaar. IK doe het voor mezelf, die hele vuurwerkgekte, maar geniet er tegelijkertijd ook enorm van als ik andere mensen ermee mag verwonderen. Als ik ze een moment van verbazing kan brengen, een moment waarin heel even niets anders ertoe doet dan dat wat er zich vlak voor hun ogen afspeelt. Als puntje bij paaltje komt is iedereen vuurwerkliefhebber. Een ander zo rustig persoon kikt onverwacht enorm op de stevige knallen van een goede salutecake, een adrenalinejunkie staat ineens met open mond te kijken naar een sierlijke tailcake. Maar het allermooiste? Al die mensen samen brengen. Daar geniet ik echt van, en als ik dan net een cake neer heb gezet, het lontje heb aangestoken, terug ren en zie hoe er om me heen allemaal soorten mensen vol verwachting staan te kijken naar wat er gaat komen, dan wordt ik daar stiekem een klein beetje emotioneel van. Ik ga nu niet in tranen uitbarsten hoor, maak je geen zorgen, snel doorstoken! Cake na cake, zo af en toe een box, de nodige pijlen en zeker ook een mooie selectie fonteinen komen het komende uur weer voorbij. Ik heb wel eens alle kleinere spulletjes zoals kleine cakejes, fonteinen en pijlen al opgemaakt voor 12 uur, maar dat is me toen niet zo goed bevallen. De balans is dan toch een beetje weg na 12 uur en dat is zonde. Daarom stook ik nu ook deze uurtjes gewoon nog lekker wat kleine spul tussendoor. Bovendien misstaat een Popcorn Fountain in die uurtjes ook zeker niet, doet een tailcake het goed voor de afwisseling en kan de 3 traps Ghost King fluit single shot ook steevast op hele leuke en verbaasde reacties rekenen. Overmoeid blijf ik doorstoken, hen en weer rennen, de voorraad vuurwerk aanvullen. Zo af en toe buiten het zicht van de toeschouwers sprintend om iets wat ergens om de hoek af gaat te kunnen waarnemen. Het is genieten, intens genieten. Ook deze jaarwisseling krijgt weer als een hele prachtige een plaatsje in m’n geheugen.
De jaarwisseling van 22/23 was voor mij in meerdere opzichten een heel bijzondere. Ten eerste stonden er vanwege de verbodsjaren drie jaarwisselingen aan vuurwerkbestellingen op me te wachten. Ten tweede had ik voor mijn gevoel voor het eerst een échte pyromusical gepland staan. En tot slot, met de politieke situatie in Nederland was ik er vorig jaar alles behalve gerust op dat ‘legaal vuurwerk’ over 5 jaar nog een ding zou zijn. Waarom ik ‘over 5 jaar’ schrijf? Wie mijn verslag van vorig jaar gelezen heeft weet dat misschien nog. Wie het niet gelezen heeft: Ik ben op wereldreis! Samen met mijn vriendin wil ik in ongeveer 5 jaar tijd de wereld rondzeilen met onze eigen zeilboot. Onze droom achterna. Ik schrijf dit dan ook vanaf de boot, we zijn volgens planning halverwege augustus vertrokken en zijn inmiddels de Golf van Biskaje overgestoken. De afgelopen jaarwisseling voelde voor mij dan ook heel erg als de laatste op de traditionele Nederlandse manier.
Ondanks dat ik op dit moment dus geen weekactiestress, afhaaldagenplanning en vuurwerkshowschema heb, laat de vuurwerkhobby me niet los en zat ik in de tussentijd te broeden op wat ik toch nog qua verslag kon schrijven. De afhaaldagen heb ik al twee keer besproken. Van 2018 en 2019 zijn vrij uitgebreide topics te vinden. Met gebrek aan afhaaldagen in 2020 en 2021 is vorig jaar al alles voorbij gekomen over hoe vuurwerk mij door het jaar heen bezig houdt. In de diverse countdown topics heb ik daarnaast al een hoop kleinere verhaaltjes geschreven de afgelopen jaren. Maar wat toch altijd bleef knagen is een verslag van de jaarwisseling zelf. Er is zelfs al meerdere keren om gevraagd…
Hieronder inmiddels een groot deel van de avond, meer volgt
31 december, 17:00. Ik ben net weer wakker. Wakker ja, want ik heb even een uurtje geslapen. Ik was doodmoe. Vermoeider dan ik ooit ben geweest op 31 december. De afgelopen dagen waren druk. Te druk? Mwah, misschien. Maar na dit uurtje slapen, zo vlak voordat het allemaal echt gaat beginnen, ben ik er weer volledig bij. Man wat een energie, adrenaline en geluk stroomt er door m’n lichaam. Het staat op het punt om te beginnen! Nog een uurtje. NOG MAAR EEN UURTJE! Whoepwhoep.
Op vuurwerkgebied is alles klaar voor vanavond. Ook nog maar net trouwens, want vlak voordat ik net ging slapen heb ik pas de laatste hand aan de voorbereidingen gelegd. Het plan was weliswaar om een en ander veel eerder af te hebben. Maar je raadt het al, het duurde langer dan verwacht. Gelukkig wilden m’n moeder en vriendin nog even helpen net, en met vereende krachten is inmiddels alles uitgepakt, uitgestald en grijpklaar. Het is net een distributiecentrum, en vanavond zal de distributie vanuit de opslag naar de afsteekplaats (een trap af en de stoep over naar het veldje) met de tot in de puntjes verzorgde voorbereiding zeer soepel verlopen. Naast het voorbereiden van alle los te af te steken dingen is ook in de voorbereidingen voor de show erg veel tijd gaan zitten. De show die ik vanavond ga geven staat nu al 3 jaar in de planning. De eerste ideeën waren er al vóór de jaarwisseling van 2019, het vorige jaar dat we nog legaal mochten stoken. Die ideeën zijn in drie jaar tijd steeds verder gegroeid wat maakt dat er vanavond echt wel wat staat te gebeuren. Nog nooit eerder heb ik zo’n grote show in elkaar gezet. Om ook echt strak te kunnen timen heb ik 48 kanalen tot m’n beschikking. Niet met zo’n duur Cobra systeem of iets dergelijks, maar met 4 van die hele simpele 12-kanaals schietsysteempjes uit China. Ik dacht in eerste instantie dat de systeempjes elkaar zouden storen, op elkaar zouden reageren omdat ze praktisch hetzelfde zijn. Maar ik begreep van iemand dat ze toch allemaal hun eigen frequentie hebben en dus onafhankelijk te gebruiken zijn. Na uitvoerig ‘droog’ testen concludeerde ik dat dat inderdaad het geval is. Elke systeempje reageert netjes op z’n eigen afstandbediening zonder de andere systemen te storen. Het wordt dus wel goochelen met 4 afstandsbedieningen straks, maar ze zijn netjes genummerd dus dat moet goed komen. Ik heb uitvoerig gerepeteerd en ken elke noot van de mix uit m’n hoofd. Echt een mix is het niet trouwens, maar ik heb wel het een en ander geknipt en geplakt in de muziek om de tijdsduur een beetje te krijgen zoals ik die wilde. Vrij amateuristisch met moviemaker, maar het klinkt naar mijn eigen bescheiden mening best netjes.
Naast de voorbereidingen voor de show moest ook de rest van het vuurwerk voorbereid worden, en daar is dit jaar meer tijd in gaan zitten dan ooit. Met ophalen was het echt puzzelen in de auto. Ik was er al een beetje bang voor, maar het paste maar net aan. Nog nooit eerder heb ik zo veel vuurwerk opgehaald. En dan te bedenken dat er daarnaast ook nog best wat in huis lag van eerdere jaren, zelfs ondanks de twee verbodsjaren die we net gehad hebben. Je kan wel stellen dat ik een hamsteraar ben. Wat nog in huis was, was vooral het een en ander aan pijlen. Maar in de diverse dozen die ik open heb getrokken vond ik ook nog ook fonteinen en een aantal cakes. Zelfs nog een klein boxje, de Monster Ride van Wolff. Dat wat er al in huis was had ik al wel voorbereid, dus dat hoefde deze laatste dagen gelukkig niet meer te gebeuren. Het scheelde wat uitpakken, het scheelde het verwijderen van alle lontbeschermers (wat bij sommige vuurpijlen wel wat overtuigingskracht vereiste) en het scheelde het netjes rangschikken van de kleine spulletjes (voornamelijk heel erg veel categorie 1 spul) in een aantal dozen.
Bij al het nieuwe vuurwerk moest dat uiteraard nog gebeuren, en daar is heel wat tijd in gaan zitten. Ik concludeerde gisteren dat ik eigenlijk nog niet eerder compounds heb gehad, maar was erg blij dat ik er dit jaar een aantal van had. Dat scheelt toch wel een hoop tijd met doorlonten. Tegelijkertijd had ik ook wel ook nog meer cakeboxen dan ooit tevoren en samen met de uit te pakken cakes, fonteinen, grondbloemen en ander klein spul was ik wel wat lang bezig met alles. Misschien wel net iets langer dan me lief was. Dat heb ik nog niet eerder gehad. Ik heb de afgelopen dagen dan ook regelmatig gedacht aan een post die ik eerder dit jaar nog geplaatst heb, De stelling ’Meer is minder, of toch niet?’ kwam voorbij. En ik heb toen iets getypt over een omslagpunt. Tot een bepaald punt is meer vuurwerk ook meer plezier, maar vanaf een zekere hoeveelheid geldt het omgekeerde. De afgelopen dagen heb ik een paar keer gedacht: ‘meer dan dit moet het echt niet worden.’ Maar ondanks die gedachte was het was nog leuk. Wat zeg ik, het was fantastisch! Stressvol ook zeker, maar ach, een beetje stress houdt je scherp, houdt je alert en maakt dat je een en ander wat intenser meemaakt en je het je dus ook beter herinnert dan wanneer je er volledig rustig onder blijft. Althans, zo gaat dat bij mij.
Maar inmiddels is dus alles klaar en ook de stooklocatie is volledig voorbereid. Sinds jaar en dag is dat het grasveldje bij m’n ouders voor het huis. Echter hebben m’n ouders samen met een aantal buren bij de gemeente geregeld dat daar wat gezellige struikjes zouden komen. Toen ze me dat vertelden maakte ik me meteen zorgen. Komt dat dan nog wel goed met het vuurwerk? Waar moet ik het dan af gaan steken?? Op dat soort momenten besef ik me hoeveel m’n hobby voor me betekent. Als je eerste gedachte bij zoiets direct met de jaarwisseling te maken heeft, dan zit de passie toch wel diepgeworteld. Ik moet er dan ook niet aan denken dat m’n ouders zouden verhuizen. Wat verandert er dan ineens een hoop aan de oud en nieuw beleving. Als ik ooit nog eens een huis zou gaan kopen, en er mag nog vuurwerk afgestoken worden, dan is de aanwezigheid van een geschikte stooklocatie voor de deur toch wel een belangrijk punt waar ik op zal letten. De meeste mensen om me heen zouden me voor gek verklaren dat die paar uurtjes per jaar een belangrijke invloed hebben op zoiets groots als het kopen van een huis, maar hier op het forum zijn er vast een hoop mensen die snappen wat ik bedoel. Als ik soms hoor dat mensen een paar honderd meter heen en weer moeten lopen met hun vuurwerk, ik moet er niet aan denken… Door de geplante bosjes zag ik dit jaar het honderden-meters-lopen-scenario ook even voorbij komen in m’n gedachten. Wat moet ik nou met die stomme bosjes op dat grasveldje? Maar m’n ouders hadden me verzekerd dat het goed zou komen. En goedgekomen is het! Eerder vandaag zijn we samen het veldje opgestapt en vroeg m’n moeder: Waar wil je het vuurwerk hebben? Nadat ik aangegeven had wat voor mij de ideale situatie zou zijn greep m’n vader de schop erbij en stak zonder blikken of blozen een van de wat hogere struikjes die in mijn looproute stond uit de gemeentetuin. Die werd even in onze eigen voortuin geparkeerd zodat hij morgen weer netjes teruggezet kon worden. Stap twee was om een grote houten plaat bovenop wat lagere struikjes te plempen, precies daar waar ik het vuurwerk graag wilde hebben staan. ‘Die planten komen wel weer omhoog’ aldus m’n moeder. Een paar stevige stenen er bovenop zodat de struikjes voor vanavond in ieder geval omlaag zouden blijven en ineens was m’n ideale stooklocatie weer terug. Dankjewel papa en mama!
31 december, 17:00. In het komende uur gaan nog een paar dingen gebeuren. De vuurkorf moet aangestoken worden, er moet wat eten daarbinnen geschrokt worden en de eerste lading vuurwerk moet klaargezet worden in de garage.
De vuurkorf is inmiddels een van die tradities die er tijdens oud en nieuw zijn, net als de knakworstjes en brie in bladerdeeg, de bij de lokale molenwinkel gehaalde oliebollen en de zelfgebakken appelflappen. De vuurkorf geeft een heerlijke sfeer, geeft een fijne warmte als het buiten wat kouder is en geeft een mooie mogelijkheid om alvast van een deel van het vuurwerkafval af te komen. Om ervoor te zorgen dat dat verbranden van vuurwerkafval veilig verloopt ben ik altijd wel heel scherp op het volledig afgaan van een cake. Alles wordt nadat het af is gegaan gecheckt en de cakes waar onverhoopt een schot of rij is blijven zitten komen op een aparte plek te staan zodat ze niet per ongeluk in de vuurkorf kunnen belanden. Dat geeft van die vreemde situaties…
Eten, tja. Mijn trek ben ik nooit kwijt tijdens oud en nieuw, maar aan de tijd om te eten ontbreekt het me altijd. En daarom wordt de avondmaaltijd op 31 december altijd naar binnen geschrokt. Dan kan ik zo snel mogelijk weer door met de laatste voorbereidingen. Ook zit ik dan standaard op een andere plek aan de eettafel (net zo als trouwens de 2 dagen daarvoor). Waar ik normaal gesproken zit, zit ik volledig achter de tafel met m’n vader naast me, en vanaf daar kan ik maar lastig wegkomen. Als er buiten al regelmatig vuurwerk te zien is, is dat niet praktisch. Want bij de minste of geringste knal moet ik overeind kunnen komen en direct richting het geluid kunnen sprinten. Ja, ook nu ik inmiddels 27 ben. En dus zit ik op een hoek van de tafel waar niemand me in de weg zit als ik weg wil en vanaf waar ik zowel voor als achter het huis het raam in de gaten kan houden.
De voorraad vuurwerk staat standaard op de eerste verdieping van mijn ouderlijk huis, en wordt gedurende de avond in etappes door mij opgehaald en naar de aan het huis grenzende garage/schuur gebracht. Vanuit daar wordt alles dan weer een voor een richting het grasveldje gebracht en daar gestookt. Tot de voorraad op is, en dan stuiter ik de trap weer op en af voor de volgende lichting. Wanneer de eerste voorraad opgehaald wordt is afhankelijk van hoe laat we eten. Eten we om 5 uur, dan haal ik die na het eten op. Eten we pas rond half 6, dan gebeurt dat voor die tijd. Dit jaar eten we om 5 uur al en dus schuif ik dat eerst naar binnen, en dan is het tijd om een graai te doen in de voorraad. Ik loop de trap op, trek de deur open van een kamer die naar vuurwerkbunker ruikt en moet direct enorm glimlachen, net zoals elk van de ca. 1000 keren dat ik in de afgelopen drie dagen die kamer binnen ben gestapt. Wat is zo’n voorraad vuurwerk toch een prachtig gezicht. Het is echt niet normaal wat hier staat. Waar ik jaren terug op basis van de collectiefoto’s nog iedereen voor gek verklaarde die het vuurwerk over een paar meter breed tot hoofdhoogte gestapeld had ben ik nu zelf een van die gekken. Wat er zoal tussenstaat?
In ieder geval een karton Decibell. Dat karton is begonnen als een losse cake die ik al in 2020 bij Vuurwerk Huizen besteld had, maar is vorig jaar vanwege een prachtige aanbieding aangevuld tot een volledig karton. Een volledig karton van iets bestellen heb ik nog niet vaak gedaan. Ik denk dat dit pas de tweede keer is, de eerste keer was een paar jaar terug met de Burning Horse van Zena. Die 4 cakes zijn toen wel verspreid over 4 jaarwisselingen, maar deze 8 Decibells gaan vanavond allemaal in 1 x de lucht in. Dit was overigens voor het eerst in lange tijd dat ik weer in Huizen langs ben geweest. Die hadden in 2020 vlak na de jaarwisseling nog de 2018 versie van de Secret Salute staan. Daar wilde ik er toch wel heel graag 4 van hebben omdat dat echt een topbatch was en zo werd een tripje naar Huizen een feit. Daarnaast maakte de rest van de prachtige aanbiedingen en goede service daar dat ik heel blij ben dat die winkel weer op de route zat. Als bedankje voor het laten staan van de bestellingen kreeg ik zelfs nog een mooi cakecadeautje van Patrick, en tijdens het afhalen heb ik nog dankbaar gebruik gemaakt van een last minute freakactie op de 1,2” Ultimate Chry.
Naast de gewone Secret Salutes vallen ook de finale edities daarvan op. 3 stuks heb ik ervan. 2 voor in de show vanavond. En de derde? Uhm, tja, iets met een bruiloft in 2023… Ssst, niet verder vertellen… Die finale editie is toch wel een prachtig ding, alleen de lancering van de schoten is al prachtig, maar het geweld wat er vervolgens in de lucht ontstaat is zeker finalewaardig. Deze finale edities komen bij de Outlets in het hoge noorden vandaan. 2 uit Haulerwijk, eentje uit Joure. Vanwege het wisselende assortiment in de diverse Outlet winkels heb ik maar besloten om naar twee van de winkels te gaan. Joure ligt voor mij toch op de route naar Haulerwijk. Wat een luxe om bij twee winkels van het vuurwerkaanbiedingenwalhalla van Nederland te kunnen shoppen. Althans, zo voelt dat voor mij toch wel een beetje. Het hele jaar door goede prijzen, unieke uitlopende producten en fantastische weekaanbiedingen. Vuurwerk Outlet Groningen was de eerste freakwinkel waar ik ooit, toen nog met de trein, heen ging. Sinds dat eerste jaar is een bezoekje aan een of meerdere van de Outletwinkels vaste prik. Meestal is Haulerwijk dan de eerste winkel die er op de eerste afhaaldag gepland staat. Dan is de grootste lading vuurwerk ook maar zo snel mogelijk binnen! Met de 1,2” Bad #ss Box die bij die grote lading zal ben ik misschien nog wel het meest blij van alles, wat een brute bak is dat.
Verder ben ik heel blij met veel van de wat kleinere cakes, fonteinen en hebbedingetjes. Zo heb ik van eerdere jaren nog Sirens en Sirens Salvo over, zijn er veel Jellybean Fountains aanwezig en staan er diverse trucks te wachten. Twee keer de Hummer van Lesli, twee keer de F1 truck van Lesli en 3 maal de F1 Truck van Schuurmans. De eerste vier komen bij een winkeltje in Drachten vandaan waar ik nog niet eerder was geweest maar speciaal langs ben gereden voor die trucks. Ook vond ik daar nog de prachtige nostalgische Zimne Ogni sterretjes, voor maar 10 cent per doosje. Altijd leuk om zo’n verrassing tegen te komen. De drie Schuurmans F1 trucks komen uit Almere Haven, een winkel waar ik sinds jaar en dag heel graag kom, al is het alleen maar om ff met Dennis te kunnen kletsen. Naast de F1 Trucks komen daar ook nog twee Snowman Fountains vandaan, 2 Popcorn Fountains, vanalles en nog wat aan cakes en 3 maal een oud assortimentje van Schuurmans, de Imperial Box 200. Met daarin 1 van mijn favoriete cakes en 1 van mijn favoriete fonteinen. De twee andere cakejes die in het assortiment zitten stellen 10 keer niets voor, maar voor een leuk prijsje vond ik dat niet zo’n probleem. Dennis heb ik tijdens de afhaaldagen wel even laten weten dat ie me de komende jaren niet gaat zien, zodat ie zich volgend jaar geen zorgen gaat maken als ie geen bestellingen van mij voorbij ziet komen. Daar zie ik hem nog wel voor aan, zo betrokken als hij is met z’n klanten.
Kortom, aan de leukheid van het vuurwerk zal het in ieder geval niet liggen vanavond! Aan de hoeveelheid ook niet… Ja het is wat uit de hand gelopen (of zoals m’n vrienden zeiden toen ze het zagen staan ‘Je bent KNETTERGEK!’. Maar er iets niets mooier dan wanneer je hobby lekker uit de hand loopt. Selecteren wat er als eerste afgestoken moet worden is dan echter wel wat lastiger, maar de opening heb ik al bedacht. Dat wordt de Dream Chaser van Cafferata. De actiebox die dit jaar voor een spotprijs te krijgen was. Ik koop zelden iets puur omdat het echt heel goedkoop is, maar bij deze box kwam ik wel in de verleiding. Echter was ik over de beelden ook zeer te spreken, en dat gaf de doorslag. Voor deze prijs, met effecten die me voor het overgrote deel aanspreken, ik kon hem niet laten staan. Dat betekende wel dat er nog een extra winkel aan de toch al grote lijst met winkels toegevoegd werd, want geen enkele van de winkels waar ik al besteld had was Cafferatadealer. Maar ja, een extra winkel op de lijst vind ik alleen maar leuk, en dus heb ik dit jaar voor het eerst een bezoekje gebracht aan Viper Vuurwerk in Almere. Een klein winkeltje wat normaal gesproken blijkbaar heel veel drinken en drank verkoopt, maar met oud en nieuw een mooie extra verdienste haalt uit de verkoop van vuurwerk.
Naast de Dreamchaser probeer ik een representatieve selectie te maken uit wat er staat. Dus een aantal fonteinen, diverse kleine cakes en 1 of twee grotere cakes. Ik kan m’n aandacht er lastig bijhouden terwijl ik de spulletjes uit sta te zoeken want buiten klinkt al regelmatig geknal. Ik besluit niet te moeilijk te doen, pak de eerste paar dingen die binnen handbereik staan en kom stampvoetend onder het gewicht van de doos die ik zojuist gevuld heb de trap weer af. M’n vader houd de voordeur voor me open en ik loop in een soepele beweging door de garage in. Daar laad ik de doos leeg op de tafel die klaar staat voor het vuurwerk. Naast dat wat ik net opgehaald heb staan diverse dozen en doosjes met klein spul al klaar, zodat iedereen die aanwezig is of aan komt waaien lekker wat kan pakken om zelf af te steken. Om dat veilig te laten verlopen liggen er ook een stuk of 35 vuurwerkbrillen klaar (ook voor het publiek tijdens de show straks), genoeg aansteeklonten voor 4 jaarwisselingen en een bonte verzameling aan stormaanstekers. Achterin de garage bedekt een grote deken iets groots met wat onregelmatige vormen, het is de show die klaarstaat voor straks.
31 december, 17:50. Ik houd het niet meer. Alles is er klaar voor, de vuurkorf brandt, het vuurwerk staat in de garage. Er moet wat afgestoken worden! Ik gris wat grondbloemen uit een bak waar er zeker 500 in zitten, neem een aansteker mee en daar gaat het eerste lontje. Hoewel de lontjes van dit kleine spul nooit met zo heel veel voldoening branden, blijft het een prachtig proces. De grondbloem ligt stil op de grond, het lontje brandt, verdwijnt de grondbloem in en twee tellen later spuit er prachtig gekleurd vuur uit het eerste stukje vuurwerk van de avond. De volgende grondbloemen volgen in hoog tempo daar achteraan en een rookwolk vult de straat. Er was veel wind voorspeld, maar het valt hier gelukkig alles mee. Prachtig vuurwerkweer. De rook blijft net genoeg hangen om er nog even van te genieten, maar is ruim op tijd weg om niet het zicht in de hele straat te belemmeren. Na de grondbloemen is er alvast een klein fonteintje aan de beurt. Daar heb ik er nog zat van na de Cat. 1 gekte van de afgelopen twee jaar.
31 december, 17:58. Ja het is tijd! Ik schreeuw, onnodig hard en buitenzinnig enthousiast, in de rondte dat het gaat gebeuren, het eerste echte vuurwerk van de avond! Ik pak de Dream Chaser in m’n armen, loop over een strookje grasveld, tussen een rij bosjes door, en plemp de box bovenop de plaat die we klaargelegd hebben. De stenen op de plaat gebruik ik om de box nog eens extra vast te zetten. Even goed om me heen kijken. Ja, de kust is veilig. Geen honden in de buurt, de aanwezige toeschouwers (nu nog beperkt tot ons eigen gezin) hebben allemaal een vuurwerkbril op. Fik d’r in! Een klik op de stormaansteker. Een vonkje ontsteekt het gas wat uit de opening spuit, een geel/oranje vlam licht de directe omgeving iets op.
31 december, 18:00. De vlam bereikt het lont van de box. Vonken spuiten in de rondte. Het brandende stevige lont geeft me een hoop voldoening. Ik maak dat ik weg kom, vanaf de plaat, tussen de bosjes door, een klein strookje gras over, om me vervolgens bij het publiek te voegen. Ik draai me om, zie een heel klein rookwolkje tussen de bosjes van het lont en glimlach. Met dat ik dat doe schiet de eerste rij bombettes de lucht in. Op comfortabel hoogte knallen ze uit elkaar en zoals altijd met de eerste knallen van de avond klinkt het gigantisch hard. Prachtige kleuren vullen de lucht en ik krijg voor mezelf nog maar weer eens bevestigd waarom ik van deze hobby houdt. Dit is prachtig, dit is een van de mooiste dingen van de wereld. De rest van de box volgt en hij presteert boven verwachting goed. Prachtige rode ghost effecten, fluiters, geknetter, geglitter, W shape, I shape, wat een mooie opening van de avond. Ik kan een kleine ‘woehoe!’ niet onderdrukken na afloop van de box. Ik voel alle spanning van de afgelopen dagen van me afglijden en loop direct loop ik de garage in om het volgende stukje vuurwerk te halen. Dit gaat een fantastische avond worden!
UPDATE 1
Dan nu kiezen wat ik als volgende af ga steken. Het is eigenlijk nooit heel moeilijk in het begin van de avond. Net zoals de andere jaren laat ik mij het eerste half uur meestal leiden door nieuwsgierigheid. Cakes, fonteinen en kleine spullen die ik nog niet eerder gehad heb komen dan aan bod, en ook deze avond is het niet anders. Er zijn een aantal dingen waar ik enorm benieuwd naar ben en ik zie dat daar onbewust al veel van meegenomen heb net in de eerste lichting. De Vermillion Bird van Pangu, de Popcorn Fountain van Vulcan, de Julliet uit de Ferro lijn. Eerst maar eens die Vermillion Bird, een dikke 36 schots cake. Na de mooie opening heb ik nog wel behoefte aan iets van groter kaliber. Ik heb er geen straatbeelden van kunnen vinden, maar van z’n broertje de Azure Dragon weet ik uit ervaring dat die erg dik is en dus kan deze ook nooit tegenvallen. Ik ren (aan lopen doe ik eigenlijk nooit op oudejaarsavond dat kost me veel te veel tijd, tijd waarin ik ook vuurwerk af had kunnen steken) met de cake in m’n ene hand en een aansteker in de andere naar de afsteekplaats. Gras, bosjes, plaat. Aansteker, vlam, lontje, vonken. Terugrennen. En daar gaat ie! De lancering van het eerste boeket geeft al een flinke klap en het boeket wat zich vervolgens in de lucht aan ons presenteert komt ook vanuit een lekkere burst tevoorschijn. De lucht is goed gevuld, uitstekend voor een 25 mm bombette. Het duurt een fractie van een seconde en dan komt het volgende schot. Op heel rustig tempo schiet de cake 1 voor 1 zijn schoten de lucht in. Het is niet de meest spectaculaire pot die er is, maar ik kan er lang van genieten en dat doe ik dan ook! Een geslaagd vervolg op de mooie opening.
Door naar de volgende, nu een klein cakeje, de Julliet. Een klein rond cakeje, wat volgens mijn informatie fish effect zou moeten, een effect wat ik erg kan waarderen. Het zal niet veel voorstellen uit dit klein kaliber cakeje, maar fish is fish. Je ziet het nou eenmaal niet veel. Opnieuw ren ik naar de afsteekplaats. Even vastzetten met wat stenen. Voor de eerste kleine cake van de avond staat er meestal nog niet genoeg leeggeschoten spul om hem mee vast te zetten. Later op de avond raak ik de stenen niet meer aan en schuif ik alles simpelweg tussen wat er al staat en kan het geen kant meer op. Maar nu dus nog even zo. Ai, ik heb het lontje precies achter een steen gestopt. Dat is niet handig. Even bijdraaien, ja, zo gaat het beter. De aansteker komt erbij, het lontje ontsteekt vlot en ik ren terug. Het eerste schot. Blauwe sterren. Leuk, maar nog niet waar ik naar op zoek ben. Het tweede schot. Een crackling boeketje. Het stelt niet veel voor, maar het is toch mooi, vuurwerk is vuurwerk. Het derde schot. Ja! Fish! Een stuk of 6 visjes zwemmen kort door de lucht. Er volgen nog 7 schoten waarvan 2 met fish. Het potje voldoet aan m’n verwachtingen. Die waren laag, maar voor €7,50 voor twee stuks is de prijs/kwaliteit verhouding dik in orde.
Dan nu de Popcorn Fountain! Ik heb er over nagedacht om er een stuk of 10 van aan te schaffen en die allemaal tegelijk af te steken. Dat geïnspireerd op een filmpje van een medeforumlid die er geloof ik een stuk of 15 tegelijk in de straat had staan. Wat een prachtige beelden leverde dat op. Maar daarvoor waren ze me toch iets te prijzig en dus is het bij twee gebleven, die gewoon lekker per stuk gaan. Ik ren weer richting het veldje maar stop nu een stuk eerder. Fonteinen kunnen altijd wel wat dichterbij staan. Fik erin, het lontje snelt zich richting het kruit, brand onderweg daarheen een gat in het papier wat boven de fonteintubes zit en bereik al snel de eerste buis. Een flinke cracklingwolk spuit omhoog. Ik ben onder de indruk, dit ziet er echt goed uit en maakt een heerlijk kabaal. Maar ik weet dat er nog meer gaat komen. Na een seconde of 20 is het zover en verandert het soort crackling. Van een fel maar compact geknetter gaat de fontein over naar een wat voller een veel grootser geraas waarbij de sterrenwolk nog een aantal malen groter wordt. Oei, hij staat misschien toch wel wat dichtbij zo, deze fontein, maar de vonken vliegen ons nog niet om de oren, dus dat gaat wel goed. Met glinsterende ogen sta ik te kijken naar de fontein en als ie afgelopen is kijk ik triomfantelijk in de rondte. Ik zie de rest ook blij en tevreden kijken. Deze is voor herhaling vatbaar. Komt dat even goed uit dat ik er twee besteld had, later op de avond mag deze nog een keer schitteren in de straat. Eens even kijken, wat heb ik verder nog meegenomen?
Ik pak er een cakeje bij uit het Imperial 200 assortimentje, een van die cakejes waarvan ik eigenlijk al wel weet dat het 10 x niets is, maar ja, ze moeten toch op. Met het kleine cakeje, waar volgens mij maar 4 schoten uit gaan komen, ren ik naar de afsteekplaats. Klem zetten, klik, vlam, lontje, vonken, terugrennen. Het eerste schot gaat de lucht in. Ondanks mijn lage verwachtingen kijk ik vol interesse naar wat er zal gaan gebeuren. KNAL! Een toch wel erg leuk boeketje ontvouwt zich in de lucht. Het is niet spectaculair groot, maar de kleuren zijn eigenlijk wel heel mooi. POF! Het tweede schot gaat de lucht in. KNAL! Opnieuw geniet ik ervan. Het is net wat anders dan het eerste schot maar ook weer erg leuk. Het derde en vierde schot zijn ook weer net wat anders dan de eerste twee schoten en al met al ben ik toch positief verrast. Leuk!! Dan ben ik ook wel heel benieuwd naar dat andere cakeje uit het assortiment waarvan ik 30 seconden terug nog niets verwachtte. Gelukkig heb ik die in dezelfde lading vuurwerk meegenomen en ik pak hem er snel bij. Rennen, plaat, vlam, vonken, terugrennen. Dit cakeje heeft wat meer schoten, eens kijken wat er gaat gebeuren. POF! Het eerste schot gaat omhoog en wordt gevolgd door nog een handjevol schoten. WAUW! Ook dit is eigenlijk wel een leuk cakeje, nog veel leuker dan die vorige. Gaaf zeg, maar goed dat ik er nog meer van heb! Eigenlijk kun je het beste maar niets verwachten van een stuk vuurwerk, dan ben je er altijd verbaasd over. Echter kan die verbazing ook met teleurstelling gepaard gaan, en in dat opzicht is het voor de grotere uitgaven toch maar goed om van tevoren een idee te hebben.
De volgende cake was zo’n wat grotere uitgave, met €30 toch een van de duurste die cakes die ik heb. Van deze cake heb ik een idee, en ik verwacht er veel van! Ik pak de Fireball Xtreme uit de klaarstaande voorraad. Een dikke 19 schots 30 mm cake, die al jarenlang op m’n verlanglijst stond. Dit jaar is hij er dan toch eindelijk bij, en ik ben razend benieuwd. Op het productfilmpje ziet hij er fantastisch uit en als hij maar de helft doet van wat daarop te zien is dan ben ik tevreden. Gekleurde fish-effecten zouden er uit deze cake moeten komen. Fish is dus een van mijn favoriete effecten, maar anders dan witte fish heb ik nog nooit in de straat gehad. Ik doorloop het ren-aansteek-terugren ritueel en glimlach m’n tanden bloot als kort daarna de eerste school visjes door de lucht zwemt. Deze zijn nog wit, maar het is een mooi vol boeket en vol verwachting wacht ik het volgende schot af. JAA! Groene fish! ‘Wauw!’ mompel ik hardop tegen mezelf. Het derde schoot. WOEHOE! Rode visjes gaan alle kanten op. ‘WAUW!’ zeg ik nu niet meer alleen tegen mezelf maar ook tegen iedereen die het wil horen. Jubelend sta ik naar de rest van de cake te kijken. Wat gaaf zeg, wat een mooi effect. Het finalesalvo brengt alle 3 kleuren tegelijk naar de hemel en een JIIHAAA klinkt door de straat als het laatste visje verdwenen is. Ik ben gelukkig.
Tijd voor wat kleins. Iets wat ik nog niet gehad heb. Een Sparky! Daar heb ik er in totaal 24 van dus daar kan ik wel eens aan beginnen. Ik vis er een uit de voorraad kleine spullen en zet hem midden op de stoep neer. Het is een fonteintje, maar met een verrassing. Ik heb in de tussentijd een aansteeklont opgevist en druk het gloeiende eindje ervan tegen het begin van het lontje. Even blazen, vonken! Al snel komt een klein fonteintje voorzichtig omhoog. Ik heb wat hoge verwachtingen geschept bij m’n vader, zusje en vriendin en hoor ze wat teleurgesteld reageren. Maar dat verandert al snel! ‘Hihihi’ ‘O wow’ en ‘Haha’ klinkt het bij m’n zusje, vriendin en vader als het kleine fonteintje ineens een serie grondbloemetjes uit begint te spuwen. Prachtig! Niet zo mooi als de Proline Mini van jaren terug, maar een erg leuke vervanger. Dat smaakt naar meer, meteen de volgende er maar achteraan!
Als ook die z’n trucje gedaan heeft en we er opnieuw erg van genoten hebben gaat de voordeur open. Het is m’n moeder die, gehuld in warme broek, extra vest, winterjas, dikke sjaal en muts, naar buiten stapt. Ah, die komt dus ook een tijdje meekijken! Dat betekent dat er groots uitgepakt moet worden. M’n moeder krijgt het altijd sneller koud en is dus nooit de hele avond buiten, maar als ze er is dan moet natuurlijk het leukste vuurwerk voorbij komen. Nog voordat ze de voordeur achter zich dicht heeft kunnen doen, duw ik die alweer open en snel ik me naar de voorraad. Eens kijken, dat gaat mee, die moet mee, die kunnen ook niet ontbreken en dan kan dat ook nog wel mee. Met een goed gevulde doos ga ik weer naar beneden. Maar eens beginnen met een mooie fontein. Groots uitpakken betekent in dit geval dus niet direct dat het ook echt groot moet zijn, groots uitpakken betekent voor mijn moeder dat ik de allerbeste kleine producten tevoorschijn haal. Een fontein die al jarenlang mijn favoriet is en waar ik nog altijd geen genoeg van kan krijgen gaat op een speciaal voor de fonteinen gemaakt plateautje, waar ik trouwens de rest van de fonteinen deze avond ook vanaf afgestoken heb. Een fontein een metertje boven de grond zetten maakt dat alle sterren een stuk langer in de lucht kunnen blijven branden en geeft een fontein een veel grootser effect. Voordat ik deze fontein neer kan zetten veeg ik eerst nog even een paar andere fonteintjes en wat Crackling Bullets van het plankje. Ze vallen op de grond bij de rest van het kleine grut. Een klein popje komt uit een van de Crackling Bullets. Blijkbaar heeft de beweging een crackling balletje en iets wat nog nagloeide met elkaar in contact gebracht.
Lont, blazen, vonkjes. De fonteinen staan dichterbij en dus kan ik rustig teruglopen. Ik voeg me bij het gezelschap en we bewonderen de langdurige fontein. Witte bloemetjes vergezeld door groene en gele balletjes, gouden glitters omringd door rode en paarse vonken, fel witte sterren. Het riedeltje herhaalt zich in zo’n 2 minuten tijd 3 keer. Prachtig, ik ben er even stil van. Heel even maar, want we moeten door naar het volgende item! Het is de Hummer truck van Lesli. Die komt op de grote tegels in de voortuin te staan zodat hij zoveel mogelijk ruimte heeft om soepel zijn ding te doen. Het lontje gaat aan en verdwijnt naar binnen. Spanning… Niets. Heel even denken we dat hij het niet doet, maar dan begint een enorm spektakel! Er gebeurt van alles. Er komen overal vonken vandaan, een deur van de hummer vliegt open en er komt een tolletje uit, bij begint te rijden, het reservewiel wat achterop zit blijkt een tolletje te zijn en vliegt er ineens vandoor. We staan met steeds groter wordende verbazing te kijken en dit keer ben ik na afloop niet eens de meest enthousiaste. Hoewel het enthousiasme er bij mij vanaf spat overtreft m’n moeder het. We zijn het er allemaal roerend over eens dat dit de allerbeste rijdende vuurwerk is wat we ooit gehad hebben. Maar dat betekent niet dat we er nu genoeg van hebben gehad. Tijd voor de F1 Truck van Lesli. Ik vermoed dat die hetzelfde doet als die van Schuurmans, die heb ik al meerdere keren gehad, maar dat gaan we ontdekken. Lontje, vonken, afstand. Het lontje gaat de truck in. Licht gepruttel ergens binnenin. BAAMMM!! Met een gigantische klap knalt het geheel uit elkaar. Onderdelen van een formule 1 wagen verspreiden zich door de voortuin. Een wieletje rolt een heel eind weg. Hmm, dat ging niet helemaal zoals bedoeld… We kunnen er wel om lachen, onverwachts was het effect zeker. Maar enigszins schrikbarend toch ook wel. Nou, dan de truck van Schuurmans maar. Hij komt op de plaats te staan waar net alles fout ging. Hopelijk doet deze het beter. Ik steek hem aan. Het lontje gaat naar binnen. Ja! Er gebeurt weer van alles. Een fontein bovenop de stuurcabine, een spurt vuur uit de uitlaat, de wagen rijdt een meter vooruit. De achterklep van de oplegger gaat open, een nieuwe spurt vuur maar de racewagen die zich in de truck bevindt blijft hangen! Onee, ook deze gaat niet zoals hij hoort. Het wagentje pruttelt verder, terwijl het nog half in de truck zit. Helaas, een kleine anticlimax maar wederom hebben we eigenlijk enorm genoten. Het blijft heerlijk om zo met z’n allen naar een klein stukje vuurwerk te kijken en samen te hopen dat het mooie dingen gaat doen. Nou, dan nog maar even een losse F1 wagen en een tank om het af te leren.
Gelukkig doen die allebei wat ze horen te doen. De F1 wagen rijdt een stuk voor- en achteruit. De tank verplaatst zich slechts een over een kleine afstand, maar dat doen ze allemaal. Een tank is nou eenmaal niet zo snel als een F1 wagen. Ik haal nog een paar extra mooie producten tevoorschijn. Als alles wat ik deze ronde voor m’n moeder uitgezocht heb op is verdwijnt ze weer naar binnen, vermoedelijk om straks weer naar buiten te komen met een schaal warme oliebollen, bladerdeeghapjes of andere lekkernijen. In de tussentijd stoken we lekker door. Regelmatig verdwijn ik even naar binnen om de voorraad weer aan te vullen. Een heerlijke mix van grote cakes, kleine cakes, vuurpijlen, fonteinen en allerlei andere dingen komt voorbij. Crackling Bullets zijn ook in grote getallen aanwezig en dus komen die regelmatig voorbij. Per stuk, per 2 of 3, en een paar keer met 10 op een rij. ‘Drie, twee, een, GO!’. Allebei met een categorie 1 fakkeltje in onze hand lopen we zo snel mogelijk langs de rij klaarstaande Crackling Bullets. Het gaat soepel, we missen er maar twee onderweg. BOF, BOF, BOF! doen de Crackling Bullets. De eerste lancering klinkt als als we net een beetje afstand hebben genomen. De andere 7 komen er in hoog tempo achteraan en de straat vult zich met een enorm kabaal en een gigantische crackling wolk. GGRIEWUSSSCH, GGRIEWUSSSCH, GGRIEWUSSSCH. Ik weet na zoveel jaar Crackling Bullets inmiddels wat ik kan verwachten, maar het blijft heerlijk lawaai.
Dan nou maar weer eens een cake. Nu mijn eerste nieuwsgierigheid naar nieuwe producten is getemperd merk ik dat m’n focus begint te verschuiven naar producten waar ik er meerdere van heb. Ik haal dus wat spullen op die ik dubbel heb. Een Blue Camuro van Lesli, een Monster Ride van Rubro, het klein X46 cakeje van Cafferata. Ook de Shape Shifter van Evolution gaat mee. Je kan wel stellen dat vrijwel elke leverancier vertegenwoordigd is in de collectie. Achtereenvolgens komen vervolgens de diverse cakes voorbij, afgewisseld met de nodige fonteinen, grondbloemen, vuurpijlen en single shots. De Blue Camuro gaat op de plaat. Het bekende riedeltje van aansteken, rennen, omdraaien. Ja, hij is inderdaad prachtig! Gigantische boeketten worden uit de 30 mm tubes omhoog geschoten en de lucht vult zich met gouden kronen. De Monster Ride van Rubro volgt. Een bekende topper die ook deze keer niet teleurstelt. Een paar single shots tussendoor, wat hebben we nog? Eerst maar eens een Big Basterd. Toch wel erg leuke dingen. Even stabiel neerzetten, lontje van van het buisje afbuigen. Aansteeklont erbij. 7 seconden later komt de bombette omhoog om 15 meter boven ons tot een gigantisch blinkboeket tot ontploffing te komen. Genieten. Dan een Ghost King, een super uniek product, namelijk een single shot met een drietraps fluit. Daar een paar jaar terug 20 pakjes van halen was een van de betere ideeën in mijn vuurwerkcarrière. Neerzetten, aansteken. PFFFIIIIEEEEUUUUUWWWW, PFFIIIEEEUUUWWW, PFIIEEUUWW klinkt het terwijl een klein lichtkogeltje steeds hoger de lucht in gaat. Hiermee kan ik standaard rekenen op leuke reacties, maar ook op een glimlach op m’n eigen gezicht. Door naar de X46. Een van de kleinste cakejes die ik heb, maar wel de beste formaat/kwaliteit verhouding. Dit kleine cakeje ploft op vrij lage hoogte en met een enorme burst, wat samen tot een indrukwekkend geheel leidt. Rennen, neerzetten, aansteken, terugrennen. En daar gaat ie! Het is genieten als vanouds, want deze zit al heel wat jaren in de collectie. Eens kijken, wat nu? Ja, de Orc! Dat moeten super dingen zijn maar ik heb ze deze avond nog niet geprobeerd. Eens zien wat daar uit komt. Ik zet hem neer daar waar ik de fonteinen ook afsteek. Aansteeklontje er tegenaan, stukje naar achteren. Het lontje verdwijnt in het kleine maar zware buisje. GRWOESCHHHH! WOW! OEPS! Die stond misschien iets te dicht bij. We worden ineens aan alle kanten omringd door geknetter. WAT EEN DING! Geniaal, maar volgende keer iets meer afstand nemen… Door naar de Shape Shifter. Ik loop de garage weer in. M’n hand strekt zich al uit naar de Evolution cake, maar m’n oog valt op de doos met vuurpijlen. Oké dan, eerst daar maar eens een graai in doen! Gewapend met vijf pijlen kom ik de garage weer uit. Over het gras, tussen de bosjes door, naar de plaat en daar gaan de pijlen in de parasolvoet die naast de plaat in de bosjes geplempt is. Eens kijken hoeveel ik er tegelijkertijd de lucht in krijg. Ik doe m’n best maar kom niet verder dan 2. Ach, geen probleem. Terwijl ik terugloop stijgt de eerste met een luid gekrijs op. De Asian Thunder Rocket komt met een flinke knal tot ontploffing en laat een leuk rood boeketje zien. Tijdens de knal kiest een pijl uit een of ander simpel assortiment het luchtruim. Er volgt een wat teleurstellend plofje… Snel door naar de laatste drie! Ik krijg ze deze keer alle drie tegelijk aangestoken en een Rocket Boom pijl volgt een tweede Asian Thunder en een Sky Alert III pijl. De schreeuwende Asian Thunder knalt als eerst. Hij is weer leuk, deze keer met geel boeket. De Rocket Boom volgt vlak daarna en toont ons een super perfect ronde ring aan gouden staarten met een groene pistil in het midden. De Sky Alert III pijl klimt door naar wat grotere hoogte en dat is maar goed ook, want op de knal die volgt vult de hele lucht zich met groene en paarse effecten, bijna ons volledige beeld vullend. Wat zijn het toch ook topdingen.
Is nu de Shape Shifter aan de beurt dan? Ja! Kom maar op. Ik heb hem een paar jaar terug gehad en toen viel hij me wat tegen, maar om een of andere reden kon ik het niet laten om hem dit jaar toch weer te bestellen. Misschien dat ik een wat mindere batch had de vorige keer, en ik wilde dit effect toch wel heel graag nog een keer goed in de straat hebben. Mijn hand strekt zich voor de tweede keer uit richting de cake en bereikt hem dit keer ook daadwerkelijk. Gewapend met cake en aansteker ren ik de garage uit richting het grasveld. Onderweg daarheen laat ik een voorbijganger die over de stoep ons huis passeert schrikken door die bijna omver te lopen. In m’n verdere sprint verontschuldig ik me door luid ‘Sorry!’ te roepen. Grasveldje, bosjes, plaat. Ik zet de cake neer en wacht even tot de voorbijganger een eindje verderop is om hem niet nog meer de stuipen op het lijf te jagen. Dan kan de fik erin. Ik ren terug, draai me om. Daar gaat ie! Het eerste schot gaat omhoog, de sterren komen uit de bombette tevoorschijn… …en veranderen vervolgens prachtig van kleur! JA! De colourchange komt dit keer prachtig tot z’n recht. Gele sterren veranderen in rode sterren. Een volgende schot. Groen verandert in paars. Nog een schot. Geel naar oranje. Het is 19 schoten lang een prachtig schouwspel en ik geef mezelf een complimentje. Goed gedaan Niels, om deze toch nog een tweede kans te geven.
Zo, eens even kijken naar de tussenstand. Er is inmiddels een gigantische berg vuurwerkafval ontstaan rond de afsteekplaats. Tijd om er wat van naar de vuurkorf te brengen. Ik laad m’n armen vol met cakes en loop richting het heerlijk brandende vuurtje. De eerste twee cakes kunnen er wel vast op. Even checken, ja, ze zijn leeg. Ik leg ze bovenop de houtblokjes en binnen no time staan ze in lichterlaaie. Het vuur groeit even flink. Snel zullen alleen de kruitstoppen nog over zijn. Als ik nu al zo’n berg afval heb dan zal het ook al wel opschieten met de tijd, en moet ik zo iets met de show gaan doen. Eens kijken hoe laat het is. Ik vraag het aan m’n vriendin. ‘Kwart voor 7’ luidt het antwoord. ‘Kwart voor 7 nog maar?’ Het antwoord stemt met bijzonder positief. Zoveel lol in zo’n korte tijd, ik heb het gevoel alsof er al minimaal twee keer zo veel tijd voorbij zou moeten zijn gegaan. De tijd vliegt als je het leuk hebt, maar vandaag blijkbaar even niet. Vandaag lijkt de tijd even rustig aan te doen. In tegenstelling tot de tijd ben ik nog steeds alles behalve rustig. Alles wat ik tot nu toe gedaan heb, en vanavond nog ga doen, doe ik op topsnelheid. De trap op en af gaat vanwege het tempo gepaard met flink gebonk op de treden. M’n vader maakt zich elk jaar zorgen of de trap het wel houdt, maar het gaat tot nu toe altijd goed. Het neerzetten en weglopen van af te steken producten gaat in volle sprint. Nou, laten we daar nog maar even mee doorgaan dan! M’n oma kan ook elk moment komen om het basisgezelschap van vanavond compleet te maken en dan moet er natuurlijk wel vuurwerk te zien zijn op het moment dat ze aankomt. STOKEN!!!!
Update 2
31 december, 19:45. M’n oma is inmiddels aangekomen en staat al even mee te genieten. M’n vriendin komt naar me toe. ‘Nog een kwartiertje, dan is het 8 uur! Misschien moet je de show even gaan voorbereiden.’ Ze heeft gelijk, het is bijna 8 uur, maar eerst moeten de laatste dingetjes die ik opgehaald heb nog even op! Dan de show maar iets later. Dan is iedereen die wil komen kijken ten minste op tijd. Voor nu wil ik nog een paar kleine cakejes afsteken. Daar geniet ik eigenlijk net zo veel van als van de grote cakes en boxen. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar het is de balans in de collectie die maakt dat het genieten optimaal is. Alleen maar grote cakes is minder leuk, alleen maar boxen is minder leuk, alleen maar kleine cakes is het ook niet. Het is de mix die maakt dat ik overal optimaal van kan genieten. Althans, dat is het voor mij. Anderen zullen het vast anders zien, maar voor mij is het zo perfect. De Juggling Bouncer is de eerste van de kleine cakes die ik nog even af wil steken. 15 schoten, een een aantal wat je niet vaak tegenkomt. Met de cake in m’n handen ren ik richting de afsteekplaat. De voetjes die er onder zitten klap ik niet eens uit. Ik zet de cake gewoon lekker klem tussen de grote hoeveelheid al afgestoken spulletjes, die kan geen kant meer op. Aansteker, lontje, vonken, rennen en daar gaat het eerste schot! Het is een lekker langdurig cakeje, ondanks het lagere aantal schoten. Kleine crackling boeketjes worden afgewisseld door toch best wel langdurige crackling staarten en enkele tientallen seconden lang is de lucht constant met een knetterend geluid gevuld. Heerlijk! Het volgende cakeje is er eentje uit een oud assortimentje van Beko. Dat assortiment, van 4 fonteinen en 4 cakes, heb ik afgelopen jaren een keer op de kop getikt, vooral het lekker nostalgische uiterlijk van de Skyline lijn trok me erg. De fonteinen zijn vorig jaar al gestookt, maar dit jaar zijn de cakes aan de beurt. Ik pak de Fire Flies erbij, de naam doet vermoeden dat het iets van een fish effect zal zijn, en daar ben ik wel fan van! Het riedeltje wat zich deze avond al tientallen keren heeft afgespeeld herhaalt zich. Rennen, grasveld, bosjes, plaat. Aansteker, lontje, vonkjes, terugrennen. Daar gaat het eerste schot! En inderdaad zoals ik verwacht had, geen luide burst maar een zee van lichtgevende visjes die zich door de lucht verspreiden. Prachtig! Van de 15 schoten die nog volgen geniet ik weer met volle teugen. Wat een goede aankoop is dit geweest. De dingen waarvan je niet weet wat je moet verwachten kunnen je soms het meeste verbazen.
Oké, nu is het mooi geweest, tijd om de show klaar te gaan maken! De garagedeur gaat even dicht om eventueel ongewenste belangstelling te voorkomen. De deken gaat aan de kant en twee gigantische platen vol met vuurwerk komen tevoorschijn. Ow yeah! Dit gaat een gigantisch spektakel worden, dat kan niet anders. Nog een laatste check, is alles goed aangesloten? Dat blijkt zo te zijn, en samen met m’n vader draag ik de eerste plaat naar buiten. De stuk of 20 mensen die er inmiddels zijn om te komen kijken, trekken verbaasde gezichten. Die verbaasde gezichten veranderen in verwarde gezichten als ik vertel dat dit nog maar de helft is… Nadat de eerste plaat op z’n plek staat komt de tweede plaat er achteraan. Ook die wordt in positie gebracht. Een verlengsnoer is al die kant op gebracht en nadat ik me ervan verzekerd heb dat iedereen ver aan de kant is gaat de stekker erin. Hoewel deze kastjes officieel op batterijen werken had ik niet zo’n behoefte om 48 batterijen aan te schaffen, met het risico dat vocht, kou of andere omstandigheden er voor zouden zorgen dat de kastjes het om een of andere manier niet zouden doen. En daarom heb ik het hele systeem qua energievoorziening bedraad gemaakt. Gewoon 1 stekker inpluggen en alle 12 kastjes zijn van stroom voorzien. Na dat inpluggen van die stekker loop ik alles nog 1 keer na. Overal branden de lampjes zoals ze zouden moeten branden.
M’n hart bonkt in m’n keel. Wat is dit spannend zeg. Veel mensen bij elkaar, veel vuurwerk. Maar iedereen heeft een vuurwerkbril en ik weet wat ik doe, dus echt veel kan er niet gebeuren. Naast die spanning is er ook de spanning van of alles gaat werken zoals het zou moeten. Ik moet goed opletten op de afstandsbedieningen, hopen dat alles inderdaad af gaat, dat de muziek het doet. Er is maar een oplossing, gaan met die banaan! Ik loop terug richting het publiek, waar ik zo ook tussen zal staan met de show. Ik doe even alsof ik nog niets van plan ben en tel dan in m’n hoofd af. 3, 2, 1… Ik druk het laatste nummertje van de laatste afstandbediening in. Precies op het moment dat ik dat doe, BAM! Een Showtail kiest het luchtruim. Het publiek is alert, geroezemoes, er gaat wat gebeuren. Voor mij is het een testschot. Niet zozeer van of het systeem werkt, maar vooral om te zien hoe direct die showtail af gaat. Een goede timing daarvan is toch wel essentieel voor het goed uitpakken van het meest getimede deel van de show. Hoewel ik een tijd terug al eens heb getest wil ik het toch nog wel even zeker weten. Het voelt ook wel professioneel, zo’n testschot vooraf. Alles reageert zoals ik verwacht, zodra ik op de knop druk gaat hij af. Gaat goed komen. Dan kunnen we beginnen. Er wordt gevraagd om een speech.
‘Nou, uhm, leuk dat jullie er allemaal zijn, daar gaan we!’ Ik start de muziek, die afgespeeld wordt op zo’n overmaatse JBL box. Ik druk op het knopje 1 van afstandbediening 1. 6 strobelichten beginnen te flitsen als de eerste mysterieuze klanken van de intro van Armin van Buurens Face to Face door de straat klinken. Ik houd wel van een lange intro, dus pas na een minuut komt het volgende vuurwerk erbij. Een paar simpele lichtkogeltjes als opwarmertje. Van die gebundelde romeinse kaarsen. Ze vallen me tegen. Wat een troep. Maar ze houden het publiek even bezig. Dan ebt de intromuziek weg, heel even is het stil, en Fall Out Boy knalt erin met ‘My Songs Know What You Did In The Dark (Light ‘em Up)’. Light ‘em Up, dat komt wel goed, want zodra het refrein losbarst knal ik er een dikke waaiercake in. Tot zover gaat het goed, hoewel m’n hart nog steeds in m’n keer bonkt. Soepel gaan we een couplet en nog een refrein door. Het laatste refrein wordt afgesloten door twee Sirens Salvo. Wat een fluitgeweld! De drietrapsfluit valt ook het publiek op, het wordt duidelijk gewaardeerd. Door naar het volgende nummer. Als rustmoment, heb ik een nummer van Enya in de show. Gewoon hele mooie muziek, perfect om met wat stil vuurwerk de lucht te vullen met kleur. We beginnen met wat fonteinen. De Jellybean fonteinen van Vulcan en de Xin fonteinen van Schuurmans. In theorie een prachtige combinatie, maar nu in de praktijk wat rommelig door de toch wel wat aanwezige wind. Door naar een lichtkogelwaaier, het ziet er al mooi uit maar als ik de volgende knop indruk wordt het pas echt prachtig. Als het refrein begint en de muziek wat voller wordt, beginnen ook de volgende cakes en wordt de lucht goed gevuld. Een Sunbeam 5 en een Blushing Crossettes vergezellen samen met de Crank de lichtkogelwaaiertjes en er ontstaat een groot schouwspel aan kleur. Precies zoals ik het voor ogen had! Al vrij snel komt er echter weer een eind aan, vuurwerk gaat nou eenmaal niet oneindig door, en alleen de Crank blijft over om de laatste klanken van het nummer te begeleiden. Nu het meest spannende, voor het volgende stukje van de show moet de lucht echt leeg zijn van ander vuurwerk en dus moet deze laatste pot zo op tijd ophouden. Heb ik het goed getimed in de mix? Gaat de Crank niet langzamer dan de bedoeling? Heb ik de stilte in de muziek lang genoeg gemaakt? JA! Het komt perfect uit. De muziek is even stil, de lucht is leeg… Leeg van vuurwerk, maar vol van spanning. Ook het publiek weet, dit was nog niet het einde, er gaat nog wat gebeuren, maar wat?
En dan komt ie, HET moment van de show, het eerste stuk wat ik jaren terug al op papier had staan, geïnspireerd op een Amerikaan die met een of ander tuinfeest dit nummer onder zijn pyromusical had gezet. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! Twee Showtails kiezen in Vshape precies op het goede moment het luchtruim als de eerste klanken van dit bombastische nummer uit The Greatest Showman te horen zijn. Lades and gents, this is the moment you’ve waited for. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! De volgende showtails gaan perfect getimed omhoog. Been searching in the dark, your sweat soaking through the floor. Whoooaaaho, woawhoaaaaho. BAM! De derde set showtails gaat af. Het publiek is bijgekomen van de verbazing over wat ze in de afgelopen seconden gezien hebben. Dit hadden ze duidelijk niet verwacht, maar nu klinken de verbaasde en enthousiaste klanken licht door. Ik ben zelf muisstil, maar heb een grijns van oor tot oor op m’n gezicht. And buried in your bones there’s an ache that you can’t ignore. De volgende zinnen van het nummer worden elk weer door Showtails vergezeld. Als het nummer op begint te bouwen naar het refrein begint ook het vuurwerk op te bouwen. 6 Fierce Assassins tegelijk, de lucht vol met spinners. 4 Epic Lights tegelijk, dubbel zo snel als officieel hoort, de lucht vol met kleur en blink. En dan barst het refrein los en kiest een karton Decibell het luchtruim. Het is iets minder spectaculair dan ik had gehoopt, maar dat mag de pret niet drukken wat dit geeft alsnog een geweld van jewelste! Soepel overgaand vanaf de Decibells knallen de 4 Secret Salutes erin terwijl de muziek steeds bombastischer wordt. De hele lucht is vol met vuurwerk. Maar dat is nog niet het einde. 2 Wings of Darkness en de 1,2” Ultimate Cry volgen wederom soepel maar terwijl die beginnen… 30 seconden eerder dan bedoelt, gaat de finale af. SHIT! Maar tegelijkertijd, WOW! Wat een geweld. Het is jammer van de vonkoverslag maar het zal niemand behalve mij opvallen. Twee Secret Salute finale-edities gaan af, alsmede een rekje met Ball Pythons en 2 inchers van Cafferata. Die vallen een beetje weg in de rest van het geweld. Na die finale gaat de combinatie van Ultimate Cry en Wings of Darkness nog even door. Een van de Wings of Darkness lijkt vertraging te hebben en zorgt voor een overwacht rustig, maar toch erg mooi einde van de show. Het laatste salvo. De lucht nog 1 x vol met kleur. Dat was hem. Ow yeah. Dat. Was. GENIAAL! Het applaus van het publiek duidt erop dat ook de toeschouwers het erg mooi hebben gevonden. Wat fijn om dit nog gedaan te kunnen hebben deze laatste oud en nieuw. Eindelijk na al die jaren van voorbereiding. Nu snel alles checken, opruimen en dan weer doorstoken! Na wat complimenten in ontvangst te hebben genomen begeef ik me richting de show. M’n vader loopt meteen mee, toch enigszins gretig om dat wat er net gebeurd is zo snel mogelijk uit het zicht te hebben. Maar ik vraag hem nog heel even op afstand te blijven.
Op zo’n manier dat in ieder geval de waaiers me niet kunnen raken als er toch nog wat af zou gaan loop ik met een zaklamp langs de platen. Bij elke cake check ik of alle schoten af zijn gegaan. Dat blijkt het geval te zijn. Ik geef aan m’n vader aan dat de kust veilig is en samen tillen we achtereenvolgens de twee platen weer terug de garage in. Deken er overheen, morgen lekker opruimen en nagenieten. Want dat blijft toch altijd mooi, de volgende dag alles nog een keer voorbij zien komen. Maar nu eerst weer stoken! Een groot deel van het publiek blijft nog even hangen en dat betekent dat het tijd is voor een paar grotere dingen achter elkaar! Ik stuiter de trap op en kijk eens rond naar wat er nog staat. Het is nog steeds ontiegelijk veel…
Eens even zien, een leuk boxje. De Final Colorz! Die kan nu wel. Een paar jaar terug heb ik die gezien op een demo in Vijfhuizen, waar ik toen gezellig samen met mijn oma heen was. Een jaar eerder waren we samen naar de demo van Vuurwerkbunker en de show die we daar toen gezien hebben maakte dat mijn oma het daar daarop maar wat graag weer mee wilde. Echter ging vanwege het weer de show van Vuurwerkbunker toen niet door en zijn we uitgeweken naar Vijfhuizen. Ook dat was een erg leuke demo en een traditie was geboren. Althans, dat dachten we. Want toen: vuurwerkverbod. En toen: vuurwerkverbod. En toen: Afgelast vanwege het weer. Drie jaren op rij werden de shows waar we samen heen zouden gaan afgelast. Maar vanavond is ze er gelukkig bij en gaat alles door. Oké, genoeg overpeinzingen, door met vuurwerk! Met het kleine boxje in m’n armen loop ik weer de kamer uit maar ik bedenk me snel. Ik kan nog wel wat meenemen. Ik stapel wat cakes bovenop de box en met m’n armen vol stap ik trots tussen het publiek door. Reacties als ‘het blijft maar komen’, ‘er komt geen eind aan’, ‘heeft ie nog meer??’ en ‘oeh er gaat nog meer gebeuren!’ klinken om me heen en toveren een glimlach op m’n gezicht. Gas d’r op!
In het volgende uur komt er weer een hoop mooi spul voorbij. Een paar boxen, heel veel cakes, vuurpijlen, fonteinen. Ik verras het publiek met cakes met bijzondere effecten, kleine stukjes vuurwerk die veel meer doen dan je zou verwachten en flink lawaai van bergen categorie 1 die op een hoop belanden. Misschien wat zonde, maar ja, ik ben heb ook geen zin om al die kleine meuk nog weer bij m’n ouders te moeten stallen als ik 5 jaar weg ben, en dus ben ik er niet te zuinig mee. Iedereen geniet. Van de gezelligheid, het vuurwerk, mijn enthousiasme. Ondertussen geniet ik het meest van allemaal. Maar een aantal mensen hebben nog verplichtingen vanavond en langzaamaan wordt het weer wat rustiger. Ik merk dat sommige bijna schoorvoetend vertrekken omdat ze hier eigenlijk nog wel even hadden willen blijven hangen. Wat een mooie avond zo. Het mag van mij nog dagen duren, maar de tijd tikt langzaam door.
Als de rust is teruggekeerd en we weer met het originele gezelschap zijn besluit ik dat het tijd is om te beginnen aan een mooi assortimentje wat ik bij Vuurwerk Giezen in Groningen nog heb gevonden dit jaar, het Midnight Explosion assortiment. Zo’n lekker nostalgisch assortiment, productiejaar 2012, met van die kleine fonteintjes en kleine potjes. Ik wil hier even de tijd voor nemen en rustig het hele assortimentje achter elkaar afsteken. Me laten verrassen door hopelijk veel leuke kleine effecten. Voordat ik eraan begin maak ik er nog even een fotootje van voor in het archief. Heel even sta ik te twijfelen of ik hem niet toch in z’n geheel zou moeten bewaren voor de nostalgie, maar ik besluit dat ik niet alles kan bewaren en dat ik met de foto maar genoegen zal moeten nemen. Ik pak een willekeurig potje uit de doos. De verpakking meldt dat het een fontein is. Dan kan ie hier mooi dichtbij staan. Eens zien wat hij gaat doen.
Achtereenvolgens komt elk stukje vuurwerk uit het mooie assortiment voorbij. Van de ene geniet ik nog meer dan van de andere. Back to basic. De kleine fonteintjes hebben wat leuke en onverwachte effecten. Wat sterren zo groot dat die haast vlinders lijken, grappige fluitjes tussendoor. De simpele multishot potjes weten toch wel erg leuke effecten te produceren. Prachtig knetterend omhoog gaande gekleurde staarten, gekke fluiters, miniboeketjes. Opnieuw weet iets waarvan ik niet weet wat ik moet verwachten me enorm te verbazen. Prachtig, dat moet ik in de toekomst vaker doen, zo’n assortimentje bestellen.
De twee uurtjes voor 12’en
En dan is het alweer 10 uur. Die twee uurtjes tussen 10 en 12 zijn altijd twee prachtige uurtjes. Het publiek wat na de show nog even is blijven hangen is weer naar huis, het wordt om ons heen langzaamaan iets rustiger met ander vuurwerk als mensen een of ander progamma op tv gaan kijken wat ze ook prima de volgende dag terug hadden kunnen kijken omdat dan toch alles eindeloos herhaald wordt. Meestal zijn het m’n vader en m’n vriendin die deze uurtjes nog samen met mij buiten zijn. Ik ben zodra het 6 uur is al lekker op dreef, maar m’n vader en m’n vriendin zijn vanaf een uur of 10 ook helemaal los (regelmatig overigens geholpen door m’n zusje) en gewapend met een aansteeklont wordt er ook door hun driftig doorgestookt. Vooral veel kleine dingen. Grondbloemen, reuzebijen, Stinger Bees, fonteintjes, andersoortige tolletjes, knetterlinten, knetterblokjes. Het gaat er heerlijk aan toe. Wel moet ik af en toe uitkijken voor wat er in de rondte gestrooid wordt als ik met een cake voorbij kom sjeesen, maar zo’n plotseling knallend rotje of ineens opvlammende grondbloem naast je voeten komt de sfeer alleen maar ten goede.
Vlak voor de deur van de garage beginnen inmiddels diverse zwarte schroeiplekken te ontstaan. Die zijn afkomstig van de aansteeklonten die daar neergelegd worden voordat we naar binnen lopen om nieuw vuurwerk te halen. Ik heb iedereen op het hart gedrukt om niet met iets brandends de garage binnen te lopen, en daar wordt gelukkig goed gehoor aan gegeven. Een paar langere schroeiplekken verraden dat er af en toe een aansteeklont vergeten wordt uit te drukken als er toch iemand even een paar minuten naar binnen gaat. Ook mijn aansteeklont is verantwoordelijk voor een paar langere zwarte plekjes. Ik stook lekker mee met het kleine spul en gebruik daarvoor graag een aansteeklont, maar pak toch ook regelmatig een cake en dan verruil ik het lont toch voor een stormaansteker. Dan kan ik wat makkelijker met een goed gestrekte arm en m’n hoofd ver bij het vuurwerk vandaan het lontje tot ontbranding brengen. Ook voor de vuurpijlen gebruik ik de aansteker, vooral om er een aantal tegelijk de lucht in te kunnen jagen. Er lag namelijk nog een enorme, niet eens bewust vanwege het verbod aangelegde, voorraad vuurpijlen en daar wil ik er zo veel als mogelijk van weg hebben. Dat betekent lekker doorstoken en genieten van de sjoef die elke vuurpijl heeft. Zelfs de allergoedkoopste pijlen die voor het grootste deel gevuld zijn met lucht hebben altijd een lekker opstijggeluid. Het plopje wat er vervolgens hoog in de lucht volgt is dan wel een beetje een anticlimax, maar dat mag de pret van het opstijgen niet drukken. Gelukkig heb ik er daar overigens niet zo veel van, de meest zijn echt nog wel kwalitatieve vuurpijlen. Rocket Boom, Shardana Rockets, Sky Alert III. Als je die laatste kent, weet je dat dat zo’n beetje de beste pijlen van Nederland waren. Silver Thunder pijltjes, Asian Thunder Rockets, en de laatste paar Navigator Rockets zijn ook van de partij. Die Navigator Rockets zijn echt maar heel klein, maar een burst! Niet normaal. En daardoor ook een boeket van gigantisch formaat. Het wordt door de burst weliswaar flink uit elkaar getrokken waardoor de lucht niet super gevuld is, maar indruk maken ze zeker! Ik verbaas mensen graag en loop met een van die kleine Navigator pijltjes duidelijk zichtbaar in m’n handen richting de parasolvoet die ik als lanceerbasis gebruik. Terwijl ik die kant op loop zeg ik hardop, alsof ik het tegen mezelf zeg maar luid genoeg zodat m’n vader en vriendin het kunnen horen ‘zo, even een klein pijltje tussen alle grote door.’ Het pijltje gaat in de parasolvoet, verdwijnt daar bijna volledig in. Het lontje blijft net beschikbaar. Aansteker, klik, vuur, vonken, rennen. En daar sjoeft hij al omhoog! Vrij laag, zoals deze pijltjes dat doen, komt hij tot ontploffing en een gigantische knal echoot door de wijk. Sterren vliegen in de rondte en verspreiden zich door de lucht, ons beeld volledig vullend. ‘Whoahoow! Kwam DAT uit ZO’N KLEIN pijltje?’ vraagt m’n vader met grote verbazing. Ook m’n vriendin staat verrast te kijken. Mijn doel is bereikt. ‘Ja, haha.’ antwoord ik lachend. ‘Dit zijn qua formaat/kwaliteit verhouding naar mijn weten de beste pijltjes die er ooit gemaakt zijn.’ Als we bijgekomen zijn van de verbazing stoken we weer lekker verder.
LAATSTE UPDATE
De volle sprint die ik er eerder vanavond in had zitten is inmiddels overigens iets ingekort. Op het veldje begint daar waar ik na de struikjes de bocht om ren richting de plaat, de vegetatie te veranderen in blubber. Daarmee verdwijnt de grip die ik er eerder vanavond nog had. Ik ben al een paar keer bijna onderuit gegaan. Daarom heb ik m’n snelheid daar beperkt tot gestrekte draf zodat ik net genoeg tijd heb om me ervan te verzekeren dat m’n voet zal blijven staan voordat ik de draai van de bocht maak. Het haalt de snelheid er iets uit, maar vol op m’n smoel gaan en de lichamelijk ongemakken die daar uit zouden kunnen volgen zouden alles nog veel meer ophouden, dus toch maar even voorzichtig daar.
‘Komen jullie zo binnen?’ Het is m’n moeder. Dat ze dit vraagt betekent dat het alweer bijna 12 uur is. ‘Ja ik kom er zo aan!’ reageer ik. ‘Hoe laat is het?’ ‘5 voor 12’ luidt het antwoord. ‘Ow, zo laat al! Dan kom ik snel naar binnen!’ De tijd is voorbij gevlogen. Vooral deze laatste twee uurtjes. Waarschijnlijk door de relaxte manier van stoken. In tegenstelling tot het eerste uur van de avond zijn deze uren zomaar voorbij. Ik heb nu zelf ook geen deadline meer in de vorm van een show, en weet dat ik vanzelf geroepen wordt als het bijna 12 uur is. Daarom ben ik ook helemaal niet meer met de tijd bezig geweest. Maar het 12 uur moment moeten we natuurlijk met z’n allen samen voor de tv meemaken. Het hoort net als zoveel dingen is het inmiddels een jarenlange traditie. Een van de eerste avonden die ik me echt nog kan herinneren trad Frans Bouwer op. Het nummer ‘Heb je even voor mij’ is daardoor onlosmakelijk met de jaarwisseling verbonden voor mij. Waar de meeste mensen het tegenwoordig een verschrikkelijk nummer vinden, brengt het mij, ook midden in de zomer, zo weer in oud en nieuw sfeer. Het is 1 minuut voor 12 als we daadwerkelijk met z’n allen binnen zijn en voor de televisie zitten. De aansteeklontjes moesten even uit, de garagedeur moest toch maar even op slot en m’n schoenen, vol met modder, konden maar beter even op de deurmat achterblijven. 60 seconden nog. De champagne wordt in geschonken. 50 seconden. 40, 30. Wat een avond, tot nu toe, wat een heerlijke avond, maar het is nog lang niet over. 20, 10. De cijfers in beeld komen maar tergend langzaam voorbij. Schiet toch op!
3... Ik heb mn glaasje champagne al in m'n hand om zo snel mogelijk te kunne proosten. Ik heb voorgesteld deze stomme en tijdrovende gewoonte over te slaan. We houden niet eens van champagne. Maar mijn pleidooi mocht niet baten, het hoort erbij, dus het blijft erbij. 2... De rest heeft gelukkig ook z'n champagne al vast, dat scheelt dan weer. 1... Jahoor, daar komt ie, het gaat gebeuren. Buiten klinken de eerste knallen. GELUKKIG NIEUWJAAR!!! Ik wens het aan m'n oma, m'n moeder en vader, m'n vriendin en m'n zusje. En dan staat de volgende jaarwisselingsgewoonte op de planning. Terwijl buiten het eerste vuurwerk knalt, knallen mijn voeten voor de zoveelste keer op de treden van de trap van mijn ouderlijk huis. Dit maal loop ik echter niet naar de vuurwerkopslagkamer, maar nog een trapje verder omhoog naar de zolderkamer. De zolderkamer, vanuit waar je een ongeëvenaard uitzicht hebt op alles wat er in de wijk gebeurd. Ons huis is net ietsjes hoger dan de huizen in de wijk achter ons, en dat maakt dat ik aan die kant die kant precies over alle huizen heen kan kijjken en alles zie wat er binnen een kilometer afgestoken wordt. En dat is veel, echt veel. Tijdens de zes uurtjes voor middernacht valt het over het algemeen mee hoeveel er de lucht in gaat. Dan span ik zelf wel echt de kroon en is er verder maar af en toe een potjes te zien ergens. Op zich vind ik dat helemaal prima, dan kan ik zonder afleiding rustig van m'n eigen vuurwerk genieten. Maar soms mis ik het wel om In die eerste uren af en toe al wat meer onrust, wat meer spektakel in de buurt te hebben. Na middernacht wordt dat gelukkig ruimschoots gecompenseerd. Als ik het puur objectief bekijk, dan zou ik op basis van skyline filmpjes op youtube zeggen dat het misschien nog wel mee valt hier in de buurt, maar voor mij kan er niets tippen aan het uitzicht wat ik over een paar tellen ga hebben.
Ik bereik de zolderkamer, gooi het raam open en kruip op het diepe bureau wat zich voor het raam bevindt. Eerder vandaag heb ik het bureau al leeg gehaald waardoor ik er onder het openstaande schuine dakraam door soepel op neer kan ploffen. Het gaat er al goed op . In verband met onze aanstaande wereldreis hebben we sinds vorig jaar een GoPro en die laat ik lekker draaien, nog even een paar mooie beelden maken zodat ik tijdens de reis in een nostalgische bui nog iets heb om op terug te kijken. Dan begint*aan de andere kant van het huis ineens een hels kabaal. Ook aan die kant zijn ze inmiddels op straat zo te horen. Ik schuif van het bureau af en gooi het raam van de dakkapel die zich aan de andere kant bevindt open. Het uitzicht is hier wat*beperkter. De*huizen aan deze kant zijn net zo hoog als ons eigen huis en ik kan er dus niet overheen kijken. Ook zit hier de binnenkant van een hofje, waar alle omschuttingde tuinen uitkomen op een ongezellige parkeerplaats. Er is daar dus niet zo veel te beleven als aan de andere kant, maar toch zie ik op vier verschillende plekken prachtig vuurwerk omhoog komen. Ik houd het heel even vol om aan deze kant te kijken, maar dan overstijgt het lawaai aan de andere kant van het huis het spektakel aan deze kant weer, en dus plof ik weer op het bureau, zover naar voren schuivend dat ik m'n hoofd voledig buitenshuis heb. Vuurwerk links, vuurwerk rechts, vuurwerk overal daar tussenin. De buurman steekt vlak voor de deur een klein potje af. Een straat verderop gaat er een prachtig waaierblok de lucht in. Ken je dat, dat je dan denkt: 'waarom heb ik die zelf niet gehaald??’ Dan denk je dat je zelf het allerbeste van het beste te pakken hebt, en dan zie je bij iemand anders toch nog iets voorbij komen waarvan je denkt: shit, hoe heb ik die gemist? Ik heb het regelmatig met de jaarwisseling, maar die gedachten zijn meestal maar van heel korte duur, zo ongeveer tot ik de volgende pot of box afsteek, en tot de conclusie kom dat die toch nog net een slagje beter was dan dat wat iemand anders net af stak. Toch neem ik mezelf elk jaar op 1 januari weer heilig voor, dit jaar moeten er nog mooiere spullen komen, nog spectaculairdere blokken en misschien toch nog maar weer wat meer budget, om wat meer grote boxen toe te kunnen voegen aan de lijst.
Dat dit jaar de laatste jaarwisseling is die ik voorlopig in Nederland mee maak is wat dat betreft niet gunstig geweest voor m'n portemonee, maar zeker wel voor de hoeveelheid prachtig vuurwerk die er nog op ons staat te wachten. Na 20 minuten genoten te hebben van het spektakel van de wijk besluit ik dat ik er zelf ook maar weer eens aan bij ga dragen. Ik zie vanuit het zolderraam dat ze beneden al ongeduldig staan te wachten tot ik begin. Ik schuif terug van het bureau af, sluit de ramen zo snel als ik kan en donder de eerste trap af. Bijna gaat het fout, in m'n haast mis ik een tree en de laatste vijf treden glijden nog maar half onder m'n voeten door. Ik raak elke tree nog precies voldoende om m'n evenwicht te bewaren en kom met een flinke bonk neer op de vloer van de eerste verdieping. Met een huis vol vuurwerk volgt er op die knal logischerwijs een bezorgde reactie van beneden. 'Alles goed??' 'Jahoor, niets aan de hand!' Met een nog iets hogere hartslag dan ik al had scharrel ik een berg vuurwerk bij elkaar, draag die de volgende trap af, breng die op m'n sokken de garage in, loop vervolgens terug om m'n schoenen aan te trekken die ik net niet aan kon doen vanwege de berg vuurwerk die ik omarmde en dan kunnen we los! Hoopvolle blikken kijken hoe ik met de eerste box voorbij kom lopen. Ik zal ze niet teleurstellen. Ze moesten eens weten wat ze nog te wachten staat. Met het heerlijke vooruitzicht van nog 2 uur lang volle bak kunnen stoken zet ik het eerste stuk vuurwerk van de nacht neer. Ik sta op het punt om het aan te steken, maar net als ik de aansteker met reeds brandende vlam richting het lontje wil brengen barst er achter mij opnieuw wat los. Daar waar ik eerder deze avond al een hoop prachtige blokken voorbij heb zien komen kiest de volgende compound het luchtruim. Ik trek de aansteker terug, verzeker mezelf er even van dat het lontje inderdaad geen vlam heeft gevat en ren snel een stukje terug om het vuurwerk in de straat naast ons te kunnen aanschouwen. M'n eigen publiek wordt er nog wat ongeduldiger van, maar het kan me niet schelen. Als er ergens prachtig vuurwerk te zien is, dan kijk ik daar liever eerst naar voordat ik m'n eigen lontje aansteek. Dan kan ik en volle bak genieten van andermans vuurwerk, en rustig van dat van mezelf.
Een mooie box met afwisselend W- en I-shape vult de lucht met prachtige kleuren. Zodra het is afgelopen ren ik terug naar m'n eigen vuurwerk. Daar gaat ie dan eindelijk. Klik, vuur, lontje, vonken. Terugrennen. En daar gaat het eerste schot van de Crash Box de lucht in. Het blijft een heerlijke box, die ik ondanks de vele positieve reviews eigenlijk pas echt ontdekte toen hij een paar jaar terug verderop in de straat werd afgestoken, op de avond van de 30e, waarop ik niet geheel toevallig in de garage bezig was met voorbereiden. Zodra ik de eerste knal buiten hoorde stoof ik deur uit en stond ik een minuut lang te genieten van een prachtig stukje vuurwerk, waarvan ik op dat moment niet direct vermoedde dat het de Crasbox was. Uiteraard heb ik nadat hij afgelopen was even gecheckt wat er op de doos stond, en dat was dus 'De Crashbox' . Is die zo goed ja?? Ik had de filmpjes wel gezien, maar in het echt kwam hij destijds nog veel mooier op mij over dan ik verwacht had. En daarmee stond hij voor het volgende jaar op de verlanglijst, en haalde hij vervolgens ook de collectie. Dit jaar stond hij niet op de verlanglijst, maar zag ik hem voor de luttele prijs van €50 voorbij komen bij een kleine lokale dealer. Een dealer waarbij de voorraad per product aangegeven staat. 30 stuks waren het er bij het openen van de website. Dat gaf me even tijd om er over na te denken. Een dag later, nog 24 op voorraad. Weer een dag later. Nog 16 op voorraad. Paniek, straks is ie ineens weg. Wat doe je dan? Juist, het enige logische wat je op zo'n moment kan doen. Bestellen die handel! Budget? Huh, wat zeg je? Budget? Ik hoor je niet hoor, geen idee waar je het over hebt…. Hoewel het afrekengedeelte van het bestelproces soms wat pijnlijk is, is simpelweg een zure appel waar je even doorheen moet bijten. Daarna komt die heerlijke rust van nog een uitstekende beslissing en het comfortabele gevoel van een stukje extra vuurwerk in de collectie.
En nu de oh's en ah's de straat vullen maakt het allemaal niet meer uit wat het gekost heeft, die is onbetaalbaar. IK doe het voor mezelf, die hele vuurwerkgekte, maar geniet er tegelijkertijd ook enorm van als ik andere mensen ermee mag verwonderen. Als ik ze een moment van verbazing kan brengen, een moment waarin heel even niets anders ertoe doet dan dat wat er zich vlak voor hun ogen afspeelt. Als puntje bij paaltje komt is iedereen vuurwerkliefhebber. Een ander zo rustig persoon kikt onverwacht enorm op de stevige knallen van een goede salutecake, een adrenalinejunkie staat ineens met open mond te kijken naar een sierlijke tailcake. Maar het allermooiste? Al die mensen samen brengen. Daar geniet ik echt van, en als ik dan net een cake neer heb gezet, het lontje heb aangestoken, terug ren en zie hoe er om me heen allemaal soorten mensen vol verwachting staan te kijken naar wat er gaat komen, dan wordt ik daar stiekem een klein beetje emotioneel van. Ik ga nu niet in tranen uitbarsten hoor, maak je geen zorgen, snel doorstoken! Cake na cake, zo af en toe een box, de nodige pijlen en zeker ook een mooie selectie fonteinen komen het komende uur weer voorbij. Ik heb wel eens alle kleinere spulletjes zoals kleine cakejes, fonteinen en pijlen al opgemaakt voor 12 uur, maar dat is me toen niet zo goed bevallen. De balans is dan toch een beetje weg na 12 uur en dat is zonde. Daarom stook ik nu ook deze uurtjes gewoon nog lekker wat kleine spul tussendoor. Bovendien misstaat een Popcorn Fountain in die uurtjes ook zeker niet, doet een tailcake het goed voor de afwisseling en kan de 3 traps Ghost King fluit single shot ook steevast op hele leuke en verbaasde reacties rekenen. Overmoeid blijf ik doorstoken, hen en weer rennen, de voorraad vuurwerk aanvullen. Zo af en toe buiten het zicht van de toeschouwers sprintend om iets wat ergens om de hoek af gaat te kunnen waarnemen. Het is genieten, intens genieten. Ook deze jaarwisseling krijgt weer als een hele prachtige een plaatsje in m’n geheugen.
Comment