Vorig jaar heb ik in het Countdown gedeelte een aantal verhalen geplaatst. Deze werden goed ontvangen, bedankt voor alle leuke reacties! Er kwam naar aanleiding daarvan een verzoekje om een mooi verslag te schrijven van de ophaaldagen. In het kader van, u vraagt, wij draaien als het ons toevallig zo uitkomt: hier mijn verslag van de afhaaldagen!
Het is een flink verslag geworden, dus ik zou zeggen, installeer je comfortabel, zet indien gewenst de kerstmuziek aan op de achtergrond en herbeleef met mij de tochten die ik op 28 en 29 december 2018 heb gemaakt!
Maar eerst, donderdag 27 december. De kerstdagen zijn net achter de rug maar de kerstmuziek schalt de hele dag nog door mijn ouderlijk huis heen. Dit tot grote ergernis van mijn ouders, die na ruim een maand kerstmuziek op de radio vurig beginnen te wensen dat Chris Rea eens thuis komt en dat Mariah Carey nou eindelijk eens krijgt wat ze wil hebben. Voor mij hoort de kerstmuziek echter niet alleen bij de kerst maar zeker ook bij vuurwerk en de afhaaldagen. Onder het genot van Wham en Andy Williams ben ik dan ook druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende dag: een tocht die ’s ochtends heel Friesland door zal gaan en ’s middags langs een bonte verzameling van Noord-Hollandse dorpjes zal voeren. Alle bestellijsten zijn uitgeprint, de playlist voor de volgende dag is samengesteld en de route is nog eens gedetailleerd nagelopen. Die route is overigens met veel precisie tot stand gekomen. Met 9 winkels die de 28e bezocht dienen te worden is enige planning wel vereist. Nadat ik voor de 38e keer tot de conclusie ben gekomen dat alles inderdaad goed moet komen en de bestellijsten op de juiste volgorde liggen kan de auto alvast ingepakt worden. De nodige proviand in de vorm van flesjes water en een flinke voorraad boterhammen gaat mee. Ook een zakje kerstkransjes is dit jaar van de partij, alsmede een zak pepernoten. TomTom in de auto, nog even de hoeveelheid benzine checken, ja, alles is helemaal klaar. Nu eerst nog maar een paar uurtjes rust proberen te pakken. Rust ja, en geen slaap, want de afgelopen jaren heb ik al geleerd dat proberen te slapen van de 27e op de 28e voor mij een hopeloze bezigheid is. Dit jaar ga ik het dan ook niet proberen. Een leuke film, een goede serie, het forum er bij en ik kom de nacht wel door! Met de kussens comfortabel opgesteld nestel ik mij op de bank met mijn laptop op schoot. De houtkachel gloeit nog lekker na en zo tikken de laatste uurtjes langzaam maar gestaag voorbij.
Hoewel ik een wekker heb gezet voor het onwaarschijnlijke geval dat ik toch in slaap zou vallen blijkt die voorzorgsmaatregel geheel naar verwachting overbodig. Om vijf voor half 4 zet ik de wekker uit om deze de moeite van het afgaan te besparen en begeef ik mij naar de keuken. Of het de spanning is of het tijdstip weet ik niet, maar trek heb ik eigenlijk niet. Na enige strijd lukt het toch om een basis binnen te krijgen voor de lange dag die in het verschiet ligt en om 4 uur ben ik klaar voor vertrek. Verwarming in de auto wat omhoog, stoel nog even bijstellen (het is niet mijn eigen auto), echt alles mee? Op naar de eerste stop, Mega Vuurwerk Leeuwarden! Ik ben daar vorig jaar ook al geweest voor een kleine bestelling, maar dit jaar ga ik er een (voor mij althans) flinke hoeveelheid vuurwerk ophalen.
Na vertrek uit Hoorn schuift in een mooi tempo de Noord-Hollandse polder aan mij voorbij. De snelweg is leeg en de enige verstoring van de rust is het gemoedelijke geronk van mijn auto en het licht, afkomstig van de koplampen van diezelfde auto, dat door de duisternis snijdt en één voor één de hectometerpaaltjes een aantal seconden helder verlicht. Flarden mist hangen hier en daar over de weg en geven een sprookjesachtige sfeer aan de rit, alsof er elk moment een mythisch figuur tevoorschijn kan komen. De mythische figuren lijken echter een nachtje rust te hebben en houden zich verscholen. Wat wel uit de mist tevoorschijn komt is een groot blauw bord, met een witte streep en witte letters omrand en opgevuld. Afslag 12, Middenmeer. Nee, daar ga ik vanmiddag pas heen, Eerst nog even aan de andere kant van de Afsluitdijk kijken. Met een rustig gangetje rijd ik verder en al snel kom ik in de buurt van de Afsluitdijk. Op dit tijdstip gelukkig nog geen drukte met boten die door de sluis willen en zonder verdere strubbelingen rijd ik de dijk op. Een enkele auto schiet mij op hoge snelheid voorbij. Ik heb zelf echter tijd zat en geen behoefte aan gejakker. Er ligt een mooie dag in het verschiet en hoewel die druk is heb ik geen zin om mij te haasten, ik wil er optimaal van gaan genieten. Ook de tweede set sluizen sjoeft even later zonder problemen voorbij. De reis verloopt tot dusver voorspoedig en ik besluit, net als het jaar ervoor, om nog even te stoppen bij het Waddencentrum. Na het uitstappen echoot het bonzen van de dichtslaande deur over de verlaten weg. Heerlijk om zo vroeg op pad te zijn. De rest van de het land is nog in diepe rust terwijl ik steeds dichter in de buurt kom van een bestemming waar het alles behalve rustig zal zijn. Ik adem diep in en de koele, frisse buitenlucht stroomt mijn longen binnen. Meer nog dan eerder op de dag dringt het nu tot mij door, de 4 dagen waar ik bijna een jaar lang naar uit heb gekeken zijn aangebroken!
Dat het alles behalve rustig is op mijn eerste bestemming blijkt als ik rond kwart over 5 vanaf de hoofdweg het felverlichte terrein van Mega Vuurwerk zie liggen. Er is een enorme bedrijvigheid op het parkeerplaatsje dat normaal gesproken waarschijnlijk groot zat is. Op de gekte van de verkoopdagen is het terrein echter niet ingericht en kris kras door elkaar staan auto’s, busjes, lopen mensen heen en weer en staan mensen hun met zorg samengestelde bestellingen in te laden. Ik zwenk de hoofdweg af en draai de zijweg op, om me vervolgens in de ogenschijnlijk chaotische maar gezellig uitziende chaos te mengen. Ergens achter in de hoek is nog een smal plekje vrij . Voorzichtig manoeuvreer ik de auto langs wat stenen en andere obstakels in het krappe hoekje. Ik pak de bovenste serie bestellijsten van de stapel en terwijl ik de autodeur open dringt een enthousiast geroezemoes van blije vuurwerkliefhebbers de auto binnen. Langzaam slenter ik naar de ingang, onderwijl mijn ogen uitkijkend bij de collecties die anderen naar hun vervoersmiddelen aan het brengen zijn of in staan te laden. Niet overal komt de grootte van de bestelling overeen met de grootte van de auto. Hoewel dit met andere producten waarschijnlijk tot de nodige frustratie zou hebben geleid blijven de inpakkers er in dit geval zeer vrolijk onder. Met vereende krachten wordt het een en ander verplaatst, aangeduwd, nog eens verplaatst, en vervolgens kan de klep, met enige overtuigingskracht, toch precies dicht. Leuk en aardig allemaal, dat vuurwerk van andere mensen, maar ik ben nog veel meer geïnteresseerd in de collectie die op mij staat te wachten. Met enige moeite trek ik mijn ogen van de drukte af en begeef ik mij naar de deur.
Binnen is het eigenlijk relatief rustig. Er staan maar een paar mensen in de ruim opgezette showroom. Eerst maar eens even een rondje dummies kijken. Hoewel ik echt wel door mijn budget heen ben blijft dat toch leuk om te doen. Nadat ik al het moois in me op heb genomen, en geconcludeerd heb dat het budget volgend jaar misschien toch maar weer verhoogd moet worden, steven ik op de afhaalbalie af. De bestellijsten heb ik niet eens nodig. Naam? Ah, ja, ik ga hem voor je halen! Ik kom buitenom zo, wacht daar maar even. ‘Hé…’ denk ik bij mezelf, ‘…dat is nieuw.’ Vorig jaar kreeg ik mijn bestelling gewoon over de balie aangereikt, maar dit jaar vereist de hoeveelheid blijkbaar een andere aanpak. Ik begeef me dus weer vanuit de behaaglijkheid van de showroom door de deur heen het helder verlichtte parkeerterrein op. Al snel komt de verkoper die mij binnen te woord heeft gestaan aangelopen met een transportkar die voor zeker de helft gevuld is met kartonnen doosjes en dozen in vele verschillende formaten, grotendeels voorzien van de meest prachtige kleuren, figuren en afbeeldingen. Ook steekt de nodige hoeveelheid houten stokjes her en der tussen de verzameling karton uit. Hoewel ik verwacht had op dit moment in mijn eentje de auto in te gaan laden, blijkt dat niet het geval. De medewerker blijft er rustig bij staan en met zijn tweeën laden we een aanzienlijk deel van de achterbak vol, onderwijl samen controlerend of de bestelling volledig klopt. Winternight, 2017 versie zoals afgesproken, een aantal Sirens en Sirens Salvo, Sky Alert III pijlen, een karton Willows in Colour, ook de Megavuurwerkfluiters zijn van de partij. Zelfs de 20 sets Shardana Rockets worden nageteld om er zeker van te zijn dat er niet per ongeluk een set te weinig is. Echt service van het hoogste niveau. Nadat alles is gecontroleerd en 100% overeen blijkt te komen met de gedane bestellingen neem ik weer afscheid van de verkoper. ‘Goede jaarwisseling!’ wensen we elkaar nog en dan snelt hij zich weer terug richting de winkel, er moeten nog een hoop klanten geholpen worden! Met hulp van een aantal medeliefhebbers parkeer ik de auto weer uit en slalom ik tussen de verschillende karren, auto’s, busjes en mensen door richting de weg. Met een tevreden gevoel draai ik de rijbaan weer op. De verwachtingen zijn overtroffen en de eerste lading is binnen, op naar de volgende!
Ken je dat gevoel dat je toch wat voorzichtiger gaat doen op het moment dat er vuurwerk in de auto ligt? Vooral met het omhoog zetten van de verwarming en verhogen van het volume van de muziek denk ik onwillekeurig: ‘zou dat wel goed gaan?’ Zou de verwarming niet per ongeluk te heet stoken? Zou er geen kortsluiting komen in de boxen als ik het volume te hoog zet? Maar ik stel mezelf al snel gerust en in de behaaglijke warmte van de auto draai ik de muziek nog een tandje harder. Zo dender ik op de vroege morgen door de straten van Leeuwarden. Met als eerste doel: op de doorgaande weg richting Drachten te komen, en als tweede en uiteindelijke doel van deze rit: Vuurwerk Outlet Haulerwijk. Het is inmiddels 6 uur en hoewel het merkbaar drukker is op de weg rijden er nog steeds niet veel auto’s. De mist die mij in Noord-Holland en een stukje van Friesland nog vergezeld had is nu verdwenen. Dit deel van Friesland is echter veel minder verlicht dan het eerste deel van mijn rit. In de sprookjesachtige sfeer wordt nu voorzien door de enorme duisternis waar ik doorheen rijd. Die zal nog wel even aan blijven houden voorlopig. De langste dag van het jaar is immers nog geen twee weken geleden. Het is dan ook nog steeds donker als ik rond 7 uur een bord tegen kom dat aankondigt dat ik de bebouwde kom van Haulerwijk binnen rijd. Al van veraf is de oprit van Vuurwerk Outlet te zien, onmiskenbaar gemarkeerd door twee grote knipperende vuurwerkbollen. Ook hier is het een drukte van belang, maar ik heb geluk dat er net iemand weg rijdt van het terrein. Ik het licht van mijn eigen koplampen zie in de andere auto een mooi oranje 1.4G ruitje achter de ramen zitten. ‘Niet heel handig.’ denk ik bij mezelf. Snel pik ik het vrijgekomen plekje in en met de tweede stapel afhaalbewijzen begeef ik mij naar de volgende ingang. Onderweg daarheen zie ik al mooie verzamelingen klaar staan. Een jongen van een jaar of 12 komt met zijn vader langs lopen, beiden de armen helemaal volgeladen met van alles wat. Een mooie box (de Snowstorm), een aantal grote en kleine potten van o.a. Evo, Wolff en Rubro en het nodige kleine spul in de vorm van single shots, grondbloemen, rotjes en fonteinen. De door de jongen gedragen stapel met voornamelijk het kleine spul oogt wat instabiel. Ik kijk ze nog even na maar zonder problemen bereiken ze hun auto. Op naar binnen dan maar, eens zien hoe het hier met de wachttijd gesteld is.
Eenmaal binnen valt me direct op dat het flink wat drukker is dan op het vorige adres. Niet zo gek ook, we leven inmiddels toch op een wat fatsoenlijker tijdstip. Het is vrij rumoerig in de niet al te grote showroom, maar gelukkig dempen de met dummies en zwarte lakens beklede wanden het geluid redelijk. Het overgrote deel van de mensen blijkt te wachten tot omgeroepen wordt dat hun bestelling klaar is. Ik ben dan ook al vrij snel aan de beurt om mij te melden. De lijsten worden ingeleverd, waarna mij helaas verteld wordt dat het Buurtassortiment dat ik besteld had niet geleverd kan worden. Dat vraagt om een hogere rang, en Luc wordt er bij gehaald om het verder met mij af te handelen. Hij snapt dat ik baal, maar goed, iets wat er niet is kan nou eenmaal niet geleverd worden, dat snap ik ook. Na wat onderhandelingen komen we gelukkig uit op een deal waar we allebei tevreden mee zijn en met een kleine bijbetaling spreken we af dat ik het Fairytail assortiment en nog een mij onbekende 500 grammer van Vuurwerktotaal mee krijg als vervanging. Die twee items worden dan ook vast overhandigd, de rest van mijn bestelling moet echter nog ergens vandaan komen. Dat zal nog even gaan duren in verband met de drukte. Geen probleem wat mij betreft, ik heb alweer wat vuurwerk in handen om te strelen en bovendien zijn er genoeg mensen om mee te praten. Dat doe ik dan ook graag, want dit is een van de weinige momenten in het jaar dat ik uitgebreid met iemand over deze hobby kan praten. Ik spreek de eerste de beste mensen aan die ik zie staan en die hebben gelukkig wel zin in een praatje. Dat praatje duurt echter minder lang dan ik verwachtte, want ondanks de drukte klinkt al vrij snel mijn naam boven het opgewonden gepraat in de showroom uit. De bestelling wordt achterom naar buiten gebracht en daar kan ik hem op gaan halen. Met mijn armen reeds gevuld met een flinke doos feeën met daar bovenop nog een losse cake wring ik mij door de menigte heen naar de deur. Op het moment dat ik de deur uit stap komt er iemand vanuit de loods naar buiten gelopen met een karretje vol vuurwerk. Daar staan zoveel producten op die ik herken dat het haast niet anders kan dan dat die lading voor mij bestemd is. Dat blijkt inderdaad het geval, en ook hier in Haulerwijk wordt uitgebreid de tijd genomen om de hele bestelling te controleren op de aanwezigheid van alle bestelde producten. Samen met de verkoper loop ik de lijsten af. Tsunami Box, Sick Six boxje, Secret Salute, HL 16, een hele berg Xin fonteinen. Ook de Wings of Darkness, Blinking Energy en Return of the Phoenix zijn aanwezig. Er volgt nog een hele verzameling aan diverse producten van o.a. Rubro, Vuurwerktotaal en Wolff. Alles wat ik verder besteld had blijkt aanwezig, en met de overvolle kar begeef ik mij naar de auto. Ik ben blij dat er iemand is die mij even assisteert, want door het controleren is de stapel enigszins instabiel geworden. Het is gelukkig niet ver lopen en al snel is de auto ingeladen en kom ik tot de conclusie dat die nu inmiddels toch wat doorzakt op de achterste veren. Ach, het is niet anders, het moet maar goed komen zo. Ik breng het karretje weer netjes terug en ben in principe klaar om te vertrekken, maar doe dat nog even niet. Sowieso omdat ik dan wel erg vroeg bij mijn oma in Drachten ben, waar ik om half 9 pas heb afgesproken, en bovendien weet ik dat een aantal freaks die ik inmiddels ken ook rond deze tijd (half 8) hun bestelling op komen halen.
Al snel zie ik Edraket0802 lopen en terwijl we buiten staan te praten over producten, budget, overschrijding van dat budget en de winkels die verder nog op de planning staan komt ook Koala voorbij. Die heeft net de prijs opgehaald die aan de Vuurwerkstok 3.0 verbonden was. Tot het moment van ophalen was het nog een verrassing wat de prijs zou zijn, maar hij is er zeer tevreden mee. Het is inderdaad een leuk en divers pakket wat hij in ontvangst heeft mogen nemen. We staan nog een tijdje te praten, maar het wordt inmiddels toch tijd om weer verder op pad te gaan. Nadat de ‘Goede jaarwisseling!’-en zijn uitgewisseld vervolgen we allemaal weer onze eigen weg. Met de navigatie op een adres in Drachten rol ik het terrein van Vuurwerk Outlet af, met de auto flink voller dan toen ik er aan kwam rijden. Het blijft een surreëel gevoel om, na er zo lang naar uitgekeken te hebben, ineens in het bezit te zijn van zoveel moois. Ik heb mijn collectie met heel veel zorg samengesteld en werkelijk elke euro afgewogen. Dat maakt het uitkijken naar alles voor mij des te leuker en daarmee het uiteindelijke afsteken ook. Dat afsteken moet echter nog even wachten, het is per slot van rekening nog maar de 28e en bovendien staan er vandaag nog 7 en morgen nog 3 winkels op de planning. De totale omvang van de bestellingen bij die 10 winkels is weliswaar kleiner dan de buit die al binnen is, maar er zitten nog wel hele gave producten tussen! Maar goed, eerst nog even bij mijn oma langs. Dat is sinds een aantal jaar vuurwerk halen in de regio inmiddels traditie geworden. Daar gaat het eerst even over vuurwerk (eigenlijk het zelfde gesprek als een jaar geleden) en daarna gaat het over dingen waar het met oma’s altijd over gaat. Studie, hobby's, vroeger. We kletsen gezellig bij en voordat ik het weet is het alweer 11 uur. Ik neem weer afscheid, krijg nog een zak kerstkransjes in mijn handen geduwd, verzeker haar dat ik nog voorzichtiger zal zijn dan ik al van plan was, en stap de deur weer uit. Nu is het echt tijd om te gaan, want voor 12 uur moet ik nog even een bestellinkje in Lemmer ophalen.
En wel bij Vuurwerk Paradijs Lemmer om precies te zijn. Een winkel waar ik nog nooit geweest ben, maar waar een aantal leuke nostalgische items op de website stonden. Dit jaar ben ik voor het eerst actief op zoek naar vuurwerk dat ‘vroeger’ in de eerste foldertjes stond die ik als klein jongetje verslonden heb. Op de website heb ik een mooie fontein en een mooie cake uit de Diamond Collection gevonden en bovendien de Astro Lady Crackers 400. Verder verkopen ze er nog de Astro Magic Whip, die ik niet slechts uit nostalgische overwegingen wil hebben maar ook gewoon omdat het geweldige knetterlinten zijn, zeker voor die prijs. Hoewel het dus een veel kleinere bestelling is kijk ik er nog steeds enorm naar uit, en met veel zin in wat komen gaat loop ik weer richting de auto. Het is inmiddels al een tijdje licht en hoewel dat wat afbreuk doet aan de sfeer die er vroeg in de ochtend nog was, ben ik er wel blij mee. Ik inmiddels ruim 24 uur wakker dus een beetje daglicht is best welkom. Daarnaast hoor ik dat er reeds meer mensen in het bezit zijn van vuurwerk, er wordt al redelijk wat geknald hier in Drachten. Met die vernieuwde sfeer schuif ik weer achter het stuur voor de volgende etappe.
Al op een paar honderd meter afstand van het Vuurwerk Paradijs zie ik dat dit niet zomaar een vuurwerkwinkel is. Een drietal stevige loodsen vergezeld het kleine winkeltje, en in de gevels van die loodsen staat met stenen in verschillende talen het mooie woord ‘VUURWERK’ gemetseld. Ik zet de auto aan de overkant langs de weg en stap belangstellend uit. In de loodsen zijn twee jongens bezig met het bij elkaar rapen van verschillende dozen, die vervolgens in een bestelbusje geladen worden. Als ik dichterbij kom zie ik dat al die dozen in ieder geval het opschrift Fireworks For All bevatten, en verder de namen van de verschillende producten van die importeur. Nieuwsgierig loer ik een van de loodsen binnen, en wat ik zie overtreft mijn stoutste verwachtingen: de loodsen, die bunkers blijken te zijn met samen de oppervlak van een sporthalletje en een meter of 10 hoog, staan bijna tot het dak toe gevuld met vuurwerk. Vergeleken met de centrale bunkers van grote importeurs zal het niet veel voor stellen, maar zoveel vuurwerk heb ík nog nooit in real life bij elkaar gezien. Dit kan nooit voor 1 winkel zijn concludeer ik, en ik probeer wat contact te krijgen met de jongens die in staan te laden. Hopelijk kunnen zij mijn vermoeden bevestigen dat dit een distributiepunt voor Fireworks For All is. Dat valt echter tegen. Of ze geen Nederlands spreken, doof zijn of me gewoon straal negeren weet ik niet, maar ik krijg geen gehoor op mijn vrolijke begroeting. Onverrichter zaken loop ik langzaam door, nog twee bunkers en een stukje gevel passerend voordat ik de ingang van het winkeltje bereik.
Hoewel de gevel van de winkel er grauw en iets vervallen uit ziet is de showroom van dit kleine winkeltje gezellig ingericht. Een grote verzameling glazen vitrines, voorzien van de nodige spotjes en gevuld met een mooie diversiteit aan dummies, vult een groot deel van het vloeroppervlak. Met recht tegenover de ingang de verkoop- en afhaalbalie. Op de spotjes in de vitrines na is er verder weinig verlichting. Bovendien worden de ramen buiten omgeven door wild struikgewas en een aantal bomen en blokkeren binnen de vitrines het beetje licht dat zich nog wel naar binnen weet te werken. De met spotjes verlichtte vitrines springen er daarom echt uit en het geheel geeft een museumachtige sfeer. Een van de twee verkopers spreekt mij van achter de balie meteen aan, de ander is bezig met een klant. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ ‘Ja, ik kom mijn bestelling ophalen! Maar als u het goed vindt kijk ik eerst nog even rond in de showroom, wellicht dat er nog wat bij komt.’ Dat is zoals verwacht geen probleem. Aandachtig kijk ik de met zorg ingerichte vitrines door. Er staat uiteraard een hoop verleiding in, maar ik kan mij toch inhouden en besluit dat het moment is aangebroken om de afhaalbon in te leveren. Hoewel het rustig is in het winkeltje heb ik het geluk dat er net twee jongens binnen komen lopen. Hoewel ze qua uiterlijk wel redelijk op elkaar lijken is er een verschil, een van de jongens is zeker een kop groter dan de andere. Toch lijken ze allebei zo’n 16 jaar oud, wat mij doet vermoeden dat het geen broers zijn maar vrienden die samen oud & nieuw gaan vieren. Ik houd bewust mijn pas even in en laat ze voor. De ene verkoper is nog steeds bezig met dezelfde klant als 7 minuten terug, blijkbaar kennen ze elkaar. De andere verkoper ontfermd zich over deze twee jongens, en ik mag dus nog even wachten. Dat heeft het grote voordeel dat ik de bestellingen van de twee klanten voor mij kan bewonderen.
Dat blijf ik toch een mooi onderdeel vinden van de verkoopdagen, het bewonderen van andermans vuurwerk. Het is gewoon geweldig om tijdens deze laatste paar dagen te kijken naar iets wat je gedurende de rest van het jaar niet tot nauwelijks voorbij ziet komen, maar waar je wel zo’n groot liefhebber van bent. Ook daarom kom ik tijdens de afhaaldagen graag in veel verschillende winkels. Niet alleen om vaker te genieten van het afhalen van mijn eigen vuurwerk, maar ook om zoveel mogelijk anderen blij weg te zien lopen met hun aanwinsten. Sommige zijn tevreden met hun armen, auto’s of bussen vol, anderen zijn heel gelukkig met hun ene potje, pijlenpakket of doos grondbloemen en slof rotjes. Vorig jaar zag ik, tijdens het ophalen van een bestelling van twee pakken Crackling Bullets, ook een oud echtpaar in de fietsenwinkel. Ik schat dat ze in de 80 waren, en ze waren er om dezelfde reden als ik: vuurwerk! Samen zochten ze op uiterlijk een mooie pot uit en speciaal voor haar, kocht hij daar nog de grootste vuurpijl die de winkel verkocht. ‘Vuurwerkbrillen er bij? Krijgt u van de zaak.’ Die namen ze dankbaar in ontvangst. Beiden dolgelukkig met hun aankoop verlieten ze enthousiast pratend weer de winkel (hij met de pot en zij met de vuurpijl, brillen in de jaszak). Onderwijl fantaserend over hoe fantastisch oudjaarsavond zou worden, en dat hopelijk de overburen ook weer mooi vuurwerk zouden hebben waar ze van konden gaan genieten.
Terug naar Lemmer. Daar krijgen intussen de twee jongens een flinke tas vol vuurwerk overhandigd. Een pakketje houten stokken omhuld met wat plastic steekt boven de tas uit, en verraad de aanwezigheid van een pijlenpakket. Verder steekt er een pak singleshots boven de tas uit en zie ik bovenop wat kleine potjes. Verder onderop geven de onregelmatige vormen van de tas het vermoeden dan er heel wat klein spul bij zit. Ze krijgen het verzoek van de verkoper om meteen in de winkel even te controleren of alles er inderdaad inzit. Op het moment dat ze de tas samen optillen (om te voorkomen dat het handvat scheurt houdt een van hen zijn handen onder de tas) om deze op een tafel om te keren komt de andere verkoper aangelopen. Kort daarvoor was hij naar achteren gegaan met de woorden ‘Gaan we regelen!’. Nu komt hij terug met een grote doos die duidelijk een flinke mat bevat. De tevreden kijkende nieuwe eigenaar ervan neemt hem dankbaar in ontvangst. Nu ben ik dan aan de beurt en twee handen, afkomstig van twee verschillende personen, komen naar voren om de bestelbon van mij aan te pakken. De hand van de verkoper die het dichtste bij mij staat is er het snelste bij. Hij krijgt de eer om mijn bestelling op te halen. Dat heeft echter nogal wat voeten in de aarde blijkbaar, want het duurt een tijd voordat hij weer terug komt. Dat geeft mij gelegenheid om even met de andere verkoper te praten, die op dat moment even niets te doen heeft.
‘Die bunkers die hiernaast liggen, vormen die een distributiepunt van Fireworks For All?’ ‘Ja, inderdaad. Vanaf hier worden de winkels in het noorden van Nederland bevoorraad.’ Weet hij mij te vertellen. ‘Loop anders even mee zo, dan zal ik je even rondleiden.’ Dat aanbod neem ik natuurlijk gretig aan! Maar eerst nog even mijn bestelling afhandelen. Een deur achter de balie zwaait open en een tasje vuurwerk komt samen met de verkoper die die tas heeft gehaald door de ontstane opening de winkel in. Hmm, ik wist dat het een kleine bestelling zou zijn, maar dit ziet er wel erg magertjes uit. Maar even controleren zo. Ik krijg de tas overhandigt en daarmee ook weer dezelfde opdracht als de twee jongens voor mij kregen, even controleren. Er staat op dat moment verder niemand te wachten en ik controleer dan ook meteen bij de balie of alles aanwezig is. Echter concludeer ik al snel dat dat niet het geval is. De Astro Magic Whips werden per set van 5 stuks verkocht. Ik had in totaal 5 setjes van die knetterlinten besteld, echter zitten er in de tas slecht 5 enkele knetterlinten. Een van de verkopers verdwijnt weer door de deur, om een halve minuut later alweer terug te keren met zijn handen vol knetterlinten. ‘Kijk, dat ziet er beter uit!’ Denk ik bij mezelf. ‘Verder alles aanwezig?’ vraagt hij. Alles is verder aanwezig. Op dat moment zijn ook de twee jongens klaar met het controleren en opnieuw inpakken van de tas. Ze laten de tas even op de tafel staan en komen weer naar de balie toegelopen. ‘Klopt er iets niet?’ vraagt dan man die mij net geholpen heeft. ‘Jawel hoor!’ Antwoord de langste van de twee jongens. ‘Maar we…’ En verder komt hij niet, want op dat moment raakt de nog op de tafel staande tas uit evenwicht, en valt om. Met luid kabaal verspreiden de sloffen rotjes, dozen grondbloemen en een keur aan ander klein spul zich over de grond rond de tafel. Het is een prachtig gezicht, die waterval aan vuurwerk die uit de tas tevoorschijn komt. We staan even verbaasd te kijken, maar de kortste van de twee jongens herpakt zich het snelste. Hij vervolgt, alsof er niets gebeurd is, de zin waar zijn lange vriend zojuist aan begonnen was. ‘… we wilden eigenlijk nog wel een pak thunderkings en twee sloffen rotjes extra, want het lijkt ons toch net niet genoeg…’ De rest is inmiddels ook weer bij zijn positieven gekomen en barst in luid lachen uit door de droge opmerking. ‘Niet genoeg?!’ lacht de verkoper die ze geholpen heeft, ‘Jullie kunnen de hoeveelheid nu al niet aan! Hahaha.’ Breed glimlachend bevestigen de beiden jongens om het hardste dat er inderdaad nog wat bij moet. Terwijl dat in gang wordt gezet wenkt de andere verkoper mij om mee te lopen. Ik laat mijn bestelling zo lang even op de balie liggen en ga samen met hem, nog na grijnzend over wat net voorgevallen is, de deur achterin de winkel door. Die brengt ons in een smal gangetje met daarin twee deuren. Hij gaat mij voor de rechter deur door en ineens staan we onder een soort carport. Die ligt al voor een groot deel vol met kartonnen dozen, kooien en metalen banden, afkomstig van diezelfde kooien. 3 meter tegenover ons is weer een deur. Ook die gaan we door en nu bevinden we ons tussen de stellages vol met vuurwerk die ik vanaf buiten al even had staan bewonderen. Nu ik er middenin sta komt de hoeveelheid nog indrukwekkender over. Er valt verder niet heel veel over te vertellen, maar het is wel erg gaaf om van zo dichtbij te zien. Nóg een bijzondere ervaring rijker op deze toch al zo unieke dag. We slenteren rustig door de bunker heen en lopen via de grote openstaande deur via buiten naar de tweede loods. Ook daar kijk ik mijn ogen uit naar de grote hoeveelheid vuurwerk. ‘Wil je de derde bunker ook nog even bewonderen?’ Eigenlijk wel ja, maar ik moet ook weer door want er staan nog een hoop winkels gepland later op de dag. ‘Nee hoor,’ antwoord ik dan ook, ‘ik moet maar weer eens door, hartelijk bedankt in ieder geval!’ De beste man wuift mijn bedankje weg en verzekerd mij dat de kleine rondleiding geen enkel probleem was. Samen lopen we via de eerste loods en de carport weer terug naar de winkel. Daar zijn inmiddels wat meer klanten binnen gestroomd en de beide mannen moeten weer aan de slag. Ik bedank ze nog eens extra, grijp mijn nu op de balie in de weg liggende tas mee en zet die in de auto voor de bijrijdersstoel neer. Achterin is het inmiddels wat te vol geworden…
Ook hier vertrek ik zeer tevreden. Ik start de auto, geef de volume knop weer een zwaai, keer om en zie in mijn binnenspiegel de vuurwerkloodsen steeds kleiner worden. Een bocht om en ze zijn uit het zicht verdwenen. In het zicht komen door die bocht echter de twee jongens die net in de winkel stonden, de lading vuurwerk die ze zojuist opgehaald hebben inmiddels verdeelt over twee tassen. Terwijl ik verder door Lemmer rijdt op weg naar de A6 zie ik hier en daar een rookwolk hangen. Heerlijk, mijn dag kan nu al niet meer kapot, en dat terwijl ik ’s middags bij nóg 6 winkels langs mag! Het grootste deel van de buit is echter wel binnen, en die moet eerst maar eens even thuis afgeleverd worden.
Onder lage tonen van de intro Sam Sparro’s Black and Gold, een nummer wat voor mij op een of andere manier onlosmakelijk verbonden is met vuurwerk, rijd ik al snel Lemmer weer uit. Ik ben nu ruim 8 uur onderweg, maar die tijd is voorbij gevlogen alsof het niets was. Hmm, ruim acht uur onderweg, dan loop ik iets achter op mijn schema, want daarin had ik een kwartier eerder al weg moeten rijden uit Lemmer. Nou ja, het is niet anders, er zit nog wel wat ruimte in mijn planning voor de rest van de dag. Het is nog een klein uurtje rijden naar Hoorn en in vergelijking met de tijd die ik die ochtend reeds in de auto door heb gebracht valt dat wel mee. Echter heb ik nu, in tegenstelling 8 uur geleden, de auto redelijk vol met vuurwerk liggen, en dat geeft toch wel wat spanning. Alles is netjes afgedekt met kleden dus het moet wel raar lopen wil ik de aandacht trekken van bepaalde ambtenaren, maar desondanks blijft dat onderbuikgevoel aanwezig. Alsnog lijkt de rit verder niet veel langer te duren dan hij eigenlijk is, want naast mijn lichte zorgen heb ik al een hoop om tevreden op terug te kijken. Met de gedachten vooral bij het prachtige vuurwerk wat ik achterin heb liggen en over slechts een paar dagen eindelijk af kan gaan steken snor ik van de A6 via Lelystad over de Houtribdijk naar Enkhuizen. En voordat ik er erg in heb rijd ik Hoorn alweer binnen. Ik heb mij onderweg wel even in moeten houden om niet van de route af te wijken, want ik ben veelvuldig verleid door grote borden in felle kleuren die aankondigden dat er in de buurt vuurwerk te koop was. Hoewel ik al naar meer dan genoeg winkels ga blijft het toch kriebelen om er nog een extra te bezoeken. Echter weet ik dat de prijzen deze laatste dagen toch wel relatief hoog zijn en onder motivatie van de lichte vertraging die ik heb kan ik mezelf ervan weerhouden om niet nóg een winkel aan het lijstje toe te voegen, voor nu althans…
Ondanks dat ik mij niet heel veel zorgen meer maak slaak ik onwillekeurig een opgeluchte zucht als ik de straat binnen rijd waar ik om 4 uur ’s ochtends uit gereden ben. In die straat zet ik de auto eerst even voor de deur om te melden dat ik er weer ben. Daar blijft hij echter niet al te lang staan, want ik had vorig jaar het idee dat er achter een van de vele ramen in de straat iemand zat te loeren naar wat ik allemaal wel niet uit de auto aan het sjouwen was. Voor het uitladen rijd ik dit jaar dan ook de auto achterom, naar het pleintje waar de tuinen van onze straat aan grenzen. Dat sta ik toch even wat minder in het zicht. Ik zet de auto achteruit bij de poort neer, waarvan de deur net op gaat als ik de klep open. Mijn vader staat even verbaasd te kijken naar hoe vol de auto ligt, en begin dan te lachen. ‘Haha, sjongejonge, je hebt niet overdreven zeg!’ Daarmee bedoelt hij niet dat hij de hoeveelheid vuurwerk niet overdreven vindt, maar verwijst hij naar wat ik hem de dag ervoor heb gezegd: ‘Het kon wel eens krap worden om het allemaal in de auto te krijgen.’ Met de hulp van mijn vader begin ik de auto leeg te laden.
Gelukkig zijn mijn ouders een paar jaar terug gestopt met hun pogingen om mijn vuurwerkhobby in bedwang te houden. Waar ze eerst graag wilden weten hoeveel ik uitgaf, zodat ze dat een beetje konden sturen, hebben ze zich er al een aantal jaren bij neergelegd. Ze willen het dan ook echt niet meer weten nu, om te voorkomen dat ze er toch wat van zeggen. Uiteraard krijg ik als het vuurwerk binnen is nog steeds de nodige schimpscheuten te horen over de hoeveelheid, maar die zijn verder niet serieus bedoelt om mij te beïnvloeden. Ze vinden het nu vooral leuk om te zien hoe enthousiast ik er over ben en helpen mij dan ook graag. Ze plannen zelfs hun laatste vier dagen van het jaar een beetje om mijn activiteiten heen. Zo zorgen ze er voor dat ik de auto beschikbaar heb voor het ophalen en wordt de etenstijd deze vier dagen aangepast op wanneer ik daar tijd voor heb. Ik kan het me niet mooier voorstellen.
En zo is mijn vader mij nu dus ook aan het helpen om een flinke verzameling lontjes en tubes uit de auto te tillen, die gelukkig voor het grootste deel gebundeld zijn in cakes en boxen. Al het moois wat ik die dag al een keer in handen gehad heb komt nog een keer voorbij, hoewel voor het grootste deel verstopt in met oranje ruiten versierde dozen. Ook hier in Hoorn zijn de vuurwerk winkels inmiddels open en die hebben, aan de enkele knallen die toch met regelmaat te horen zijn, ook al het een en ander verkocht. Nu begint dan ook een van de uitdagingen van deze dagen, niet alvast wat afsteken! De wat grote producten kan ik best laten staan, die wil ik toch het liefste gewoon op oudjaarsavond zien. Het kleinere spul, pijlen, single shots, dat is wat verleidelijker. Gelukkig heb ik daar nu in ieder geval geen tijd voor, eens zien hoe dat vanavond zal gaan… Eerst de auto maar eens leeg. Dat gaat snel zo met zijn tweeën; binnen 10 minuten is de auto leeg en staan alle dozen veilig binnen opgeborgen. 20 over 1, snel even een paar broodjes naar binnen schuiven en wat drinken, dan kan ik zo door naar de volgende winkel. Hoewel ik daar de kleinste bestelling van dit jaar heb geplaatst ga ik er wel het duurste product ophalen dat dit jaar bij mij in de straat zal staan…
In 10 minuten eet ik vijf broodjes, drink ik een glas water en leg ik aan mijn vader uit dat ik geen tijd heb om, zoals hij voorstelt, even rustig te gaan zitten voordat ik weer de deur uit ga. Tussen 14:00 en 14:30 wordt ik namelijk verwacht bij Meilink Vuurwerk in De Goorn (een klein dorpje, op zo’n half uur rijden van Hoorn). En hoewel het wellicht geen ramp is als ik een kwartiertje later ben vind ik het toch altijd wel netjes om op tijd te zijn. Daarnaast kijk ik ook veel te erg uit naar wat ik er op mag halen om kalm aan te doen én bovendien moet ik mijn vriendin nog even oppikken onderweg. Het leek haar wel leuk om een stukje van de tocht mee te gaan. Deels om te kijken wat ik nou zo leuk vind aan dat ophalen, deels om toch nog wat tijd met mij door te brengen deze dagen. Want ja, eerlijk is eerlijk, ik heb 28 t/m 31 december weinig aandacht voor iets anders dan vuurwerk. ’s Ochtends om 4 uur in de auto vond ze echter wat te heftig, en ik vind dat ook wel een erg leuke rit om alleen te maken. In plaats daarvan gaat ze dus deze middag mee. Geen rust dus voor mij, en om half 2 vertrek ik weer uit Hoorn. Even daarna pik ik mijn vriendin op en om 2 uur, mooi op tijd, staan we voor de deur bij Meilink Vuurwerk.
Het is de tweede zaak dit jaar waar ik nog niet eerder geweest ben. Nieuwsgierig open ik de deur en lopen we naar binnen. De grote winkel, die volgens de opschriften op de ramen normaal gesproken biljarttafels en trofeeën verkoop, is mooi aangekleed. Links van de ingang wachten diverse dummies en een grote Chinese draak de binnenkomende bezoekers op. Rechts van ons is een deel van de showroom, waar naar ik vermoed nog een collectie biljarttafels staat, netjes afgeschermd met doeken. Die zijn op hun beurt bekleed met diverse prachtige posters van Broekhoff Vuurwerk. De soort gang die in de eerste 5 meter van de ruimte is ontstaan wordt steeds breder en loopt over in de ruime vuurwerk showroom, ook weer rijkelijk bekleed met posters. Er staat zelfs een kar met hotdogs om klanten niet alleen van vuurwerk te voorzien maar ook van een lekker tussendoortje. Achterin, en dus recht tegenover de ingang, staat een lange verkoopbalie die evenwijdig loopt aan de achterwand van de ruimte. Tegen die achterwand zijn alle dummies op planken neergezet en staat een deel van het vuurwerk al te wachten tot het verkocht wordt. Onwillekeurig kijk ik omhoog, jup, er zitten netjes sprinklers boven. Belangstellend lopen we verder en even belangstellend als wij rondkijken, kijkt een deel van de familie Meilink naar ons. ‘Hebben jullie een bestelling?’ vraagt een vriendelijke jonge dame met lange krullende haren, wijzend op het A4-tje dat ik in mijn handen heb. Ik schat dat ze een jaar of 30 oud is. ‘Ja, klopt!’ antwoord ik, ‘Maar ik kom ook nog iets anders ophalen.’ vervolg ik breed glimlachend. ‘Deze is voor de bestelling van een pakje Moontravellers 2.0…’ begin ik terwijl ik het eerste A4-tje overhandig, ‘…en deze is voor een leuk prijsje dat ik gewonnen heb.’ Van blijdschap glimlach ik inmiddels mijn tanden bloot en ik wordt even vreemd aangekeken. Dan gaan de ogen van mijn glimlach naar het tweede papiertje dat ik overhandigd heb en valt het kwartje. ‘Ow, jij bent die jongen die die prijs heeft gewonnen!’ zegt ze begrijpend. ‘Nou dat is wel meer dan een “leuk prijsje” hoor!’ Dat wist ik zelf natuurlijk ook, want de prijs die ik gewonnen heb is de 300 shots compound box Sky High van Broekhoff!!! Terwijl ze weg loopt om het pakje Moontravellers 2.0 te halen geeft ze een jongen/man van een jaar of 25, die samen met haar achter de balie stond, de opdracht om ‘die enorme box die iemand gewonnen had’ te pakken. Blijkbaar liggen de twee producten in verschillende bunkers. Terwijl er twee personen voor mij in beweging komen stoot mijn vriendin mij grinnikend aan. ‘Klein prijsje noemt ie dat…’
Waar ze met zijn tweeën verdwenen waren komen er nu 4 mensen tevoorschijn. Mijn aanwezigheid heeft zo te zien wat teweeg gebracht. Alhoewel het niet per se mijn persoonlijke aanwezigheid zal zijn, maar vooral de aanwezigheid van de prijswinnaar van die enorme box. Naar ik kan redeneren is de verkoopster die mij net hielp dochter Meilink, die nu met haar moeder samen terug komt. De twee mannelijke figuren die terug komen schat ik in als haar broer (die net ook in de winkel stond) en nog een extra hulp. Kan best zijn dat ik er helemaal naast zit met mijn aannames, maar dat maakt voor de praktische afhandeling van zaken eigenlijk ook niet zo veel uit. ‘Deze jongen heeft die Sky High gewonnen mam!’ De helft van mijn inschatting klopt in ieder geval. ‘Zo, wat een gigantische prijs joh, gefeliciteerd!’ en ‘Wat een geluksvogel!’ klinkt het nog van de twee mannen. Nog steeds met een grijns van oor tot oor bevestig ik dat dit inderdaad wel een hele gave prijs is ja, zo’n grote hoeveelheid vuurwerk heb ik nog nooit gewonnen. Uiteraard blijft het niet bij de felicitaties. Als snel krijgt de nieuwsgierigheid de overhand en volgt de vraag: ‘Hoe heb je die eigenlijk gewonnen?’ Hoewel ik dat verhaal al een aantal keer verteld heb, vertel ik het maar al te graag nog een keer. Ik begin mijn verhaal met dat ik lid ben van een vuurwerkforum, en dat ik daarlangs de kans kreeg om naar de importeurdemo van Broekhoff te gaan. De winactie die aan het bezoek van de demo gekoppeld was: Leg de finale van de demo zo mooi mogelijk vast op beeld en win een compound van Broekhoff naar keuze! En dus stapte ik op 11 september in Zwolle op de fiets en stapte ik daar twee uur later op het terrein van Flevonice weer vanaf. Daar werd ik zeer gastvrij ontvangen en kreeg ik, samen met de rest van de forumleden die het geluk hadden om aanwezig te mogen zijn, ook nog een rondleiding op het schietveld! Hoe gaaf de demo en de finale waren hoef ik verder niet te vertellen, een grote afvaardiging van Meilink Vuurwerk was daar namelijk ook bij aanwezig. Die demo heeft ze bovendien overtuigd om dit jaar met Broekhoff in zee te gaan. Dat mijn film van de finale uiteindelijk als winnende film is uitgekozen hoef ik ook niet meer te vertellen, want het bewijs daarvan staat tussen ons op de balie klaar!
We hebben het nog even kort over de demo en hoe gaaf de prijs is, maar dan kondig ik aan dat het echt tijd is om te gaan. We zijn eigenlijk nog niet uitgepraat maar de volgende winkel staat alweer op het programma. Gelukkig zie ik ze over 2 dagen weer, dit jaar houden ze namelijk een heuse ‘Vuurwerk Experience’. Met andere woorden een kijkje in de bunker en wat uitleg over hoe het allemaal gaat. Nu is dat voor mij niets nieuws, maar het is een leuke mogelijkheid om weer uitgebreid over vuurwerk te praten. Ik verzeker ze dat we zondag verder praten, wordt door alle 4 de aanwezigen nogmaals gefeliciteerd en til dan de box van de balie. Zo, das een flink gewicht! Mijn vriendin neemt nog de grote babypijltjes mee en zo lopen we de winkel weer uit. Voor de vierde keer die dag ben ik zeer tevreden. Ik ben goed geholpen door hele aardige mensen, en hoewel het geen freaks zijn zoals ik, hebben ze duidelijk passie voor vuurwerk en de verkoop ervan. Dat maakt het afhalen altijd nog net een stukje leuker.
De box en de pijltjes gaan achterin, wij gaan voorin en met die positieverdeling rijden we richting de volgende winkel, de Fietsvoordeelshop in Opmeer. Net als vorig jaar, toen ik het oude echtpaar tegen kwam, ga ik hier maar een kleine bestelling halen. Die bestaat uit twee verschillende producten en in totaal 5 doosjes, te weten 4 doosjes Crackling Bullets en een doosje Flashing Demon. De Crackling Bullets omdat ik dat echt geweldige dingen vind en er graag een voorraadje van wil opbouwen voor als ze ineens uit het assortiment zijn, de Flashing Demon om de nieuwe verpakking bij de oude verpakking van mijn verzameling nostalgie te voegen. Na een kleine 20 minuten rijden komen we er aan. Een parkeerplaatsje vlak voor de deur is nog vrij, hoewel de afstand met deze kleine bestelling eigenlijk niet zo gigantisch veel uitmaakt. De etalage van de Fietsvoordeelshop is redelijk omgetoverd voor de vuurwerkverkoop maar de rest van de winkel valt eigenlijk een beetje tegen. Er is een hoek van de winkel waar een verzameling dummies op witte planken in de volle verlichting van de winkel staat. Het ziet er netjes uit, daar niet van, maar het sfeervolle wat in de andere 4 winkels zeker aanwezig was mist hier een beetje. Bovendien weet ik van voorgaande jaren ook dat de heren die deze zaak runnen, ondanks dat ze hartstikke vriendelijk zijn, verder niet per se vuurwerkliefhebbers zijn. Ze zullen er ongetwijfeld verstand van hebben, maar echt gezellig over vuurwerk lullen is me hier nog niet gelukt. Dit jaar probeer ik het dan verder ook niet. Ik lever mijn bestelbon in, krijg een tasje overhandigd en met 5 minuten staan we alweer buiten, overigens wel heel blij met het nieuwe tasje vuurwerk dat in mijn bezit is gekomen. Het was niet het beste voorbeeld om mijn vriendin te laten zien wat er zo leuk is aan het ophalen van vuurwerk, maar gelukkig compenseerde de vorige winkel dat wel enigszins. Het komt wel goed uit dat we hier zo snel klaar zijn, want ik loop iets achter op schema. Het is nu 3 uur, en eigenlijk had ik 20 minuten geleden al op de volgende locatie willen zijn. Ach, daar achteraan is het even rustig, dus die 20 minuutjes uitloop komt wel goed.
De volgende winkel is een winkel waarover de meningen wat verdeeld zijn, maar de meeste meningen die op internet verkondigd worden zijn erg negatief. Ik kom er echter al jaren en ook dit jaar heeft de negativiteit mij er niet van weerhouden om hier te bestellen. De prijzen zijn erg goed en de service, tja, daar moet je een beetje mee om kunnen gaan. Ik heb in voorgaande jaren meerdere keren goed contact gehad via de mail over bestellingen en hoewel in de winkel niet altijd alles soepel ging (er ontbreekt wel eens wat), kwam ik daar door rustig te blijven en goed te overleggen ook wel weer uit. Enige echte nadeel is dat het wachten soms erg lang duurt, afgelopen jaren meestal een half uur, maar ook een keer een uur. Ach, ik weet van te voren hoe het er ongeveer aan toe zal gaan, heb dingen besteld die ik graag wil hebben maar niet gigantisch zou missen als ze er niet zijn en ik heb weer zin om bij deze winkel langs te gaan. Om 20 over 3 rijden we Middenmeer binnen, om een bezoekje te brengen aan de beruchte Fietsenhal J. Niks.
Voor de sfeer van het verslag ga ik hier even ingrijpen. Dit jaar was het echt een groot drama bij deze winkel. We hebben anderhalf uur staan wachten tot mijn bestelling omgeroepen werd. Die bestelling bleek maar voor de helft compleet te zijn, de rest was (tijdelijk, naar ik vermoed, want de logistiek is op zijn zachtst gezegd matig) niet aanwezig. Ik heb een leuke vervanger uitgekozen, na wat stevig onderhandelen, maar de algehele ervaring was dit jaar erg slecht… En toch, als er in 2019 weer verleidelijke aanbiedingen zijn, ga ik de gok weer wagen. Ik blijf het een fascinerende gang van zaken vinden en heb wel een uurtje over voor de kans op mooi vuurwerk voor een geweldige prijs. Bovendien hoef je niet vooraf te betalen, wat het financiële risico aanzienlijk vermindert.
Dus, met een kleinere toevoeging aan de collectie dan gehoopt vertrekken we even na 5’en weer uit Middenmeer. Een uur later dan ik had gepland, maar niet per se onverwacht. Via de weg die ik ’s ochtends heb gereden richting de Afsluitdijk rijden we nu, weliswaar aan de andere kant van de vangrail, terug richting Hoorn. Mijn vriendin belt intussen mijn ouders op om te melden dat we weer onderweg zijn. ‘Zo, dat heeft even geduurd!’ antwoord de stem van mijn moeder door de telefoon. ‘Zat zeker weer tegen in Middenmeer?’ Inderdaad ja, dat zat het… ‘Ik zal zorgen dat het eten bijna klaar is als jullie thuis komen hoor!’ Kijk, dat is fijn, dan heb ik na het eten nog heel even rust voordat om 19:00 alweer de volgende winkel bezocht dient te worden. Maar eerst straks thuis even het een en ander uitladen. Naast de Sky High Box, Moon Traveller 2.0 en Crackling Bullets is er in Middenmeer alsnog wel wat leuks bij gekomen. Zo liggen in de kofferbak nu ook 3 fantastische nostalgische Fantastic High Flyer uit de Diamond Collection, wat klein spul in de vorm van 40 single shots en acht 25 schots fluitpotjes, en nog de Threesome van Wolff. Ik had al getwijfeld om die er bij te bestellen maar het uiteindelijk toch niet gedaan, en ben daarom ook best tevreden met dit boxje als vervanger. Even na half zes zijn we weer thuis en als we binnen komen staan mijn ouders al zeer belangstellend te kijken. Mijn moeder echter wel met een half oog op het eten, dat inderdaad bijna klaar is en heerlijk ruikt! De reden dat mijn ouders, meer dan anders, interesse tonen in waar ik mee terug kom is dat ze heel nieuwsgierig zijn naar die enorme box die ik gewonnen heb! Ik ruim eerst snel even de rest van het vuurwerk op en pak dan de Sky High uit de auto. ‘Hahaha, sjongejonge!’ zegt mijn vader voor de tweede keer deze dag. ‘Wat een bak zeg!’ Ook mijn moeder is het er mee eens dat dit wel een schandalig grote prijs is, en vindt dat ik mij heel er gelukkig mag prijzen met het winnen ervan. Dat doe ik ook zeker, ik ben Broekhoff er zeer dankbaar voor en kijk enorm uit naar het afsteken ervan. Dat ga ik trouwens wel per deel doen (deze compound bestaat uit maar liefst 3 delen!) heb ik al bedacht, dan kan ik er nog wat langer van genieten. Snel berg ik ook deze enorme box op, want op dat moment kondigt een afgaande kookwekker aan dat het eten helemaal klaar is. Met stevige trek schuif ik vervolgens aan tafel, even opladen voor het laatste stukje vanavond!
Zo, dat was lekker zeg! Na zo’n lange dag gaat een goede maaltijd er wel in. Bovendien is even rustig zitten ook wel fijn. Ik heb dan wel de hele dag weinig anders gedaan dan zitten, met al die kilometers in de auto, maar dit is toch even wat meer ontspannen. Tijdens het eten heb ik honderduit verteld over al mijn belevenissen van die dag. Waar ik dan nu ook nog maar net mijn bord leeg heb, is de rest al even klaar. Maar ja, dat is voor deze ene keer in het jaar niet zo erg. Ik heb nu eenmaal een hoop te vertellen en maak mezelf maar wijs dat mijn ouders dat interessant vinden om te horen. Nu ik eindelijk de laatste hap achter mijn kiezen heb is het half 7. Over een kwartiertje wil ik naar de volgende winkel. Ik heb nog 15 minuten in te delen dus. Die zou ik kunnen gebruiken om nog even rustig te blijven zitten, om bij mijn vuurwerk te gaan kijken, of om vanaf de zolderkamer te gaan kijken of er al ergens wat afgestoken wordt. Die laatste optie trekt mij toch wel het meest, dus vanuit de behaaglijke warmte van de woonkamer, waar de houtkachel genoeglijk staat de branden, begeef ik mij naar zolder. Daar zet ik aan beide kanten de ramen open zodat ik goed kan horen wat er overal gebeurd. Na jarenlange ervaring weet ik wel dat voor het huis het meeste te zien zal zijn. Daar ga ik dan ook op het grote bureau in de raamopening liggen.
Ik ben nu 23 en ik bedenk me dat er eigenlijk in 13 jaar tijd niet veel veranderd is. Nog steeds kan ik op de eerste afhaaldagen urenlang voor het raam liggen in de hoop een glimp van wat vuurwerk op te vangen. Dat sowieso onder het genot van vuurwerkgeluiden die onvermijdelijk te horen zijn, en met op de achtergrond heel zachtjes de Top 2000 aan. Heel zacht, omdat anders natuurlijk niet meer te horen is wat er buiten allemaal gebeurt. En zo lig ik ook deze avond weer te genieten, hoewel het nu eerst maar voor een kwartiertje is.
Buiten klinkt al relatief veel geknal. Het is uiteraard niets vergeleken bij de 31e, maar het is zeker niet rustig. De meeste knallen zijn zacht en komen waarschijnlijk van rotjes. Een enkele knal die uit de verte lijkt te komen zal van een single shot afkomstig zijn. In die 15 minuten dat ik lig te kijken zie ik er daar ook 3 van de lucht in gaan. Verder komen er twee kleine vuurpijltjes voorbij en zie ik wat balletjes van een romeinse kaars. De grote variatie ik hoeken waarmee de brandende kogeltjes het luchtruim kiezen verraadt dat iemand die kaars in zijn handen houdt. Aan de overkant van de straat zie ik regelmatig het geknetter van grote knetterballen in een tuin en daar waar een aantal gevels een eindje verder regelmatig fel oplichten worden waarschijnlijk discoflitsers afgestoken. Dat vond ik vroeger (en nog steeds eigenlijk) echt geweldige dingen. Zo’n klein dingetje dat toch zo’n groots effect heeft. Tot mijn teleurstelling worden er nog geen cakes afgestoken, maar dat komt later vanavond hopelijk wel. Naast mijn ogen zijn ook mijn oren scherp op wat er allemaal gebeurt. Zo hoor ik ergens het ratelen van een flinke mat en klinkt er ook een paar keer wat gefluit. De meeste los van luchthuilers voor zover ik kan beredeneren en een keer een groepje van 25 fluitjes kort achter elkaar. Wat een heerlijke geluiden zo op de vrijdagavond. De hele ervaring wordt een paar seconden lang nog extra versterkt doordat er een wolkje vuurwerkrook voorbij komt drijven. Ineens schiet me een goed idee te binnen. De volgende etappe gaan we even anders doen. In plaats van met de auto, zoals ik van plan was, ga ik de fiets pakken! Het is buiten heerlijk koel maar niet te koud. Best mooi stookweer eigenlijk, want ook de wind gedraagt zich prima vanavond. Prachtig en sfeer verhogend weer om buiten te zijn dus. Op de fiets kan ik in ieder geval veel meer horen van wat er om me heen gebeurt. Bovendien is dat waarschijnlijk ook wat veiliger dan met de auto, want dan kan ik gewoon even rustig stoppen en rondkijken als er niet alleen wat te horen maar ook wat te zien is. Het zal in totaal een klein uurtje fietsen zijn van hier via de eerste naar de tweede winkel en vervolgens weer terug naar huis. Lang genoeg om lekker te genieten dus, maar ook kort genoeg om het een beetje leuk te houden.
Ik stuiter de trappen weer af en vraag mijn vriendin of ze nog een rondje mee gaat. Zo ja, opschieten dan, want ik wil zo weg! Terwijl mijn vriendin opschiet trek ik mijn jas aan, gris ik nog even de bestellijsten uit de auto en zet ik de fietsen vast buiten. Bestellijsten kan ik het eigenlijk niet noemen. Het zijn meer afhaalbewijzen, en wel van de twee prijzen, waarvan ik er bij elke winkel een op ga halen! Bij de eerste winkel een prijs die ik via VWT gewonnen heb met de 100 dagen 100 cakes actie, bij de tweede winkel een prijs die ik met een actie in het Countdown gedeelte gewonnen heb bij China Red. Met dat mooie vooruitzicht fietsen we de oprit af. Links, recht, nu een tijdje doorfietsen. De eerste winkel is de Vuurwerktotaal dealer, Moped, een bekende brommershop in Hoorn. Bij deze winkel heb ik zelf nog nooit vuurwerk gehaald maar al hun foldertjes heb ik wel bewaard sinds 2007! Inmiddels zijn ze een paar keer geswitcht van leverancier, maar toch is het leuk om hier na al die jaren foldertjes kijken een keer langs te gaan. Het is ongeveer een kwartier fietsen en in die tijd lijkt het steeds onrustige te worden buiten. Meer mensen zijn waarschijnlijk klaar met eten en kunnen zich nu het echt donker is niet meer inhouden. Gelukkig maar, want met die hoop had ik ook besloten om te gaan fietsen! We trappen rustig door en na een minuut of 7 gebeurt waar ik op gehoopt had, vlakbij is blijkbaar het vlammetje van een aansteker dusdanig dicht bij het lontje van een cake gekomen dat het lontje is gaan branden. Dat brandende lontje baant zich nu gestaag een weg door de cake, want ineens zie ik boven een huizenblok en achter een paar bomen witbrandende bombettes omhoog schieten! Die knallen vervolgens met een redelijke klap uiteen in mooie zilveren willows. Ik rem meteen met het oog op naderende obstakels die mij anders het zicht zullen ontnemen. Hoewel het geen super kwaliteit vuurwerk is, is het een mooie pot. Onbewust tel ik mee met de schoten. 1, 2, 3…. Een 25 schots cakeje. Zodra hij over is wenk ik mijn vriendin, die een paar meter verderop tot stilstand is gekomen. ‘Kom, een klein stukje terug, dan kunnen we oversteken en door die straat fietsen waar net die cake afgestoken werd!’ Met enig protest draait ze om en samen fietsen we 25 meter terug, steken daar de weg over die de wijk waar we langs fietsen omringd en rijden diezelfde wijk binnen. De eerste afslag rechts en we fietsen in de straat waar net het vuurwerk afgestoken moet zijn. Van een cake of mensen is geen spoor meer te bekennen. Maar de rook die door de slechts lichte wind slechts langzaam optrekt geeft overduidelijk aan dat hier net wel degelijk vuurwerk afgestoken is. Tijdens het fietsen door de rookwolk adem ik diep in. Nog een paar dagen en dan ruikt het 8 uur lang zo bij mij in de straat!
De omweg is maar gering en een paar minuten later fietsen we het industrieterreintje op waar Moped zich bevindt. Er zit trouwens nog een vuurwerkwinkel op het zelfde terrein. De twee winkels liggen slechts 500 meter uit elkaar en zijn dus stevige concurrenten. De meeste mensen gaan gewoon standaard elk jaar naar dezelfde vuurwerkwinkel. Om echter de twijfelende kopers van elkaar weg te kapen staan bij de hoofdweg van dit stukje Hoorn twee enorm grote borden waarop beide winkels met de nodige uitroeptekens aangeven de ALLERgoedkoopste te zijn!!!! Ik weet echter dat ze beiden niet bijzonder goedkoop zijn, hoewel Moped over het algemeen wel wat meer extra acties heeft. Het maakt voor mij ook niet zo veel uit, aangezien ik hier alleen ben om een prijs op te halen. We gaan de richting uit die het nét iets grotere bord aangeeft en zien zodra we de bocht om zijn de vlaggen wapperen die aangeven dat er in het pand achter die vlaggen vuurwerk verkocht wordt. Naast die vlaggen parkeren we de fietsen en openen we de deur. Die zware deur gaat onverwachts licht open en bijna schiet de klink uit mijn handen. Ik reageer tot mijn verbazing snel genoeg om te voorkomen dat de deur daadwerkelijk met enorme gang open zwaait. Hoewel ik nu echt al wel lang niet heb geslapen houdt de adrenaline me blijkbaar nog wel scherp… In de winkel is het rustig. Er staat een dame bij de balie met een van de drie verkopers te overleggen. Langzaam slenterend loop ik verder, ondertussen de VWT dummies bekijkend die staan uitgestald. En dat zijn er heel wat, want de grote winkel die normaal vol staat met scooters is vrijwel geheel leeg gehaald en elke wand is rijkelijk gevuld met kruitloze cakes en boxen. Ik weet van eigenlijk alles de uitwerking, huidige prijzen en freakprijzen buiten de verkoopdagen om wel, en kom dus verder ook niet in de verleiding om nog wat bij te kopen. Naarmate we dichter bij de balie komen hoor ik dat de dame, die moeder blijkt te zijn, op zoek is naar vuurwerk voor haar zoontjes. ‘Ja, ze vinden het echt geweldig, maar ik vind het eigenlijk een beetje eng.’ verklaart ze. ‘Maar ik wil ook niet dat ze door hun bange moeder geen vuurwerk hebben…’ ‘Ah,’ reageert de verkoper, ‘vandaar dat u op zoek bent naar iets wat wel een beetje spectaculair is maar niet te eng, haha.’ Terwijl ze verder overleggen over wat een goede compromis zou zijn stap ik op een van de andere verkopers af. ‘Goedenavond, k kom een prijs ophalen!’ zeg ik vrolijk, en toon hem de afhaalbon. ‘Kijk, dat is leuk!’ antwoord de man bijna net zo vrolijk. ‘Ik ga hem even opzoeken!’ Die verkoper heeft duidelijk na een dag hard werken nog steeds plezier in de verkoop van vuurwerk. Hij verdwijnt richting de bunkers.
Intussen dwalen mijn ogen af naar beneden. Ik sta voor een stukje verrijdbare balie dat, als het daadwerkelijk verreden wordt, de mogelijkheid geeft om van achter de balie in de winkel te komen. En van de winkel naar achter de balie uiteraard, als daar behoefte aan is. De bovenste 20 centimeter van die balie vormt een soort van vitrine, met daarin. WOW, prachtig oud kindervuurwerk van o.a. Schuurmans! Ineens voel ik met alsof ik 15 jaar terug in de tijd ben. Er liggen een aantal prachtige items in van de Dynamite Dave collectie en verder een heel mooi pakje Sparkling Dragon sterretjes, die ik herken van het eerste echte vuurwerkpakketje dat we vroeger hadden. Ik word er bijna emotioneel van zo blij als ik ben dat ik deze items hier zie liggen. De verkoper komt op dat moment terug met de gewonnen cake, de Freestyle Trics. ‘Alsjeblieft, en geniet ervan!’ zegt hij, nog steeds vrolijk. ‘Bedankt!’ antwoord ik, ‘En ik zou graag nog wat kindervuurwerk er bij willen.’ Dat kan uiteraard’ reageert de verkoper. ‘Ik wil graag van deze trektouwtjes’ begin ik, wijzend naar het pakje van Dynamite Dave. Een hand verdwijnt ergens lager in de balie en komt tevoorschijn met een pakje trektouwtjes, echter andere dan ik wilde. ‘Nee, ik bedoel echt specifiek deze.’ zeg ik, nog een keer wijzend op het pakje dat ik bedoelde. ‘Ow, haha, ik wist niet dat het zo precies kwam.’ zegt de verkoper lachend. ‘Zit daar verschil in dan?’ Ik leg hem uit dat deze specifieke verpakking voor mij heel nostalgisch is. Hij knikt begrijpend en vraagt me of ik nog meer wil. Jazeker! Er liggen namelijk ook nog een pakje Glow Worms en dus dat pakje sterretjes. Ook die worden uit de balie gevist. Wat hij nog van me krijgt voor deze dingetjes? Helemaal niets hoor, ik mag ze zo meenemen. Kijk, dat is nog eens aardig. Hoewel ik er ook echt die euro wel voor had willen betalen is het gebaar toch erg leuk. Zoiets kleins maakt voor mij toch dat ik nooit meer vergeet hoe ik er aan ben gekomen. Ik bedank de verkoper hartelijk en wens ze nog succes met de rest van de verkoopdagen. Tevreden loop ik weer de deur uit, die ik dit keer voorzichtig open doe.
Mijn vriendin heeft een fiets met fietstassen mee en daarin verdwijnen de cake, het kindervuurwerk en een foldertje wat ze nog voor me mee gegrist had. ‘Nu naar de Intratuin toch?’ ‘Uhm, ja, dat was in principe het plan, maar ik wil ook eigenlijk nog even hier verderop bij Fems kijken, waar we net ook bijna langs kwamen.’ ‘Je hebt nou toch wel eens een keer genoeg vuurwerk??’ ‘Joah, op zich, maar misschien hebben ze er nog wel hele mooie aanbiedingen die niet online stonden.’ We stappen weer op de fiets, ik tevreden denkend aan de mooie prijs en het kindervuurwerk dat binnen is, mijn vriendin hoofdschuddend over het feit dat ik er over denk om nog meer vuurwerk te halen. 500 meter verderop stappen we al weer af en staan we voor de deur bij Fems vuurwerk. Ik heb eigenlijk geen idee wat die de rest van het jaar doen, buiten de vuurwerkverkoop om, maar ze zitten al in Hoorn zo lang als ik me kan herinneren. Het is een GBV dealer en hoewel ik van mening ben dat er beter vuurwerk is, wil ik toch even binnen kijken. Vooral met de hoop om nog iets nostalgisch tegen te komen, of om nog een pak van de oude, per 6 verpakte, Asian Thunder Rockets te scoren. Onder geklingel van de bel boven de deur stappen we binnen. Het is in deze kleinere winkel drukker dan waar we net waren. Ik kijk even rond maar zie zo snel niet iets liggen wat me aanspreekt. Daarom vraag ik aan een van de dames achter de balie of ze nog die Asian Thunder Rockets heb die ik zoek. ‘Ja, hebben we nog wel.’ Klinkt het antwoord enigszins ongeïnteresseerd. ‘Ze kosten €10,00 per pak.’ Hmm, dat is me wat te duur. Ten eerste is het boven de originele adviesprijs en ten tweede is de nieuwe, per 5 verpakte, variant dan goedkoper. ‘Ow, dat wordt me wat te duur helaas.’ Is dan ook mijn reactie. ‘Oké.’ Zegt ze schouderophalen, alsof het haar niet minder kon schelen of ik wel of niet iets kwam kopen. Nou ja, dan gaan we maar weer.
De volgende winkel, de Intratuin, ligt een kwartier verderop. Ik heb dus mooi weer even de tijd om de lucht af te speuren naar vuurwerk. We fietsen nu echter door een wat minder dicht bewoond gedeelte van Hoorn, en ik verwacht dan ook niet heel veel te gaan zien. Die verwachting lijkt terecht, want na 10 minuten fietsen hebben we niets anders gezien dan dat wat er normaal gesproken ook te zien is. Of nou ja, niet in de lucht in ieder geval. Er was en is echter alsnog wel het een en ander om van te genieten, want met de kerst nog maar 2 dagen achter de rug hangt bijna overal de kerstversiering nog! De huizen aan de straat die we af fietsen zijn allemaal redelijk grote huizen en bij zeker de helft is er wel iets aan de kerstversiering gedaan. In de meeste gevallen is dat was simpels, zoals een lichtslang langs de gevel of wat lampjes in een boom. Bij een klein aantal is er echter flink uitgepakt en vergezellen verlichtte rendieren, kerstmannen, sneeuwpoppen en sterren de clusterverlichting in de boom en de knipperende snoeren die de hele gevel rond lijken te gaan. We fietsen overal dan ook op ons gemak voorbij, zo nu en dan ook eens een blik op de weg werpend om te kijken of we nog een beetje aan de rechterkant fietsen. Het scheel dat er op dit moment maar weinig andere weggebruikers zijn. Sommige huizen hebben de gordijnen open. Nieuwsgierig loeren we door de ramen naar binnen, zoekend naar de kerstboom. Ook die is, net als de kerstversiering, bij de meeste mensen nog niet opgeruimd. En zo komen we, met een kleine omweg door het slingerende pad dat we over de weg afleggen, 17 minuten na vertrek aan bij de Intratuin.
Ook daar is, in ieder geval buiten, alles nog in kerstsfeer. Naast de reguliere versiering staan er ook twee grote knipperende vuurwerkbollen op het dak en als we het terrein op fietsen passeren we grote spandoeken die aangeven dat hier “Het mooiste vuurwerk van Nederland!” te koop is. Uiteraard staat ook de oliebollenkraam er nog. Die heeft het nu nog rustig met enkel een paar klanten die de Intratuin bezocht hebben, maar over drie dagen zullen ze waarschijnlijk weer het hoogtepunt van het jaar beleven. We parkeren wederom de fietsen, lopen door de heerlijke oliebollen geur heen en de schuifdeuren door. Meteen als we binnen komen staat er een afsnijroute aangegeven voor het vuurwerk. Maar hoe graag ik dat ook op wil halen, mijn interesse in kersthuisjes is ook groot en ik kan het niet laten om mijn vriendin mee te slepen langs het kerstdorp, waar ze thuis inmiddels ook al bijna anderhalve maand tegenaan kijkt, zij het een wat kleinere uitvoering. Rust om echt uitgebreid te kijken heb ik echter niet, en na een vluchtige ronde langs de kersthuisjes pakken we toch de afsnijroute. 30 seconden later bevinden we ons in het gedeelte van de grote winkel, dat omgebouwd is tot vuurwerkshowroom en afhaalpunt. Bij deze Intratuin hebben ze in de showroom altijd schermen hangen en staan waarop filmpjes van de te koop zijnde producten voorbij komen. En mét geluid, waardoor het door het niet op elkaar afgestemd zijn van de schermen klinkt het alsof de jaarwisseling hier al begonnen is. Terwijl het nodige gefluit, geknal en geknetter onze trommelvliezen vermaakt loop ik naar de afhaalbalie toe om mijn afhaalbewijs in te leveren.
Hoe ze het precies doen bij de Intratuin weet ik niet, maar dat de opslag een eindje verderop zit weet ik wel. Ik ben hier al wel vaker geweest, vooral vroeger in de eerste jaren dat mijn ouders hier voor mij het Family Pakket kochten, maar ook de afgelopen jaren nog wel zo nu en dan. En elk jaar duurt het even voordat de bestelling er is. Volgens mij verzamelen ze als het wat drukker is een tiental bestellingen en halen die vervolgens in 1 x van ergens verderop. Als het rustig is lopen ze ook wel voor een enkele bestelling heen en weer. In een uitzonderlijk geval ligt de bestelling al te wachten. Rustig is het op dit moment in ieder geval. Om twee van de statafels die neergezet zijn staan mensen hun lijstjes in te vullen. Verder er is iemand belangstellend naar de dummies aan het kijken, naar ik vermoed om op basis daarvan zo de lijst in te vullen die hij in zijn handen heeft. Ik ben dan ook meteen aan de beurt om mijn afhaalbewijs in te leveren. En waar ik dus verwacht had hier even op te moeten wachten, is vandaag voor mij blijkbaar een van de uitzonderlijke gevallen. De vriendelijke dame die mijn papiertje aanneemt werpt er even een blik op, legt de lijst neer, grijpt zonder een stap te verzetten onder de balie, en tovert daar de Crack Attack vandaan die ik gewonnen heb! Volgens de filmpjes een hele dikke waaier met volle crackling chry effecten. ‘Alsjeblieft!’ zegt ze, ‘En gefeliciteerd met je prijs!’ ‘Zo, dat was snel.’ antwoord ik verbaasd, ‘En dankjewel!’ Daarmee is het laatste vuurwerk voor vandaag binnen en kunnen we de terugtocht richting huis weer inzetten. Ik werp nog even snel een blik door de showroom en dan lopen we, ik met de dikke waaier in mijn handen, naar de uitgang. Buiten gaat deze cake in de nog lege fietstas en vervolgens, hopend om onderweg wat meer vuurwerk te zien dan op het vorige traject, fietsen we het terrein van de Intratuin weer af.
Op het laatste deel van de fietstocht komen we weer langs een ander stukje Hoorn. Er zijn verschillende routes mogelijk en ik twijfel welke we zullen nemen. Aan de ene kant kunnen we door een net iets dichter bebouwde wijk fietsen, waar meer potentiele afstekers zijn. Aan de andere kant kunnen we ook een wat minder dicht bebouwde route nemen, die regelmatig een redelijk ruim uitzicht geeft. De keuze wordt echter voor mij gemaakt, want als we op de splitsing aan komen waar ik moet beslissen zie ik dat ergens rechts van ons in de verte vuurwerk afgestoken wordt. Rechtsaf dus, en de route met meer uitzicht. Met het oog op een naderend groepje bomen stop ik even om in de verte te turen. Mijn vriendin vindt de mooie paarse effecten echter niet de moeite waard doordat ze zo ver weg zijn. Met een welgemeende ‘Kom nou!’ probeert ze me weer mee te krijgen. ‘Over een paar dagen kun je zoveel vuurwerk zien als je maar wilt.’ Hmm, ze snapt dus toch nog niet helemaal hoe het werkt. Vuurwerk is maar zo weinig te zien dat je elk moment mee moet pakken dat dat wel het geval is. Ik blijf dan ook stug staan wachten tot de vrij langdurige cake is afgelopen. Daarna vervolgen we onze weg weer. Nog een keer zie ik onderweg naar huis een vuurpijl de lucht in gaan, maar daar blijft het bij. Qua zicht in ieder geval, want gelukkig is er nog best wel veel te horen, bijna elke minuut klinkt er wel ergens een knal. Wat een prachtige fietstocht! Om kwart over 8 komen we weer thuis aan. De twee cakes en de kleine spulletjes van Moped komen weer uit de fietstassen en ik zet ze binnen bij de rest van de collectie. Het is een mooi e verzameling die ik in de afgelopen 16 uur bij elkaar heb gesprokkeld. Of het genoeg is? Waarschijnlijk wel. Of ik het genoeg vínd? Nee, dat zeker nog niet, maar morgen staan er nog 3 winkels in Almere op de planning om de voorraad aan te vullen!
Weer is er nu twijfel over wat verder te doen. Al het vuurwerk staat nog in dozen en het kriebelt wel om er alvast een muurtje van te gaan bouwen. Aan de andere kant kan ik weer voor het raam gaan liggen kijken. Ik besluit om in ieder geval nog even alle dozen een keertje door te kijken. Bij elke doos die ik open trek wordt de kruitgeur die in deze kamer hangt wat sterker. Met zorg neem ik alles nog eens in mij op, verdeel ik in gedachten al het een en ander tussen avond en nacht en leg ik vast wat nostalgische items die ik wil gaan bewaren apart. Ondertussen hoor ik buiten de nodige vuurwerkgeluiden en na 7 minuten door de dozen struinen wordt het me te veel. De rest bekijk ik morgen wel als het weer licht is, maar nu MOET ik eerst afgaand vuurwerk gaan kijken. Ik stuiter de trap naar zolder op en installeer mij opnieuw voor het raam, met de radio weer zachtjes aan. Zo vermaak ik mij voorlopig wel. Luisterend naar het geknal en zo heel af en toe genietend van wat siereffecten denk ik terug aan een geslaagde dag. Woorden kunnen niet beschrijven wat voor magisch gevoel ik de afgelopen 18 uur heb gehad, maar dat het een van de hoogtepunten van het jaar was is zeker. Gelukkig worden ook de komende dagen nog geweldig. Morgenochtend moet ik op tijd alweer bij Vuurwerk Almere Haven zijn en vervolgens ga ik nog naar twee andere winkels in Almere voor een kleine bestelling. De 30e staat de open dag bij Meilink Vuurwerk op het programma en de rest van de tijd zal ik de komende twee dagen opvullen met voorbereidingen voor simpelweg het afsteken, maar ook voor het showtje dat ik wil maken. De 31e dan overdag eerst wat Cat. 1 stoken, de laatste voorbereiding afronden, appelbeignets bakken en nog even bij mijn tante op verjaardag. Dan op tijd eten en vanaf klokslag 6 uur gaat het los! Ik kijk echt enorm uit naar de komende drie dagen, wat een geweldige hobby is dit toch.
En toen... Dag 2. 29 december.
De afgelopen nacht heb ik wel geslapen (gelukkig), en diep ook. 28 december heeft er flink in gehakt en het valt dan ook best tegen als om half 6 de wekker gaat. De teleurstelling van het wakker worden wordt echter al snel goed gemaakt door het besef van de mooie dag die in het verschiet ligt. Er staan flink wat minder winkels op de planning dan gisteren en, maar bij de drie winkels die ik vandaag zal gaan bezoeken staan en liggen nog wel een aantal hele mooie producten op mij te wachten. Ik rek me, liggend, nog een keer flink uit en schuif dan van onder de warme dekens de kou van de slaapkamer in. Snel trek ik mijn kleren aan en zo stil als mogelijk daal ik de twee trappen van mijn ouderlijk huis af. Beneden gekomen staan er 3 katten te dansen van blijdschap dat ze na zooo’n lange nacht alleen eeeiindelijk eten krijgen. Alsof ze op het randje van leven een dood zaten vallen ze aan op de brokjes die ik voor ze neer zet. Zo, nu is het mijn beurt. Broodjes voor onderweg heb ik gisteren al gesmeerd, alleen een vers gesmeerd broodje voor nu moet nog klaargemaakt worden. Terwijl ik bezig ben met het bereiden en opeten van dat sneetje brood loop ik in gedachten nog even de zaken na die ik gedaan zou moeten hebben. Afhaalbewijzen in de auto? Jup. Genoeg benzine? Ja. Navigatie? Ook in orde. Eten? Jep, maar dat moet nog wel even in de auto gelegd worden. Laten we dat meteen maar even doen. Kauwend op het laatste hapje van mijn ontbijt loop ik naar de voordeur. Slot en nachtslot er af, en dan stap ik de frisse kou in. Even diep inademen en het begint ineens enorm te kriebelen om alvast wat af te steken. Er staat al een prachtige collectie klaar, maar ik zal me nog even in moeten houden. Het rantsoen voor de ochtend gaat in de auto en net als ik me omdraai om weer naar binnen te gaan komt een van mijn beste vrienden aanfietsen. 'Mogûh’ klinkt het van achter een felle koplamp. ‘Klaar voor?’ vraagt hij. ‘Bijna!’ antwoord ik, ‘Nog even mijn schoenen aan doen!’ Ik verdwijn weer naar binnen en terwijl hij zijn fiets neerzet verwissel ik mijn vader zijn sloffen, die ik even aan had gedaan om mijn eten naar de auto te brengen, voor mijn eigen schoenen. Jas mee, deur op slot, en dan ben ik ook klaar om te gaan.
Het is deze ochtend wat minder vroeg dan gisterochtend, maar op de weg lijkt het ongeveer even rustig. Waarschijnlijk omdat het zaterdag is, beredeneer ik. We rijden deze keer aan de andere kant Hoorn uit, richting de dijk Enkhuizen Lelystad in plaats van de Afsluitdijk. “Leuk dat je mee wilde!’ zeg ik. ‘Joah, had toch niets beters te doen.’ Is de reactie. ‘En bovendien was ik wel een keer benieuwd naar hoe dat nou gaat met afhalen.’ Twee weken eerder had hij al gevraagd of ik nog hulp nodig had bij het ophalen. En die hulp, hoewel we allebei best weten dat ik die niet per se nodig heb, had ik enthousiast geaccepteerd. Na de lange rit alleen in de ochtend van de 28e is het toch wel gezellig om deze ochtend, net als de middag ervoor, iemand mee te hebben. Onderweg gaat het vooral over vuurwerk, en de dingen die ik gisteren allemaal meegemaakt heb. Ook komen de verschillende kerstdiners nog even ter sprake en korte tijd later zijn we alweer in Lelystad. Daar staan we voor een keuze. Rijden we via de dijk verder langs het water, en dus via de westkant van Flevoland naar beneden richting Almere, of gaan we door Lelystad heen en via de snelweg? De keuze is al snel gemaakt, het wordt de dijk. Dat is toch een stuk interessanter dan de snelweg. Na eerst per ongeluk bijna het parkeerterrein van Bataviastad op te rijden vinden we de weg richting de dijk en rijden we weer door de duisternis. Die duisternis is echter relatief licht, want waar het de vorige ochtend écht donker was geeft het licht van Lelystad dichtbij en Almere in de verte een donkeroranje gloed aan de bewolking waar we onderdoor rijden. ‘Er staan drie winkels op de planning toch?’ ‘Jup, eerst een kleine bestelling, dan een wat grotere bestelling en dan nog weer een kleine bestelling. Bij twee winkels ben ik vorig jaar ook geweest, maar die derde ken ik nog niet.’ ‘Ah, nou, we gaan het zien.’ De afstand Lelystad-Almere is geen enorm grote en ondanks dat we de iets langzamere route over de dijk hebben genomen snorren we toch al vrij snel Almere binnen. ‘Dan moet nu de navigatie maar even aan, want zo bekend ben ik nou ook weer niet in Almere.’ De navigatie wordt ingesteld. Nog 10 minuutjes rijden naar de eerste stop: Vuurwerkwereld Het Westen.
Bij Vuurwerkwereld Het Westen ben ik vorig jaar ook geweest voor een kleine (outlet) bestelling. Dit jaar is de bestelling wederom klein, een paar pakjes (Asian) Thunder Rockets en Silver Thunder Rockets. Niet echt de moeite waard om voor naar Almere te rijden, maar omdat ik toch al in Almere moest zijn kon ik ook wel even langs deze winkel rijden, om deze leuke pijlen mee te nemen. Het is een apart opgezette zaak. Het leeuwendeel van de winkel bevindt zich gewoon in een van de vele loodsen/bedrijfshallen die er op het industrieterrein gebouwd zijn. Echter is hier een soort kleine uitstulping aangebouwd van een meter of 4 lang en breed die de strakke platte gevel van deze rij bedrijven ruw onderbreekt. Het hoekje wat vanaf de loods naar voren steekt ziet er bijzonder uit, maar het maakt de winkel wel heel onderscheidend. Ik herken de winkel dan ook snel als we aan komen rijden. ‘Kijk, daar moeten we zijn.’ ‘Hmm, ziet er nog wel dicht uit…’ Het is nu 10 voor 7 en we zijn dus mooi op tijd, want ik heb aangegeven om 7 uur mijn bestelling op te willen halen. De winkel is inderdaad nog dicht, concluderen we als we uitgestapt zijn en tot de conclusie komen dat de deur in de uitstulping niet meer dan een centimeter beweegt in haar sponningen. Binnen zien we ook nog geen beweging van personen en dus besluiten we om maar weer even in de auto te gaan zitten. Het is op deze ochtend goed fris en om nou met een nog redelijk warm alternatief in deze kou te gaan staan wachten trekt ons niet zo. ‘Ach, 10 minuutjes te vroeg is nog wel te overzien.’ Zeg ik als we weer in de auto zitten. ‘Een paar jaar terug was ik ergens een uur voordat ze open gingen.’ ‘Haha, hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?’ Ik vertel hoe ik een aantal jaar ergens een foutje had gemaakt met het onthouden van afhaaltijden (er stond geen tijd op de bevestiging) waardoor ik ’s ochtends een uur eerder bij een winkel was dan gepland. Toch wist ik vrij zeker dat de tijd die ik in gedachten had klopte, maar feit blijft dat er niemand was toen ik aan kwam. Het was toen de tweede verkoopdag, en de bedoeling was wel dat er een uur van tevoren al iemand zou zijn, begreep ik later, maar door de vermoeidheid van de dag er voor had de gene die de deur open had moeten doen die ochtend zich verslapen. Ach, uiteindelijk is het goed gekomen en ging ik iets later dan ik bedacht had alsnog zeer tevreden met mijn bestelling weg.
Om 3 minuten over 7 zien we beweging komen achter de deur van de winkel. Blijkbaar waren er óf al mensen binnen, óf zijn die via een achteringang naar binnen gekomen. De deur wordt van slot gedraaid en wij stappen de auto uit om vervolgens de winkel binnen te stappen. Ik overigens met een pijlenstandaard in mijn hand, in de hoop om deze niet nóg een keer extra te hoeven kopen hier. ‘Goedemorgen!’ roep ik vrolijk als we binnen komen. Er klinkt wat zacht gemompel, wat lijkt op een groet, terug van een van de twee dames die in de winkel aanwezig zijn. ‘Ik kom een bestelling ophalen.’ Vervolg ik, zoals ik dat gisteren ook al enkele malen gedaan had. ‘Heb je een bon?’ klinkt het enigszins ongeïnteresseerd. Die heb ik, en overhandig ik dan ook. De dame die net met een zucht overeind gekomen is en nu de bon aanpakt slentert vervolgens weg richting de bunker. De andere verkoopster blijft in de tussentijd met haar ellenbogen op de balie hangen, haar hoofd steunend op haar handen. Intussen kijk ik even rond in de winkel, maar de inrichting kan mij net als de vorige keer niet echt bekoren. Er zijn wat dummies op planken langs de wand gezet maar de echte sfeer ontbreekt voor mij een beetje. Voordat ik me daar echt aan heb kunnen ergeren verschijnt de verkoopster al weer achter de verkoopbalie. Rekening houdend met het tempo waarop ze sloft, is de bunker is blijkbaar niet ver weg. Ik zie haar op de bon kijken die op de tas geniet is en zie haar redelijk diep inademen. Heel even verwacht ik dat ze het nummer van de bestelling om zal gaan roepen in de winkel, die op ons en de verkoopsters na leeg is, maar de inademing eindigt in een lichte zucht en de gebromde woorden ‘Dit zou hem moeten zijn.’ Ik kijk het tasje door en bevestig enthousiast dat het hem inderdaad is, waarop een soort goedkeurende brom volgt. ‘Die pijlenstandaard die ik er verplicht bij heb moeten kopen, kan ik die nog weer inleveren?’ vraag ik vervolgens. ‘Ík heb er namelijk al eentje.’ En ik toon de standaard die ik in mijn handen heb. ‘Nee, sorry, dat gaat helaas niet hoor. We kunnen niet aan iedereen die al zo’n ding heeft weer geld terug gaan geven.’ ‘Maar het gaat toch om de veiligheid? Ik heb er al eentje dus ik kan nu veilig mijn vuurpijlen afsteken.’ ‘Ja, dat kan wel zo zijn, maar daar gaan we toch echt niet aan beginnen...’ Helaas poging mislukt. De andere verkoopster bromt ook nog wat in de trant van ‘Nee, wordt hem inderdaad niet.’ Ik vind de redeneringen niet echt sterk, maar leg me er maar bij neer. Om nou mijn ochtend te verpesten door een discussie over die paar euro, daar zit ik ook niet op te wachten, dan maar de vierde pijlenstandaard mee naar huis. Ik bedank de beide dames vriendelijk en terwijl we de winkel uitlopen wensen we ze nog een fijne jaarwisseling en succes met de verkoop. Er klinkt weer wat gebrom terug en dan gaan we de deur weer door. Die houdt mijn maat nog even open voor een paar nieuwe klanten die net aankomen, een vader en zoon. Ze zijn op de fiets, concludeer ik, op basis van de grotere en kleinere fiets die nu wél buiten staan en net nog niet. Vlak voordat de deur valt dicht horen we de vader vrolijk groeten, waarop ongetwijfeld een soort brommende groet terug zal zijn gekomen. Heel even nog weten we ons gezicht in de plooi te houden, maar zodra we elkaar aankijken barsten we in lachen uit. ‘Hahaha, nou, die gaan nog een zware dag te gemoed!’ ‘Jup, haha, als ze de hele dag zo blijven brommen gaan mensen straks denken dat ze een brommerzaak in plaats van een vuurwerkwinkel binnen zijn gelopen!’ Nog nagrinnikend over de komische onverschilligheid van de twee verkoopsters stappen we weer in, op naar de volgende winkel.
Die volgende winkel, en de tweede van de dag, is weer een freakwinkel, Vuurwerk Almere Haven! Dit wordt het 3e jaar dat ik een bezoek breng aan deze winkel. De service hier is elk jaar erg goed en ik kom er dan ook graag. Het is zo’n 10 minuutjes rijden. In die een van de eerste van die 10 minuten vraagt mijn maat aan me: ‘Bij deze winkel kon ik nog wel een leuk potje halen toch?’ Hij viert de jaarwisseling niet bij mij en is verder ook geen vuurwerkfan, maar een leuk potje hoort er toch bij is de redenatie. Ik antwoord met: ‘Ja, inderdaad ja. Denk dat ze hier toch wel het mooiste vuurwerk hebben, en omdat ik de eigenaar inmiddels een beetje ken krijg je misschien ook nog wel wat korting.’ ‘We gaan het zien.’ ‘Je valt in herhaling.’ ‘Huh?’ ‘Dat zei je ook al over de vorige winkel.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ach, laat ook maar.’ Een paar minuten later rijden we het industrieterrein op waar Vuurwerk Almere Haven zich bevindt. Het is nog steeds donker, maar in het licht van de koplampen doemt duidelijk een voor de deur geparkeerde bestelbus op. Die kan maar van een iemand zijn, denk ik bij mezelf. We kiezen een van de nog lege parkeerplekken uit en gewapend met een aantal bestellijsten stappen we op de deur af. Via die deur komen we binnen in een prachtig opgezette showroom, compleet met Chinese draken. Alles aan de opstelling klopt gewoon, dit is zoals je wilt dat een vuurwerkwinkel er uit ziet. Een prachtige collectie dummies die met zorg verdeeld is over de ruimte, aankleding met pallets en diverse camouflage netten langs de muren, gedimde verlichting en spotjes die mooie schaduwen werpen maar tegelijkertijd de dummies, zonder uitzondering, goed verlichten. De sfeer spat er vanaf en maakt dat ik nog meer zin krijg om zo mijn vuurwerk in ontvangst te nemen. We gaan binnen nog een volgende deur door. Die leidt ons naar een ruimte met nog meer dummies, en daarnaast 3 personen in de vorm van Dennis, de eigenaar van deze prachtige zaak, en een forumlid samen met zijn stookmaat. De aanwezigheid van die eerste persoon was op zich te verwachten. De aanwezigheid van de andere twee komt ook niet als verrassing, want ik had ze met de Zena Trophy gesproken en wist dat ze deze ochtend, met bus, naar Almere zouden komen. ‘Mogûh!’ groet ik ze. ‘Hee Niels jonge, goed dat je er bent!’ We lullen een tijdje over vuurwerk. Hoeveelheden, de weersverwachtingen, de vele voorbereidingen die nog getroffen moeten worden in de komende dagen en de mooiste producten die we in onze collectie hebben. Het blijft heerlijk om met gelijkgestemden over vuurwerk te praten, maar nu wordt het tijd dat er wat gaat gebeuren. Het medeforumlid gaat z’n bestellinkje inladen en ik vraag aan Dennis of ie nog wat leuks kan betekenen voor mijn maat. ‘Uiteraard! Kijk maar ff rond, kies wat moois uit en dan maken we er wat moois van.’ Dat laten we ons geen twee keer zeggen en volledig op mijn oordeel vertrouwend doen we een uitgebreid rondje langs alle dummies. M’n maat staat met z’n oren te klapperen om wat ik allemaal over de verschillende producten weet te vertellen, maar is uiteindelijk eigenlijk maar in 1 ding echt geïnteresseerd: Wat is nou een echt leuk potje voor niet al te veel geld? Ik besluit om de Red Ghost aan te raden. Niet te duur, goed uitgewerkte en grote effecten, een prima tempo en toch niet te snel voorbij. Een mooi ding, aldus mijzelf. We melden ons weer bij Dennis, die maakt er nog ff een mooi prijsje van en tevreden neemt m’n maat het mooie potje in ontvangst.
Nu is het tijd voor mijn bestelling! Hoewel hij in het niet valt bij de bestellingen die ik in Haulerwijk en Leeuwarden heb opgehaald, ben ik toch zeer tevreden met de producten die ik hier voor een leuke prijs heb kunnen bestellen. Per bestelling komen de tassen vanuit de bunker naar de afgiftebalie. De geur van vuurwerk, die overigens al wel licht aanwezig was in de afhaalruimte, wordt nog wat sterker nu mijn bestellingen binnekomen. Met het fijne bonzende geluid dat een goede cake maakt als hij neergezet wordt op een afhaalbalie komen 7 cakes, verdeeld over 3 tassen, op die afhaalbalie terecht. Samen met Dennis kijk ik alles uitgebreid door om te controleren of het overeen komt met de verwachtingen. Er komt een prachtige collectie potten voorbij van Evo en Pangu. In de eerste tas tref ik de Fading Stars en de Hong Kong aan. Beiden hele mooie en goed uitgewerkte 19 schots potten. De tweede tas onthult een Kylin en een Yellow River. De 2014 versie van de Yellow River, wat de allerbeste batch van deze cake schijnt te zijn. Eigenlijk had ik daar geen ruimte meer voor binnen mijn budget, maar ja, soms moet je keuzes maken. Keuzes om te budget te overschrijden. Vervolgens komen de Titanium Thunder en een losse Willows in Color tevoorschijn. Van de Willows in Color had ik ook al een volledig karton besteld in Leeuwarden, maar ik vond toch dat ik er nog 1 extra nodig had en heb die kon ik hier in Almere voor een leuk prijsje los krijgen. Daarnaast zit bij de verschillende potten ook wat klein spul in de tasjes. Zo heb ik de Snowman van Broekhoff besteld en ook een aantal dozen Silver Thunder rotjes. Hopelijk erg leuke rotjes, waarbij het me vooral te doen is om het zilver brandende lontje wat er aan zit. Naast het grote geweld kan ik ook nog steeds enorm genieten van goed bedacht en goed uitgewerkt klein vuurwerk. Net als voorgaande jaar krijg ik van Dennis nog een tiental vuurwerkbrillen mee. Zoveel verdwijnen er toch elk jaar weer uit de voorraad die ik voor het publiek beschikbaar heb. Geen probleem overigens, want dat betekent dat mensen die even zijn blijven kijken bij mij de rest van de avond ook een bril tot hun beschikking hebben. Nog een paar stormaanstekers er bij en ik ben weer volledig voorzien. Tijd om door te gaan naar de volgende winkel. Ik geef Dennis een hand en bedank hem nog eens extra voor de goede service en het prachtige vuurwerk. Ik pak twee van de tassen en m’n maat pakt de derde. Een deur door en we staan weer buiten in de kou. Net als die ochtend bekruipt ineens weer dat heerlijk gevoel me. Alvast wat afsteken? Nee, hou je in, nog twee dagen… Buiten zeg ik de medefreak, die zo te zien inmiddels bijna 25 kilo vuurwerk in z’n bus heeft staan, gedagen wens hem nog een goede jaarwisseling. De drie tassen met mijn eigen vuurwerk zetten we achterin neer. Nu even kijken waar de volgende winkel zit. Oplagestraat 4, weet het bestelformulier mij te vertellen. Navigatie aan en gaan.
We zijn een mooi tijdje bezig geweest bij het gezellige Vuurwerk Almere Haven en van de duisternis die er nog vol overtuiging hing toen we aankwamen is nu slechts nog een hele lichte schemering over. In die lichte schemering rijden we van oost naar west dwars door Almere heen, weer terug in de richting waar we vandaan kwamen, de dijk. We zijn vanochtend even voor 7 uur zo goed als langs de winkel gereden waar we nu heen gaan, echter was die om die tijd nog niet geopend, en dus heb ik hem maar op de terugweg gepland. Scheelt voor de kilometers toch niets verder. Als we nog een kilometer moeten beginnen er al zeer herkenbare bordjes op te doemen langs de kant van de weg. Oranje bordjes in de vorm van pijlen, en met het opschrift vuurwerk, nemen de taak van de navigatie over en leiden ons feilloos naar de winkel horende bij de website verkoopvuurwerk.nl. Even kijken waar we kunnen parkeren. Ah, daar. We zetten de auto neer, stappen voor de derde keer deze dag uit en wederom gewapend met een bestellijst begeven we ons naar de ingang. De eerste deur brengt ons in een soort halletje van het gebouw. In dat halletje is naast de ingang een trap naar boven en recht tegenover de ingang een volgende deur, die toegang geeft tot de showroom. Maar voordat we die deur door gaan bewonderen we eerst nog even de verzameling dummies die op, onder en rondom de trap is opgesteld. Het is een mooie collectie die het halletje goed vult. Omdat dit de eerste winkel is die Zena verkoopt, kom ik hier ook voor het eerst de Zena Shell-kit tegen. Wat een enorme buizen zijn dat zeg! Heb ook de dummies van de Eccentric Shots al wel voorbij zien komen, maar het blijft toch indrukwekkend om te zien. Stiekem vis ik er eentje uit de dummytentoonstelling en laat hem even door mijn handen rollen. Mooi spul, maar voor mij persoonlijk te duur voor maar 1 schot. ‘Niels! Kan je niet lezen ofzo?’ spreekt mijn maat met zo’n opvoedende stem. Hij doelt op het papiertje wat, duidelijk in het zicht en duidelijk leesbaar, op de grond ligt. “Dummies, niet aanraken A.U.B.”. ‘Ach, er mag wel meer niet van wat ik deze dagen uitspook.’ Antwoord ik. ‘Hahaha, ja, daar heb je wel gelijk in ja.’ Voorzichtig zet ik het prachtige stukje dummyvuurwerk weer terug. Tijd om de bestelling af te gaan halen. De volgende deur zwaait open, rechts van ons blijken we nog een deur door te moeten en dan staan we in de showroom waar twee verkopers geduldig staan te wachten op nieuwe klanten. In die showroom wordt mijn aandacht echter opnieuw getrokken door de dummies, dus het afhalen wordt nog even uitgesteld. ‘Zo dan, das een flinke hoeveelheid dummies!’ zeg ik. Naast mij klinkt een instemmende ‘Uhhumm.’ De best wel grote showroom is langs de wanden en de ramen volledig gevuld met vitrines. En die vitrines zijn op hun beurt weer gevuld met het nepvuurwerk. Aandachtig kijk ik alle vitrines door, stiekem op zoek zijnde naar een excuus om nog wat extra’s te kopen. Een paar keer kom ik in de verleiding, maar de hoge prijzen houden mij toch tegen. ‘Tijd voor echt vuurwerk!’ kondig ik aan. De verkopers aan de balie hebben het in de gaten en veranderen wat van houding. ‘Zo, nog wat gevonden?’ vraagt er een. ‘Nope, niets meer naast wat ik al besteld had.’ verklaar ik. ‘Nou, dan zullen we je bestelling er eens bij gaan pakken.’ Hij neemt mijn afhaalbewijs aan, kijkt naar het nummer op de bon, verdwijnt even uit het zicht en komt dan terug met een enorme tas, die echter slecht voor een zeer klein deel gevuld is. De buit: The Force, 5 pakjes Stinger Bees en een gratis Champagne fontein. Ik ben er zeer tevreden mee en bedankt de verkopers dan ook hartelijk voor de mooie producten. Zij bedanken mij op hun beurt voor mijn bestelling. Er wordt nog een aantal keer ‘Fijne jaarwisseling’ gezegd en dan zit ook deze winkel er weer op, de laatste van deze afhaaldagen. Of althans, als ik mij op de terugweg in kan houden om niet toe te geven aan de verleidelijke “VUURWERK” bordjes die we ongetwijfeld tegen zullen komen…
Die terugweg verloopt spoedig. Gezien de kleine hoeveelheid vuurwerk die nu in de auto ligt rijd ik toch wat relaxeter terug dan gisteren. Terwijl het asfalt van de dijk Enkhuizen-Lelystad voor de tweede keer die dag onder ons door schiet krijg ik de vraag: ‘Heb je nu alles binnen dan?’ ‘Jup, alles wat ik besteld had wel ja.’ ‘Huh? Je gaat toch niet nog meer halen?!’ ‘Misschien, haha, er zitten nog een paar winkels vlak langs de route…’ ‘Nou, ik ben benieuwd of je jezelf kunt bedwingen, hahaha.’ Geheel volgens verwachting, lukt dat niet. Als we de dijk af komen rijden geeft een verleidelijk bordje aan dat als we rechtdoor gaan, in plaats van linksaf, we met een paar honderd meter vuurwerk kunnen kopen. ‘Die mensen hebben zoveel moeite gedaan om dat bordje daar neer te zetten…’ zeg ik, ‘…dus dan moeten we maar even bij ze gaan kijken.’ ‘Jahoor, dat lijkt me inderdaad een uitstekende reden.’ ‘Ben benieuwd of ze wat leuks hebben.’ ‘We gaan het zien.’ ‘Je valt in herhaling’ ‘Huh, dat zei je eerder vandaag ook al, je valt zelf in herhaling.’ ‘Hmmm’
Een spandoek boven op een soort half formaat zeecontainer geeft aan dat een deur in die container toegang zal verschaffen tot de winkel. Vol verwachting stap ik de container binnen, die weer verbonden blijkt met het pand waar hij tegenaan staat. Het is goed dat ze die container nog als extra ruimte er bij hebben, anders was het nu al kleine winkeltje wel erg krap geweest. Ik kijk even rond maar kom al vrij snel tot de conclusie dat er niet echt iets interessants bij zit. Geen goede aanbiedingen, geen oude verzamelwaardige producten. Hmm, dat is jammer, wat nu? Ik ben toch binnen gekomen met het idee om nog een paar euro uit te geven dus die zullen er nu uit gaan ook! Ik doe nu een beroep op de bestellijst in plaats van de uitgestalde dummies. Daarop kom ik gelukkig toch nog een leuk cakeje tegen! De Glorious, een klein cakeje van Wolff, waar ik al over had getwijfeld om hem ergens bij te bestellen. Nu is de laatste twijfel weg, en ik besluit dan ook om dat kleine cakeje te kopen. Het stelt echt weinig voor, dit potje. Een paar tails en wat fluitertjes. Toch denk ik dat ik er enorm van zal gaan genieten. Leuk hoe je met zo’n klein cakeje zo tevreden kan zijn, ondanks een grote collectie aan 500 grammers die ook in je bezit zijn. Tevreden loop ik weer de winkel uit. Ja, het is mooi geweest nu, besluit ik. Mijn collectie is compleet, tijd om naar huis te gaan.
De reis naar huis kan op twee manieren. We kunnen vanaf hier via de provinciale weg rijden, en in een redelijk rechte lijn van hier naar Hoorn. Maar we kunnen er ook voor kiezen om over het dijkje te rijden dat ons, volledig langs het water lopend en met redelijk wat gekronkel en geslinger, via een kleine omweg ook naar Hoorn zal brengen. Net als eerder die dag besluiten we om weer die leukere route te nemen. Scheurend over het vrijwel verlaten dijkje racen we langs het water, af en toe even remmend voor een paar fietsers, een wandelaar of een al wat scherpere bocht. De route duurt 10 minuten langer, maar omdat er verder toch niets meer gepland staat die dag maakt dat niet zo veel uit. Onderweg hebben we voornamelijk over vuurwerk. Het blijft voor niet-freaks toch altijd fascinerend hoe enorm gepassioneerd iemand kan zijn over iets waar die persoon maar 8 uurtjes in het jaar aan besteedt. Waarom haal je niet alles bij 1 winkel? Wat maakt het de moeite waard om zo ver te rijden? Vind je het niet saai om zo’n lange rit alleen te maken? Ga je dat allemaal wel op krijgen? De tijd vliegt terwijl ik de stroom aan geïnteresseerde vragen beantwoord en voor we het weten rijden we de plaats van bestemming binnen. Een stoplicht, een paar bochten om en een kruising over, dan staan we alweer voor de deur. Deze kleinere lading vuurwerk durf ik wel gewoon door de voordeur naar binnen te brengen en beiden met onze armen vol lopen we naar binnen om vervolgens de nieuwe aanwinsten bij de bestaande collectie te plaatsen. Vanochtend zijn we in alle rust en stilte vrij snel vertrokken en m’n maat heeft dus nog niet gezien wat voor collectie ik gisteren al op heb gehaald. Zijn mond valt dan ook open als we de kamer binnen stappen waar alles, nu nog kris kras door elkaar heen en in dozen, opgeslagen staat. ’Nee joh, die kan toch niet?! Dit is echt niet normaal gek.’ Lachend laat ik hem even bijkomen van de verbazing. In de tussentijd loop ik nog een keer naar de auto om de laatste spulletjes er uit te halen. Die komen bij de berg te staan. Zo, alles is binnen, alles is goed gegaan, nog maar twee daagjes en dan gaat het helemaal los. Maar voor die tijd moet er nog een hoop gebeuren. Muurtje bouwen, dan kooien van een aantal dingen af halen, boxen klaarmaken, showtje voorbereiden, pijlen uit de verpakking halen en lontkapjes verwijderen, 10 keer per uur de kamer binnen lopen waar het vuurwerk staat om een beetje kruit te snuiven. Het beloven een paar prachtige dagen te worden waar ik met volle teugen van zal gaan genieten.
Het is een flink verslag geworden, dus ik zou zeggen, installeer je comfortabel, zet indien gewenst de kerstmuziek aan op de achtergrond en herbeleef met mij de tochten die ik op 28 en 29 december 2018 heb gemaakt!
Maar eerst, donderdag 27 december. De kerstdagen zijn net achter de rug maar de kerstmuziek schalt de hele dag nog door mijn ouderlijk huis heen. Dit tot grote ergernis van mijn ouders, die na ruim een maand kerstmuziek op de radio vurig beginnen te wensen dat Chris Rea eens thuis komt en dat Mariah Carey nou eindelijk eens krijgt wat ze wil hebben. Voor mij hoort de kerstmuziek echter niet alleen bij de kerst maar zeker ook bij vuurwerk en de afhaaldagen. Onder het genot van Wham en Andy Williams ben ik dan ook druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende dag: een tocht die ’s ochtends heel Friesland door zal gaan en ’s middags langs een bonte verzameling van Noord-Hollandse dorpjes zal voeren. Alle bestellijsten zijn uitgeprint, de playlist voor de volgende dag is samengesteld en de route is nog eens gedetailleerd nagelopen. Die route is overigens met veel precisie tot stand gekomen. Met 9 winkels die de 28e bezocht dienen te worden is enige planning wel vereist. Nadat ik voor de 38e keer tot de conclusie ben gekomen dat alles inderdaad goed moet komen en de bestellijsten op de juiste volgorde liggen kan de auto alvast ingepakt worden. De nodige proviand in de vorm van flesjes water en een flinke voorraad boterhammen gaat mee. Ook een zakje kerstkransjes is dit jaar van de partij, alsmede een zak pepernoten. TomTom in de auto, nog even de hoeveelheid benzine checken, ja, alles is helemaal klaar. Nu eerst nog maar een paar uurtjes rust proberen te pakken. Rust ja, en geen slaap, want de afgelopen jaren heb ik al geleerd dat proberen te slapen van de 27e op de 28e voor mij een hopeloze bezigheid is. Dit jaar ga ik het dan ook niet proberen. Een leuke film, een goede serie, het forum er bij en ik kom de nacht wel door! Met de kussens comfortabel opgesteld nestel ik mij op de bank met mijn laptop op schoot. De houtkachel gloeit nog lekker na en zo tikken de laatste uurtjes langzaam maar gestaag voorbij.
Hoewel ik een wekker heb gezet voor het onwaarschijnlijke geval dat ik toch in slaap zou vallen blijkt die voorzorgsmaatregel geheel naar verwachting overbodig. Om vijf voor half 4 zet ik de wekker uit om deze de moeite van het afgaan te besparen en begeef ik mij naar de keuken. Of het de spanning is of het tijdstip weet ik niet, maar trek heb ik eigenlijk niet. Na enige strijd lukt het toch om een basis binnen te krijgen voor de lange dag die in het verschiet ligt en om 4 uur ben ik klaar voor vertrek. Verwarming in de auto wat omhoog, stoel nog even bijstellen (het is niet mijn eigen auto), echt alles mee? Op naar de eerste stop, Mega Vuurwerk Leeuwarden! Ik ben daar vorig jaar ook al geweest voor een kleine bestelling, maar dit jaar ga ik er een (voor mij althans) flinke hoeveelheid vuurwerk ophalen.
Na vertrek uit Hoorn schuift in een mooi tempo de Noord-Hollandse polder aan mij voorbij. De snelweg is leeg en de enige verstoring van de rust is het gemoedelijke geronk van mijn auto en het licht, afkomstig van de koplampen van diezelfde auto, dat door de duisternis snijdt en één voor één de hectometerpaaltjes een aantal seconden helder verlicht. Flarden mist hangen hier en daar over de weg en geven een sprookjesachtige sfeer aan de rit, alsof er elk moment een mythisch figuur tevoorschijn kan komen. De mythische figuren lijken echter een nachtje rust te hebben en houden zich verscholen. Wat wel uit de mist tevoorschijn komt is een groot blauw bord, met een witte streep en witte letters omrand en opgevuld. Afslag 12, Middenmeer. Nee, daar ga ik vanmiddag pas heen, Eerst nog even aan de andere kant van de Afsluitdijk kijken. Met een rustig gangetje rijd ik verder en al snel kom ik in de buurt van de Afsluitdijk. Op dit tijdstip gelukkig nog geen drukte met boten die door de sluis willen en zonder verdere strubbelingen rijd ik de dijk op. Een enkele auto schiet mij op hoge snelheid voorbij. Ik heb zelf echter tijd zat en geen behoefte aan gejakker. Er ligt een mooie dag in het verschiet en hoewel die druk is heb ik geen zin om mij te haasten, ik wil er optimaal van gaan genieten. Ook de tweede set sluizen sjoeft even later zonder problemen voorbij. De reis verloopt tot dusver voorspoedig en ik besluit, net als het jaar ervoor, om nog even te stoppen bij het Waddencentrum. Na het uitstappen echoot het bonzen van de dichtslaande deur over de verlaten weg. Heerlijk om zo vroeg op pad te zijn. De rest van de het land is nog in diepe rust terwijl ik steeds dichter in de buurt kom van een bestemming waar het alles behalve rustig zal zijn. Ik adem diep in en de koele, frisse buitenlucht stroomt mijn longen binnen. Meer nog dan eerder op de dag dringt het nu tot mij door, de 4 dagen waar ik bijna een jaar lang naar uit heb gekeken zijn aangebroken!
Dat het alles behalve rustig is op mijn eerste bestemming blijkt als ik rond kwart over 5 vanaf de hoofdweg het felverlichte terrein van Mega Vuurwerk zie liggen. Er is een enorme bedrijvigheid op het parkeerplaatsje dat normaal gesproken waarschijnlijk groot zat is. Op de gekte van de verkoopdagen is het terrein echter niet ingericht en kris kras door elkaar staan auto’s, busjes, lopen mensen heen en weer en staan mensen hun met zorg samengestelde bestellingen in te laden. Ik zwenk de hoofdweg af en draai de zijweg op, om me vervolgens in de ogenschijnlijk chaotische maar gezellig uitziende chaos te mengen. Ergens achter in de hoek is nog een smal plekje vrij . Voorzichtig manoeuvreer ik de auto langs wat stenen en andere obstakels in het krappe hoekje. Ik pak de bovenste serie bestellijsten van de stapel en terwijl ik de autodeur open dringt een enthousiast geroezemoes van blije vuurwerkliefhebbers de auto binnen. Langzaam slenter ik naar de ingang, onderwijl mijn ogen uitkijkend bij de collecties die anderen naar hun vervoersmiddelen aan het brengen zijn of in staan te laden. Niet overal komt de grootte van de bestelling overeen met de grootte van de auto. Hoewel dit met andere producten waarschijnlijk tot de nodige frustratie zou hebben geleid blijven de inpakkers er in dit geval zeer vrolijk onder. Met vereende krachten wordt het een en ander verplaatst, aangeduwd, nog eens verplaatst, en vervolgens kan de klep, met enige overtuigingskracht, toch precies dicht. Leuk en aardig allemaal, dat vuurwerk van andere mensen, maar ik ben nog veel meer geïnteresseerd in de collectie die op mij staat te wachten. Met enige moeite trek ik mijn ogen van de drukte af en begeef ik mij naar de deur.
Binnen is het eigenlijk relatief rustig. Er staan maar een paar mensen in de ruim opgezette showroom. Eerst maar eens even een rondje dummies kijken. Hoewel ik echt wel door mijn budget heen ben blijft dat toch leuk om te doen. Nadat ik al het moois in me op heb genomen, en geconcludeerd heb dat het budget volgend jaar misschien toch maar weer verhoogd moet worden, steven ik op de afhaalbalie af. De bestellijsten heb ik niet eens nodig. Naam? Ah, ja, ik ga hem voor je halen! Ik kom buitenom zo, wacht daar maar even. ‘Hé…’ denk ik bij mezelf, ‘…dat is nieuw.’ Vorig jaar kreeg ik mijn bestelling gewoon over de balie aangereikt, maar dit jaar vereist de hoeveelheid blijkbaar een andere aanpak. Ik begeef me dus weer vanuit de behaaglijkheid van de showroom door de deur heen het helder verlichtte parkeerterrein op. Al snel komt de verkoper die mij binnen te woord heeft gestaan aangelopen met een transportkar die voor zeker de helft gevuld is met kartonnen doosjes en dozen in vele verschillende formaten, grotendeels voorzien van de meest prachtige kleuren, figuren en afbeeldingen. Ook steekt de nodige hoeveelheid houten stokjes her en der tussen de verzameling karton uit. Hoewel ik verwacht had op dit moment in mijn eentje de auto in te gaan laden, blijkt dat niet het geval. De medewerker blijft er rustig bij staan en met zijn tweeën laden we een aanzienlijk deel van de achterbak vol, onderwijl samen controlerend of de bestelling volledig klopt. Winternight, 2017 versie zoals afgesproken, een aantal Sirens en Sirens Salvo, Sky Alert III pijlen, een karton Willows in Colour, ook de Megavuurwerkfluiters zijn van de partij. Zelfs de 20 sets Shardana Rockets worden nageteld om er zeker van te zijn dat er niet per ongeluk een set te weinig is. Echt service van het hoogste niveau. Nadat alles is gecontroleerd en 100% overeen blijkt te komen met de gedane bestellingen neem ik weer afscheid van de verkoper. ‘Goede jaarwisseling!’ wensen we elkaar nog en dan snelt hij zich weer terug richting de winkel, er moeten nog een hoop klanten geholpen worden! Met hulp van een aantal medeliefhebbers parkeer ik de auto weer uit en slalom ik tussen de verschillende karren, auto’s, busjes en mensen door richting de weg. Met een tevreden gevoel draai ik de rijbaan weer op. De verwachtingen zijn overtroffen en de eerste lading is binnen, op naar de volgende!
Ken je dat gevoel dat je toch wat voorzichtiger gaat doen op het moment dat er vuurwerk in de auto ligt? Vooral met het omhoog zetten van de verwarming en verhogen van het volume van de muziek denk ik onwillekeurig: ‘zou dat wel goed gaan?’ Zou de verwarming niet per ongeluk te heet stoken? Zou er geen kortsluiting komen in de boxen als ik het volume te hoog zet? Maar ik stel mezelf al snel gerust en in de behaaglijke warmte van de auto draai ik de muziek nog een tandje harder. Zo dender ik op de vroege morgen door de straten van Leeuwarden. Met als eerste doel: op de doorgaande weg richting Drachten te komen, en als tweede en uiteindelijke doel van deze rit: Vuurwerk Outlet Haulerwijk. Het is inmiddels 6 uur en hoewel het merkbaar drukker is op de weg rijden er nog steeds niet veel auto’s. De mist die mij in Noord-Holland en een stukje van Friesland nog vergezeld had is nu verdwenen. Dit deel van Friesland is echter veel minder verlicht dan het eerste deel van mijn rit. In de sprookjesachtige sfeer wordt nu voorzien door de enorme duisternis waar ik doorheen rijd. Die zal nog wel even aan blijven houden voorlopig. De langste dag van het jaar is immers nog geen twee weken geleden. Het is dan ook nog steeds donker als ik rond 7 uur een bord tegen kom dat aankondigt dat ik de bebouwde kom van Haulerwijk binnen rijd. Al van veraf is de oprit van Vuurwerk Outlet te zien, onmiskenbaar gemarkeerd door twee grote knipperende vuurwerkbollen. Ook hier is het een drukte van belang, maar ik heb geluk dat er net iemand weg rijdt van het terrein. Ik het licht van mijn eigen koplampen zie in de andere auto een mooi oranje 1.4G ruitje achter de ramen zitten. ‘Niet heel handig.’ denk ik bij mezelf. Snel pik ik het vrijgekomen plekje in en met de tweede stapel afhaalbewijzen begeef ik mij naar de volgende ingang. Onderweg daarheen zie ik al mooie verzamelingen klaar staan. Een jongen van een jaar of 12 komt met zijn vader langs lopen, beiden de armen helemaal volgeladen met van alles wat. Een mooie box (de Snowstorm), een aantal grote en kleine potten van o.a. Evo, Wolff en Rubro en het nodige kleine spul in de vorm van single shots, grondbloemen, rotjes en fonteinen. De door de jongen gedragen stapel met voornamelijk het kleine spul oogt wat instabiel. Ik kijk ze nog even na maar zonder problemen bereiken ze hun auto. Op naar binnen dan maar, eens zien hoe het hier met de wachttijd gesteld is.
Eenmaal binnen valt me direct op dat het flink wat drukker is dan op het vorige adres. Niet zo gek ook, we leven inmiddels toch op een wat fatsoenlijker tijdstip. Het is vrij rumoerig in de niet al te grote showroom, maar gelukkig dempen de met dummies en zwarte lakens beklede wanden het geluid redelijk. Het overgrote deel van de mensen blijkt te wachten tot omgeroepen wordt dat hun bestelling klaar is. Ik ben dan ook al vrij snel aan de beurt om mij te melden. De lijsten worden ingeleverd, waarna mij helaas verteld wordt dat het Buurtassortiment dat ik besteld had niet geleverd kan worden. Dat vraagt om een hogere rang, en Luc wordt er bij gehaald om het verder met mij af te handelen. Hij snapt dat ik baal, maar goed, iets wat er niet is kan nou eenmaal niet geleverd worden, dat snap ik ook. Na wat onderhandelingen komen we gelukkig uit op een deal waar we allebei tevreden mee zijn en met een kleine bijbetaling spreken we af dat ik het Fairytail assortiment en nog een mij onbekende 500 grammer van Vuurwerktotaal mee krijg als vervanging. Die twee items worden dan ook vast overhandigd, de rest van mijn bestelling moet echter nog ergens vandaan komen. Dat zal nog even gaan duren in verband met de drukte. Geen probleem wat mij betreft, ik heb alweer wat vuurwerk in handen om te strelen en bovendien zijn er genoeg mensen om mee te praten. Dat doe ik dan ook graag, want dit is een van de weinige momenten in het jaar dat ik uitgebreid met iemand over deze hobby kan praten. Ik spreek de eerste de beste mensen aan die ik zie staan en die hebben gelukkig wel zin in een praatje. Dat praatje duurt echter minder lang dan ik verwachtte, want ondanks de drukte klinkt al vrij snel mijn naam boven het opgewonden gepraat in de showroom uit. De bestelling wordt achterom naar buiten gebracht en daar kan ik hem op gaan halen. Met mijn armen reeds gevuld met een flinke doos feeën met daar bovenop nog een losse cake wring ik mij door de menigte heen naar de deur. Op het moment dat ik de deur uit stap komt er iemand vanuit de loods naar buiten gelopen met een karretje vol vuurwerk. Daar staan zoveel producten op die ik herken dat het haast niet anders kan dan dat die lading voor mij bestemd is. Dat blijkt inderdaad het geval, en ook hier in Haulerwijk wordt uitgebreid de tijd genomen om de hele bestelling te controleren op de aanwezigheid van alle bestelde producten. Samen met de verkoper loop ik de lijsten af. Tsunami Box, Sick Six boxje, Secret Salute, HL 16, een hele berg Xin fonteinen. Ook de Wings of Darkness, Blinking Energy en Return of the Phoenix zijn aanwezig. Er volgt nog een hele verzameling aan diverse producten van o.a. Rubro, Vuurwerktotaal en Wolff. Alles wat ik verder besteld had blijkt aanwezig, en met de overvolle kar begeef ik mij naar de auto. Ik ben blij dat er iemand is die mij even assisteert, want door het controleren is de stapel enigszins instabiel geworden. Het is gelukkig niet ver lopen en al snel is de auto ingeladen en kom ik tot de conclusie dat die nu inmiddels toch wat doorzakt op de achterste veren. Ach, het is niet anders, het moet maar goed komen zo. Ik breng het karretje weer netjes terug en ben in principe klaar om te vertrekken, maar doe dat nog even niet. Sowieso omdat ik dan wel erg vroeg bij mijn oma in Drachten ben, waar ik om half 9 pas heb afgesproken, en bovendien weet ik dat een aantal freaks die ik inmiddels ken ook rond deze tijd (half 8) hun bestelling op komen halen.
Al snel zie ik Edraket0802 lopen en terwijl we buiten staan te praten over producten, budget, overschrijding van dat budget en de winkels die verder nog op de planning staan komt ook Koala voorbij. Die heeft net de prijs opgehaald die aan de Vuurwerkstok 3.0 verbonden was. Tot het moment van ophalen was het nog een verrassing wat de prijs zou zijn, maar hij is er zeer tevreden mee. Het is inderdaad een leuk en divers pakket wat hij in ontvangst heeft mogen nemen. We staan nog een tijdje te praten, maar het wordt inmiddels toch tijd om weer verder op pad te gaan. Nadat de ‘Goede jaarwisseling!’-en zijn uitgewisseld vervolgen we allemaal weer onze eigen weg. Met de navigatie op een adres in Drachten rol ik het terrein van Vuurwerk Outlet af, met de auto flink voller dan toen ik er aan kwam rijden. Het blijft een surreëel gevoel om, na er zo lang naar uitgekeken te hebben, ineens in het bezit te zijn van zoveel moois. Ik heb mijn collectie met heel veel zorg samengesteld en werkelijk elke euro afgewogen. Dat maakt het uitkijken naar alles voor mij des te leuker en daarmee het uiteindelijke afsteken ook. Dat afsteken moet echter nog even wachten, het is per slot van rekening nog maar de 28e en bovendien staan er vandaag nog 7 en morgen nog 3 winkels op de planning. De totale omvang van de bestellingen bij die 10 winkels is weliswaar kleiner dan de buit die al binnen is, maar er zitten nog wel hele gave producten tussen! Maar goed, eerst nog even bij mijn oma langs. Dat is sinds een aantal jaar vuurwerk halen in de regio inmiddels traditie geworden. Daar gaat het eerst even over vuurwerk (eigenlijk het zelfde gesprek als een jaar geleden) en daarna gaat het over dingen waar het met oma’s altijd over gaat. Studie, hobby's, vroeger. We kletsen gezellig bij en voordat ik het weet is het alweer 11 uur. Ik neem weer afscheid, krijg nog een zak kerstkransjes in mijn handen geduwd, verzeker haar dat ik nog voorzichtiger zal zijn dan ik al van plan was, en stap de deur weer uit. Nu is het echt tijd om te gaan, want voor 12 uur moet ik nog even een bestellinkje in Lemmer ophalen.
En wel bij Vuurwerk Paradijs Lemmer om precies te zijn. Een winkel waar ik nog nooit geweest ben, maar waar een aantal leuke nostalgische items op de website stonden. Dit jaar ben ik voor het eerst actief op zoek naar vuurwerk dat ‘vroeger’ in de eerste foldertjes stond die ik als klein jongetje verslonden heb. Op de website heb ik een mooie fontein en een mooie cake uit de Diamond Collection gevonden en bovendien de Astro Lady Crackers 400. Verder verkopen ze er nog de Astro Magic Whip, die ik niet slechts uit nostalgische overwegingen wil hebben maar ook gewoon omdat het geweldige knetterlinten zijn, zeker voor die prijs. Hoewel het dus een veel kleinere bestelling is kijk ik er nog steeds enorm naar uit, en met veel zin in wat komen gaat loop ik weer richting de auto. Het is inmiddels al een tijdje licht en hoewel dat wat afbreuk doet aan de sfeer die er vroeg in de ochtend nog was, ben ik er wel blij mee. Ik inmiddels ruim 24 uur wakker dus een beetje daglicht is best welkom. Daarnaast hoor ik dat er reeds meer mensen in het bezit zijn van vuurwerk, er wordt al redelijk wat geknald hier in Drachten. Met die vernieuwde sfeer schuif ik weer achter het stuur voor de volgende etappe.
Al op een paar honderd meter afstand van het Vuurwerk Paradijs zie ik dat dit niet zomaar een vuurwerkwinkel is. Een drietal stevige loodsen vergezeld het kleine winkeltje, en in de gevels van die loodsen staat met stenen in verschillende talen het mooie woord ‘VUURWERK’ gemetseld. Ik zet de auto aan de overkant langs de weg en stap belangstellend uit. In de loodsen zijn twee jongens bezig met het bij elkaar rapen van verschillende dozen, die vervolgens in een bestelbusje geladen worden. Als ik dichterbij kom zie ik dat al die dozen in ieder geval het opschrift Fireworks For All bevatten, en verder de namen van de verschillende producten van die importeur. Nieuwsgierig loer ik een van de loodsen binnen, en wat ik zie overtreft mijn stoutste verwachtingen: de loodsen, die bunkers blijken te zijn met samen de oppervlak van een sporthalletje en een meter of 10 hoog, staan bijna tot het dak toe gevuld met vuurwerk. Vergeleken met de centrale bunkers van grote importeurs zal het niet veel voor stellen, maar zoveel vuurwerk heb ík nog nooit in real life bij elkaar gezien. Dit kan nooit voor 1 winkel zijn concludeer ik, en ik probeer wat contact te krijgen met de jongens die in staan te laden. Hopelijk kunnen zij mijn vermoeden bevestigen dat dit een distributiepunt voor Fireworks For All is. Dat valt echter tegen. Of ze geen Nederlands spreken, doof zijn of me gewoon straal negeren weet ik niet, maar ik krijg geen gehoor op mijn vrolijke begroeting. Onverrichter zaken loop ik langzaam door, nog twee bunkers en een stukje gevel passerend voordat ik de ingang van het winkeltje bereik.
Hoewel de gevel van de winkel er grauw en iets vervallen uit ziet is de showroom van dit kleine winkeltje gezellig ingericht. Een grote verzameling glazen vitrines, voorzien van de nodige spotjes en gevuld met een mooie diversiteit aan dummies, vult een groot deel van het vloeroppervlak. Met recht tegenover de ingang de verkoop- en afhaalbalie. Op de spotjes in de vitrines na is er verder weinig verlichting. Bovendien worden de ramen buiten omgeven door wild struikgewas en een aantal bomen en blokkeren binnen de vitrines het beetje licht dat zich nog wel naar binnen weet te werken. De met spotjes verlichtte vitrines springen er daarom echt uit en het geheel geeft een museumachtige sfeer. Een van de twee verkopers spreekt mij van achter de balie meteen aan, de ander is bezig met een klant. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ ‘Ja, ik kom mijn bestelling ophalen! Maar als u het goed vindt kijk ik eerst nog even rond in de showroom, wellicht dat er nog wat bij komt.’ Dat is zoals verwacht geen probleem. Aandachtig kijk ik de met zorg ingerichte vitrines door. Er staat uiteraard een hoop verleiding in, maar ik kan mij toch inhouden en besluit dat het moment is aangebroken om de afhaalbon in te leveren. Hoewel het rustig is in het winkeltje heb ik het geluk dat er net twee jongens binnen komen lopen. Hoewel ze qua uiterlijk wel redelijk op elkaar lijken is er een verschil, een van de jongens is zeker een kop groter dan de andere. Toch lijken ze allebei zo’n 16 jaar oud, wat mij doet vermoeden dat het geen broers zijn maar vrienden die samen oud & nieuw gaan vieren. Ik houd bewust mijn pas even in en laat ze voor. De ene verkoper is nog steeds bezig met dezelfde klant als 7 minuten terug, blijkbaar kennen ze elkaar. De andere verkoper ontfermd zich over deze twee jongens, en ik mag dus nog even wachten. Dat heeft het grote voordeel dat ik de bestellingen van de twee klanten voor mij kan bewonderen.
Dat blijf ik toch een mooi onderdeel vinden van de verkoopdagen, het bewonderen van andermans vuurwerk. Het is gewoon geweldig om tijdens deze laatste paar dagen te kijken naar iets wat je gedurende de rest van het jaar niet tot nauwelijks voorbij ziet komen, maar waar je wel zo’n groot liefhebber van bent. Ook daarom kom ik tijdens de afhaaldagen graag in veel verschillende winkels. Niet alleen om vaker te genieten van het afhalen van mijn eigen vuurwerk, maar ook om zoveel mogelijk anderen blij weg te zien lopen met hun aanwinsten. Sommige zijn tevreden met hun armen, auto’s of bussen vol, anderen zijn heel gelukkig met hun ene potje, pijlenpakket of doos grondbloemen en slof rotjes. Vorig jaar zag ik, tijdens het ophalen van een bestelling van twee pakken Crackling Bullets, ook een oud echtpaar in de fietsenwinkel. Ik schat dat ze in de 80 waren, en ze waren er om dezelfde reden als ik: vuurwerk! Samen zochten ze op uiterlijk een mooie pot uit en speciaal voor haar, kocht hij daar nog de grootste vuurpijl die de winkel verkocht. ‘Vuurwerkbrillen er bij? Krijgt u van de zaak.’ Die namen ze dankbaar in ontvangst. Beiden dolgelukkig met hun aankoop verlieten ze enthousiast pratend weer de winkel (hij met de pot en zij met de vuurpijl, brillen in de jaszak). Onderwijl fantaserend over hoe fantastisch oudjaarsavond zou worden, en dat hopelijk de overburen ook weer mooi vuurwerk zouden hebben waar ze van konden gaan genieten.
Terug naar Lemmer. Daar krijgen intussen de twee jongens een flinke tas vol vuurwerk overhandigd. Een pakketje houten stokken omhuld met wat plastic steekt boven de tas uit, en verraad de aanwezigheid van een pijlenpakket. Verder steekt er een pak singleshots boven de tas uit en zie ik bovenop wat kleine potjes. Verder onderop geven de onregelmatige vormen van de tas het vermoeden dan er heel wat klein spul bij zit. Ze krijgen het verzoek van de verkoper om meteen in de winkel even te controleren of alles er inderdaad inzit. Op het moment dat ze de tas samen optillen (om te voorkomen dat het handvat scheurt houdt een van hen zijn handen onder de tas) om deze op een tafel om te keren komt de andere verkoper aangelopen. Kort daarvoor was hij naar achteren gegaan met de woorden ‘Gaan we regelen!’. Nu komt hij terug met een grote doos die duidelijk een flinke mat bevat. De tevreden kijkende nieuwe eigenaar ervan neemt hem dankbaar in ontvangst. Nu ben ik dan aan de beurt en twee handen, afkomstig van twee verschillende personen, komen naar voren om de bestelbon van mij aan te pakken. De hand van de verkoper die het dichtste bij mij staat is er het snelste bij. Hij krijgt de eer om mijn bestelling op te halen. Dat heeft echter nogal wat voeten in de aarde blijkbaar, want het duurt een tijd voordat hij weer terug komt. Dat geeft mij gelegenheid om even met de andere verkoper te praten, die op dat moment even niets te doen heeft.
‘Die bunkers die hiernaast liggen, vormen die een distributiepunt van Fireworks For All?’ ‘Ja, inderdaad. Vanaf hier worden de winkels in het noorden van Nederland bevoorraad.’ Weet hij mij te vertellen. ‘Loop anders even mee zo, dan zal ik je even rondleiden.’ Dat aanbod neem ik natuurlijk gretig aan! Maar eerst nog even mijn bestelling afhandelen. Een deur achter de balie zwaait open en een tasje vuurwerk komt samen met de verkoper die die tas heeft gehaald door de ontstane opening de winkel in. Hmm, ik wist dat het een kleine bestelling zou zijn, maar dit ziet er wel erg magertjes uit. Maar even controleren zo. Ik krijg de tas overhandigt en daarmee ook weer dezelfde opdracht als de twee jongens voor mij kregen, even controleren. Er staat op dat moment verder niemand te wachten en ik controleer dan ook meteen bij de balie of alles aanwezig is. Echter concludeer ik al snel dat dat niet het geval is. De Astro Magic Whips werden per set van 5 stuks verkocht. Ik had in totaal 5 setjes van die knetterlinten besteld, echter zitten er in de tas slecht 5 enkele knetterlinten. Een van de verkopers verdwijnt weer door de deur, om een halve minuut later alweer terug te keren met zijn handen vol knetterlinten. ‘Kijk, dat ziet er beter uit!’ Denk ik bij mezelf. ‘Verder alles aanwezig?’ vraagt hij. Alles is verder aanwezig. Op dat moment zijn ook de twee jongens klaar met het controleren en opnieuw inpakken van de tas. Ze laten de tas even op de tafel staan en komen weer naar de balie toegelopen. ‘Klopt er iets niet?’ vraagt dan man die mij net geholpen heeft. ‘Jawel hoor!’ Antwoord de langste van de twee jongens. ‘Maar we…’ En verder komt hij niet, want op dat moment raakt de nog op de tafel staande tas uit evenwicht, en valt om. Met luid kabaal verspreiden de sloffen rotjes, dozen grondbloemen en een keur aan ander klein spul zich over de grond rond de tafel. Het is een prachtig gezicht, die waterval aan vuurwerk die uit de tas tevoorschijn komt. We staan even verbaasd te kijken, maar de kortste van de twee jongens herpakt zich het snelste. Hij vervolgt, alsof er niets gebeurd is, de zin waar zijn lange vriend zojuist aan begonnen was. ‘… we wilden eigenlijk nog wel een pak thunderkings en twee sloffen rotjes extra, want het lijkt ons toch net niet genoeg…’ De rest is inmiddels ook weer bij zijn positieven gekomen en barst in luid lachen uit door de droge opmerking. ‘Niet genoeg?!’ lacht de verkoper die ze geholpen heeft, ‘Jullie kunnen de hoeveelheid nu al niet aan! Hahaha.’ Breed glimlachend bevestigen de beiden jongens om het hardste dat er inderdaad nog wat bij moet. Terwijl dat in gang wordt gezet wenkt de andere verkoper mij om mee te lopen. Ik laat mijn bestelling zo lang even op de balie liggen en ga samen met hem, nog na grijnzend over wat net voorgevallen is, de deur achterin de winkel door. Die brengt ons in een smal gangetje met daarin twee deuren. Hij gaat mij voor de rechter deur door en ineens staan we onder een soort carport. Die ligt al voor een groot deel vol met kartonnen dozen, kooien en metalen banden, afkomstig van diezelfde kooien. 3 meter tegenover ons is weer een deur. Ook die gaan we door en nu bevinden we ons tussen de stellages vol met vuurwerk die ik vanaf buiten al even had staan bewonderen. Nu ik er middenin sta komt de hoeveelheid nog indrukwekkender over. Er valt verder niet heel veel over te vertellen, maar het is wel erg gaaf om van zo dichtbij te zien. Nóg een bijzondere ervaring rijker op deze toch al zo unieke dag. We slenteren rustig door de bunker heen en lopen via de grote openstaande deur via buiten naar de tweede loods. Ook daar kijk ik mijn ogen uit naar de grote hoeveelheid vuurwerk. ‘Wil je de derde bunker ook nog even bewonderen?’ Eigenlijk wel ja, maar ik moet ook weer door want er staan nog een hoop winkels gepland later op de dag. ‘Nee hoor,’ antwoord ik dan ook, ‘ik moet maar weer eens door, hartelijk bedankt in ieder geval!’ De beste man wuift mijn bedankje weg en verzekerd mij dat de kleine rondleiding geen enkel probleem was. Samen lopen we via de eerste loods en de carport weer terug naar de winkel. Daar zijn inmiddels wat meer klanten binnen gestroomd en de beide mannen moeten weer aan de slag. Ik bedank ze nog eens extra, grijp mijn nu op de balie in de weg liggende tas mee en zet die in de auto voor de bijrijdersstoel neer. Achterin is het inmiddels wat te vol geworden…
Ook hier vertrek ik zeer tevreden. Ik start de auto, geef de volume knop weer een zwaai, keer om en zie in mijn binnenspiegel de vuurwerkloodsen steeds kleiner worden. Een bocht om en ze zijn uit het zicht verdwenen. In het zicht komen door die bocht echter de twee jongens die net in de winkel stonden, de lading vuurwerk die ze zojuist opgehaald hebben inmiddels verdeelt over twee tassen. Terwijl ik verder door Lemmer rijdt op weg naar de A6 zie ik hier en daar een rookwolk hangen. Heerlijk, mijn dag kan nu al niet meer kapot, en dat terwijl ik ’s middags bij nóg 6 winkels langs mag! Het grootste deel van de buit is echter wel binnen, en die moet eerst maar eens even thuis afgeleverd worden.
Onder lage tonen van de intro Sam Sparro’s Black and Gold, een nummer wat voor mij op een of andere manier onlosmakelijk verbonden is met vuurwerk, rijd ik al snel Lemmer weer uit. Ik ben nu ruim 8 uur onderweg, maar die tijd is voorbij gevlogen alsof het niets was. Hmm, ruim acht uur onderweg, dan loop ik iets achter op mijn schema, want daarin had ik een kwartier eerder al weg moeten rijden uit Lemmer. Nou ja, het is niet anders, er zit nog wel wat ruimte in mijn planning voor de rest van de dag. Het is nog een klein uurtje rijden naar Hoorn en in vergelijking met de tijd die ik die ochtend reeds in de auto door heb gebracht valt dat wel mee. Echter heb ik nu, in tegenstelling 8 uur geleden, de auto redelijk vol met vuurwerk liggen, en dat geeft toch wel wat spanning. Alles is netjes afgedekt met kleden dus het moet wel raar lopen wil ik de aandacht trekken van bepaalde ambtenaren, maar desondanks blijft dat onderbuikgevoel aanwezig. Alsnog lijkt de rit verder niet veel langer te duren dan hij eigenlijk is, want naast mijn lichte zorgen heb ik al een hoop om tevreden op terug te kijken. Met de gedachten vooral bij het prachtige vuurwerk wat ik achterin heb liggen en over slechts een paar dagen eindelijk af kan gaan steken snor ik van de A6 via Lelystad over de Houtribdijk naar Enkhuizen. En voordat ik er erg in heb rijd ik Hoorn alweer binnen. Ik heb mij onderweg wel even in moeten houden om niet van de route af te wijken, want ik ben veelvuldig verleid door grote borden in felle kleuren die aankondigden dat er in de buurt vuurwerk te koop was. Hoewel ik al naar meer dan genoeg winkels ga blijft het toch kriebelen om er nog een extra te bezoeken. Echter weet ik dat de prijzen deze laatste dagen toch wel relatief hoog zijn en onder motivatie van de lichte vertraging die ik heb kan ik mezelf ervan weerhouden om niet nóg een winkel aan het lijstje toe te voegen, voor nu althans…
Ondanks dat ik mij niet heel veel zorgen meer maak slaak ik onwillekeurig een opgeluchte zucht als ik de straat binnen rijd waar ik om 4 uur ’s ochtends uit gereden ben. In die straat zet ik de auto eerst even voor de deur om te melden dat ik er weer ben. Daar blijft hij echter niet al te lang staan, want ik had vorig jaar het idee dat er achter een van de vele ramen in de straat iemand zat te loeren naar wat ik allemaal wel niet uit de auto aan het sjouwen was. Voor het uitladen rijd ik dit jaar dan ook de auto achterom, naar het pleintje waar de tuinen van onze straat aan grenzen. Dat sta ik toch even wat minder in het zicht. Ik zet de auto achteruit bij de poort neer, waarvan de deur net op gaat als ik de klep open. Mijn vader staat even verbaasd te kijken naar hoe vol de auto ligt, en begin dan te lachen. ‘Haha, sjongejonge, je hebt niet overdreven zeg!’ Daarmee bedoelt hij niet dat hij de hoeveelheid vuurwerk niet overdreven vindt, maar verwijst hij naar wat ik hem de dag ervoor heb gezegd: ‘Het kon wel eens krap worden om het allemaal in de auto te krijgen.’ Met de hulp van mijn vader begin ik de auto leeg te laden.
Gelukkig zijn mijn ouders een paar jaar terug gestopt met hun pogingen om mijn vuurwerkhobby in bedwang te houden. Waar ze eerst graag wilden weten hoeveel ik uitgaf, zodat ze dat een beetje konden sturen, hebben ze zich er al een aantal jaren bij neergelegd. Ze willen het dan ook echt niet meer weten nu, om te voorkomen dat ze er toch wat van zeggen. Uiteraard krijg ik als het vuurwerk binnen is nog steeds de nodige schimpscheuten te horen over de hoeveelheid, maar die zijn verder niet serieus bedoelt om mij te beïnvloeden. Ze vinden het nu vooral leuk om te zien hoe enthousiast ik er over ben en helpen mij dan ook graag. Ze plannen zelfs hun laatste vier dagen van het jaar een beetje om mijn activiteiten heen. Zo zorgen ze er voor dat ik de auto beschikbaar heb voor het ophalen en wordt de etenstijd deze vier dagen aangepast op wanneer ik daar tijd voor heb. Ik kan het me niet mooier voorstellen.
En zo is mijn vader mij nu dus ook aan het helpen om een flinke verzameling lontjes en tubes uit de auto te tillen, die gelukkig voor het grootste deel gebundeld zijn in cakes en boxen. Al het moois wat ik die dag al een keer in handen gehad heb komt nog een keer voorbij, hoewel voor het grootste deel verstopt in met oranje ruiten versierde dozen. Ook hier in Hoorn zijn de vuurwerk winkels inmiddels open en die hebben, aan de enkele knallen die toch met regelmaat te horen zijn, ook al het een en ander verkocht. Nu begint dan ook een van de uitdagingen van deze dagen, niet alvast wat afsteken! De wat grote producten kan ik best laten staan, die wil ik toch het liefste gewoon op oudjaarsavond zien. Het kleinere spul, pijlen, single shots, dat is wat verleidelijker. Gelukkig heb ik daar nu in ieder geval geen tijd voor, eens zien hoe dat vanavond zal gaan… Eerst de auto maar eens leeg. Dat gaat snel zo met zijn tweeën; binnen 10 minuten is de auto leeg en staan alle dozen veilig binnen opgeborgen. 20 over 1, snel even een paar broodjes naar binnen schuiven en wat drinken, dan kan ik zo door naar de volgende winkel. Hoewel ik daar de kleinste bestelling van dit jaar heb geplaatst ga ik er wel het duurste product ophalen dat dit jaar bij mij in de straat zal staan…
In 10 minuten eet ik vijf broodjes, drink ik een glas water en leg ik aan mijn vader uit dat ik geen tijd heb om, zoals hij voorstelt, even rustig te gaan zitten voordat ik weer de deur uit ga. Tussen 14:00 en 14:30 wordt ik namelijk verwacht bij Meilink Vuurwerk in De Goorn (een klein dorpje, op zo’n half uur rijden van Hoorn). En hoewel het wellicht geen ramp is als ik een kwartiertje later ben vind ik het toch altijd wel netjes om op tijd te zijn. Daarnaast kijk ik ook veel te erg uit naar wat ik er op mag halen om kalm aan te doen én bovendien moet ik mijn vriendin nog even oppikken onderweg. Het leek haar wel leuk om een stukje van de tocht mee te gaan. Deels om te kijken wat ik nou zo leuk vind aan dat ophalen, deels om toch nog wat tijd met mij door te brengen deze dagen. Want ja, eerlijk is eerlijk, ik heb 28 t/m 31 december weinig aandacht voor iets anders dan vuurwerk. ’s Ochtends om 4 uur in de auto vond ze echter wat te heftig, en ik vind dat ook wel een erg leuke rit om alleen te maken. In plaats daarvan gaat ze dus deze middag mee. Geen rust dus voor mij, en om half 2 vertrek ik weer uit Hoorn. Even daarna pik ik mijn vriendin op en om 2 uur, mooi op tijd, staan we voor de deur bij Meilink Vuurwerk.
Het is de tweede zaak dit jaar waar ik nog niet eerder geweest ben. Nieuwsgierig open ik de deur en lopen we naar binnen. De grote winkel, die volgens de opschriften op de ramen normaal gesproken biljarttafels en trofeeën verkoop, is mooi aangekleed. Links van de ingang wachten diverse dummies en een grote Chinese draak de binnenkomende bezoekers op. Rechts van ons is een deel van de showroom, waar naar ik vermoed nog een collectie biljarttafels staat, netjes afgeschermd met doeken. Die zijn op hun beurt bekleed met diverse prachtige posters van Broekhoff Vuurwerk. De soort gang die in de eerste 5 meter van de ruimte is ontstaan wordt steeds breder en loopt over in de ruime vuurwerk showroom, ook weer rijkelijk bekleed met posters. Er staat zelfs een kar met hotdogs om klanten niet alleen van vuurwerk te voorzien maar ook van een lekker tussendoortje. Achterin, en dus recht tegenover de ingang, staat een lange verkoopbalie die evenwijdig loopt aan de achterwand van de ruimte. Tegen die achterwand zijn alle dummies op planken neergezet en staat een deel van het vuurwerk al te wachten tot het verkocht wordt. Onwillekeurig kijk ik omhoog, jup, er zitten netjes sprinklers boven. Belangstellend lopen we verder en even belangstellend als wij rondkijken, kijkt een deel van de familie Meilink naar ons. ‘Hebben jullie een bestelling?’ vraagt een vriendelijke jonge dame met lange krullende haren, wijzend op het A4-tje dat ik in mijn handen heb. Ik schat dat ze een jaar of 30 oud is. ‘Ja, klopt!’ antwoord ik, ‘Maar ik kom ook nog iets anders ophalen.’ vervolg ik breed glimlachend. ‘Deze is voor de bestelling van een pakje Moontravellers 2.0…’ begin ik terwijl ik het eerste A4-tje overhandig, ‘…en deze is voor een leuk prijsje dat ik gewonnen heb.’ Van blijdschap glimlach ik inmiddels mijn tanden bloot en ik wordt even vreemd aangekeken. Dan gaan de ogen van mijn glimlach naar het tweede papiertje dat ik overhandigd heb en valt het kwartje. ‘Ow, jij bent die jongen die die prijs heeft gewonnen!’ zegt ze begrijpend. ‘Nou dat is wel meer dan een “leuk prijsje” hoor!’ Dat wist ik zelf natuurlijk ook, want de prijs die ik gewonnen heb is de 300 shots compound box Sky High van Broekhoff!!! Terwijl ze weg loopt om het pakje Moontravellers 2.0 te halen geeft ze een jongen/man van een jaar of 25, die samen met haar achter de balie stond, de opdracht om ‘die enorme box die iemand gewonnen had’ te pakken. Blijkbaar liggen de twee producten in verschillende bunkers. Terwijl er twee personen voor mij in beweging komen stoot mijn vriendin mij grinnikend aan. ‘Klein prijsje noemt ie dat…’
Waar ze met zijn tweeën verdwenen waren komen er nu 4 mensen tevoorschijn. Mijn aanwezigheid heeft zo te zien wat teweeg gebracht. Alhoewel het niet per se mijn persoonlijke aanwezigheid zal zijn, maar vooral de aanwezigheid van de prijswinnaar van die enorme box. Naar ik kan redeneren is de verkoopster die mij net hielp dochter Meilink, die nu met haar moeder samen terug komt. De twee mannelijke figuren die terug komen schat ik in als haar broer (die net ook in de winkel stond) en nog een extra hulp. Kan best zijn dat ik er helemaal naast zit met mijn aannames, maar dat maakt voor de praktische afhandeling van zaken eigenlijk ook niet zo veel uit. ‘Deze jongen heeft die Sky High gewonnen mam!’ De helft van mijn inschatting klopt in ieder geval. ‘Zo, wat een gigantische prijs joh, gefeliciteerd!’ en ‘Wat een geluksvogel!’ klinkt het nog van de twee mannen. Nog steeds met een grijns van oor tot oor bevestig ik dat dit inderdaad wel een hele gave prijs is ja, zo’n grote hoeveelheid vuurwerk heb ik nog nooit gewonnen. Uiteraard blijft het niet bij de felicitaties. Als snel krijgt de nieuwsgierigheid de overhand en volgt de vraag: ‘Hoe heb je die eigenlijk gewonnen?’ Hoewel ik dat verhaal al een aantal keer verteld heb, vertel ik het maar al te graag nog een keer. Ik begin mijn verhaal met dat ik lid ben van een vuurwerkforum, en dat ik daarlangs de kans kreeg om naar de importeurdemo van Broekhoff te gaan. De winactie die aan het bezoek van de demo gekoppeld was: Leg de finale van de demo zo mooi mogelijk vast op beeld en win een compound van Broekhoff naar keuze! En dus stapte ik op 11 september in Zwolle op de fiets en stapte ik daar twee uur later op het terrein van Flevonice weer vanaf. Daar werd ik zeer gastvrij ontvangen en kreeg ik, samen met de rest van de forumleden die het geluk hadden om aanwezig te mogen zijn, ook nog een rondleiding op het schietveld! Hoe gaaf de demo en de finale waren hoef ik verder niet te vertellen, een grote afvaardiging van Meilink Vuurwerk was daar namelijk ook bij aanwezig. Die demo heeft ze bovendien overtuigd om dit jaar met Broekhoff in zee te gaan. Dat mijn film van de finale uiteindelijk als winnende film is uitgekozen hoef ik ook niet meer te vertellen, want het bewijs daarvan staat tussen ons op de balie klaar!
We hebben het nog even kort over de demo en hoe gaaf de prijs is, maar dan kondig ik aan dat het echt tijd is om te gaan. We zijn eigenlijk nog niet uitgepraat maar de volgende winkel staat alweer op het programma. Gelukkig zie ik ze over 2 dagen weer, dit jaar houden ze namelijk een heuse ‘Vuurwerk Experience’. Met andere woorden een kijkje in de bunker en wat uitleg over hoe het allemaal gaat. Nu is dat voor mij niets nieuws, maar het is een leuke mogelijkheid om weer uitgebreid over vuurwerk te praten. Ik verzeker ze dat we zondag verder praten, wordt door alle 4 de aanwezigen nogmaals gefeliciteerd en til dan de box van de balie. Zo, das een flink gewicht! Mijn vriendin neemt nog de grote babypijltjes mee en zo lopen we de winkel weer uit. Voor de vierde keer die dag ben ik zeer tevreden. Ik ben goed geholpen door hele aardige mensen, en hoewel het geen freaks zijn zoals ik, hebben ze duidelijk passie voor vuurwerk en de verkoop ervan. Dat maakt het afhalen altijd nog net een stukje leuker.
De box en de pijltjes gaan achterin, wij gaan voorin en met die positieverdeling rijden we richting de volgende winkel, de Fietsvoordeelshop in Opmeer. Net als vorig jaar, toen ik het oude echtpaar tegen kwam, ga ik hier maar een kleine bestelling halen. Die bestaat uit twee verschillende producten en in totaal 5 doosjes, te weten 4 doosjes Crackling Bullets en een doosje Flashing Demon. De Crackling Bullets omdat ik dat echt geweldige dingen vind en er graag een voorraadje van wil opbouwen voor als ze ineens uit het assortiment zijn, de Flashing Demon om de nieuwe verpakking bij de oude verpakking van mijn verzameling nostalgie te voegen. Na een kleine 20 minuten rijden komen we er aan. Een parkeerplaatsje vlak voor de deur is nog vrij, hoewel de afstand met deze kleine bestelling eigenlijk niet zo gigantisch veel uitmaakt. De etalage van de Fietsvoordeelshop is redelijk omgetoverd voor de vuurwerkverkoop maar de rest van de winkel valt eigenlijk een beetje tegen. Er is een hoek van de winkel waar een verzameling dummies op witte planken in de volle verlichting van de winkel staat. Het ziet er netjes uit, daar niet van, maar het sfeervolle wat in de andere 4 winkels zeker aanwezig was mist hier een beetje. Bovendien weet ik van voorgaande jaren ook dat de heren die deze zaak runnen, ondanks dat ze hartstikke vriendelijk zijn, verder niet per se vuurwerkliefhebbers zijn. Ze zullen er ongetwijfeld verstand van hebben, maar echt gezellig over vuurwerk lullen is me hier nog niet gelukt. Dit jaar probeer ik het dan verder ook niet. Ik lever mijn bestelbon in, krijg een tasje overhandigd en met 5 minuten staan we alweer buiten, overigens wel heel blij met het nieuwe tasje vuurwerk dat in mijn bezit is gekomen. Het was niet het beste voorbeeld om mijn vriendin te laten zien wat er zo leuk is aan het ophalen van vuurwerk, maar gelukkig compenseerde de vorige winkel dat wel enigszins. Het komt wel goed uit dat we hier zo snel klaar zijn, want ik loop iets achter op schema. Het is nu 3 uur, en eigenlijk had ik 20 minuten geleden al op de volgende locatie willen zijn. Ach, daar achteraan is het even rustig, dus die 20 minuutjes uitloop komt wel goed.
De volgende winkel is een winkel waarover de meningen wat verdeeld zijn, maar de meeste meningen die op internet verkondigd worden zijn erg negatief. Ik kom er echter al jaren en ook dit jaar heeft de negativiteit mij er niet van weerhouden om hier te bestellen. De prijzen zijn erg goed en de service, tja, daar moet je een beetje mee om kunnen gaan. Ik heb in voorgaande jaren meerdere keren goed contact gehad via de mail over bestellingen en hoewel in de winkel niet altijd alles soepel ging (er ontbreekt wel eens wat), kwam ik daar door rustig te blijven en goed te overleggen ook wel weer uit. Enige echte nadeel is dat het wachten soms erg lang duurt, afgelopen jaren meestal een half uur, maar ook een keer een uur. Ach, ik weet van te voren hoe het er ongeveer aan toe zal gaan, heb dingen besteld die ik graag wil hebben maar niet gigantisch zou missen als ze er niet zijn en ik heb weer zin om bij deze winkel langs te gaan. Om 20 over 3 rijden we Middenmeer binnen, om een bezoekje te brengen aan de beruchte Fietsenhal J. Niks.
Voor de sfeer van het verslag ga ik hier even ingrijpen. Dit jaar was het echt een groot drama bij deze winkel. We hebben anderhalf uur staan wachten tot mijn bestelling omgeroepen werd. Die bestelling bleek maar voor de helft compleet te zijn, de rest was (tijdelijk, naar ik vermoed, want de logistiek is op zijn zachtst gezegd matig) niet aanwezig. Ik heb een leuke vervanger uitgekozen, na wat stevig onderhandelen, maar de algehele ervaring was dit jaar erg slecht… En toch, als er in 2019 weer verleidelijke aanbiedingen zijn, ga ik de gok weer wagen. Ik blijf het een fascinerende gang van zaken vinden en heb wel een uurtje over voor de kans op mooi vuurwerk voor een geweldige prijs. Bovendien hoef je niet vooraf te betalen, wat het financiële risico aanzienlijk vermindert.
Dus, met een kleinere toevoeging aan de collectie dan gehoopt vertrekken we even na 5’en weer uit Middenmeer. Een uur later dan ik had gepland, maar niet per se onverwacht. Via de weg die ik ’s ochtends heb gereden richting de Afsluitdijk rijden we nu, weliswaar aan de andere kant van de vangrail, terug richting Hoorn. Mijn vriendin belt intussen mijn ouders op om te melden dat we weer onderweg zijn. ‘Zo, dat heeft even geduurd!’ antwoord de stem van mijn moeder door de telefoon. ‘Zat zeker weer tegen in Middenmeer?’ Inderdaad ja, dat zat het… ‘Ik zal zorgen dat het eten bijna klaar is als jullie thuis komen hoor!’ Kijk, dat is fijn, dan heb ik na het eten nog heel even rust voordat om 19:00 alweer de volgende winkel bezocht dient te worden. Maar eerst straks thuis even het een en ander uitladen. Naast de Sky High Box, Moon Traveller 2.0 en Crackling Bullets is er in Middenmeer alsnog wel wat leuks bij gekomen. Zo liggen in de kofferbak nu ook 3 fantastische nostalgische Fantastic High Flyer uit de Diamond Collection, wat klein spul in de vorm van 40 single shots en acht 25 schots fluitpotjes, en nog de Threesome van Wolff. Ik had al getwijfeld om die er bij te bestellen maar het uiteindelijk toch niet gedaan, en ben daarom ook best tevreden met dit boxje als vervanger. Even na half zes zijn we weer thuis en als we binnen komen staan mijn ouders al zeer belangstellend te kijken. Mijn moeder echter wel met een half oog op het eten, dat inderdaad bijna klaar is en heerlijk ruikt! De reden dat mijn ouders, meer dan anders, interesse tonen in waar ik mee terug kom is dat ze heel nieuwsgierig zijn naar die enorme box die ik gewonnen heb! Ik ruim eerst snel even de rest van het vuurwerk op en pak dan de Sky High uit de auto. ‘Hahaha, sjongejonge!’ zegt mijn vader voor de tweede keer deze dag. ‘Wat een bak zeg!’ Ook mijn moeder is het er mee eens dat dit wel een schandalig grote prijs is, en vindt dat ik mij heel er gelukkig mag prijzen met het winnen ervan. Dat doe ik ook zeker, ik ben Broekhoff er zeer dankbaar voor en kijk enorm uit naar het afsteken ervan. Dat ga ik trouwens wel per deel doen (deze compound bestaat uit maar liefst 3 delen!) heb ik al bedacht, dan kan ik er nog wat langer van genieten. Snel berg ik ook deze enorme box op, want op dat moment kondigt een afgaande kookwekker aan dat het eten helemaal klaar is. Met stevige trek schuif ik vervolgens aan tafel, even opladen voor het laatste stukje vanavond!
Zo, dat was lekker zeg! Na zo’n lange dag gaat een goede maaltijd er wel in. Bovendien is even rustig zitten ook wel fijn. Ik heb dan wel de hele dag weinig anders gedaan dan zitten, met al die kilometers in de auto, maar dit is toch even wat meer ontspannen. Tijdens het eten heb ik honderduit verteld over al mijn belevenissen van die dag. Waar ik dan nu ook nog maar net mijn bord leeg heb, is de rest al even klaar. Maar ja, dat is voor deze ene keer in het jaar niet zo erg. Ik heb nu eenmaal een hoop te vertellen en maak mezelf maar wijs dat mijn ouders dat interessant vinden om te horen. Nu ik eindelijk de laatste hap achter mijn kiezen heb is het half 7. Over een kwartiertje wil ik naar de volgende winkel. Ik heb nog 15 minuten in te delen dus. Die zou ik kunnen gebruiken om nog even rustig te blijven zitten, om bij mijn vuurwerk te gaan kijken, of om vanaf de zolderkamer te gaan kijken of er al ergens wat afgestoken wordt. Die laatste optie trekt mij toch wel het meest, dus vanuit de behaaglijke warmte van de woonkamer, waar de houtkachel genoeglijk staat de branden, begeef ik mij naar zolder. Daar zet ik aan beide kanten de ramen open zodat ik goed kan horen wat er overal gebeurd. Na jarenlange ervaring weet ik wel dat voor het huis het meeste te zien zal zijn. Daar ga ik dan ook op het grote bureau in de raamopening liggen.
Ik ben nu 23 en ik bedenk me dat er eigenlijk in 13 jaar tijd niet veel veranderd is. Nog steeds kan ik op de eerste afhaaldagen urenlang voor het raam liggen in de hoop een glimp van wat vuurwerk op te vangen. Dat sowieso onder het genot van vuurwerkgeluiden die onvermijdelijk te horen zijn, en met op de achtergrond heel zachtjes de Top 2000 aan. Heel zacht, omdat anders natuurlijk niet meer te horen is wat er buiten allemaal gebeurt. En zo lig ik ook deze avond weer te genieten, hoewel het nu eerst maar voor een kwartiertje is.
Buiten klinkt al relatief veel geknal. Het is uiteraard niets vergeleken bij de 31e, maar het is zeker niet rustig. De meeste knallen zijn zacht en komen waarschijnlijk van rotjes. Een enkele knal die uit de verte lijkt te komen zal van een single shot afkomstig zijn. In die 15 minuten dat ik lig te kijken zie ik er daar ook 3 van de lucht in gaan. Verder komen er twee kleine vuurpijltjes voorbij en zie ik wat balletjes van een romeinse kaars. De grote variatie ik hoeken waarmee de brandende kogeltjes het luchtruim kiezen verraadt dat iemand die kaars in zijn handen houdt. Aan de overkant van de straat zie ik regelmatig het geknetter van grote knetterballen in een tuin en daar waar een aantal gevels een eindje verder regelmatig fel oplichten worden waarschijnlijk discoflitsers afgestoken. Dat vond ik vroeger (en nog steeds eigenlijk) echt geweldige dingen. Zo’n klein dingetje dat toch zo’n groots effect heeft. Tot mijn teleurstelling worden er nog geen cakes afgestoken, maar dat komt later vanavond hopelijk wel. Naast mijn ogen zijn ook mijn oren scherp op wat er allemaal gebeurt. Zo hoor ik ergens het ratelen van een flinke mat en klinkt er ook een paar keer wat gefluit. De meeste los van luchthuilers voor zover ik kan beredeneren en een keer een groepje van 25 fluitjes kort achter elkaar. Wat een heerlijke geluiden zo op de vrijdagavond. De hele ervaring wordt een paar seconden lang nog extra versterkt doordat er een wolkje vuurwerkrook voorbij komt drijven. Ineens schiet me een goed idee te binnen. De volgende etappe gaan we even anders doen. In plaats van met de auto, zoals ik van plan was, ga ik de fiets pakken! Het is buiten heerlijk koel maar niet te koud. Best mooi stookweer eigenlijk, want ook de wind gedraagt zich prima vanavond. Prachtig en sfeer verhogend weer om buiten te zijn dus. Op de fiets kan ik in ieder geval veel meer horen van wat er om me heen gebeurt. Bovendien is dat waarschijnlijk ook wat veiliger dan met de auto, want dan kan ik gewoon even rustig stoppen en rondkijken als er niet alleen wat te horen maar ook wat te zien is. Het zal in totaal een klein uurtje fietsen zijn van hier via de eerste naar de tweede winkel en vervolgens weer terug naar huis. Lang genoeg om lekker te genieten dus, maar ook kort genoeg om het een beetje leuk te houden.
Ik stuiter de trappen weer af en vraag mijn vriendin of ze nog een rondje mee gaat. Zo ja, opschieten dan, want ik wil zo weg! Terwijl mijn vriendin opschiet trek ik mijn jas aan, gris ik nog even de bestellijsten uit de auto en zet ik de fietsen vast buiten. Bestellijsten kan ik het eigenlijk niet noemen. Het zijn meer afhaalbewijzen, en wel van de twee prijzen, waarvan ik er bij elke winkel een op ga halen! Bij de eerste winkel een prijs die ik via VWT gewonnen heb met de 100 dagen 100 cakes actie, bij de tweede winkel een prijs die ik met een actie in het Countdown gedeelte gewonnen heb bij China Red. Met dat mooie vooruitzicht fietsen we de oprit af. Links, recht, nu een tijdje doorfietsen. De eerste winkel is de Vuurwerktotaal dealer, Moped, een bekende brommershop in Hoorn. Bij deze winkel heb ik zelf nog nooit vuurwerk gehaald maar al hun foldertjes heb ik wel bewaard sinds 2007! Inmiddels zijn ze een paar keer geswitcht van leverancier, maar toch is het leuk om hier na al die jaren foldertjes kijken een keer langs te gaan. Het is ongeveer een kwartier fietsen en in die tijd lijkt het steeds onrustige te worden buiten. Meer mensen zijn waarschijnlijk klaar met eten en kunnen zich nu het echt donker is niet meer inhouden. Gelukkig maar, want met die hoop had ik ook besloten om te gaan fietsen! We trappen rustig door en na een minuut of 7 gebeurt waar ik op gehoopt had, vlakbij is blijkbaar het vlammetje van een aansteker dusdanig dicht bij het lontje van een cake gekomen dat het lontje is gaan branden. Dat brandende lontje baant zich nu gestaag een weg door de cake, want ineens zie ik boven een huizenblok en achter een paar bomen witbrandende bombettes omhoog schieten! Die knallen vervolgens met een redelijke klap uiteen in mooie zilveren willows. Ik rem meteen met het oog op naderende obstakels die mij anders het zicht zullen ontnemen. Hoewel het geen super kwaliteit vuurwerk is, is het een mooie pot. Onbewust tel ik mee met de schoten. 1, 2, 3…. Een 25 schots cakeje. Zodra hij over is wenk ik mijn vriendin, die een paar meter verderop tot stilstand is gekomen. ‘Kom, een klein stukje terug, dan kunnen we oversteken en door die straat fietsen waar net die cake afgestoken werd!’ Met enig protest draait ze om en samen fietsen we 25 meter terug, steken daar de weg over die de wijk waar we langs fietsen omringd en rijden diezelfde wijk binnen. De eerste afslag rechts en we fietsen in de straat waar net het vuurwerk afgestoken moet zijn. Van een cake of mensen is geen spoor meer te bekennen. Maar de rook die door de slechts lichte wind slechts langzaam optrekt geeft overduidelijk aan dat hier net wel degelijk vuurwerk afgestoken is. Tijdens het fietsen door de rookwolk adem ik diep in. Nog een paar dagen en dan ruikt het 8 uur lang zo bij mij in de straat!
De omweg is maar gering en een paar minuten later fietsen we het industrieterreintje op waar Moped zich bevindt. Er zit trouwens nog een vuurwerkwinkel op het zelfde terrein. De twee winkels liggen slechts 500 meter uit elkaar en zijn dus stevige concurrenten. De meeste mensen gaan gewoon standaard elk jaar naar dezelfde vuurwerkwinkel. Om echter de twijfelende kopers van elkaar weg te kapen staan bij de hoofdweg van dit stukje Hoorn twee enorm grote borden waarop beide winkels met de nodige uitroeptekens aangeven de ALLERgoedkoopste te zijn!!!! Ik weet echter dat ze beiden niet bijzonder goedkoop zijn, hoewel Moped over het algemeen wel wat meer extra acties heeft. Het maakt voor mij ook niet zo veel uit, aangezien ik hier alleen ben om een prijs op te halen. We gaan de richting uit die het nét iets grotere bord aangeeft en zien zodra we de bocht om zijn de vlaggen wapperen die aangeven dat er in het pand achter die vlaggen vuurwerk verkocht wordt. Naast die vlaggen parkeren we de fietsen en openen we de deur. Die zware deur gaat onverwachts licht open en bijna schiet de klink uit mijn handen. Ik reageer tot mijn verbazing snel genoeg om te voorkomen dat de deur daadwerkelijk met enorme gang open zwaait. Hoewel ik nu echt al wel lang niet heb geslapen houdt de adrenaline me blijkbaar nog wel scherp… In de winkel is het rustig. Er staat een dame bij de balie met een van de drie verkopers te overleggen. Langzaam slenterend loop ik verder, ondertussen de VWT dummies bekijkend die staan uitgestald. En dat zijn er heel wat, want de grote winkel die normaal vol staat met scooters is vrijwel geheel leeg gehaald en elke wand is rijkelijk gevuld met kruitloze cakes en boxen. Ik weet van eigenlijk alles de uitwerking, huidige prijzen en freakprijzen buiten de verkoopdagen om wel, en kom dus verder ook niet in de verleiding om nog wat bij te kopen. Naarmate we dichter bij de balie komen hoor ik dat de dame, die moeder blijkt te zijn, op zoek is naar vuurwerk voor haar zoontjes. ‘Ja, ze vinden het echt geweldig, maar ik vind het eigenlijk een beetje eng.’ verklaart ze. ‘Maar ik wil ook niet dat ze door hun bange moeder geen vuurwerk hebben…’ ‘Ah,’ reageert de verkoper, ‘vandaar dat u op zoek bent naar iets wat wel een beetje spectaculair is maar niet te eng, haha.’ Terwijl ze verder overleggen over wat een goede compromis zou zijn stap ik op een van de andere verkopers af. ‘Goedenavond, k kom een prijs ophalen!’ zeg ik vrolijk, en toon hem de afhaalbon. ‘Kijk, dat is leuk!’ antwoord de man bijna net zo vrolijk. ‘Ik ga hem even opzoeken!’ Die verkoper heeft duidelijk na een dag hard werken nog steeds plezier in de verkoop van vuurwerk. Hij verdwijnt richting de bunkers.
Intussen dwalen mijn ogen af naar beneden. Ik sta voor een stukje verrijdbare balie dat, als het daadwerkelijk verreden wordt, de mogelijkheid geeft om van achter de balie in de winkel te komen. En van de winkel naar achter de balie uiteraard, als daar behoefte aan is. De bovenste 20 centimeter van die balie vormt een soort van vitrine, met daarin. WOW, prachtig oud kindervuurwerk van o.a. Schuurmans! Ineens voel ik met alsof ik 15 jaar terug in de tijd ben. Er liggen een aantal prachtige items in van de Dynamite Dave collectie en verder een heel mooi pakje Sparkling Dragon sterretjes, die ik herken van het eerste echte vuurwerkpakketje dat we vroeger hadden. Ik word er bijna emotioneel van zo blij als ik ben dat ik deze items hier zie liggen. De verkoper komt op dat moment terug met de gewonnen cake, de Freestyle Trics. ‘Alsjeblieft, en geniet ervan!’ zegt hij, nog steeds vrolijk. ‘Bedankt!’ antwoord ik, ‘En ik zou graag nog wat kindervuurwerk er bij willen.’ Dat kan uiteraard’ reageert de verkoper. ‘Ik wil graag van deze trektouwtjes’ begin ik, wijzend naar het pakje van Dynamite Dave. Een hand verdwijnt ergens lager in de balie en komt tevoorschijn met een pakje trektouwtjes, echter andere dan ik wilde. ‘Nee, ik bedoel echt specifiek deze.’ zeg ik, nog een keer wijzend op het pakje dat ik bedoelde. ‘Ow, haha, ik wist niet dat het zo precies kwam.’ zegt de verkoper lachend. ‘Zit daar verschil in dan?’ Ik leg hem uit dat deze specifieke verpakking voor mij heel nostalgisch is. Hij knikt begrijpend en vraagt me of ik nog meer wil. Jazeker! Er liggen namelijk ook nog een pakje Glow Worms en dus dat pakje sterretjes. Ook die worden uit de balie gevist. Wat hij nog van me krijgt voor deze dingetjes? Helemaal niets hoor, ik mag ze zo meenemen. Kijk, dat is nog eens aardig. Hoewel ik er ook echt die euro wel voor had willen betalen is het gebaar toch erg leuk. Zoiets kleins maakt voor mij toch dat ik nooit meer vergeet hoe ik er aan ben gekomen. Ik bedank de verkoper hartelijk en wens ze nog succes met de rest van de verkoopdagen. Tevreden loop ik weer de deur uit, die ik dit keer voorzichtig open doe.
Mijn vriendin heeft een fiets met fietstassen mee en daarin verdwijnen de cake, het kindervuurwerk en een foldertje wat ze nog voor me mee gegrist had. ‘Nu naar de Intratuin toch?’ ‘Uhm, ja, dat was in principe het plan, maar ik wil ook eigenlijk nog even hier verderop bij Fems kijken, waar we net ook bijna langs kwamen.’ ‘Je hebt nou toch wel eens een keer genoeg vuurwerk??’ ‘Joah, op zich, maar misschien hebben ze er nog wel hele mooie aanbiedingen die niet online stonden.’ We stappen weer op de fiets, ik tevreden denkend aan de mooie prijs en het kindervuurwerk dat binnen is, mijn vriendin hoofdschuddend over het feit dat ik er over denk om nog meer vuurwerk te halen. 500 meter verderop stappen we al weer af en staan we voor de deur bij Fems vuurwerk. Ik heb eigenlijk geen idee wat die de rest van het jaar doen, buiten de vuurwerkverkoop om, maar ze zitten al in Hoorn zo lang als ik me kan herinneren. Het is een GBV dealer en hoewel ik van mening ben dat er beter vuurwerk is, wil ik toch even binnen kijken. Vooral met de hoop om nog iets nostalgisch tegen te komen, of om nog een pak van de oude, per 6 verpakte, Asian Thunder Rockets te scoren. Onder geklingel van de bel boven de deur stappen we binnen. Het is in deze kleinere winkel drukker dan waar we net waren. Ik kijk even rond maar zie zo snel niet iets liggen wat me aanspreekt. Daarom vraag ik aan een van de dames achter de balie of ze nog die Asian Thunder Rockets heb die ik zoek. ‘Ja, hebben we nog wel.’ Klinkt het antwoord enigszins ongeïnteresseerd. ‘Ze kosten €10,00 per pak.’ Hmm, dat is me wat te duur. Ten eerste is het boven de originele adviesprijs en ten tweede is de nieuwe, per 5 verpakte, variant dan goedkoper. ‘Ow, dat wordt me wat te duur helaas.’ Is dan ook mijn reactie. ‘Oké.’ Zegt ze schouderophalen, alsof het haar niet minder kon schelen of ik wel of niet iets kwam kopen. Nou ja, dan gaan we maar weer.
De volgende winkel, de Intratuin, ligt een kwartier verderop. Ik heb dus mooi weer even de tijd om de lucht af te speuren naar vuurwerk. We fietsen nu echter door een wat minder dicht bewoond gedeelte van Hoorn, en ik verwacht dan ook niet heel veel te gaan zien. Die verwachting lijkt terecht, want na 10 minuten fietsen hebben we niets anders gezien dan dat wat er normaal gesproken ook te zien is. Of nou ja, niet in de lucht in ieder geval. Er was en is echter alsnog wel het een en ander om van te genieten, want met de kerst nog maar 2 dagen achter de rug hangt bijna overal de kerstversiering nog! De huizen aan de straat die we af fietsen zijn allemaal redelijk grote huizen en bij zeker de helft is er wel iets aan de kerstversiering gedaan. In de meeste gevallen is dat was simpels, zoals een lichtslang langs de gevel of wat lampjes in een boom. Bij een klein aantal is er echter flink uitgepakt en vergezellen verlichtte rendieren, kerstmannen, sneeuwpoppen en sterren de clusterverlichting in de boom en de knipperende snoeren die de hele gevel rond lijken te gaan. We fietsen overal dan ook op ons gemak voorbij, zo nu en dan ook eens een blik op de weg werpend om te kijken of we nog een beetje aan de rechterkant fietsen. Het scheel dat er op dit moment maar weinig andere weggebruikers zijn. Sommige huizen hebben de gordijnen open. Nieuwsgierig loeren we door de ramen naar binnen, zoekend naar de kerstboom. Ook die is, net als de kerstversiering, bij de meeste mensen nog niet opgeruimd. En zo komen we, met een kleine omweg door het slingerende pad dat we over de weg afleggen, 17 minuten na vertrek aan bij de Intratuin.
Ook daar is, in ieder geval buiten, alles nog in kerstsfeer. Naast de reguliere versiering staan er ook twee grote knipperende vuurwerkbollen op het dak en als we het terrein op fietsen passeren we grote spandoeken die aangeven dat hier “Het mooiste vuurwerk van Nederland!” te koop is. Uiteraard staat ook de oliebollenkraam er nog. Die heeft het nu nog rustig met enkel een paar klanten die de Intratuin bezocht hebben, maar over drie dagen zullen ze waarschijnlijk weer het hoogtepunt van het jaar beleven. We parkeren wederom de fietsen, lopen door de heerlijke oliebollen geur heen en de schuifdeuren door. Meteen als we binnen komen staat er een afsnijroute aangegeven voor het vuurwerk. Maar hoe graag ik dat ook op wil halen, mijn interesse in kersthuisjes is ook groot en ik kan het niet laten om mijn vriendin mee te slepen langs het kerstdorp, waar ze thuis inmiddels ook al bijna anderhalve maand tegenaan kijkt, zij het een wat kleinere uitvoering. Rust om echt uitgebreid te kijken heb ik echter niet, en na een vluchtige ronde langs de kersthuisjes pakken we toch de afsnijroute. 30 seconden later bevinden we ons in het gedeelte van de grote winkel, dat omgebouwd is tot vuurwerkshowroom en afhaalpunt. Bij deze Intratuin hebben ze in de showroom altijd schermen hangen en staan waarop filmpjes van de te koop zijnde producten voorbij komen. En mét geluid, waardoor het door het niet op elkaar afgestemd zijn van de schermen klinkt het alsof de jaarwisseling hier al begonnen is. Terwijl het nodige gefluit, geknal en geknetter onze trommelvliezen vermaakt loop ik naar de afhaalbalie toe om mijn afhaalbewijs in te leveren.
Hoe ze het precies doen bij de Intratuin weet ik niet, maar dat de opslag een eindje verderop zit weet ik wel. Ik ben hier al wel vaker geweest, vooral vroeger in de eerste jaren dat mijn ouders hier voor mij het Family Pakket kochten, maar ook de afgelopen jaren nog wel zo nu en dan. En elk jaar duurt het even voordat de bestelling er is. Volgens mij verzamelen ze als het wat drukker is een tiental bestellingen en halen die vervolgens in 1 x van ergens verderop. Als het rustig is lopen ze ook wel voor een enkele bestelling heen en weer. In een uitzonderlijk geval ligt de bestelling al te wachten. Rustig is het op dit moment in ieder geval. Om twee van de statafels die neergezet zijn staan mensen hun lijstjes in te vullen. Verder er is iemand belangstellend naar de dummies aan het kijken, naar ik vermoed om op basis daarvan zo de lijst in te vullen die hij in zijn handen heeft. Ik ben dan ook meteen aan de beurt om mijn afhaalbewijs in te leveren. En waar ik dus verwacht had hier even op te moeten wachten, is vandaag voor mij blijkbaar een van de uitzonderlijke gevallen. De vriendelijke dame die mijn papiertje aanneemt werpt er even een blik op, legt de lijst neer, grijpt zonder een stap te verzetten onder de balie, en tovert daar de Crack Attack vandaan die ik gewonnen heb! Volgens de filmpjes een hele dikke waaier met volle crackling chry effecten. ‘Alsjeblieft!’ zegt ze, ‘En gefeliciteerd met je prijs!’ ‘Zo, dat was snel.’ antwoord ik verbaasd, ‘En dankjewel!’ Daarmee is het laatste vuurwerk voor vandaag binnen en kunnen we de terugtocht richting huis weer inzetten. Ik werp nog even snel een blik door de showroom en dan lopen we, ik met de dikke waaier in mijn handen, naar de uitgang. Buiten gaat deze cake in de nog lege fietstas en vervolgens, hopend om onderweg wat meer vuurwerk te zien dan op het vorige traject, fietsen we het terrein van de Intratuin weer af.
Op het laatste deel van de fietstocht komen we weer langs een ander stukje Hoorn. Er zijn verschillende routes mogelijk en ik twijfel welke we zullen nemen. Aan de ene kant kunnen we door een net iets dichter bebouwde wijk fietsen, waar meer potentiele afstekers zijn. Aan de andere kant kunnen we ook een wat minder dicht bebouwde route nemen, die regelmatig een redelijk ruim uitzicht geeft. De keuze wordt echter voor mij gemaakt, want als we op de splitsing aan komen waar ik moet beslissen zie ik dat ergens rechts van ons in de verte vuurwerk afgestoken wordt. Rechtsaf dus, en de route met meer uitzicht. Met het oog op een naderend groepje bomen stop ik even om in de verte te turen. Mijn vriendin vindt de mooie paarse effecten echter niet de moeite waard doordat ze zo ver weg zijn. Met een welgemeende ‘Kom nou!’ probeert ze me weer mee te krijgen. ‘Over een paar dagen kun je zoveel vuurwerk zien als je maar wilt.’ Hmm, ze snapt dus toch nog niet helemaal hoe het werkt. Vuurwerk is maar zo weinig te zien dat je elk moment mee moet pakken dat dat wel het geval is. Ik blijf dan ook stug staan wachten tot de vrij langdurige cake is afgelopen. Daarna vervolgen we onze weg weer. Nog een keer zie ik onderweg naar huis een vuurpijl de lucht in gaan, maar daar blijft het bij. Qua zicht in ieder geval, want gelukkig is er nog best wel veel te horen, bijna elke minuut klinkt er wel ergens een knal. Wat een prachtige fietstocht! Om kwart over 8 komen we weer thuis aan. De twee cakes en de kleine spulletjes van Moped komen weer uit de fietstassen en ik zet ze binnen bij de rest van de collectie. Het is een mooi e verzameling die ik in de afgelopen 16 uur bij elkaar heb gesprokkeld. Of het genoeg is? Waarschijnlijk wel. Of ik het genoeg vínd? Nee, dat zeker nog niet, maar morgen staan er nog 3 winkels in Almere op de planning om de voorraad aan te vullen!
Weer is er nu twijfel over wat verder te doen. Al het vuurwerk staat nog in dozen en het kriebelt wel om er alvast een muurtje van te gaan bouwen. Aan de andere kant kan ik weer voor het raam gaan liggen kijken. Ik besluit om in ieder geval nog even alle dozen een keertje door te kijken. Bij elke doos die ik open trek wordt de kruitgeur die in deze kamer hangt wat sterker. Met zorg neem ik alles nog eens in mij op, verdeel ik in gedachten al het een en ander tussen avond en nacht en leg ik vast wat nostalgische items die ik wil gaan bewaren apart. Ondertussen hoor ik buiten de nodige vuurwerkgeluiden en na 7 minuten door de dozen struinen wordt het me te veel. De rest bekijk ik morgen wel als het weer licht is, maar nu MOET ik eerst afgaand vuurwerk gaan kijken. Ik stuiter de trap naar zolder op en installeer mij opnieuw voor het raam, met de radio weer zachtjes aan. Zo vermaak ik mij voorlopig wel. Luisterend naar het geknal en zo heel af en toe genietend van wat siereffecten denk ik terug aan een geslaagde dag. Woorden kunnen niet beschrijven wat voor magisch gevoel ik de afgelopen 18 uur heb gehad, maar dat het een van de hoogtepunten van het jaar was is zeker. Gelukkig worden ook de komende dagen nog geweldig. Morgenochtend moet ik op tijd alweer bij Vuurwerk Almere Haven zijn en vervolgens ga ik nog naar twee andere winkels in Almere voor een kleine bestelling. De 30e staat de open dag bij Meilink Vuurwerk op het programma en de rest van de tijd zal ik de komende twee dagen opvullen met voorbereidingen voor simpelweg het afsteken, maar ook voor het showtje dat ik wil maken. De 31e dan overdag eerst wat Cat. 1 stoken, de laatste voorbereiding afronden, appelbeignets bakken en nog even bij mijn tante op verjaardag. Dan op tijd eten en vanaf klokslag 6 uur gaat het los! Ik kijk echt enorm uit naar de komende drie dagen, wat een geweldige hobby is dit toch.
En toen... Dag 2. 29 december.
De afgelopen nacht heb ik wel geslapen (gelukkig), en diep ook. 28 december heeft er flink in gehakt en het valt dan ook best tegen als om half 6 de wekker gaat. De teleurstelling van het wakker worden wordt echter al snel goed gemaakt door het besef van de mooie dag die in het verschiet ligt. Er staan flink wat minder winkels op de planning dan gisteren en, maar bij de drie winkels die ik vandaag zal gaan bezoeken staan en liggen nog wel een aantal hele mooie producten op mij te wachten. Ik rek me, liggend, nog een keer flink uit en schuif dan van onder de warme dekens de kou van de slaapkamer in. Snel trek ik mijn kleren aan en zo stil als mogelijk daal ik de twee trappen van mijn ouderlijk huis af. Beneden gekomen staan er 3 katten te dansen van blijdschap dat ze na zooo’n lange nacht alleen eeeiindelijk eten krijgen. Alsof ze op het randje van leven een dood zaten vallen ze aan op de brokjes die ik voor ze neer zet. Zo, nu is het mijn beurt. Broodjes voor onderweg heb ik gisteren al gesmeerd, alleen een vers gesmeerd broodje voor nu moet nog klaargemaakt worden. Terwijl ik bezig ben met het bereiden en opeten van dat sneetje brood loop ik in gedachten nog even de zaken na die ik gedaan zou moeten hebben. Afhaalbewijzen in de auto? Jup. Genoeg benzine? Ja. Navigatie? Ook in orde. Eten? Jep, maar dat moet nog wel even in de auto gelegd worden. Laten we dat meteen maar even doen. Kauwend op het laatste hapje van mijn ontbijt loop ik naar de voordeur. Slot en nachtslot er af, en dan stap ik de frisse kou in. Even diep inademen en het begint ineens enorm te kriebelen om alvast wat af te steken. Er staat al een prachtige collectie klaar, maar ik zal me nog even in moeten houden. Het rantsoen voor de ochtend gaat in de auto en net als ik me omdraai om weer naar binnen te gaan komt een van mijn beste vrienden aanfietsen. 'Mogûh’ klinkt het van achter een felle koplamp. ‘Klaar voor?’ vraagt hij. ‘Bijna!’ antwoord ik, ‘Nog even mijn schoenen aan doen!’ Ik verdwijn weer naar binnen en terwijl hij zijn fiets neerzet verwissel ik mijn vader zijn sloffen, die ik even aan had gedaan om mijn eten naar de auto te brengen, voor mijn eigen schoenen. Jas mee, deur op slot, en dan ben ik ook klaar om te gaan.
Het is deze ochtend wat minder vroeg dan gisterochtend, maar op de weg lijkt het ongeveer even rustig. Waarschijnlijk omdat het zaterdag is, beredeneer ik. We rijden deze keer aan de andere kant Hoorn uit, richting de dijk Enkhuizen Lelystad in plaats van de Afsluitdijk. “Leuk dat je mee wilde!’ zeg ik. ‘Joah, had toch niets beters te doen.’ Is de reactie. ‘En bovendien was ik wel een keer benieuwd naar hoe dat nou gaat met afhalen.’ Twee weken eerder had hij al gevraagd of ik nog hulp nodig had bij het ophalen. En die hulp, hoewel we allebei best weten dat ik die niet per se nodig heb, had ik enthousiast geaccepteerd. Na de lange rit alleen in de ochtend van de 28e is het toch wel gezellig om deze ochtend, net als de middag ervoor, iemand mee te hebben. Onderweg gaat het vooral over vuurwerk, en de dingen die ik gisteren allemaal meegemaakt heb. Ook komen de verschillende kerstdiners nog even ter sprake en korte tijd later zijn we alweer in Lelystad. Daar staan we voor een keuze. Rijden we via de dijk verder langs het water, en dus via de westkant van Flevoland naar beneden richting Almere, of gaan we door Lelystad heen en via de snelweg? De keuze is al snel gemaakt, het wordt de dijk. Dat is toch een stuk interessanter dan de snelweg. Na eerst per ongeluk bijna het parkeerterrein van Bataviastad op te rijden vinden we de weg richting de dijk en rijden we weer door de duisternis. Die duisternis is echter relatief licht, want waar het de vorige ochtend écht donker was geeft het licht van Lelystad dichtbij en Almere in de verte een donkeroranje gloed aan de bewolking waar we onderdoor rijden. ‘Er staan drie winkels op de planning toch?’ ‘Jup, eerst een kleine bestelling, dan een wat grotere bestelling en dan nog weer een kleine bestelling. Bij twee winkels ben ik vorig jaar ook geweest, maar die derde ken ik nog niet.’ ‘Ah, nou, we gaan het zien.’ De afstand Lelystad-Almere is geen enorm grote en ondanks dat we de iets langzamere route over de dijk hebben genomen snorren we toch al vrij snel Almere binnen. ‘Dan moet nu de navigatie maar even aan, want zo bekend ben ik nou ook weer niet in Almere.’ De navigatie wordt ingesteld. Nog 10 minuutjes rijden naar de eerste stop: Vuurwerkwereld Het Westen.
Bij Vuurwerkwereld Het Westen ben ik vorig jaar ook geweest voor een kleine (outlet) bestelling. Dit jaar is de bestelling wederom klein, een paar pakjes (Asian) Thunder Rockets en Silver Thunder Rockets. Niet echt de moeite waard om voor naar Almere te rijden, maar omdat ik toch al in Almere moest zijn kon ik ook wel even langs deze winkel rijden, om deze leuke pijlen mee te nemen. Het is een apart opgezette zaak. Het leeuwendeel van de winkel bevindt zich gewoon in een van de vele loodsen/bedrijfshallen die er op het industrieterrein gebouwd zijn. Echter is hier een soort kleine uitstulping aangebouwd van een meter of 4 lang en breed die de strakke platte gevel van deze rij bedrijven ruw onderbreekt. Het hoekje wat vanaf de loods naar voren steekt ziet er bijzonder uit, maar het maakt de winkel wel heel onderscheidend. Ik herken de winkel dan ook snel als we aan komen rijden. ‘Kijk, daar moeten we zijn.’ ‘Hmm, ziet er nog wel dicht uit…’ Het is nu 10 voor 7 en we zijn dus mooi op tijd, want ik heb aangegeven om 7 uur mijn bestelling op te willen halen. De winkel is inderdaad nog dicht, concluderen we als we uitgestapt zijn en tot de conclusie komen dat de deur in de uitstulping niet meer dan een centimeter beweegt in haar sponningen. Binnen zien we ook nog geen beweging van personen en dus besluiten we om maar weer even in de auto te gaan zitten. Het is op deze ochtend goed fris en om nou met een nog redelijk warm alternatief in deze kou te gaan staan wachten trekt ons niet zo. ‘Ach, 10 minuutjes te vroeg is nog wel te overzien.’ Zeg ik als we weer in de auto zitten. ‘Een paar jaar terug was ik ergens een uur voordat ze open gingen.’ ‘Haha, hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?’ Ik vertel hoe ik een aantal jaar ergens een foutje had gemaakt met het onthouden van afhaaltijden (er stond geen tijd op de bevestiging) waardoor ik ’s ochtends een uur eerder bij een winkel was dan gepland. Toch wist ik vrij zeker dat de tijd die ik in gedachten had klopte, maar feit blijft dat er niemand was toen ik aan kwam. Het was toen de tweede verkoopdag, en de bedoeling was wel dat er een uur van tevoren al iemand zou zijn, begreep ik later, maar door de vermoeidheid van de dag er voor had de gene die de deur open had moeten doen die ochtend zich verslapen. Ach, uiteindelijk is het goed gekomen en ging ik iets later dan ik bedacht had alsnog zeer tevreden met mijn bestelling weg.
Om 3 minuten over 7 zien we beweging komen achter de deur van de winkel. Blijkbaar waren er óf al mensen binnen, óf zijn die via een achteringang naar binnen gekomen. De deur wordt van slot gedraaid en wij stappen de auto uit om vervolgens de winkel binnen te stappen. Ik overigens met een pijlenstandaard in mijn hand, in de hoop om deze niet nóg een keer extra te hoeven kopen hier. ‘Goedemorgen!’ roep ik vrolijk als we binnen komen. Er klinkt wat zacht gemompel, wat lijkt op een groet, terug van een van de twee dames die in de winkel aanwezig zijn. ‘Ik kom een bestelling ophalen.’ Vervolg ik, zoals ik dat gisteren ook al enkele malen gedaan had. ‘Heb je een bon?’ klinkt het enigszins ongeïnteresseerd. Die heb ik, en overhandig ik dan ook. De dame die net met een zucht overeind gekomen is en nu de bon aanpakt slentert vervolgens weg richting de bunker. De andere verkoopster blijft in de tussentijd met haar ellenbogen op de balie hangen, haar hoofd steunend op haar handen. Intussen kijk ik even rond in de winkel, maar de inrichting kan mij net als de vorige keer niet echt bekoren. Er zijn wat dummies op planken langs de wand gezet maar de echte sfeer ontbreekt voor mij een beetje. Voordat ik me daar echt aan heb kunnen ergeren verschijnt de verkoopster al weer achter de verkoopbalie. Rekening houdend met het tempo waarop ze sloft, is de bunker is blijkbaar niet ver weg. Ik zie haar op de bon kijken die op de tas geniet is en zie haar redelijk diep inademen. Heel even verwacht ik dat ze het nummer van de bestelling om zal gaan roepen in de winkel, die op ons en de verkoopsters na leeg is, maar de inademing eindigt in een lichte zucht en de gebromde woorden ‘Dit zou hem moeten zijn.’ Ik kijk het tasje door en bevestig enthousiast dat het hem inderdaad is, waarop een soort goedkeurende brom volgt. ‘Die pijlenstandaard die ik er verplicht bij heb moeten kopen, kan ik die nog weer inleveren?’ vraag ik vervolgens. ‘Ík heb er namelijk al eentje.’ En ik toon de standaard die ik in mijn handen heb. ‘Nee, sorry, dat gaat helaas niet hoor. We kunnen niet aan iedereen die al zo’n ding heeft weer geld terug gaan geven.’ ‘Maar het gaat toch om de veiligheid? Ik heb er al eentje dus ik kan nu veilig mijn vuurpijlen afsteken.’ ‘Ja, dat kan wel zo zijn, maar daar gaan we toch echt niet aan beginnen...’ Helaas poging mislukt. De andere verkoopster bromt ook nog wat in de trant van ‘Nee, wordt hem inderdaad niet.’ Ik vind de redeneringen niet echt sterk, maar leg me er maar bij neer. Om nou mijn ochtend te verpesten door een discussie over die paar euro, daar zit ik ook niet op te wachten, dan maar de vierde pijlenstandaard mee naar huis. Ik bedank de beide dames vriendelijk en terwijl we de winkel uitlopen wensen we ze nog een fijne jaarwisseling en succes met de verkoop. Er klinkt weer wat gebrom terug en dan gaan we de deur weer door. Die houdt mijn maat nog even open voor een paar nieuwe klanten die net aankomen, een vader en zoon. Ze zijn op de fiets, concludeer ik, op basis van de grotere en kleinere fiets die nu wél buiten staan en net nog niet. Vlak voordat de deur valt dicht horen we de vader vrolijk groeten, waarop ongetwijfeld een soort brommende groet terug zal zijn gekomen. Heel even nog weten we ons gezicht in de plooi te houden, maar zodra we elkaar aankijken barsten we in lachen uit. ‘Hahaha, nou, die gaan nog een zware dag te gemoed!’ ‘Jup, haha, als ze de hele dag zo blijven brommen gaan mensen straks denken dat ze een brommerzaak in plaats van een vuurwerkwinkel binnen zijn gelopen!’ Nog nagrinnikend over de komische onverschilligheid van de twee verkoopsters stappen we weer in, op naar de volgende winkel.
Die volgende winkel, en de tweede van de dag, is weer een freakwinkel, Vuurwerk Almere Haven! Dit wordt het 3e jaar dat ik een bezoek breng aan deze winkel. De service hier is elk jaar erg goed en ik kom er dan ook graag. Het is zo’n 10 minuutjes rijden. In die een van de eerste van die 10 minuten vraagt mijn maat aan me: ‘Bij deze winkel kon ik nog wel een leuk potje halen toch?’ Hij viert de jaarwisseling niet bij mij en is verder ook geen vuurwerkfan, maar een leuk potje hoort er toch bij is de redenatie. Ik antwoord met: ‘Ja, inderdaad ja. Denk dat ze hier toch wel het mooiste vuurwerk hebben, en omdat ik de eigenaar inmiddels een beetje ken krijg je misschien ook nog wel wat korting.’ ‘We gaan het zien.’ ‘Je valt in herhaling.’ ‘Huh?’ ‘Dat zei je ook al over de vorige winkel.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ach, laat ook maar.’ Een paar minuten later rijden we het industrieterrein op waar Vuurwerk Almere Haven zich bevindt. Het is nog steeds donker, maar in het licht van de koplampen doemt duidelijk een voor de deur geparkeerde bestelbus op. Die kan maar van een iemand zijn, denk ik bij mezelf. We kiezen een van de nog lege parkeerplekken uit en gewapend met een aantal bestellijsten stappen we op de deur af. Via die deur komen we binnen in een prachtig opgezette showroom, compleet met Chinese draken. Alles aan de opstelling klopt gewoon, dit is zoals je wilt dat een vuurwerkwinkel er uit ziet. Een prachtige collectie dummies die met zorg verdeeld is over de ruimte, aankleding met pallets en diverse camouflage netten langs de muren, gedimde verlichting en spotjes die mooie schaduwen werpen maar tegelijkertijd de dummies, zonder uitzondering, goed verlichten. De sfeer spat er vanaf en maakt dat ik nog meer zin krijg om zo mijn vuurwerk in ontvangst te nemen. We gaan binnen nog een volgende deur door. Die leidt ons naar een ruimte met nog meer dummies, en daarnaast 3 personen in de vorm van Dennis, de eigenaar van deze prachtige zaak, en een forumlid samen met zijn stookmaat. De aanwezigheid van die eerste persoon was op zich te verwachten. De aanwezigheid van de andere twee komt ook niet als verrassing, want ik had ze met de Zena Trophy gesproken en wist dat ze deze ochtend, met bus, naar Almere zouden komen. ‘Mogûh!’ groet ik ze. ‘Hee Niels jonge, goed dat je er bent!’ We lullen een tijdje over vuurwerk. Hoeveelheden, de weersverwachtingen, de vele voorbereidingen die nog getroffen moeten worden in de komende dagen en de mooiste producten die we in onze collectie hebben. Het blijft heerlijk om met gelijkgestemden over vuurwerk te praten, maar nu wordt het tijd dat er wat gaat gebeuren. Het medeforumlid gaat z’n bestellinkje inladen en ik vraag aan Dennis of ie nog wat leuks kan betekenen voor mijn maat. ‘Uiteraard! Kijk maar ff rond, kies wat moois uit en dan maken we er wat moois van.’ Dat laten we ons geen twee keer zeggen en volledig op mijn oordeel vertrouwend doen we een uitgebreid rondje langs alle dummies. M’n maat staat met z’n oren te klapperen om wat ik allemaal over de verschillende producten weet te vertellen, maar is uiteindelijk eigenlijk maar in 1 ding echt geïnteresseerd: Wat is nou een echt leuk potje voor niet al te veel geld? Ik besluit om de Red Ghost aan te raden. Niet te duur, goed uitgewerkte en grote effecten, een prima tempo en toch niet te snel voorbij. Een mooi ding, aldus mijzelf. We melden ons weer bij Dennis, die maakt er nog ff een mooi prijsje van en tevreden neemt m’n maat het mooie potje in ontvangst.
Nu is het tijd voor mijn bestelling! Hoewel hij in het niet valt bij de bestellingen die ik in Haulerwijk en Leeuwarden heb opgehaald, ben ik toch zeer tevreden met de producten die ik hier voor een leuke prijs heb kunnen bestellen. Per bestelling komen de tassen vanuit de bunker naar de afgiftebalie. De geur van vuurwerk, die overigens al wel licht aanwezig was in de afhaalruimte, wordt nog wat sterker nu mijn bestellingen binnekomen. Met het fijne bonzende geluid dat een goede cake maakt als hij neergezet wordt op een afhaalbalie komen 7 cakes, verdeeld over 3 tassen, op die afhaalbalie terecht. Samen met Dennis kijk ik alles uitgebreid door om te controleren of het overeen komt met de verwachtingen. Er komt een prachtige collectie potten voorbij van Evo en Pangu. In de eerste tas tref ik de Fading Stars en de Hong Kong aan. Beiden hele mooie en goed uitgewerkte 19 schots potten. De tweede tas onthult een Kylin en een Yellow River. De 2014 versie van de Yellow River, wat de allerbeste batch van deze cake schijnt te zijn. Eigenlijk had ik daar geen ruimte meer voor binnen mijn budget, maar ja, soms moet je keuzes maken. Keuzes om te budget te overschrijden. Vervolgens komen de Titanium Thunder en een losse Willows in Color tevoorschijn. Van de Willows in Color had ik ook al een volledig karton besteld in Leeuwarden, maar ik vond toch dat ik er nog 1 extra nodig had en heb die kon ik hier in Almere voor een leuk prijsje los krijgen. Daarnaast zit bij de verschillende potten ook wat klein spul in de tasjes. Zo heb ik de Snowman van Broekhoff besteld en ook een aantal dozen Silver Thunder rotjes. Hopelijk erg leuke rotjes, waarbij het me vooral te doen is om het zilver brandende lontje wat er aan zit. Naast het grote geweld kan ik ook nog steeds enorm genieten van goed bedacht en goed uitgewerkt klein vuurwerk. Net als voorgaande jaar krijg ik van Dennis nog een tiental vuurwerkbrillen mee. Zoveel verdwijnen er toch elk jaar weer uit de voorraad die ik voor het publiek beschikbaar heb. Geen probleem overigens, want dat betekent dat mensen die even zijn blijven kijken bij mij de rest van de avond ook een bril tot hun beschikking hebben. Nog een paar stormaanstekers er bij en ik ben weer volledig voorzien. Tijd om door te gaan naar de volgende winkel. Ik geef Dennis een hand en bedank hem nog eens extra voor de goede service en het prachtige vuurwerk. Ik pak twee van de tassen en m’n maat pakt de derde. Een deur door en we staan weer buiten in de kou. Net als die ochtend bekruipt ineens weer dat heerlijk gevoel me. Alvast wat afsteken? Nee, hou je in, nog twee dagen… Buiten zeg ik de medefreak, die zo te zien inmiddels bijna 25 kilo vuurwerk in z’n bus heeft staan, gedagen wens hem nog een goede jaarwisseling. De drie tassen met mijn eigen vuurwerk zetten we achterin neer. Nu even kijken waar de volgende winkel zit. Oplagestraat 4, weet het bestelformulier mij te vertellen. Navigatie aan en gaan.
We zijn een mooi tijdje bezig geweest bij het gezellige Vuurwerk Almere Haven en van de duisternis die er nog vol overtuiging hing toen we aankwamen is nu slechts nog een hele lichte schemering over. In die lichte schemering rijden we van oost naar west dwars door Almere heen, weer terug in de richting waar we vandaan kwamen, de dijk. We zijn vanochtend even voor 7 uur zo goed als langs de winkel gereden waar we nu heen gaan, echter was die om die tijd nog niet geopend, en dus heb ik hem maar op de terugweg gepland. Scheelt voor de kilometers toch niets verder. Als we nog een kilometer moeten beginnen er al zeer herkenbare bordjes op te doemen langs de kant van de weg. Oranje bordjes in de vorm van pijlen, en met het opschrift vuurwerk, nemen de taak van de navigatie over en leiden ons feilloos naar de winkel horende bij de website verkoopvuurwerk.nl. Even kijken waar we kunnen parkeren. Ah, daar. We zetten de auto neer, stappen voor de derde keer deze dag uit en wederom gewapend met een bestellijst begeven we ons naar de ingang. De eerste deur brengt ons in een soort halletje van het gebouw. In dat halletje is naast de ingang een trap naar boven en recht tegenover de ingang een volgende deur, die toegang geeft tot de showroom. Maar voordat we die deur door gaan bewonderen we eerst nog even de verzameling dummies die op, onder en rondom de trap is opgesteld. Het is een mooie collectie die het halletje goed vult. Omdat dit de eerste winkel is die Zena verkoopt, kom ik hier ook voor het eerst de Zena Shell-kit tegen. Wat een enorme buizen zijn dat zeg! Heb ook de dummies van de Eccentric Shots al wel voorbij zien komen, maar het blijft toch indrukwekkend om te zien. Stiekem vis ik er eentje uit de dummytentoonstelling en laat hem even door mijn handen rollen. Mooi spul, maar voor mij persoonlijk te duur voor maar 1 schot. ‘Niels! Kan je niet lezen ofzo?’ spreekt mijn maat met zo’n opvoedende stem. Hij doelt op het papiertje wat, duidelijk in het zicht en duidelijk leesbaar, op de grond ligt. “Dummies, niet aanraken A.U.B.”. ‘Ach, er mag wel meer niet van wat ik deze dagen uitspook.’ Antwoord ik. ‘Hahaha, ja, daar heb je wel gelijk in ja.’ Voorzichtig zet ik het prachtige stukje dummyvuurwerk weer terug. Tijd om de bestelling af te gaan halen. De volgende deur zwaait open, rechts van ons blijken we nog een deur door te moeten en dan staan we in de showroom waar twee verkopers geduldig staan te wachten op nieuwe klanten. In die showroom wordt mijn aandacht echter opnieuw getrokken door de dummies, dus het afhalen wordt nog even uitgesteld. ‘Zo dan, das een flinke hoeveelheid dummies!’ zeg ik. Naast mij klinkt een instemmende ‘Uhhumm.’ De best wel grote showroom is langs de wanden en de ramen volledig gevuld met vitrines. En die vitrines zijn op hun beurt weer gevuld met het nepvuurwerk. Aandachtig kijk ik alle vitrines door, stiekem op zoek zijnde naar een excuus om nog wat extra’s te kopen. Een paar keer kom ik in de verleiding, maar de hoge prijzen houden mij toch tegen. ‘Tijd voor echt vuurwerk!’ kondig ik aan. De verkopers aan de balie hebben het in de gaten en veranderen wat van houding. ‘Zo, nog wat gevonden?’ vraagt er een. ‘Nope, niets meer naast wat ik al besteld had.’ verklaar ik. ‘Nou, dan zullen we je bestelling er eens bij gaan pakken.’ Hij neemt mijn afhaalbewijs aan, kijkt naar het nummer op de bon, verdwijnt even uit het zicht en komt dan terug met een enorme tas, die echter slecht voor een zeer klein deel gevuld is. De buit: The Force, 5 pakjes Stinger Bees en een gratis Champagne fontein. Ik ben er zeer tevreden mee en bedankt de verkopers dan ook hartelijk voor de mooie producten. Zij bedanken mij op hun beurt voor mijn bestelling. Er wordt nog een aantal keer ‘Fijne jaarwisseling’ gezegd en dan zit ook deze winkel er weer op, de laatste van deze afhaaldagen. Of althans, als ik mij op de terugweg in kan houden om niet toe te geven aan de verleidelijke “VUURWERK” bordjes die we ongetwijfeld tegen zullen komen…
Die terugweg verloopt spoedig. Gezien de kleine hoeveelheid vuurwerk die nu in de auto ligt rijd ik toch wat relaxeter terug dan gisteren. Terwijl het asfalt van de dijk Enkhuizen-Lelystad voor de tweede keer die dag onder ons door schiet krijg ik de vraag: ‘Heb je nu alles binnen dan?’ ‘Jup, alles wat ik besteld had wel ja.’ ‘Huh? Je gaat toch niet nog meer halen?!’ ‘Misschien, haha, er zitten nog een paar winkels vlak langs de route…’ ‘Nou, ik ben benieuwd of je jezelf kunt bedwingen, hahaha.’ Geheel volgens verwachting, lukt dat niet. Als we de dijk af komen rijden geeft een verleidelijk bordje aan dat als we rechtdoor gaan, in plaats van linksaf, we met een paar honderd meter vuurwerk kunnen kopen. ‘Die mensen hebben zoveel moeite gedaan om dat bordje daar neer te zetten…’ zeg ik, ‘…dus dan moeten we maar even bij ze gaan kijken.’ ‘Jahoor, dat lijkt me inderdaad een uitstekende reden.’ ‘Ben benieuwd of ze wat leuks hebben.’ ‘We gaan het zien.’ ‘Je valt in herhaling’ ‘Huh, dat zei je eerder vandaag ook al, je valt zelf in herhaling.’ ‘Hmmm’
Een spandoek boven op een soort half formaat zeecontainer geeft aan dat een deur in die container toegang zal verschaffen tot de winkel. Vol verwachting stap ik de container binnen, die weer verbonden blijkt met het pand waar hij tegenaan staat. Het is goed dat ze die container nog als extra ruimte er bij hebben, anders was het nu al kleine winkeltje wel erg krap geweest. Ik kijk even rond maar kom al vrij snel tot de conclusie dat er niet echt iets interessants bij zit. Geen goede aanbiedingen, geen oude verzamelwaardige producten. Hmm, dat is jammer, wat nu? Ik ben toch binnen gekomen met het idee om nog een paar euro uit te geven dus die zullen er nu uit gaan ook! Ik doe nu een beroep op de bestellijst in plaats van de uitgestalde dummies. Daarop kom ik gelukkig toch nog een leuk cakeje tegen! De Glorious, een klein cakeje van Wolff, waar ik al over had getwijfeld om hem ergens bij te bestellen. Nu is de laatste twijfel weg, en ik besluit dan ook om dat kleine cakeje te kopen. Het stelt echt weinig voor, dit potje. Een paar tails en wat fluitertjes. Toch denk ik dat ik er enorm van zal gaan genieten. Leuk hoe je met zo’n klein cakeje zo tevreden kan zijn, ondanks een grote collectie aan 500 grammers die ook in je bezit zijn. Tevreden loop ik weer de winkel uit. Ja, het is mooi geweest nu, besluit ik. Mijn collectie is compleet, tijd om naar huis te gaan.
De reis naar huis kan op twee manieren. We kunnen vanaf hier via de provinciale weg rijden, en in een redelijk rechte lijn van hier naar Hoorn. Maar we kunnen er ook voor kiezen om over het dijkje te rijden dat ons, volledig langs het water lopend en met redelijk wat gekronkel en geslinger, via een kleine omweg ook naar Hoorn zal brengen. Net als eerder die dag besluiten we om weer die leukere route te nemen. Scheurend over het vrijwel verlaten dijkje racen we langs het water, af en toe even remmend voor een paar fietsers, een wandelaar of een al wat scherpere bocht. De route duurt 10 minuten langer, maar omdat er verder toch niets meer gepland staat die dag maakt dat niet zo veel uit. Onderweg hebben we voornamelijk over vuurwerk. Het blijft voor niet-freaks toch altijd fascinerend hoe enorm gepassioneerd iemand kan zijn over iets waar die persoon maar 8 uurtjes in het jaar aan besteedt. Waarom haal je niet alles bij 1 winkel? Wat maakt het de moeite waard om zo ver te rijden? Vind je het niet saai om zo’n lange rit alleen te maken? Ga je dat allemaal wel op krijgen? De tijd vliegt terwijl ik de stroom aan geïnteresseerde vragen beantwoord en voor we het weten rijden we de plaats van bestemming binnen. Een stoplicht, een paar bochten om en een kruising over, dan staan we alweer voor de deur. Deze kleinere lading vuurwerk durf ik wel gewoon door de voordeur naar binnen te brengen en beiden met onze armen vol lopen we naar binnen om vervolgens de nieuwe aanwinsten bij de bestaande collectie te plaatsen. Vanochtend zijn we in alle rust en stilte vrij snel vertrokken en m’n maat heeft dus nog niet gezien wat voor collectie ik gisteren al op heb gehaald. Zijn mond valt dan ook open als we de kamer binnen stappen waar alles, nu nog kris kras door elkaar heen en in dozen, opgeslagen staat. ’Nee joh, die kan toch niet?! Dit is echt niet normaal gek.’ Lachend laat ik hem even bijkomen van de verbazing. In de tussentijd loop ik nog een keer naar de auto om de laatste spulletjes er uit te halen. Die komen bij de berg te staan. Zo, alles is binnen, alles is goed gegaan, nog maar twee daagjes en dan gaat het helemaal los. Maar voor die tijd moet er nog een hoop gebeuren. Muurtje bouwen, dan kooien van een aantal dingen af halen, boxen klaarmaken, showtje voorbereiden, pijlen uit de verpakking halen en lontkapjes verwijderen, 10 keer per uur de kamer binnen lopen waar het vuurwerk staat om een beetje kruit te snuiven. Het beloven een paar prachtige dagen te worden waar ik met volle teugen van zal gaan genieten.
Comment