Natúúrlijk moeten we vuurwerk blijven afsteken. Licht ontvlambaar als ik ben, geniet ik intens van een fijnzinnig explosief en een hoop geglitter aan het firmament. Vuurwerk verbroedert.
Je komt nog eens even buiten, uitbundig bulkend van de bubbels en de oliebollen. Treft daar die gillende Truus van vorig jaar ook weer een keer. En kunt haar vent wederom een lekker lang jaar aan haar zijde toewensen...
Nou hoor ik lezers brommen over geschonden ledematen, miljoenen euri die we beter aan de verzorging van nooddruftigen kunnen besteden en het zo gekwetste milieu. En er zit al een gat in de ozonlaag, hoewel we daar de laatste jaren opvallend weinig concreets over horen.
Verzamelen
Enfin, ter beëindiging van dat debat, is er een even eenvoudige als briljante oplossing: De Vuurwerkclub. Ik ben heftig voor. Geen verplicht gemeentelijk shownummer. Nee, een eigen clubje liefhebbers dat één keer per jaar op het dorpsplein verzamelt, vlak voor de chinees. Een geregeld zootje latente pyromanen dat in één moeite door de algemene ledenvergadering, teerdag én oudejaarsavond afwerkt.
De voordelen van zo'n Bengaalse bende zijn ongekend. Iedereen neemt wat mee, dus per saldo heb je minder nodig. De metershoge vuurpijlenstellage van die voetzoeker om de hoek kunnen we samen gebruiken. Om de andere hoek woont een vrijwillige brandweerman die zich heldhaftig belast met het toezicht en slecht luisterende kinderen op afstand dwingt.'
Boerenbond
We kopen en masse van die vuurwerk werende brillen in, tegen hoge korting bij de Boerenbond. De grootste uitslover leert ons hoe je veilig honderd rotjes aan elkaar knoopt. En ter integratie én verhoging van de variëteit aan knalwerk nodigen we gezellig onze nieuwe vrienden van het Oost-Europese uitzendbureau uit.
Wat ik al zei: vuurwerk verbroedert.
Chocolademelk
Ongetwijfeld zijn er mensen die dit vlammend betoog niet weten te waarderen en mijn initiatief verre van zich werpen. Dat mag. Misschien kunnen zij volgende week wat warme chocolademelk komen brengen naar het plein. Scheutje rum erin... Zijn we in ons vuurwerkclubje dol op.
Je komt nog eens even buiten, uitbundig bulkend van de bubbels en de oliebollen. Treft daar die gillende Truus van vorig jaar ook weer een keer. En kunt haar vent wederom een lekker lang jaar aan haar zijde toewensen...
Nou hoor ik lezers brommen over geschonden ledematen, miljoenen euri die we beter aan de verzorging van nooddruftigen kunnen besteden en het zo gekwetste milieu. En er zit al een gat in de ozonlaag, hoewel we daar de laatste jaren opvallend weinig concreets over horen.
Verzamelen
Enfin, ter beëindiging van dat debat, is er een even eenvoudige als briljante oplossing: De Vuurwerkclub. Ik ben heftig voor. Geen verplicht gemeentelijk shownummer. Nee, een eigen clubje liefhebbers dat één keer per jaar op het dorpsplein verzamelt, vlak voor de chinees. Een geregeld zootje latente pyromanen dat in één moeite door de algemene ledenvergadering, teerdag én oudejaarsavond afwerkt.
De voordelen van zo'n Bengaalse bende zijn ongekend. Iedereen neemt wat mee, dus per saldo heb je minder nodig. De metershoge vuurpijlenstellage van die voetzoeker om de hoek kunnen we samen gebruiken. Om de andere hoek woont een vrijwillige brandweerman die zich heldhaftig belast met het toezicht en slecht luisterende kinderen op afstand dwingt.'
Boerenbond
We kopen en masse van die vuurwerk werende brillen in, tegen hoge korting bij de Boerenbond. De grootste uitslover leert ons hoe je veilig honderd rotjes aan elkaar knoopt. En ter integratie én verhoging van de variëteit aan knalwerk nodigen we gezellig onze nieuwe vrienden van het Oost-Europese uitzendbureau uit.
Wat ik al zei: vuurwerk verbroedert.
Chocolademelk
Ongetwijfeld zijn er mensen die dit vlammend betoog niet weten te waarderen en mijn initiatief verre van zich werpen. Dat mag. Misschien kunnen zij volgende week wat warme chocolademelk komen brengen naar het plein. Scheutje rum erin... Zijn we in ons vuurwerkclubje dol op.
Comment