Hamza (16) raakte een jaar geleden zwaargewond door vuurwerk. 'Hij heeft 24 uur per dag verzorging nodig,' vertelt zijn vader Mohammed die naar eigen zeggen in 'de hel' is beland.
Als ik hem niet naar buiten had gestuurd, was dit niet gebeurd
Vader van Hamza
Sinds een half jaar verzorgt Mohammed zijn 'kindje', zoals hij Hamza liefdevol noemt, thuis. Zo goed en zo kwaad als het gaat. ,,In het revalidatiecentrum was hij altijd boos, huilde veel. Nu gaat het veel beter, gestimuleerd door zijn broertjes en zusjes. Die nemen hem in de rolstoel mee als ze buiten gaan spelen. Ik heb veel waardering voor hoe ze met hem omgaan.''
Niettemin is Hamza's vader naar eigen zeggen in 'de hel' beland. ,,In januari krijgt Hamza een neuropsychologisch onderzoek om zijn leervermogen te bepalen. ,,Ik heb dat niet nodig. Als ik zie hoe hij zich gedraagt, weet ik genoeg. Eigen initiatief heeft hij niet meer. Zelfstandig iets doen, ho maar. Hij heeft 24 uur per dag verzorging nodig.''
Het is zwaar
Ook met vader gaat het slecht. Hij slaapt amper, slikt kalmeringstabletten, schrikt van elke knal. ,,Ik probeer niet alles te laten merken, mijn leven weer op te pakken. Maar het is zwaar.''
Sinds het ongeluk waarbij zijn zoon Hamza zwaargewond raakte, vindt Mohammed Salhi dat Nederland moet stoppen met die jaarlijkse traditie. Hij verzamelde al tweeduizend handtekeningen voor een algeheel vuurwerkverbod, om aan te bieden aan de burgemeester van Rotterdam. ,,Mijn vrouw vraagt steeds: waarom doen ze dit? Waarom wordt dit toegelaten? Ik heb het antwoord ook niet.''
Geen vertrouwen
Hij hoopt dat het drama dat zijn zoon trof, dan in elk geval anderen bespaard zal blijven. Al beseft Mohammed dat het uitbannen van vuurwerk een lange weg zal zijn. ,,Ik heb er geen vertrouwen in dat er op de korte termijn iets gebeurt. Er wordt veel geld mee verdiend.''
Hij kijkt op tegen de laatste dagen van het jaar, waarin Hamza en hij dagenlang de knallen zullen moeten aanhoren. ,,Als ik de middelen had, zouden we met oud en nieuw weg zijn. Maar dat gaat niet. Nu blijven we maar binnen. Dan kan ons in elk geval niet nog eens iets gebeuren.''
Parkeerautomaat
Die bewuste avond vorig jaar doet Hamza wat duizenden jochies in Rotterdam-Zuid doen: hij gaat de straat op om vuurwerk af te steken. Datzelfde plan hebben drie jongens uit de buurt, die 40 meter verderop hopen op een mooie knal. Ze binden een stuk illegaal vuurwerk vast aan een parkeerautomaat. Er gebeurt precies wat ze willen: het ding spat uit elkaar.
Maar een seconde later gebeurt iets waar ze nooit aan hadden gedacht. Een stuk ijzer, dat door de gemeente aan de parkeerautomaat is bevestigd om het ding te beschermen tegen vuurwerkvandalen, vliegt tientallen meters door de lucht en scalpeert het hoofd van Hamza, die geen idee heeft wat hem overkomt.
Eerste hulp
Een oom verleent eerste hulp en drukt zijn hand tegen het gat in Hamza's hoofd. De agenten die erbij komen, vrezen het ergste. Met gillende sirenes wordt de jongen naar het ziekenhuis gebracht, waar hij dagenlang kunstmatig in coma wordt gehouden. Zijn vader Mohammed Salhi wijkt niet van zijn zijde. Wanneer Hamza eindelijk ontwaakt, verliest hij zijn zoon gevoelsmatig voor de tweede keer. Door het hersenletsel is de jongen een schim van zichzelf. ,,Hij kan helemaal niets,'' constateert zijn vader bedroefd.
Bijna een jaar later gaat het amper beter met de jongen. Thuis in Rotterdam kijkt Hamza apathisch naar een tekenfilm op televisie. Hij zit in het uiterste hoekje van de bank, die door de fragiele puber enorm lijkt. Het bezoek krijgt een slap handje. Hoe het met hem gaat? ,,Goed,'' klinkt het zacht. Hamza heeft hersenletsel opgelopen: hij zit in een rolstoel en zijn kortetermijngeheugen is weg.
Poging tot doodslag
Het groepje jongens dat de vuurwerkbom afstak die Hamza's leven verwoestte, wordt verdacht van poging tot doodslag. In februari moeten zij voorkomen. Maar welke straf ze ook krijgen, Mohammed krijgt er zijn zoon niet mee terug.
Hij laat een oude foto van Hamza zien, uit de tijd van vóór die zwarte dag. Het ventje kijkt stoer in de camera, hippe blauwwitte polo, haar strak in de gel, zijn vingers in een peace-teken. Een vrolijke jongen, die netjes naar school ging op het Carré College en lekker kon voetballen: hij was net geselecteerd door profclub Sparta. Maar door één knal is het allemaal weg, zucht vader Mohammed. Hij kwelt zich nog elke dag met schuldgevoelens. ,,Wat als ik hem niet naar buiten had laten gaan, die avond? Wat als ik hem naar zijn moeder had gestuurd? Dan was het niet gebeurd.''
bron: ad.nl
Als ik hem niet naar buiten had gestuurd, was dit niet gebeurd
Vader van Hamza
Sinds een half jaar verzorgt Mohammed zijn 'kindje', zoals hij Hamza liefdevol noemt, thuis. Zo goed en zo kwaad als het gaat. ,,In het revalidatiecentrum was hij altijd boos, huilde veel. Nu gaat het veel beter, gestimuleerd door zijn broertjes en zusjes. Die nemen hem in de rolstoel mee als ze buiten gaan spelen. Ik heb veel waardering voor hoe ze met hem omgaan.''
Niettemin is Hamza's vader naar eigen zeggen in 'de hel' beland. ,,In januari krijgt Hamza een neuropsychologisch onderzoek om zijn leervermogen te bepalen. ,,Ik heb dat niet nodig. Als ik zie hoe hij zich gedraagt, weet ik genoeg. Eigen initiatief heeft hij niet meer. Zelfstandig iets doen, ho maar. Hij heeft 24 uur per dag verzorging nodig.''
Het is zwaar
Ook met vader gaat het slecht. Hij slaapt amper, slikt kalmeringstabletten, schrikt van elke knal. ,,Ik probeer niet alles te laten merken, mijn leven weer op te pakken. Maar het is zwaar.''
Sinds het ongeluk waarbij zijn zoon Hamza zwaargewond raakte, vindt Mohammed Salhi dat Nederland moet stoppen met die jaarlijkse traditie. Hij verzamelde al tweeduizend handtekeningen voor een algeheel vuurwerkverbod, om aan te bieden aan de burgemeester van Rotterdam. ,,Mijn vrouw vraagt steeds: waarom doen ze dit? Waarom wordt dit toegelaten? Ik heb het antwoord ook niet.''
Geen vertrouwen
Hij hoopt dat het drama dat zijn zoon trof, dan in elk geval anderen bespaard zal blijven. Al beseft Mohammed dat het uitbannen van vuurwerk een lange weg zal zijn. ,,Ik heb er geen vertrouwen in dat er op de korte termijn iets gebeurt. Er wordt veel geld mee verdiend.''
Hij kijkt op tegen de laatste dagen van het jaar, waarin Hamza en hij dagenlang de knallen zullen moeten aanhoren. ,,Als ik de middelen had, zouden we met oud en nieuw weg zijn. Maar dat gaat niet. Nu blijven we maar binnen. Dan kan ons in elk geval niet nog eens iets gebeuren.''
Parkeerautomaat
Die bewuste avond vorig jaar doet Hamza wat duizenden jochies in Rotterdam-Zuid doen: hij gaat de straat op om vuurwerk af te steken. Datzelfde plan hebben drie jongens uit de buurt, die 40 meter verderop hopen op een mooie knal. Ze binden een stuk illegaal vuurwerk vast aan een parkeerautomaat. Er gebeurt precies wat ze willen: het ding spat uit elkaar.
Maar een seconde later gebeurt iets waar ze nooit aan hadden gedacht. Een stuk ijzer, dat door de gemeente aan de parkeerautomaat is bevestigd om het ding te beschermen tegen vuurwerkvandalen, vliegt tientallen meters door de lucht en scalpeert het hoofd van Hamza, die geen idee heeft wat hem overkomt.
Eerste hulp
Een oom verleent eerste hulp en drukt zijn hand tegen het gat in Hamza's hoofd. De agenten die erbij komen, vrezen het ergste. Met gillende sirenes wordt de jongen naar het ziekenhuis gebracht, waar hij dagenlang kunstmatig in coma wordt gehouden. Zijn vader Mohammed Salhi wijkt niet van zijn zijde. Wanneer Hamza eindelijk ontwaakt, verliest hij zijn zoon gevoelsmatig voor de tweede keer. Door het hersenletsel is de jongen een schim van zichzelf. ,,Hij kan helemaal niets,'' constateert zijn vader bedroefd.
Bijna een jaar later gaat het amper beter met de jongen. Thuis in Rotterdam kijkt Hamza apathisch naar een tekenfilm op televisie. Hij zit in het uiterste hoekje van de bank, die door de fragiele puber enorm lijkt. Het bezoek krijgt een slap handje. Hoe het met hem gaat? ,,Goed,'' klinkt het zacht. Hamza heeft hersenletsel opgelopen: hij zit in een rolstoel en zijn kortetermijngeheugen is weg.
Poging tot doodslag
Het groepje jongens dat de vuurwerkbom afstak die Hamza's leven verwoestte, wordt verdacht van poging tot doodslag. In februari moeten zij voorkomen. Maar welke straf ze ook krijgen, Mohammed krijgt er zijn zoon niet mee terug.
Hij laat een oude foto van Hamza zien, uit de tijd van vóór die zwarte dag. Het ventje kijkt stoer in de camera, hippe blauwwitte polo, haar strak in de gel, zijn vingers in een peace-teken. Een vrolijke jongen, die netjes naar school ging op het Carré College en lekker kon voetballen: hij was net geselecteerd door profclub Sparta. Maar door één knal is het allemaal weg, zucht vader Mohammed. Hij kwelt zich nog elke dag met schuldgevoelens. ,,Wat als ik hem niet naar buiten had laten gaan, die avond? Wat als ik hem naar zijn moeder had gestuurd? Dan was het niet gebeurd.''
bron: ad.nl
Comment