Sfeerverslag jaarwisseling 2019-2020

[Plintje]

Het verhaal had ik hier al in delen gepost: http://forum.vuurwerkcrew.nl/showthr...0-Tripreports!. Maar hierbij de samengevoegde versie!

Aanloop naar de verkoopdagen

Eind oktober schrok ik een soort van wakker. Het was al eind oktober en ik was dit jaar eigenlijk nog maar amper op het forum geweest. Normaal gesproken ben ik daar toch al wel rond 1 september, het traditionele begin van het vuurwerkseizoen, te vinden. Over het algemeen meng ik mij niet heel veel in de discussies op het forum. Met iets meer dan 200 berichten in 6,5 jaar tijd kun je namelijk niet zeggen dat ik heel veel berichten plaats. Sinds ik mij rond 2006 voor het eerst op een forum aanmeldde (dit was bij AVP in der tijd) ben ik altijd meer van het lezen geweest dan van het reageren. Maar desondanks volg ik wel altijd met grote interesse de product topics, worden er urenlang filmpjes afgespeeld en is het altijd heerlijk sfeer snuiven in de countdown topics. September is voor mij altijd de maand waarin het weer begint te kriebelen. De nieuwe product topics worden minutieus doorgelezen. Alle importeursdemo's worden teruggekeken en de eerste wensenlijstjes worden gemaakt.

Maar dit jaar was dat dus allemaal anders. Er waren in oktober nog nul komma nul kriebels. Sinds begin september had ik een nieuwe baan en daar was ik druk mee. Oud en nieuw was nog een eeuwigheid weg voor mijn gevoel. En toen was het ineens november. Shit! Met lichte tegenzin toch maar het forum erbij getrokken en begonnen met het maken van lijstjes. Want een oud en nieuw zonder vuurwerk kan natuurlijk niet. En hoewel het al november was wilde ik nog wel graag van de nog lopende acties profiteren. Al snel had ik besloten dat ik dit jaar alles bij één winkel ging bestellen. Lekker makkelijk met ophalen en dan koste het zo min mogelijk tijd en energie. De winkel uitkiezen was al snel gedaan. Het zou zonder enige twijfel de vuurwerkbunker in Pijnacker worden. Hier kom ik al sinds het begin van dit concept. Ik herinner mij nog goed dat je in het begin altijd de bestelling via een ingevulde Excel sheet moest doorgeven. Ondertussen is dit concept flink uitgebreid met meerdere winkels door het land en een mooie website.

En dan begint het. Het eeuwige lijstjes maken. Producten op de lijst zetten en ze dan weer van de lijst halen om ze er uiteindelijk toch maar weer op te zetten. Het gestelde budget was zoals altijd een euro of 500. Een paar euro meer of minder kijk ik niet op, maar met dit 'budget' loopt het in ieder geval niet de spuitgaten uit. Na twee weken van het ene topic na het andere topic door struinen om de meningen te lezen van medefreaks. Filmpjes kijken, nog een keer kijken en dan toch voor de zekerheid nog maar een keer kijken. Nog meer schrappen en toch weer toevoegen was het lijstje compleet. De schade, iets meer dan 450 euro. Top! 16 november ging de bestelling de deur uit. Redelijk laat voor mijn doen. Maar goed beter laat dan nooit.

Langzaam kwamen de kriebels dan toch ook. Rond deze tijd begon ik ook te beseffen dat ik het eigenlijk helemaal niet naar mijn zin had op mijn nieuwe werk. En als gevolg daarvan zat ik niet zo lekker in mijn vel. Dit werkte natuurlijk ook door in de oud en nieuw kriebels. Deze kwamen wel, maar niet zo erg als andere jaren. Via het forum kwam ik erachter dat de 2” single shots er na dit jaar uit zouden gaan. In eerste instantie had ik hier niet echt aandacht aan besteed. Het zou allemaal wel. Maar ik kreeg langzaamaan meer en meer het gevoel dat ik spijt zou krijgen als ik er niet op zijn minst een paar zou schieten deze jaarwisseling. 'Je bent toch een liefhebber... Of niet dan?' zei ik tegen mijzelf. Dus uiteindelijk toch maar wat exemplaren besteld. De keuze is gevallen op de Kometenbomben 2 van Funke. Deze had naar mijn mening van alle sets de mooiste uitwerkingen. Althans deze uitwerkingen waren helemaal mijn smaak, en daar valt niet over te twisten. Ook is er nog een pak Eccentric Shots mee besteld. Hoewel de ervaringen die ik op het forum las wisselend waren had ik er vertrouwen in dat de kwaliteit van Evolution prima zou zijn.

En daar was december dan en de eerste demo's naderden met rasse schreden. En met het naderen van de demo's waren daar dan toch ook ineens weer de kriebels. De eerste demo waar ik steevast naar toe ga is die van de Rijswijkse/Zoetermeerse Vuurwerkhal. Hoewel de oude locatie natuurlijk veel meer sfeer gaf is de demo naast de ijsbaan in Zoetermeer logistiek wel een stuk fijner. Zoals altijd was demo goed georganiseerd met voldoende parkeergelegenheid, een mooie schietlijst en dito finale. Die geuren en geluiden wat had ik die gemist zeg! Het seizoen was nu toch echt begonnen.

De eerst volgende demo zou die van de vuurwerkbunker zijn op 20 december. Maar deze werd als gevolg van de slechte weersomstandigheden verplaatst naar 21 december. Dan maar naar de Vuurwerktotaal demo in Benthuizen. Hier was ik nog nooit geweest omdat deze demo vaak samen valt met andere demo's. Aangezien ik wat aan de late kant was waren de meeste plekken op de tribune (de demo wordt bij een voetbalclub geschoten) al vergeven. Ach, ik was eigenlijk toch al van plan om lekker op het hekje langs de rand van het veld te gaan hangen. Dat hekje was overigens ijskoud geworden, mede door de harde wind. De kou trok op den duur zelfs door mijn winterjas heen en de wind zelf maakte het er niet heel veel beter op. Brrr! Tijdens het wachten op het begin van de demo vloekte ik inwendig op mijzelf dat ik niet even de tijd en moeite had genomen om in de rij te gaan staan voor een warme chocomel. Uit de flarden van de gesprekken die ik om mij heen opving werd duidelijk dat er een groot aantal freaks op de demo afgekomen was. De demo zelf was super. Een uitgebreide lijst van producten en een top finale. Het was een mooie opwarmer voor de demo van morgen.

21 december. Vandaag was dan eindelijk de demo waar ik toch ieder jaar weer naar uit kijk. Na de verrassing van de bizarre finale bij de eerste vuurwerkbunker demo een aantal jaar terug lijken ze elk jaar toch weer de finale van het jaar ervoor te overtreffen. Als ik er nu op terug kijk kan ik mij ook niet voorstellen dat ik toch nog een momentje getwijfeld heb om hem over te slaan. Immers Badr vs. Rico was ook de 21ste. Samen met mijn vriendin zou ik bij mijn zusje en haar vriend gaan eten en daarna het gevecht gaan kijken. Godzijdank heb ik besloten dat ik deze demo tussen het eten en het gevecht wel even mee kon pikken. Als gevolg van het hiervoor beschreven etentje was ik wat aan de late kant voor de demo. Daardoor moest ik mijn auto flink de sporen geven. Zoals een coureur die gebruik maakt van de kerbstones op een cricuit gebruikte ik de randen van de rotondes om de auto overheen te laten lopen. Zo kon ik er nog harder overheen. Het was gelukkig rustig. De meeste stoplichten had ik mee. En dat kon ik wel gebruiken ook. Een paar minuten voor het begin van de demo was ik bijna bij de Intratuin. Gelukkig beginnen de demo's zelden precies op tijd. Doordat ik aan het zoeken was naar waar de Intratuin zat heb ik helaas wel even de flitser gemist die vlakbij de Intratuin staat. Maar goed dat wist ik op dat moment nog niet. Gelukkig vond ik al snel een plekje. Auto snel erin, statief mee en op naar het schietterrein. Achterin was nog meer dan voldoende ruimte. Ik stond er wel een beetje schuin voor, maar dan had ik maar op tijd weg moeten gaan. De demo zelf was zoals altijd fenomenaal. Alleen maar mooie producten gezien en dan die finale. Kippenvel. Letterlijk. Voor wie hem nog niet gezien heeft, hij is zeker het terugkijken waard. Het was weer enorm genieten en ik ben met een grote smile terug gereden. Een stuk rustiger overigens. Want mijn vriendin appte vlak voordat ik weg reed dat Badr vs. Rico voorlopig nog niet zou beginnen. De gevechten in het voorprogramma liepen wat uit. Pfieuw.. Alles valt weer fijn op z'n plek. Soms, heel soms, heb je van die avonden.

De vuurwerkbunker

Tuutt... Tuutt... Tuutt..
Langzaam word ik wakker.
Tuutt... Tuutt... Tuutt..
Ik probeer mijn zicht te focussen op de wekker. Het duurt altijd even een moment tot ik echt wakker word.
Tuutt... Tuutt... Tuutt..
Ondertussen krijg ik van mijn vriendin een por. 'Doe die wekker eens uit.'
Ineens beginnen mijn hersenen te werken. Het is 5:30, 28 december. Ik moet eruit! Vuurwerk halen. Snel doe ik de wekker uit. Naast me hoor ik een grom: 'Mafkees'.
Ik spring uit bed, schiet in wat kleren en ga naar beneden om te ontbijten. De kat kijkt me verstoord aan. Hij vraagt zich vast af wat ik zo vroeg op doe op een zaterdag. Ik geef hem een aai over zijn bol. Terwijl hij zich uitrekt en gaat verliggen om verder te slapen smeer ik een boterham en zet ik een kop koffie. Door de koffie voel ik mijn lichaam en geest beetje bij beetje wakkerder te worden. En daar zijn ook die kriebels weer waardoor ik gisteravond zo slecht kon slapen.

Na gisteravond nog even in het nachtbrakerstopic te hebben rondgehangen ben ik uiteindelijk toch maar in bed gaan liggen. Maar slapen zat er nog niet in. Nog honderd keer in gedachten de bestelling nalopen. Altijd maar die vragen. Heb ik genoeg? Ga ik nog wat bijhalen? Heb ik de bonnen wel allemaal uitgeprint? Zou alles er wel zijn? En als er iets niet geleverd kan worden, wat dan?

De aanloop naar deze dag is dit jaar wat anders gegaan dan normaal. De kriebels kwamen pas heel laat. Maar zeker na de demo van de vuurwerkbunker was het aftellen tot vandaag. Ik heb er zo ontzettend veel zin in! Als gevolg van het idee dat ik toch niet genoeg grote singleshots heb gekocht, heb ik mij voorgenomen om nog wat extra te halen. Daarom wil ik naar de Driesprong voor de 2” Big Chill en later op de dag wil ik ook nog even naar de lokale Vulcan dealer voor wat Mortar Bombs. Maar goed. Eerst maar eens wat voedsel naar binnen werken en dan op pad.

Voordat ik de deur uit ga loop ik nog even naar boven om mijn vriendin gedag te zeggen.
'Veel plezier lieverd,' fluistert ze mij toe.
'Dankjewel, tot straks,' fluister ik terug en ik geef haar een kus op haar wang.
Een deel van mij zou het liefste weer lekker onder de warme dekens kruipen, maar ik weersta de verleiding.

Overigens is mijn vriendin wel eens meegegaan om vuurwerk op te halen. Maar om 6 uur 's ochtends voor de deur te wachten van een winkel tussen, met alle respect, allemaal van die 'gekkies' was niet helemaal haar ding. En ergens kan ik haar geen ongelijk geven. We zijn ook een vreemd volk, dat we op zulke tijden ons bed uitkomen om een eind te rijden. En als we dan vervolgens op de bestemming zijn aangekomen als kinderen zo blij in een rij gaan staan voor wat kartonnen dozen met een beetje kruit. Maar ik doe er elk jaar met veel plezier aan mee.
En mijn vriendin? Mijn vriendin vindt het allemaal prima. Die staat als het zo ver is lekker mee te genieten.

Dan is het toch echt tijd om te gaan. Nog één keer verzeker ik mij ervan dat ik de bestelbon in mijn zak heb zitten. Buiten is het stil op straat, maar van binnen weet ik dat er door heel Nederland tientallen liefhebbers in de auto zitten, of al voor een winkel staan te wachten, op weg naar een paar fantastische dagen. Ik stap in de auto en draai de sleutel om. Op de radio speelt Luv U More van Dj Paul Elstak gevold door Hello van Lionel Richie. De Top2000. Wat een heerlijk allegaartje van muziekstijlen is het toch. En onlosmakelijk verbonden met deze dagen. Ik draai de auto linksaf de straat uit. In de berm zie ik een haas de bosjes in schieten. Die is op dit tijdstip ook vast geen auto's gewent.

Een half uur later draai ik het parkeerterrein bij de Intratuin in Pijnacker op. Zo te zien is het er al gezellig druk. Ik rij richting de rechterhoek van het parkeerterrein om zo aan de zijkant van de kassen uit te komen. Een verkeersregelaar wijst een plekje aan. Hij heeft een zichtbare grijns op zijn gezicht.
'Goeiemorgen', zeg ik terwijl ik uit stap.
'Goeiemorgen!'
Nogmaals controleer ik of mijn bestelbon niet stiekem uit mijn jaszak is gesprongen en er vandoor is gegaan. Nee gelukkig, hij zit er nog.

Ik wandel de partytent binnen. Aan de rechterkant staat een kar met daarop een pc. Binnen staan al een flink aantal mensen te wachten.
'Mag ik uw bestelbon', vraagt de mevrouw die naast de pc staat. Ik geef mijn bestelbon af en deze wordt gescand.
'Je bestelling wordt zo snel mogelijk uitgeleverd. Links staat koffie en dergelijke, die mag je zelf pakken.'
'Dankuwel', mompel ik terug. Ik ben nog steeds niet helemaal wakker.

Tussen de mensen door slenter ik richting het koffiezetapparaat. Een bakkie gaat er wel in. Door de combinatie van de koffie en de frisse ochtendlucht word ik eindelijk echt goed wakker. Terwijl ik sta te wachten tot mijn bestelling uitgegeven wordt sta ik lekker om mij heen te kijken. Het valt me toch elk jaar weer op dat er zoveel verschillende type mensen op vuurwerk afkomen. Van vriendengroepen, echtgenoten, tot vaders en zonen. Jong en oud, het maakt allemaal niets uit. Vuurwerk is iets van en voor de gehele samenleving. Vuurwerk verbroederd.
Zo stond ik een paar jaar terug op 1 januari te vegen en kwam er een oudere mevrouw op mij aflopen. Of al dat vuurwerk gisteravond van mij was? Ergens toch wat huiverig antwoordde ik schoorvoetend met ja. Ze vond het prachtig, of ik het niet elk jaar daar kon komen vieren want ze had er zo van genoten. Van al dat mooie vuurwerk benadrukte ze nog een keer. Dat zijn voor mij toch wel de kleine geluksmomentjes.

In de verte hoor ik een stem namen oproepen. Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. Langzaam beginnen de eerste mensen zich uit de rij los te maken om hun bestelling in ontvangst te nemen. De overige aanwezigen wachten rustig af tot ook hun naam wordt geroepen. Met de mensen die naast mij staan knoop ik wat voorzichtige gesprekjes aan terwijl ondertussen aan de linkerkant van de partytent de eerste karren vol vuurwerk naar buiten rollen. Er komen collecties voorbij waar ik alleen maar van kan dromen. Aan de controle balie begint het steeds drukker te worden. Al die grote bestellingen nemen aardig wat tijd in beslag om te controleren. Genietend met een kopje koffie in mijn hand probeer ik met een schuin oog producten te spotten die ik zelf ook besteld heb. Zo zie ik de Limited Edition 3 voorbijkomen. Wat een klein doosje! Maar op de films ziet hij er super uit. Het blijft toch grappig hoe je je een voorstelling maakt van hoe een bepaald product er uit ziet en dit in de werkelijkheid dan zo anders is.

'Baas!'
'Ja!'
Ik stap uit de groep mensen en loop richting de balie om mijn bestelling op te halen. In mijn ooghoek zie ik nog wat reacties op mijn achternaam. Tja, ik ben er ook maar mee geboren.
Bij de balie aangekomen krijg ik een karretje mee met mijn bestelling.
'Bij mijn collega aan de andere balie kunt u uw bestelling samen controleren.'
'Oké, dankjewel.'
'Fijne jaarwisseling!'
'Jullie ook en succes de komende dagen.'
Ik stuur mijn karretje richting de controle balie. Het meisje achter de balie kijkt enigszins opgelucht naar mijn karretje. Ik beantwoord de blik met een glimlach. Ik snap precies wat je bedoelt, denk ik.
Samen lopen we de bestelling door die helemaal compleet is. Ik wens haar ook een goede jaarwisseling en duw mijn karretje richting de auto.

Als ik rechts de hoek om loop zie ik dat mijn auto geblokkeerd wordt door een vrachtwagen die staat te lossen. Op de zijkant zie ik de bekende oranje gevarenaanduiding voor consumentenvuurwerk. Terwijl ik verder richting de auto loop komt de chauffeur met een verontschuldigend gebaar naar mij toelopen.
‘Ja sorry’, zegt hij, ‘ik kon hem nergens anders kwijt. Maar ik ben zo klaar met lossen.’
‘Geen probleem ik wacht wel even. Ik heb geen haast.’
‘Als je een momentje hebt zet ik deze pallet even aan de kant, dan kan je alvast je spullen inladen. Dan kan je zo direct weg.’
De chauffeur draait zich om en loopt naar zijn steekkar om de pallet met vuurwerk naar binnen te rijden. Door de ontstane ruimte kan ik mijn karretje er precies langs persen en mijn vuurwerk alvast in de achterbak zetten. Als alles uitgeladen is maak ik gauw nog even een foto van de kofferbak. Ondertussen is het behoorlijk druk geworden op de parkeerplaats. Waar er toen ik aankwam alleen verkeer richting de uitgifte reed zijn er nu ook auto’s aan het draaien en keren om weer weg te gaan. Op pad naar huis of misschien wel een volgende winkel. Wie zal het zeggen.

Ik duw mijn kar terug richting de partytent en parkeer hem aan de rechterkant van de tent. Ik wens de verkeersregelaar ook alvast een goed uiteinde en krijg deze wens als reactie weer terug. De vrachtwagen heeft inmiddels genoeg plaats gemaakt voor mij om erlangs te kunnen met de auto. Ik steek nog even mijn duim op naar de chauffeur en stap dan in.

Met een korte draai aan de sleutel komt de motor weer tot leven. De Top2000 weer aan. De klok wijst ondertussen half 8 aan. Het is nog te vroeg om op jacht te gaan naar single shots, iets dat ik mij gisteren voorgenomen heb om vandaag te doen. Dus rijd ik eerst maar even naar mijn ouders voor een kop koffie.

De gevulde kofferbak


Op singleshot jacht

Met een kofferbak vol vuurwerk stuur ik bij mijn ouders de straat in. Gelukkig zijn ze altijd vroeg op, dus dat ik al om 8 uur voor de deur sta voor een kop koffie is dan ook geen probleem. En hoewel ze al dat gezwets over vuurwerk best wel eens zat waren in de jaren dat ik nog thuis woonde missen ze het nu stiekem ook wel een beetje. Nadat ik de auto ingeparkeerd heb wandel ik naar de voordeur. De sleutel, die nog altijd aan mijn sleutelbos hangt, steek ik in het slot. Ik draai de sleutel om en duw de deur open. De hond van mijn ouders, een hyperactieve Jack Russell, rent de gang in om mij te begroeten. Als ik op mijn hurken ga zitten springt ze mij in de armen om vervolgens haar neus in mijn nek te duwen. Het standaard begroetingsritueel. Als ze uitgeraasd is loop ik achter haar de woonkamer in. Daar staan mijn ouders.
‘Goedemorgen pa. Goedemorgen ma,’ zeg ik. Ondertussen geef ik ze allebei een knuffel.
‘Koffie? Met een oliebol?’ vraagt mijn moeder.
‘Ja lekker!’
Een paar minuten later zitten we met een warme kop koffie en een oliebol voor ons neus op de bank. Al snel gaat het gesprek over vuurwerk.
‘Heb je veel gehaald?’ wil mijn vader weten.
‘Valt mee, net zoveel als andere jaren,’ antwoord ik.
‘Oh, dan zal het wel weer een beste stapel zijn.’
Ik haal mijn schouders op. ‘We kunnen zo wel even naar de auto lopen. Dan laat ik het zien.’
‘Prima, lijkt me leuk.’
‘Waar gaan jullie dit jaar oud en nieuw vieren?’ wil ik weten.
Het is mijn moeder die antwoord: ‘We hebben nog geen idee eigenlijk. Misschien dat we naar kennissen gaan, maar met de hond is het altijd wel wat lastig.’
‘Ja dat begrijp ik.’
‘Waar ga jij het vieren dit jaar?’
Ik geef aan dat ik nog twijfel. Mijn vriendin blijft sowieso thuis voor de kat. Het eerste jaar hebben we hem bij haar moeder gebracht, dat ging super. Maar ze vindt het sneu voor hem als we hem daar elk jaar brengen. Die mening deel ik, maar mijn vrienden gaan het met zijn allen vieren en daar wil ik toch eigenlijk ook graag bij zijn. Dus ik weet nog niet wat ik doe. Thuisblijven of niet.

‘Zullen we even naar de auto lopen? Ik moet zo weer gaan namelijk. Anders wordt het te laat.’
‘Dat is goed.’
Als we naast de auto staan open ik de kofferbakdeksel. De blikken van mijn vader en moeder vallen op de stapel vuurwerk achterin.
‘Dat is weer een flinke hoeveelheid zeg,’ reageert mijn vader bij het zien van de volle kofferbak, ‘moet dat allemaal de lucht in?’
‘Ja dat gaat makkelijk op. Mocht ik oud en nieuw gaan vieren bij mijn vrienden dan ben ik in de buurt. Zouden jullie het dan leuk vinden als ik even langs rij? Dan kunnen we hier even wat afsteken.’
Ik zie al aan de reactie aan mijn vaders gezicht dat hij dat een top idee vindt.
‘Ja leuk, ik ben wel benieuwd.’
‘Oké dan gaan we dat doen. Er zitten wel dingen tussen die jullie nog nooit gezien hebben denk ik. Het vuurwerk is de laatste jaren echt een stuk beter en mooier geworden.’
Terwijl ik op de doos Kometenbomben 2 wijs vertel ik: ‘Bijvoorbeeld die single shots. Die zijn echt enorm. Deze zijn nieuw in Nederland. Dan kom ik er daar wel een paar van afsteken voordat ik door ga.’
‘Is goed. We houden contact.’

Nadat ik mijn vader en moeder allebei een dikke knuffel heb gegeven stap ik weer in de auto. Op naar tuincentrum de Driesprong. Normaal kom ik daar alleen maar om de kerstshow te bekijken, maar dit jaar ga ik op jacht naar de 2” Big Chill.
Als ik het parkeerterrein op draai zie ik dat het aardig druk is bij de uitgifte. De mensen staan zelfs al buiten in de rij. Maar ik moet eerst naar binnen, naar de showroom. Ik parkeer mijn auto dicht bij de ingang van het tuincentrum.
Binnen loop ik tussen de kerstartikelen, die nu met grote kortingen worden aangeboden, door richting de showroom. Ook hier is het gezellig druk. Ik wurm mezelf tussen de mensen door naar een stapel met lijsten. Ondanks dat ik weet wat ik hebben moet kan ik de verleiding niet weer staan om op mijn gemak nog even langs de dummy’s in de showroom te slenteren. Links en rechts vang ik flarden van gesprekken op. Een aantal pubers is aan het discussiëren over welk product de hardste knal geeft en aan het gesprek te horen zijn de meningen verdeelt. Een vader loopt met zijn kinderen langs de cakes en compounds. Het meisje is heel stellig: ‘Die grote zijn het mooiste papa.’ De vader zie ik ondertussen het een en ander aankruisen op de lijst.
Ik krijg de kriebels weer in alle hevigheid. Dit is toch genieten. Ik weet de verleiding te weerstaan om met veel te veel vuurwerk naar buiten te lopen. Maar als ik de lijst overhandig aan de man achter de kassa staan er toch stiekem ook nog een Monster Ride en een Heavy Legend 16 aangekruist. Ach het is maar één keer per jaar, denk ik bij mijzelf.

Bewapend met de bon loop ik buitenlangs naar de uitgifte. Deze zit aan de rechterkant van het tuincentrum. Als ik de hoek om loop zie ik dat het nog drukker is dan daarnet. Er staat nu echt een flinke rij buiten. Geduldig sluit ik aan in de rij voor de rechter deur. Via de linker deur komen de mensen weer naar buiten met hun vuurwerk. Het is prachtig om te zien. Mensen die met een tasje met een paar fonteinen naar buiten komen en daar achteraan iemand met twee karren vol. En allemaal zijn ze even blij. Hoewel het wachten lang duurt is iedereen in de rij ook ontspannen. Ik hoor mensen geanimeerd praten met elkaar over hun bestelde vuurwerk. Achter mij staat een groepje, ik neem aan vrienden, van ongeveer mijn leeftijd. Zo te horen hebben ze een flinke bestelling gedaan. Het gesprek gaat in ieder geval over het product waar ze het meeste naar uit kijken. Ik neem mijzelf bij deze voor om volgend jaar ook weer lekker wat winkels af te gaan struinen. Dít is voor mij oud en nieuw.

Langzaam maar zeker kom ik dichter en dichter bij de deur. Als ik naar binnen stap komt de geur van vers gekapt hout mij tegemoet. De grond is afgedekt met houtsnippers. Links staan ketels met warme dranken. Ik ruik chocomel en glühwein. De mengelsmoes van vers hout, warme dranken en vuurwerk ruikt verrukkelijk. Als ik aan de beurt ben geef ik mijn bon af aan de man die de mensen één voor één doorlaat.
Hij bekijkt mijn bon: ‘Je mag naar achter doorlopen. Je bestelling wordt vanzelf afgeroepen. Fijne jaarwisseling.’
Ik bedank hem en loop door naar achteren. In de hoek staat een rad. Voor een paar euro mag je hier een slinger aangeven en kun je vuurwerk winnen. Ik kijk gauw even op de kar met prijzen wat ertussen staat. Hoewel het kriebelt weersta ik de verleiding. Achter mij is de controle balie ingericht. Deze staat vol met bestellingen die gecontroleerd worden. Het personeel achter de afhaalbalie loopt de benen uit het lijf om alle bestellingen zo snel mogelijk te rapen. Het is echt een drukte van jewelste.
Na een paar minuten is mijn bestelling er. Ik pak het tasje aan en werp er snel een blik in. Alles zit erin. 3 maal de 2” Big Chill, een Monster Ride en de HL 16. Het meisje achter de controle balie kijkt mij vragend aan.
‘Alles zit erin. Ik heb het al gezien.’
‘Oké fijne jaarwisseling!’
‘Dankjewel, jij ook!’
Ik maak mij snel uit de voeten zodat er ruimte is voor de volgend klant.

Als ik mijn tasje met aanwinsten naast mij neer zet in de auto bekruipt mij ineens het onbehaaglijke gevoel dat ik niet genoeg vuurwerk heb. Paniek!
Het duurt dan ook maar een fractie van een seconde om de knoop door te hakken. Ik rij nog even langs de Intratuin. Hopelijk hebben ze daar nog wat grote singleshots op voorraad. In de showroom aangekomen loop ik naar een van de personeelsleden die achter de balie staat.
'Goeiemorgen, hebben jullie toevallig de Ball Python en Kometenbomben nog op voorraad?'
'Ik kijk even voor je in het systeem, momentje.'
Na wat getik op het toetsenbord blijken ze allebei nog op voorraad te zijn.
'Super, dan wil ik graag van allebei een doosje.'
'Verder nog iets?'
'Nee dat was het.'
Een paar minuten later sta ik met een sta ik met een bestelbon in de hand op dezelfde plek als waar ik een paar uur geleden stond. Dit keer zijn alleen de freaks verdwenen, inclusief de overvolle karren.
Als snel wordt mijn bestelnummer geroepen en loop ik met een tasje weer richting de auto. Mijn paniek van daarnet is weer weggezakt. Tijd om naar huis te gaan.

Thuis aangekomen kan ik de auto gelukkig voor de deur kwijt. Vroeger vond ik het prachtig om met al het vuurwerk door de straat te sjouwen. Stiekem om de buurjongens een beetje jaloers te maken met de hoeveelheid rotjes, babypijlen, knalpijlen en siercakes. Tegenwoordig voel ik mij meer als een dief in de nacht. Je weet niet wie er mee kijkt tegenwoordig. Stel je voor... Gelukkig woon ik in een buurt met veel buitenlandse studenten. En die kennen de regels niet. Toch?
Voor de zekerheid ga ik eerst binnen een paar boodschappentassen pakken om de losse cakes in te doen. Niet alleen handiger sjouwen, maar ook om ze een beetje aan het zicht te onttrekken. Tijdens het naar binnen sjouwen van de compounds kom ik de buurman tegen.
'Zo dat is een flinke hoeveelheid.'
Schouderophalend lach ik het een beetje weg: 'Ja, ach...'
Wat zou hij denken bij het zien van de hoeveelheid, wetende dat dit de komende paar dagen in de aangrenzende woning ligt?
Ik besluit om mij er niet druk om te gaan maken. Het bederft de pret alleen maar. En er is tegenwoordig al zoveel negativiteit rond vuurwerk helaas.

Nadat ik alles binnen heb gezet en het welbekende muurtje heb gemetseld stap ik op de fiets naar de Vulcan dealer iets verderop. Hier wil ik nog 3 Mortar Bombs halen voor een tientje. Als ik de winkel binnenstap ben ik de enige in de zaak. Ik moet weer de verleiding onderdrukken om het een en ander mee te nemen. Het ziet er allemaal zo verleidelijk uit.
'Waar kan ik je mee helpen?' klinkt het aan de andere kant van de balie.
'Ik zou graag drie Mortar Bombs willen.'
'Oei, volgensmij hebben we er nog maar eentje van liggen momenteel. Ik ga even voor je kijken.'
De man verdwijnt richting de bunker om een paar minuten later terug te keren.
'We hebben er inderdaad nog maar eentje liggen, maar over een paar minuten wordt er een nieuwe lading gelost.'
'Oké, dan wacht ik wel even. Geen probleem.'

Tijdens het wachten stapt er een man binnen met zijn dochter. Zijn dochter blijkt helemaal gek te zijn van vuurwerk. Dus mag ze met haar vader nog wat extra's uitzoeken. Het meisje, ze zal een jaar of tien zijn schat ik zo in, kijkt duidelijk haar ogen uit. Tegelijkertijd stapt er iemand binnen met een karton Mortar Bombs.
'Deze had jij nodig?' wordt er gevraagd aan de man achter de balie.
'Ja dat klopt, ik heb er twee nodig.'
Ik moet de opwelling onderdrukken om te vragen wat het karton kost. Het ziet er zo verleidelijk uit een doos gevuld met van die grote singleshots. Maar ik besluit het bij de drie stuks te houden.
De man die met zijn dochter binnenstapte kijkt van de singleshots naar mij.
'Zo die zien er gaaf uit.'
'Dat zijn ze ook', antwoord ik, 'ik ben speciaal voor deze singleshots hiernaartoe gefietst.'
'Je bent zeker een echte liefhebber dan?' vraagt de man.
'Dat kunt u wel zeggen. Ik ben ook op die leeftijd begonnen', vertel ik terwijl ik richting het meisje knik.
'Ja, dat is prachtig toch. Zij is er ook helemaal gek van. Daarom komen we nog wat extra vuurwerk kopen.'
'Doe je er wel voorzichtig mee', zeg ik met een knipoog tegen het meisje.
Verlegen knikt ze.
'Ik hou haar goed in de gaten', zegt de man.
'Een fijne jaarwisseling dan!'
'Jij ook!'
Met een grote glimlach stap ik weer op de fiets richting huis. Mijn dag kan niet meer stuk.

Eenmaal weer thuis zet ik de laatste paar singleshots bij de collectie. Deze staat altijd voor de verwarming. Over het algemeen staat de verwarming bij ons in huis amper aan, maar deze dagen staat hij het merendeel van de dag zachtjes warmte af te geven. Het is ook tijd om alles op de foto te zetten. Ik werk mijn lijst bij met de juiste hoeveelheid kruid, batches, enzovoorts. Alles wordt vastgelegd. Zo weet ik in januari als ik de filmpjes bewerk nog precies uit welke jaren de producten kwamen. Daarna is het vooral staren, de labels nog een keer lezen, nog langer staren. Rondhangen op het forum om de tijd te doden. En ik laat al het vuurwerk nog een keer door de handen gaan. Nou ja, niet een keer. Maak er maar meerdere keren van. Nog een paar nachtjes slapen dan mogen we weer.

De collectie staat lekker voor de verwarming te drogen


Een slechte weersverwachting

In de aanloop naar de jaarwisseling ontwikkel ik altijd van die vreemde tikken. Hoewel ik normaal alleen op het weerbericht kijk om te zien of ik een beetje droog een rondje kan gaan fietsen kijk ik de dagen voor de jaarwisseling voor mijn gevoel wel honderd keer per dag naar de voorspellingen. En die voorspellingen zien er dit jaar niet tof uit. Wat zeg ik, eerder rampzalig. Er wordt voor het hele land mist voorspeld. En in combinatie met het afsteken van vuurwerk wordt er verwacht dat er misschien maar enkele meters zicht is rond de jaarwisseling. Stress! 30 december zit ik bijna de hele dag weerberichten te lezen. Op het forum komen alle doemscenario's voorbij.
Het enige voordeel wat ik heb is dat ik de knoop nog niet door heb gehakt waar ik oud en nieuw vier. Thuis met mijn vriendin of bij vrienden zonder mijn vriendin. Omdat de twee stooklocaties hemelsbreed een kilometer of 25 uit elkaar liggen besluit ik de knoop op het laatste moment door te hakken. Natuurlijk afhankelijk van de ontwikkeling van de mist.

In de loop van de dag van 30 december is de spanning niet te harden. Ik ben heel erg onrustig. Dat mijn vriendin onderhand nog niet gek wordt van mij is mij een raadsel. Tegen de avond houd ik het niet meer. Ik moet iets doen om mijn energie kwijt te kunnen. Ik moet even naar buiten.
Uiteindelijk besluit ik de fiets te pakken en maar even een rondje te fietsen. Dan kan ik mijn hoofd misschien even leegmaken. Als ik de berging uitloop met mijn fiets aan de hand lijkt het buiten wel oud en nieuw.
Voor de zekerheid pak ik mijn telefoon erbij. Het scherm geeft aan dat het toch echt 30 december is. Half 6 om precies te zijn. Nog iets meer dan 24 uur te gaan, maar het lijkt wel of iedereen zich een dag vergist heeft. In de invallende duisternis stap ik op de fiets. Het begint langzaam te dagen. Ik ben duidelijk niet de enige die bang is dat de jaarwisseling morgen in het water valt. Terwijl ik door de wijken in de omgeving fiets gaat de ene na de andere cake de lucht in. Met regelmaat zie ik groepjes kinderen rondlopen met tassen vuurwerk. In de tuin van een huis staan een paar jonge kinderen rotjes op de weg te gooien. Ik fiets er op mijn gemak tussendoor. Heerlijk! Het is een soort van extra oud en nieuw.
Regelmatig stap ik even af om op mijn gemak een cake te bewonderen die een paar straten verderop de lucht in gaat. Als ik langs het kanaal fiets kan ik een redelijk eind weg kijken. Ik zie vuurpijlen, cakes en zelfs af en toe een shell.
Na een uurtje of anderhalf ben ik weer thuis. En weer helemaal ontspannen. Slechte voorspellingen of niet, kom maar op met oud en nieuw!

De 31ste ben ik nog steeds elk jaar op tijd wakker. Wel zonder de spanning van vroeger. Dan stond ik vaak om 6 uur al naast mijn bed. Rugzak inpakken met zo veel mogelijk rotjes, babypijlen, romeinse kaarsen, singleshots en wat nitraten. Wat mis ik die tijd toch.
Gedurende de dag hang ik een beetje rond op het forum en natuurlijk hou ik het weer angstvallig in de gaten. Waar ik het ga vieren weet ik nog steeds niet.
In de loop van de dag lijkt het steeds meer mee te gaan vallen met de mist in deze regio. Thuis of bij vrienden. Het lijkt niet echt uit te gaan maken. Uiteindelijk hakt mijn vriendin de knoop door.
'Ga toch lekker naar je vrienden toe. Dat is gezelliger dan dat we hier met zijn tweetjes thuis zitten. En je bent toch alleen maar buiten 's avonds.'
'Oké, daar heb je een punt. Maar ik vind het wel raar om zonder jou het nieuwe jaar te beginnen.'
'Ja, maar daarna hebben we het hele jaar nog samen, dus die paar uurtjes maakt ook niet uit.'
'Oké, daar heb je weer een punt.'

De knoop is doorgehakt. Ik ga bij mijn vrienden het nieuwe jaar in luiden. Ik stuur gauw een appje dat ik er bij ben vanavond.
'Hoe laat ben je er?'
'Weet ik nog niet', stuur ik terug.
'Wij gaan aan het einde van de middag spelletjes doen en daarna uitgebreid eten.'
Dat woord uitgebreid staat mij eerlijk gezegd niet zo aan. Ik heb geen rust om dan op mijn gemak aan tafel te gaan zitten. Dat heb ik al eerder mee gemaakt. Tegen zessen moet ik toch echt naar buiten, want om zes uur moet en zal er even iets de lucht in gaan. Mijn vrienden kunnen dat niet begrijpen.
'Ik weet het goed gemaakt. Ik ga eerst even bij mijn ouders langs, dan schuif ik later wel aan bij het eten.'
'Is goed, we zien je vanavond!'
'Tot vanavond.'

Kom ik daar even goed weg. Het plan is om eerst naar mijn ouders te rijden. Dan kan ik daar om 6 uur even wat afsteken en dan sluit ik halverwege het eten wel aan. Werk ik dat snel naar binnen en kan ik weer naar buiten. Ouders blij, vrienden blij, ik blij.
Halverwege de middag krijg ik het telefoontje van een van mijn vrienden dat ik elk jaar krijg.
'We staan in de Intratuin in Pijnacker. Wat moeten we hebben?'
Al jaren roep ik ruim van te voren. Zeg even wat jullie dit jaar willen uitgeven. Dan maak ik een lijstje en bestellen we het op tijd. Dat scheelt geld. En al jaren krijg ik als reactie dat ze dit jaar niets uit willen geven om vervolgens op de 31ste te bellen vanuit een winkel wat ze er moeten halen. Ach, ik kan alleen mijn schouders maar ophalen.
'Wat willen jullie ongeveer uitgeven? Dan maak ik even een lijstje!'
'Wacht even, ik vraag het even aan de rest.' Op de achtergrond hoor ik wat geroezemoes.
'300 euro', is het antwoord dat uiteindelijk komt.
'Oké, wacht even. Dan kijk ik snel even op de website wat ze nog hebben.'
'Prima.'
'Willen jullie trouwens losse cakes? Of liever grote bakken? Een mix kan natuurlijk ook.'
Weer hoor ik geroezemoes op de achtergrond.
'Doe maar grote bakken, dat heb jij ook toch?'
'Ja klopt, momentje.'
Ik zoek de website van de vuurwerkbunker op. Eens kijken wat we voor 300 euro kunnen kopen. Nu ik weet dat ik het daar ga vieren kan ik natuurlijk wat dingen uitzoeken die ik graag ook wil zien.
'Wil je even kijken of ze de Mega Willows nog op voorraad hebben?' vraag ik.
'Ja die is er nog.'
'Top, ik zou die doen. Die is echt mega dik! Ik kijk nog even verder ondertussen.'
Uiteindelijk nemen ze de Bunker Booster en de Greater Lion Display Box ook nog mee naar huis.

Het is ondertussen wat later in de middag. Tijd om het vuurwerk in te gaan laden. Voor de zoveelste keer heb ik alles in handen. En niet voor de eerste keer bekruipt me het onbehaaglijke gevoel dat het nog niet genoeg is. Voor ik het door heb zit ik alweer op de site van de vuurwerkbunker om te kijken tot hoe laat ze open zijn. Ik reken snel even na of ik het allemaal haal. Het ligt min of meer op de route naar mijn ouders en als ik nu vertrek ben ik er nog voor sluitingstijd. Twee keer zo snel gooi ik alles in de auto. Nog een laatste controle. Aanstekers mee, torches, de bus met aanstekergas, vuurwerkbrillen voor iedereen en natuurlijk een laatste check of al het vuurwerk mee is. Zodra ik gepakt ben wens ik mijn vriendin een heel goed uiteinde en krijgt de kat nog een aai over zijn bol.

De showroom in de Intratuin is dit keer bijna verlaten. Er lopen nog wat mensen rond die last minute inkopen doen. Als ik daar rond loop heb ik van binnen een tweestrijd. Ik kan mijzelf wel voor de kop slaan. Ben ik nou echt van plan om voor de volle mep nog wat dingen bij te kopen, omdat ik zogenaamd niet genoeg heb? Ja dat ga ik echt doen. Oké, maar hou het dan bij de singleshots, als ze die überhaupt nog hebben. Waarom zou ik het alleen daar bij houden? Omdat die er volgend jaar niet meer zijn. Hou verder gewoon lekker je geld op zak. Dat kan je beter volgend jaar in de freak acties besteden.
Ik sluit de compromis met mijzelf dat ik nog een doos Sonnet mee neem. Ja ze zijn prijzig, maar ik ben gewoon benieuwd en die uitstraling van de doos haalt me over. En ik neem nog een pak Eccentric Shots mee. Die bewaar ik wel voor volgend jaar, dan mag het van mijzelf.

Met de bon in de hand loop ik voor de derde keer richting de uitgifte. Daar zijn we weer. Ook hier is het rustig, dus in een vloek en een zucht zit ik weer achter het stuur. Nu stop ik nergens meer. En daar hou ik mij dan ook aan. Bij mijn ouders aangekomen zoek ik wat singleshots en losse cakes uit om te schieten om 6 uur. Ik besluit met één van de cracker fonteinen van Funke af te gaan trappen. Met de armen vol stap ik bij mijn ouders binnen.
Even later open ik met een oliebol in de hand het forum. Het is toch in een flink aantal delen van het land behoorlijk mistig. Ik voel me rot voor iedereen die last heeft van de mist, maar gelukkig is het hier nog helemaal helder en staat niets een mooie jaarwisseling in de weg. Het uurtje tot 6 uur dood ik door een beetje op het forum rond te neuzen, wat te spelen met de hond en een beetje kletsen met mijn ouders. Rond 5 over half 6 werp ik een keer een blik naar buiten.
Nee hè!
Mist.
Het zal verd*mme toch niet.
Iets verderop gaat een cake de lucht in. Van de boeketten is alleen de gloed nog maar te zien.
Nee, nee, NEE!
Nu is het echte paniek.

Helemaal niet nodig, maar toch erg mooi: een doos Sonnet


De aankopen van mijn vriendengroep


Mist, mist en nog eens mist...

'Pa, ga je mee!?' De paniek moet wel doorklinken in mijn stem. Hoewel het nog geen 6 uur is moet en zal er snel iets de lucht in gaan. Dan maar even lak aan de regels. Er moet iets worden afgestoken voor de mist te dicht wordt. Nu kan het nog net.
'Pa, kom op.'
Ik gris mijn jas van de kapstok. Pak snel wat vuurwerk en stekker naar buiten. Mijn moeder kijkt vanachter het raam toe.
Na wat voelt als een eeuwigheid staat mijn vader dan ook eindelijk buiten. Ik zet de cracker fontein neer en klik een paar keer met mijn pyrotorch. Op het moment dat de lont ontbrand valt alles van mijn schouders. Dat geluid, die geur, heerlijk. Ik vergeet spontaan de mist en al het andere om mij heen. De fontein begint zijn enorme knetterwolk te spuwen. Zo groot had ik hem niet verwacht. Uit reflex doe ik een stap naar achter. Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de fontein die zichzelf leeg spuugt. Ik ben een stille genieter, maar inwendig ren ik rondjes van vreugde en schreeuw ik het uit!

Het nadeel van de fontein is dat de halve straat onder de rook staat. En door de mist en het gebrek aan wind trekt het niet weg.
'Ma, we lopen naar het kruispunt. Hier zien we niets meer. Dus als je wil kijken zul je ook even naar buiten moeten komen.'
Ik pak de overige cakes en singleshots die ik uit de auto gehaald heb mee en loop richting het kruispunt. Ik ben los en niets stopt me meer zolang mijn vuurwerk te zien is. Ondertussen is mijn moeder ook naar buiten gekomen.
Als eerste pak ik de 2” Big Chill. Ik ben hier zo enorm benieuwd naar.
'Dit is één van die grote singleshots waar ik over vertelde. Die ga ik nu afsteken.'
Ik klem de singelshot tussen twee klinkers en steek hem aan. Terwijl ik terugloop zie ik mijn ouders vol verwachting kijken. Ik draai me om en met een enorme knal wordt de bombette gelanceerd.
Klabam! Een enorm boeket opent zich in de lucht. Wauw!! Wat zijn die vet!
Ik stook nog twee singleshots en drie cakes. De laatste cake die ik afsteek is de Snake Eyes. De groene en rode blinkers komen prachtig uit in de mist, maar ja die mist. Die wordt er niet beter op nu er buiten vuurwerk afgestoken wordt. En hoewel de Snake Eyes nog net te zien was trekt het echt wel flink dicht nu. Het besef komt dat dit het misschien wel eens kon zijn dit jaar. Met een mix van opwinding en verslagenheid stap ik weer over de drempel.
'Wat als het nou zo mistig blijft, wat doe je dan met het vuurwerk?'
'Ik denk bewaren', antwoord ik aarzelend. Ik heb er nog niet over nagedacht. Normaliter stook ik alles op. Om nou alles een jaar in huis te hebben staan vind ik toch geen fijne gedachte.
'Ik zie het wel, hopelijk trekt die mist nog wat weg. Maar ik vrees het ergste.'

Eigenlijk zou ik nog wat langer bij mijn ouders blijven, maar ik ben bang dat het zo mistig wordt dat ik straks niet eens meer de weg op kan. Dus pak ik mijn biezen, wens mijn ouders een fijne jaarwisseling en ga op pad.
Buiten is het zicht misschien nog een meter of 50. Als ik de wijk uit draai is dit hooguit 20-30 meter. Hoewel het normaal vanaf mijn ouders naar mijn vrienden maar 5 minuten rijden is, ben ik een stuk langer onderweg. Ik heb geen zin in ongelukken, dus ik rij rustig over de slecht verlichte weggetjes.
Zodra ik bij mijn vrienden binnenstap stuur ik een appje naar mijn vriendin.
'Ik ben veilig aangekomen. Het is super mistig. We kunnen het einde van de straat niet eens zien.'
Om het berichtje kracht bij te zetten stuur ik een foto mee van de straat.
Al snel krijg ik een berichtje terug.
'Oh, jeetje. Hier is het helemaal niet mistig. Hooguit een beetje heiig. De kat zit lekker voor het raam naar het vuurwerk te kijken. Hij vindt het prachtig.'
Zou ik dan de verkeerde keuze gemaakt hebben? Had ik beter thuis kunnen blijven. Hoewel ik niet naar buiten kan om vuurwerk af te steken zit ik nog slechter op mijn gemak aan het eten dan anders. Ik voel me zelfs een beetje misselijk en krijg weinig eten naar binnen. Mijn vrienden, die vrij zijn van dit soort stress, zitten heerlijk te eten, te praten en te lachen. Ik word alleen maar stiller.
*Ping*
Appje.
'Hier trekt het nu ook helemaal dicht', lees ik.
Ergens is het een opluchting. Ik heb in ieder geval niet de verkeerde keuze gemaakt. Mist of mist. Dat maakt niets uit.

Na het eten zit ik verloren in een hoekje van de bank. Ik scroll gedachteloos wat op het forum heen en weer. In de chat zie ik veel reacties van mensen waar het zicht ronduit belabberd is. Ik ben duidelijk niet de enige. En zoals er gezegd wordt: gedeelde smart is halve smart.
Dan valt mijn oog ineens op een berichtje in de chat van iemand die in hetzelfde dorp zit als ik. Bij diegene begint het ineens helemaal op te klaren. Ik werp een blik naar buiten, het zit nog steeds potdicht. Maar ik krijg weer wat hoop. Stel je voor dat hij aan de andere kant van het dorp zit, dan moet het zo toch hier ook op gaan klaren?
En verrek. Tien minuten later begint de mist voor het raam langs te trekken als een rookwolk die door de wind weggeblazen wordt. Ik kan me nog beheersen om niet naar buiten te sprinten, maar ik wandel toch even de straat op. Het zicht wordt met de minuut beter. Ik zie de nokken van de daken weer. Een paar minuten later begin ik het einde van de straat te zien. En weer een paar minuten later kan ik alweer een paar straten verder kijken.
Alsof iedereen hierop zat te wachten gaat het ook ineens flink los buiten. Daar moet ik aan bijdragen.
Ik loop weer naar binnen om wat te stoken te pakken. Wat kleine cakes, singleshots en fonteinen. Daar vermaak ik mij wel even mee.
'Ik ben buiten, vuurwerk afsteken', deel ik nog even mee als ik binnen ben. Maar voordat het geluid van mijn stem vervaagd is in de woonkamer sta ik alweer buiten.

In de vooravond schiet ik graag wat kleinere cakes en andere losse producten. Ik ben niet iemand die gelijk de grote dozen de straat op sleept. Als ik kijk naar het vuurwerk dat ik mee naar buiten heb genomen valt mijn oog op de Crank. Dat is een goed voorbeeld van iets dat ik graag stook rond deze tijd. Een rustige cake met mooie tails en boeketten. Echt een cake om lekker op je gemak van te genieten. Om de daad bij het woord te voegen trek ik de cake tussen het stapeltje vuurwerk uit dat ik naast de voordeur neer heb gelegd.
Ik loop een meter of tien naar een plek waar iets meer ruimte is.
Klem de cake tussen twee klinkers.
Pak de pyrotorch uit de rechter zak van mijn jas.
Buig me voorover om de cake aan te steken.
Klik... klik...
Klik...
Niks, noppes, nada.
Natuurlijk. Het gas heeft blijkbaar open gestaan. Dat past wel bij een avond als deze. Ik stop de lege torch weer terug in mijn jaszak. Hoofdschuddend loop ik weer naar binnen om een aansteker te pakken en een aantal van die torches van Zena om mee te fakkelen. Daar heb ik er gelukkig nog een aantal van.
'Huh, wat doe jij alweer zo snel binnen?' vraagt een van mijn vrienden als ik de woonkamer weer binnenloop.
Schouderophalend antwoord ik: 'Mijn torch zit zonder gas, dus ik kom even een aansteker pakken. Dan ga ik weer.'
'Wat ga je afsteken?' willen ze weten.
'Gewoon wat kleine cakes en wat singleshots.'
'Die singelshots, zijn dat die grote? Die wil ik eigenlijk wel zien,' merkt een vriend op.
'Ja dat klopt, die zijn wel mooi.'
'Dan loop ik even mee naar buiten.'
Ineens staan er zes man op van de bank om buiten te komen kijken. Ik vind het allemaal prima. Eenmaal buiten let ik toch niet meer op ze. Ik ben helemaal in mijn element en sta lekker te stoken. Heel af en toe roep ik dat ze bij een bepaald product even goed op moeten letten. Maar verder mogen ze het lekker zelf uitzoeken. Ik ben in mijn eigen wereldje.

Af en toe neem ik even de tijd om rond te kijken. Aan één kant van het huis staat geen bebouwing, dus daar kan je zeker een paar kilometer verder kijken. Het is prachtig om te zien wat er allemaal al de lucht in gaat. Het lijkt meer dan normaal. Dat komt vast doordat de afsteek tijd door de mist aardig ingekort is. Achter mij hoor ik heel kort achter elkaar BOEF BOEF. Het klinkt als shells die geschoten worden en van een flink kaliber zo te horen. Ik draai me snel om en zie een paar honderd meter verder twee shells de lucht in gaan. BAM BAM. Er openen zich twee boeketten. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Hoewel mijn kennis over shells zeker niet uitputtend is zie ik wel dat ze een stuk groter zijn dan de 4 inch die iemand vorig jaar bij mij in de straat stond te schieten. Ik schat in dat ze zeker 8 inch of misschien nog wel meer moeten zijn. Ze zijn hoe dan ook prachtig. De rest van de avond loop ik met gespitste oren rond om het lanceer geluid, dat zich nog veelvuldig herhaalt, op te vangen en zo een glimp van de uitwerkingen mee te krijgen.

Zelf stook ik lekker verder. Met de singleshots vermaak ik mij prima en het loopt al snel tegen 11 uur aan. Tijd om naar binnen te gaan en de boxen klaar te zetten voor het 12 uur moment. Als de boxen allemaal in de startblokken staan wijst de grote wijzer op de klok aan de muur de 11 aan en de kleine wijzer de 6. Nog 30 minuten, dan is het 2020. Dat laatste half uurtje duurt op de een of andere manier aan de ene kant altijd een eeuwigheid, maar vaak is het dan toch ineens tijd om af te gaan tellen. Het lijkt wel of er een onzichtbare hand een beetje aan de wijzers zit te trekken zodat ze niet op het juiste tempo lopen. In die laatste 30 minuten ontstaat er in de groep een discussie.
'Zullen we de vuurkorf nog aanzetten?' vraagt de gastheer van vanavond.
'Nee, het is zo twaalf uur, dat heeft nu geen zin meer,' reageert een van mijn vrienden.
'Ja, maar het is wel super weer om lekker buiten te staan zo. En dat is wel gezelliger met vuurkorf dan zonder.'
'Dat is wel waar, maar heb je hout enzovoorts bij de hand dan?'
'Ja dat ligt in de tuin, maar luiden we het nieuwe jaar binnen in of buiten?'
'Binnen,' reageert iemand.
'Nee gewoon buiten, dat was vorig jaar echt heel leuk,' reageert de volgende.
Vorig jaar vierden we het bij mij thuis. Omdat het toen lekker weer was en ik geen zin had om te koken voor iedereen heb ik toen gewoon de BBQ aangegooid. Bak vlees erbij, salades, drinken en je hebt er geen omkijken meer naar. We zaten toen zo lekker buiten dat we daar met de Top2000 aan ook afgeteld hebben. Persoonlijk vond ik het wel iets magisch hebben. Die stilte voor de storm net even voor 12 uur en dan de explosie van geluid iets na middernacht.
Uiteindelijk is het de gastheer die de knoop doorhakt: 'We gaan naar buiten.'
Alsof dit het startschot was komt iedereen in beweging en een kleine 10 minuten later staan we buiten. Met een brandende vuurkorf, sta tafel en een fles champagne met glazen in de aanslag. Iemand tovert ergens een pak sterretjes vandaan en ik heb de Red Blink fontein in de buurt staan.
Ieder jaar begin ik het nieuwe jaar met een fontein. Dit is een soort van traditie geworden. Ooit geboren uit het feit dat ik vroeger niet heel veel meer siervuurwerk in de collectie had dan een fontein en een fluitbak. Nu neemt het de drang weg om wat af te steken en geeft het tegelijkertijd de rust om ook even lekker rond te kijken wat er allemaal de lucht in gaat.

Uit de muziekspeakers die op tafel staan schalt ondertussen de Bohemian Rhapsody. Het teken dat het over een paar minuten tijd is om af te tellen. Als het nummer zijn einde nadert zet ik de Red Blink op straat. Aansteker in de aanslag. Achter mij beginnen ze met aftellen.

5... 4... 3... 2... 1...

De foto die ik huiswaarts appte. Van het vuurwerk was al niets meer te zien.


2020

'GELUKKIG NIEUW JAAR!'
De Red Blink staat al lekker te pruttelen. De rode gloed verlicht de hele groep. De kurken schieten met een plop uit hun flessen. De sterretjes branden. Het is 2020!
Om ons heen komt ook de rest van de wijk tot leven. De ene na de andere cake spuugt zijn inhoud richting de nachtelijke hemel. Ik neem alle geuren en geluiden in mij op.
'Wij hebben toch ook vuurwerk!?'
Ik voel de ogen in mijn rug branden.
'Ja, jullie hebben zelf toch ook wat? Waarom word ik altijd aangekeken?' reageer ik met een gespeelde verontwaardiging.
Er komt geen reactie.
'Oké ik ga al,' zeg ik terwijl ik naar binnen loop om vuurwerk te pakken.
Ik kijk snel even wat er nog staat. Tussen de losse cakes spot ik de Purple Haze. Prima beginnen we daar lekker rustig mee. Als ik weer naar buiten loop staan er ondertussen twee keer zoveel mensen. De buren hadden blijkbaar ook vrienden op bezoek. En nog beter, ze hebben ook vuurwerk gehaald. Ik zie een aantal compounds van Lesli staan.
'Gelukkig nieuwjaar!' roep ik terwijl ik een stukje bij iedereen vandaan loop. De cake klem ik zoals altijd tussen twee klinkers. Als de lont ontbrand neem ik snel afstand. Terwijl ik naar mijn vuurwerk sta te kijken loopt de buurman met een van de compounds de straat op en steekt hem aan. Op zijkant van de doos staat een woeste leeuwenkop. Links daarvan staat in grote letters Wild Lion. De compound begint zijn werk te doen. Zelf doe ik een paar stappen naar achter. Voor mij ontvouwd zich een prachtig schouwspel. In de verte gaat er onafgebroken vuurwerk de lucht in. Vlak voor mij schiet de Wild Lion zich in een heerlijk tempo leeg. Links staat er een flinke groep van het schouwspel te genieten. Met mijn GoPro in de hand probeer ik alles zo goed mogelijk vast te leggen. Als ik de beelden later terug zie zit ik weer helemaal in het moment van de jaarwisseling.

De buren willen de volgende compound al op straat willen zetten. Ik loop er snel naartoe. 'Hebben jullie veel vuurwerk?' vraag ik.
'Nee een paar van dit soort dozen, meer niet.'
'Ze zien er prachtig uit,' zeg ik. 'Ik heb wel een idee, zullen we een beetje om beurten wat schieten, dan kunnen we van elkaars vuurwerk mee genieten. Anders staan we het alleen maar door elkaar te schieten.'
'Helemaal prima.'
Als ik me weer omdraai zie ik dat een van mijn vrienden wat minder geduld heeft. Voordat ik mijn GoPro kan starten begint de Bunker Booster zijn kunsten te vertonen. Balen die had ik graag op film gehad, maar het is niet anders.

Afwisselend met de buren schiet ik mijn resterende losse cakes weg. Met name de Yellow River presteert uitmuntend met het kleine beetje wind dat er staat. Dat kruipende goud. Daar kan ik echt van smullen.
'Wij zijn door ons vuurwerk heen', deelt de buurman mee.
'Dan kan ik nu mooi met mijn boxen gaan beginnen,' antwoord ik met een grijns.
'In dat geval blijven wij nog even buiten hangen.'
'Dat zou ik maar doen ja!'
Eenmaal weer binnen valt de keus op de Limited Edition 3. Dit kleine doosje mag het gedeelte met de compounds aftrappen. Zoals ik al verwacht had zijn de uitwerkingen prachtig ondanks zijn kleine formaat.
Een compound later komt een van mijn vrienden naar mij toe.
'Zullen we die Mega Willows doen? Wij kunnen eigenlijk niet meer wachten.'
Inwendig moet ik een beetje gniffelen. Ze doen altijd een beetje alsof ik een rare kronkel heb met mijn vuurwerk. Maar puntje bij paaltje kunnen ze zelf ook het geduld niet opbrengen.
'Is goed, zet hem maar op straat. Dan loop ik een stukje naar achter om hem goed op beeld te zetten.'
Ik loop een meter of 25 van de plek waar we staan te stoken. Op filmpjes op het forum heb ik gezien dat deze compound bijna niet in één beeld te vangen is. Maar met de instellingen van mijn GoPro op SuperVieuw (extra breed beeld) moet het toch lukken om hem goed vast te leggen. Ik controleer nog een keer of hij al aan het opnemen is. Tevreden stel ik vast dat dit het geval is.
'Ik ben er klaar voor!'
'Top, daar gaan we!'
Als ik de beelden later terugkijk hoor ik dat er nog wat geluid uit mijzelf komt aan het begin van de box. Ik heb dit niet eens doorgehad op dat moment. Ik stond alleen maar versteld van het lanceergeluid van de salvo's. Gruwelijk. En dan de enorme boeketten zo hoog en breed in de lucht. Niet normaal! Sprakeloos sta ik te kijken. Als hij afgelopen is voel ik pas dat de haren in mijn nek overeind staan. Kippenvel. Wat een bak! En hij staat volledig in beeld op beeld. Prachtig!

Zelf sluit ik af met de Colurful City. Nog één keer even rammen met kleurtjes. Deze box zit al een aantal jaar standaard in de collectie en elk jaar kijk ik er weer naar uit om hem te schieten. Ook dit jaar presteert hij weer magistraal.
Terwijl de echo's van de laatste schoten wegsterven komt het besef. Dat was het weer voor dit jaar. Zo snel als de storm van geluid op gang kwam even na middernacht sterft hij ook weer weg. Hoewel het altijd een leeg gevoel is heerst er ook een heel voldaan gevoel. Alle producten die ik had waren weer uitstekend. Er zaten nul tegenvallers tussen. Wat nog rest is wat foto's maken van de leeggeschoten stukken vuurwerk die op straat staan.
De doos van de Mega Willows is in brand gevlogen. Samen met mijn vrienden stapel ik de overige dozen er bovenop. Waar het een paar dagen terug nog dozen met de meest prachtige labels en een inhoud om van te smullen waren. Zijn ze nu vervallen tot niets anders dan wat bruin karton dat langzaam in as veranderd.
Terwijl de dozen rustig in as veranderen schiet ik nog wat singleshots die ik bewust bewaard had. Er nog even een laatste keer genieten voordat het volgend jaar niet meer mag. Tien minuutjes later is het dan echt zo ver. Het is op voor dit jaar.
Om mij heen is de rust ook weer weder gekeerd. Er gaat sporadisch nog een cake de lucht in her en der, maar de chaos is voorbij. Met mijn handen in mijn zakken sta ik nog even te genieten van de langzaam verstommende geluiden van de restjes vuurwerk die mensen nog aan het opmaken zijn. Als ik mijn telefoon uit mijn zak haal zie ik dat er een aantal nieuw jaar wensen via de app binnengekomen zijn. Ook heeft mijn vader al geprobeerd te bellen. Die bel ik zo wel terug. Hetzelfde geld voor mijn vriendin. Als eerste bel ik altijd mijn oom. Degene die me ooit aangestoken heeft met het virus. Als ik het niet bij hem vier bellen we elkaar altijd zodra we klaar zijn met afsteken.
De telefoon gaat een paar keer over.
'Hoi! Beste wensen!' hoor ik aan de andere kant van de lijn.
'Jij ook de allerbeste wensen! Hoe was het?'
'Goed! Zoals altijd. En bij jou?'
'Het was weer prachtig, ik heb er van genoten. Was het nog mistig in Rotterdam?'
'Nee het trok aardig open in de loop van de avond. Bij jou?'
'Hetzelfde.'
De rest van het gesprek scheppen we op over ons mooiste vuurwerk. Ik vind het fantastisch om zo met mijn oom aan de telefoon te hangen. Zijn kinderlijk enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik hoop dat ik over 25 jaar ook nog zo blij mag worden van vuurwerk.
Tegen het einde van het gesprek wordt de toon iets serieuzer.
Mijn oom vraagt: 'Zullen we het volgend jaar weer eens samen bij mij vieren? Ik bedoel, het zou wel eens een van de laatste keren kunnen zijn dat het nog mag in Rotterdam.'
'Lijkt me fantastisch, dan kunnen we weer eens ouderwets samen stoken.'
We hangen beiden tevreden op. Niet wetende dat dat verbod dichterbij is dan dat wij beiden konden vermoeden.

Het is weer voorbij voor dit jaar.


Nog even nagenieten, terwijl in de verte nog wat vuurwerk de lucht in gaat.

[Djaimy]

Zo, wat een ontzettend groot verhaal. Dat gaan we eens rustig doorlezen met Sky Radio Christmas op de achtergrond

[ddfirework]

Zo, wat een ontzettend groot verhaal. Dat gaan we eens rustig doorlezen met Sky Radio Christmas op de achtergrond

En, intussen al halverwege

Nee zonder gekheid, wat een verhaal joh, even globaal doorgenomen, complimenten!

[Micks]

Leuk verhaal! Vanochtend ook met veel plezier je compilatie zitten kijken.

[Robert410]

Wat een verslag! Straks eens even doorlezen!

[Knalka]

Leuk om te lezen!

[het bergje]

Dat is nog eens beleving! Lekker man! Heel veel herkenbare aspecten in je verhaal. Wekt kriebels op hier

[gerkie]

Mooi verhaal, ik heb het met veel plezier gelezen en op sommige punten is het heel herkenbaar

[Plintje]

Heel erg bedankt voor alle complimenten

Het was voor mij voor het eerst dat ik iets op papier heb gezet. Aankomend jaar wil ik wat meer foto's maken met het afhalen en wederom een verslag op papier zetten. Het zal linksom of rechtsom een bijzondere jaarwisseling gaan worden.

[PieterV]

Prachtig wat een verhaal, ben nog niet bij het einde maar wil je alvast bedanken. Super beschreven, ik hou van dit soort sfeerverslagen van mede liefhebbers. Wat een sfeer en beleving!

[pyrofan#1]

Wat een geweldig verslag heb je ervan gemaakt! Leest echt geweldig weg en je weet de sfeer goed te omschrijven. Gisteravond even heerlijk voor gaan zitten en vandaag het laatste deel van het verslag gelezen. Dit is toch wel heerlijk sfeer verhogend en dat kon ik wel even gebruiken.

Ook veel zaken die je beschrijft zijn erg herkenbaar, evenals de winkels waar je hebt geshopt. Zo zijn we ook bij dezelfde demo's aanwezig geweest, waren allen zeer geslaagd.

Van de vraag "heb ik wel genoeg" die geregeld terugkomt, het controleren van de bestellijsten tot de combinatie van opwinding en verslagenheid, ook ik heb het dit jaar allemaal meegemaakt. Ook leuk dat je nog even bij je pa en ma wat vuurwerk hebt afgestoken. Toch mooi om er samen van te kunnen genieten.

Nogmaals dank en laten we hopen dat de verkoopdagen dit jaar door kunnen gaan en dat wij volgend jaar weer zo'n geweldig sfeerverslag kunnen lezen op het forum.

[Plintje]

Wat een geweldig verslag heb je ervan gemaakt! Leest echt geweldig weg en je weet de sfeer goed te omschrijven. Gisteravond even heerlijk voor gaan zitten en vandaag het laatste deel van het verslag gelezen. Dit is toch wel heerlijk sfeer verhogend en dat kon ik wel even gebruiken.

Ook veel zaken die je beschrijft zijn erg herkenbaar, evenals de winkels waar je hebt geshopt. Zo zijn we ook bij dezelfde demo's aanwezig geweest, waren allen zeer geslaagd.

Van de vraag "heb ik wel genoeg" die geregeld terugkomt, het controleren van de bestellijsten tot de combinatie van opwinding en verslagenheid, ook ik heb het dit jaar allemaal meegemaakt. Ook leuk dat je nog even bij je pa en ma wat vuurwerk hebt afgestoken. Toch mooi om er samen van te kunnen genieten.

Nogmaals dank en laten we hopen dat de verkoopdagen dit jaar door kunnen gaan en dat wij volgend jaar weer zo'n geweldig sfeerverslag kunnen lezen op het forum.

Nog bedankt! Heb mijn ouders het verhaal toevallig gisteren laten lezen. Die vonden het erg leuk om zo terug te lezen.

Ondertussen weten we natuurlijk dat de verkoopdagen en jaarwisseling niet hun normale doorgang gaan vinden. Maar ondanks dat zal ik na de jaarwisseling zeker weer met een (sfeer)verslag gaan komen!